Gears 5 Review - Ξεπερνώντας τις προσδοκίες

Για άλλους μπορεί να ήταν ο Crash, o Cloud, ο Mario, ο Link, ο Shepard, η Lara Croft, ο Kratos ή o Solid Snake. Για μένα, ένας από τους χαρακτήρες που σημάδεψε τη “gaming εφηβεία μου” ήταν ο Marcus Fenix. Πίσω από το αίμα, τα μπράτσα και τις ατάκες, τα Gears κρύβουν μια δραματική ιστορία, με κορύφωση την ζωή του Dom. Αυτό το δράμα, λοιπόν, το τρομερό gameplay, η φαντασμαγορικά υπερβολική βία και τα ευφάνταστα set-pieces…τα Gears of War είχαν έναν χαρακτήρα που αν σου έκανε κλικ, τον ερωτευόσουν.  

Δεν το κρύβω πως το αγαπημένο μου παιχνίδι της σειράς είναι το Gears of War 3, κάτι που δεν κατάφερε να αλλάξει το πέμπτο κεφάλαιο, για το οποίο διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Θυμάμαι να έχω αποπνικτικά επίπεδα hype. Ίσως έφταιγε το νεαρό της ηλικίας, ίσως οι φιλίες που έκανα μέσω του Gears 2. Ανεξαρτήτως, η "Brothers to the End" marketing καμπάνια της ομάδας του Cliff Bleszinski ήταν απίστευτα πετυχημένη. Το καλύτερο όμως ήταν πως το παιχνίδι ανταπεξήλθε στις απαιτήσεις και ήταν ένα τρομερό φινάλε για μια λατρεμένη σειρά. Αυτό το αίσθημα είναι πραγματικά απίθανο. Να ανυπομονείς για κάτι και να έχεις ψηλά τον πήχη και τελικά αυτό που παίρνεις να είναι αντάξιο των προσδοκιών σου και να σε ικανοποιεί.

Τελειώνοντας το Gears 5, η αίσθηση που σου μένει δεν είναι πολύ διαφορετική. Απλά η Coalition και ο βετεράνος της σειράς Rod Fergusson έφτασαν στο ίδιο αποτέλεσμα ακολουθώντας ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι. Το marketing του Gears 5 θεωρώ πως ήταν πραγματικά άστοχο. Είχα αρχίσει να φοβάμαι για την ποιότητά του, όμως το παιχνίδι που έφτασε στα χέρια μου, κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες μου και μάλιστα το συγκαταλέγω πλέον μέσα στα καλύτερα της σειράς.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή όμως. Όσον αφορά την ιστορία, το Gears 5 συνεχίζει λίγο μετά τα γεγονότα του Gears of War 4. Αν και θα πρότεινα να ασχοληθείτε με το τέταρτο κεφάλαιο πριν ξεκινήσετε το ταξίδι σας, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο. Το ίδιο το παιχνίδι έχει βίντεο που συνοψίζουν την ιστορία και μπορείτε να τα συμβουλευτείτε. Έχουμε να κάνουμε με μια περιπέτεια, λοιπόν, η οποία εστιάζει αυτή τη φορά στην Kait. Η νεαρή είναι κλονισμένη από μια μεγάλη αποκάλυψη που έγινε στο τέλος του τέταρτου παιχνιδιού και ξεκινά έναν αγώνα για να ανακαλύψει την αλήθεια. Αυτή τη φορά την βλέπουμε αρκετά πιο ώριμη, αποφασισμένη και σοβαρή. Η ίδια αμφισβητεί ποιος ευθύνεται για όσα γίνονται, έχει αμφιβολίες και φόβους.

Αυτό που μου αρέσει πολύ με τους χαρακτήρες στο Gears 5 είναι πως το νεαρό της ηλικίας τους μας επιτρέπει να τους δούμε να διαμορφώνονται από τα γεγονότα που βιώνουν. Ο JD για παράδειγμα είναι ο γιος του απόλυτου πολεμικού ήρωα, Marcus Fenix, και αποτυγχάνει να ανταπεξέλθει στο όνομα που κουβαλά. Αυτό δημιουργεί και ένταση στην σχέση πατέρα-γιού και κάνει τον ίδιο να αρχίζει να συμπεριφέρεται πιο αλαζονικά για να καταφέρει να γίνει και αυτός ήρωας. Είναι μια πτυχή του που ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά και που θα τον οδηγήσει στο να χάσει την εμπιστοσύνη μας.

Ακόμα και ο νέος στο κάστ, Fahz, που είναι ο κλασικός εξυπνάκιας, εκνευριστικός μάγκας, γίνεται εν τέλει ενα άτομο που μπορείς να καταλάβεις. Ο τσαμπουκάς του είναι ένα προσωπείο που από κάτω του κρύβει άλλες αδυναμίες. Θα υπάρξει η στιγμή που μέχρι και αυτός ο μάγκας θα λυγίσει συναισθηματικά, σπάζοντας για λίγο το καλούπι, που τόσο πολύ προσπαθεί να διατηρήσει.

Αν και η εξέλιξη μερικών χαρακτήρων γίνεται κάπως βιαστικά, θεωρώ πως το Gears 5 καταφέρνει να σε κάνει να δεθείς πολύ περισσότερο με το καστ, το οποίο πολλοί βρήκαν αδύναμο στο τέταρτο κεφάλαιο και σίγουρα δεν μπορώ να διαφωνήσω. Συνολικά, η ιστορία δεν είναι κάποιο επίτευγμα αφήγησης και ως ένα βαθμό είναι προβλέψιμη. Εξυπηρετεί ωστόσο αποτελεσματικά τον σκοπό της, υπάρχουν στιγμές που θα νιώσεις την επική υπόσταση του Gears 2, την horror ατμόσφαιρα του Gears 1, υπάρχουν τρομερά set-pieces, διλήμματα, συγκίνηση, φόβος, μυστήριο. Μπορεί να ακούγεται λίγο κάπως, αλλά το Gears 5 έχει “ψυχή” και το καταλαβαίνεις μόλις πέφτουν οι τίτλοι τέλους και σκέφτεσαι την περιπέτεια που μόλις έζησες, αλλά και τα όσα έρχονται.

Οι φανατικοί της σειράς επιτέλους θα λάβουν απαντήσεις σε ερωτήματα της αρχικής τριλογίας που μας βασανίζουν από το 2006. Ουσιαστικά, το Gears 5 ανακεφαλαιώνει εξαιρετικά το lore και μυεί μια νέα γενιά παικτών στο franchise. Θα δείτε πολλά σκηνικά και τοποθεσίες από την αρχική τριλογία που θα σας κλείσουν το μάτι και λατρεμένους χαρακτήρες να κάνουν αυτά για τα οποία τους αγαπήσαμε. Για σένα μιλάω τρελάρα "Cole Train". Υπάρχει μια στιγμή μάλιστα που παίζει το main theme του αρχικού παιχνιδιού και ειλικρινά με έπιασε ρίγος, σε συνδυασμό με τα όσα βλέπεις στην οθόνη σου. Οι φανατικοί ας ετοιμαστούν επομένως για μια γερή ένεση νοσταλγίας. Θέλω πραγματικά να αποφύγω τα spoilers, οπότε δεν θα πω περισσότερα.

Πριν περάσω στην αρκετά ανανεωμένη δομή του campaign, θα κλείσω δίνοντας τα εύσημά μου στην Laura Bailey. Η ερμηνεία της ως Kait είναι απλά εξαιρετική. Η ηθοποιός καταφέρνει να αποδώσει τέλεια τα συναισθήματα και να μπει στο πετσί το ρόλου. Στη μεταφορά όλων των ερμηνειών βοηθά και η νέα Motion Capture τεχνολογία της Coalition που δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τα ψηλά στάνταρ που έχουν θέσει στον χώρο υπερταλαντούχες ομάδες, όπως η Naughty Dog. Σε όλα τα cutscenes, τα πρόσωπα και τα σώματα έχουν ρεαλιστικά animations και άψογο lip sync. Ο γκριζαρισμένος Marcus, με την βαριά φωνή του John DiMaggio, δεν έδειχνε ποτέ καλύτερος και κλέβει συνεχώς την παράσταση.

Προσπερνώντας τώρα το εισαγωγικό πρώτο Act που ακολουθεί την κλασική δομή που έχουμε συνηθίσει στα προηγούμενα παιχνίδια, τα πράγματα αλλάζουν με το δεύτερο Act. Ο τίτλος μας τοποθετεί σε ένα “semi-open world” και χρησιμοποιώντας το -άκρως διασκεδαστικό ως προς την οδήγηση- έλκηθρό, μπορούμε να διασχίσουμε μερικά πραγματικά πανέμορφα περιβάλλοντα για να πάμε από αποστολή σε αποστολή. Μην περιμένετε fetch quests του τύπου "πήγαινε φέρε μου πέντε κλαδάκια από το τάδε σημείο" και άλλες τέτοιες ανοησίες που έχουμε δει κατά καιρούς να κουράζουν σε open world τίτλους. Το pacing δεν βλάπτεται καθόλου, απεναντίας μετά τις φαντασμαγορικές κεντρικές αποστολές, οι χαρακτήρες συζητούν και παίρνεις μια ανάσα πριν βουτήξεις ξανά στη μάχη. Είναι κατά κάποιον τρόπο σαν τις ιστορίες που έλεγε ο Kratos και ο Mimir όσο χρησιμοποιούσαμε την βάρκα, στο πρόσφατο God of War.

Ταξιδεύοντας στα ανοιχτά περιβάλλοντα, λοιπόν, μπορούμε πέρα από τις κύριες αποστολές, να βρούμε και μερικά σημεία ενδιαφέροντος με δευτερεύουσες αποστολές. Καμία από αυτές δεν είναι copy-paste, όλες προσφέρουν αναβαθμίσεις για τον χαρακτήρα μας, διαφορετικά σενάρια μάχης και συνοδεύονται από μικρές συμπαθητικές ιστορίες. Καμία δευτερεύουσα αποστολή δεν έκανε όμως και την διαφορά, αλλά ούτε και μου φάνηκε σαν αγγαρεία. Εν τέλει, συνεισφέρουν στην αίσθηση της αληθινής περιπέτειας που σου αφήνει το παιχνίδι και σε κάνουν να νιώσεις πως ο ταλαιπωρημένος πλανήτης Sera έχει πραγματικούς κατοίκους. Αν και μπορεί να μοιάζει ρηχό σε κάποιους, θεωρώ πως το open world του Gears 5 είναι τόσο-όσο. Δεν υπερβάλει ούτε κουράζει με περιττό μέγεθος και περιεχόμενο, αντ’ αυτού φέρνει μια φρεσκάδα στο σύνολο και βοηθά το ρυθμό και την αίσθηση της περιπέτειας.

Δε νομίζω πως χρειάζεται να αναλύσω το shooting, το cover και τους υπόλοιπους παραδοσιακούς κεντρικούς μηχανισμούς των Gears. Σε αυτό το επίπεδο η σειρά έχει αγγίξει την τελειότητα εδώ και χρόνια και απόδειξη της στιβαρής βάσης της είναι η ολοένα και αυξανόμενη eSports παρουσία των Gears. Όταν ένα παιχνίδι έχει υπόσταση σε competitive περιβάλλον αποδεικνύει πως το gameplay του έχει βάθος. Αν έπρεπε υποχρεωτικά να επισημάνω κάποιες διαφορές, μια από αυτές θα ήταν πως τα animations έχουν γίνει κάπως πιο ελαφριά, κάτι που μου αρέσει και εν τέλει αφήνει ακόμη καλύτερη αίσθηση «παικτικά», σε συνδυασμό με τα ακατέβατα 60 FPS. Παράλληλα, τα όπλα έχουν αποκτήσει περισσότερο recoil και αυτή είναι μια άλλη πτυχή που αυξάνει το skill gap και δίνει περιθώρια στους υπομονετικούς να γίνουν ακόμη καλύτεροι. Εν κατακλείδι, οι βασικοί μηχανισμοί είναι καλύτεροι από ποτέ στο Gears 5.

Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι ο Jack. Πρόκειται για ένα ιπτάμενο ρομπότ που μας ακολουθεί παντού και οι περισσότεροι θα το θυμάστε από την αρχική τριλογία. Όταν ανέφερα προηγουμένως πόσο από τις δευτερεύουσες αποστολές μπορούμε να αναβαθμίσουμε τους χαρακτήρες μας, αναφερόμουν στον Jack, ο οποίος έχει πληθώρα από abilities και κανονικό skill tree. Για το ξεκλείδωμα αυτών χρησιμοποιούμε τα components που βρίσκουμε διάσπαρτα στο περιβάλλον και τα οποία είναι ουσιαστικός λόγος να εξερευνήσουμε τον κόσμο, γιατί ο Jack είναι απίστευτα χρήσιμος.

Συνολικά, προσθέτει ένα νέο επίπεδο βάθους στο παιχνίδι, αφού καμία δύναμη δεν είναι…παντοδύναμη, ούτε και ταιριάζει για όλες τις περιστάσεις. Για παράδειγμα μπορείς να κάνεις hijack κάποιον εχθρό για να γίνει σύμμαχος για περιορισμένο χρόνο, μπορείς να αποκτήσεις παραπάνω armor για λίγα δευτερόλεπτα, να γίνεις αόρατος ή να ανοίξει μια ασπίδα μπροστά σου. Από την άλλη μπορείς να στείλεις τον Jack να κάνει ο ίδιος του stun τους εχθρούς για να βγουν από το cover τους.

Το stun είναι ο καλύτερος φίλος σου σε μια μάχη με snipers που κρύβονται. Από την άλλη σε ένα boss χρειάζεσαι την ασπίδα, ενώ σε μια μάχη τεράστιας κλίμακας με πολλούς εχθρούς, θα χρειαστείς το hijack για να αποκτήσεις έναν στρατηγικό εχθρό ως σύμμαχο. Παράλληλα, μπορείς να στείλεις τον Jack να σου φέρει όπλα, όποτε αν εξολοθρεύσεις κάποιον δυνατό εχθρό πρώτα, μπορείς μεν να πάρεις το όπλο του, αλλά χάνεις δε τη δυνατότητα του hijack αφού τον σκότωσες. Οι επιλογές είναι ακόμη πιο πολλές από αυτές που περιγράφω και αντιλαμβάνεστε, πως το gameplay αποκτά αρκετό βάθος και δεν είναι απλά του τύπου στήνομαι πίσω από το cover και αδειάζω μια-μια τις γεμιστήρες.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως το παιχνίδι είναι απαιτητικό ως προς την δυσκολία, ενώ σε ένα από τα bosses ίσως να είναι και λίγο άδικο. Ανεξαρτήτως, αυτό καθιστά τη σωστή στρατηγική ακόμη πιο σημαντική. Μάχες που μπορεί να μοιάζουν υπερβολικά δύσκολες, γίνονται παιχνιδάκι αν ανακαλύψεις τη σωστή προσέγγιση. Για παράδειγμα, υπήρχε ένα χαρακτηριστικό σημείο που μου έμεινε αξέχαστο. Με την Kait μόλις είχα καταλάβει το υψηλό cover δίπλα σε μια παγωμένη λίμνη. Ξαφνικά εχθροί άρχισαν να έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις. Αυτό που έπρεπε να κάνεις ήταν να χτυπάς τον πάγο κάτω από τα πόδια τους και να τους ρίχνεις μέσα. Φυσικά το απλό Lancer, παρόλο που είναι ο λατρεμένος μας φίλος, δεν κάνει για αυτή τη δουλεία. Δίπλα όμως υπήρχαν εκρηκτικά όπλα. Ο παίκτης που θα παρατηρήσει το περιβάλλον και θα το εκμεταλλευτεί, θα κάνει τη ζωή του πιο εύκολη, απολαμβάνοντας άρα και την αίσθηση ικανοποίησης που προσφέρει η διαδικασία αυτή.

Θέλω να επισημάνω επιπροσθέτως πως υπάρχει μεγάλη ποικιλία εχθρών και ακόμη πιο μεγάλη ποικιλία σεναρίων μάχης. Πότε θα παλεύεις σε πάγους που σπάνε όπως ανέφερα, πότε θα έχει μάχες με turrets, πότε σε κινούμενες πλατφόρμες, στενούς διαδρόμους με Juvies που ορμούν πάνω σου. Κάθε μάχη έμοιαζε διαφορετική και με τα πολλά εργαλεία που έχεις πλέον, συμπεριλαμβανομένων των τριών τρομερά διασκεδαστικών νέων όπλων, νομίζω πως το Gears έδιωξε από πάνω του σε μεγάλο βαθμό το σύνδρομο "διάδρομος-δωμάτιο-διάδρομος".

Βέβαια, δεν είναι όλα ρόδινα, το stealth συγκεκριμένα είναι αρκετά ρηχό και πρακτικά εξυπηρετεί στο να εξολοθρεύσεις έναν-δύο εχθρούς πριν αρχίσει η κανονική μάχη. Έναν από τα κακά του είναι επίσης πως αν εμείς είμαστε κρυμμένοι, ακόμα και αν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας περνούν μπροστά από τους εχθρούς, αυτοί τους αγνοούν. Η παράλειψη αυτή στην AI χαλάει το immersion όταν συμβαίνει. Έχω, επομένως, παράπονα από την AI μιας και το ανέφερα. Όχι των εχθρών, αλλά των συμμάχων. Πολλές φορές ήμουν πεσμένους δίπλα τους και θα με αγνοούσαν, ενώ συνήθως δεν βοηθούν ιδιαίτερα στις μάχες. Πρόκειται για έναν τομέα που χρήζει πολλών βελτιώσεων.

Στο δια ταύτα, το campaign του παιχνιδιού ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Μου πήρε περίπου δεκαπέντε ώρες για να το ολοκληρώσω, αφήνοντας την αίσθηση μιας επικής περιπέτειας μόλις φτάνεις στο τέλος του. Το Gears 6 μοιάζει τρομερά υποσχόμενο αν εξελιχθεί περαιτέρω γύρω από αυτή τη βάση και γίνουν βελτιώσεις στους μερικούς τομείς που υστερεί το παιχνίδι.

Το Gears όμως κρύβει άλλο τόσο μετά το Campaign. Μιλάω φυσικά για τα διάφορα Multiplayer modes. Εδώ βγάζω πραγματικά το καπέλο στην Coalition, καθώς κατάφερε να προσφέρει ένα τρομερά πλούσιο πακέτο στο σύνολό του. Αν έχετε όρεξη να ασχοληθείτε, δίχως υπερβολή υπάρχει περιεχόμενο που μπορεί να σας κρατήσει κολλημένους για εβδομάδες ολόκληρες.

Ξεκινάω με το Versus. Εκεί έχουμε επτά νέους χάρτες, οι οποίοι είναι καλοδουλεμένοι, διαφέρουν εικαστικά και μερικοί έχουν και διαδραστικά στοιχεία που αλλάζουν δραματικά τις μάχες, όπως η πίστα Icebound που έχει πάγους που σπάνε ή η Asylum την οποία χωρίζει στα δύο ένα τρένο που πρέπει να έχεις συνεχώς κατά νου για να μη σε ισοπεδώσει. Οι αλλαγές στην ταχύτητα του gameplay και ο σχεδιασμός των νέων χαρτών, έχουν κάνει τις μάχες αρκετά πιο close quarters. Προσωπικά αυτό μου αρέσει, καθώς είμαι λάτρεις των 1v1 με το Gnasher, ενώ δεν χάνονται οι ευκαιρίες για sniping και μακρινές μάχες για όσους το προτιμούν. Παράλληλα, τα ολοκαίνουργια hitmarkers και η kill cam προσφέρουν ανεκτίμητο feedback για να βελτιωθείς σαν παίκτης, ενώ και τα expressions είναι ένα χρήσιμο εργαλείο επικοινωνίας μεταξύ των συμπαικτών.

Περνάμε στα Ranked Modes που είναι τέσσερα. Το Team Deathmatch είναι εκεί που πέρασα τον περισσότερο χρόνο μου, το λατρεμένο Guardian επέστρεψε, ενώ και το King of the Hill δεν μπορούσε να απουσιάζει. Από την άλλη, η νέα εκδοχή του Escalation μπορεί να είναι φανταστική σαν eSports θέαμα, αλλά προσωπικά την βρίσκω υπερβολικά περίπλοκη και είναι σχεδόν αναγκαίο να έχεις ομάδα πέντε ατόμων για να την απολαύσεις.

Πέρα από τα modes με ranking, οι νέοι παίκτες μπορούν να παίξουν ενάντια σε AI, καθώς και το νέο Arcade mode, το οποίο δεν με ξετρέλανε. Για την ώρα το Versus δεν έχει χαοτικά πολύ περιεχόμενο, αλλά δεν λείπει τίποτα από τα βασικά. Τα μελλοντικά updates, αν πάρουμε ως παράδειγμα το Gears of War 4 θα μεταμορφώσουν το παιχνίδι και η ομάδα έχει υποσχεθεί πολλά, όπως το Map Builder για τα Vesus και Horde. Σημαντική νέα προσθήκη είναι και τα custom games, στα οποία ο έλεγχος δίνεται στην κοινότητα και το Halo άρωμα μυρίζει από χιλιόμετρα.

Παίρνοντας στο Horde τώρα, η αίσθηση που μου άφησε είναι σαφώς πιο Arcade από κάθε άλλο mode του παιχνιδιού, καθώς υπάρχουν μέχρι και “ιπτάμενα νουμεράκια” όταν κάνεις damage στους εχθρούς. Είναι με διαφορά η εκδοχή του Horde με το περισσότερο βάθος, συνδυάζοντας στοιχεία του Overwatch με τον κάθε χαρακτήρα να έχει μοναδικές ικανότητες και με το άλλο συστατικό να είναι το έντονο tower defense άρωμα. Υπάρχει τρομερό replayability, με ατέλειωτες αναβαθμίσεις, δυσκολίες, προκλήσεις και ανταμοιβές. Το Horde μοιάζει σαν ένα ολόκληρο ανεξάρτητο παιχνίδι μέσα στο Gears και όποιος θέλει να εμβαθύνει μπορεί να αφιερώσει ατελείωτες ώρες.

Τέλος, έχουμε το Escape, στο οποίο και εστίαζε η παρουσίαση του παιχνιδιού στην E3 2019 αντί για το campaign. Άξιζε τελικά ο τόσος χρόνος στα φώτα της δημοσιότητας; Μάλλον όχι. Το Escape σίγουρα είναι ένα άκρως εθιστικό mode, στο οποίο εν τέλει ο στόχος σου είναι να κάνεις τον καλύτερο δυνατό χρόνο, σαν time trials. Η gameplay εμπειρία του είναι διαφορετική από αυτό που έχουμε συνηθίσει, καθώς τρέχεις χωρίς σφαίρες και πρέπει να εκμεταλλευτείς τη σωστή στρατηγική και τα abilities των τριών παικτών. Με κάθε νέα προσπάθεια γίνεσαι καλύτερος και μπορείς να ανεβάσεις ξανά και ξανά τη δυσκολία για περισσότερη πρόκληση. Προσωπικά δεν είμαι λάτρεις των modes που παίζεις συνεχώς με στόχο να βελτιώσεις το χρόνο σου, οπότε γι’ αυτό ίσως να μην μου έκανε τόσο κλικ. Σίγουρα όμως θα υπάρξει κόσμος που θα το λατρέψει, μιας και φαίνεται να έχει το απαιτούμενο βάθος.

Το μελανό σημείο του multiplayer είναι όμως ο τρόπος ανταμοιβής των παικτών. Η Coalition έστησε ένα περίτεχνο σύστημα για να αποφύγει τα loot boxes, αλλά τα skins που μπορείς να κερδίσεις είναι λίγα και αδιάφορα. Επίσης λίγοι είναι και οι διαθέσιμοι playable χαρακτήρες. Που είναι ο Dom ρε Coalition; Τα loot boxes μπορεί να λείπουν δηλαδή, αλλά από την άλλη τα microtransactions με κανονικά χρήματα ζουν και βασιλεύον, ενώ για την ώρα οι διαθέσιμες ανταμοιβές δεν είναι ικανοποιητικές. Θέλει πολύ περισσότερη προσπάθεια σε αυτό τον τομέα με τα μελλοντικά updates.

Ευτυχώς, το άλλο τεράστιο αρνητικό καταπολεμήθηκε ήδη σε μεγάλο βαθμό και αναφέρομαι φυσικά στα προβλήματα των servers. Το παιχνίδι δεν κατέγραψε σωστά τα στατιστικά μου και έχασα όλα τα Collectables του Act 2. Πολλές φορές χάθηκε η σύνδεση όσο έπαιζα multiplayer και υπήρχαν και άλλες φορές που αντί για τους ευρωπαϊκούς servers, το matchmaking σύστημα μας έβαζε αντιμέτωπους με αμερικανούς παίκτες, έχοντας έτσι τεράστιο ping. Μπορεί η κατάσταση να διορθώθηκε πλέον, αλλά ανεξαρτήτως είναι απαράδεκτο που σε παραγωγή τόσο μεγάλης κλίμακας υπάρχουν τέτοια προβλήματα, ειδικά όταν το καλοκαίρι έγινε beta για να αποφευχθεί όλη αυτή η ταλαιπωρία. Ελπίζω να μην υπάρξουν άλλα σκαμπανεβάσματα στο μέλλον και να επιλυθούν και μερικά bugs που συνάντησα στο campaign. Είναι κρίμα η εμπειρία να αμαυρώνεται από τεχνικές ατέλειες.

Αφού έβαλα τον πόνο μου για τους servers, ας μιλήσω γενικά για τα τεχνικά. Το Gears 5 θέτει νέες βάσεις για το πως τρέχουν τα παιχνίδια στο Xbox One. Προσωπικά έπαιξα την έκδοση του Xbox One X και έμεινα άφωνος. Δεν είναι το ομορφότερο παιχνίδι εκεί έξω, αλλά σίγουρα είναι ψηλά στη λίστα. Αρκεί μια ματιά στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο θεωρώ. Το παιχνίδι έχει μια από τις καλύτερες HDR υλοποιήσεις που έχω δει. Τα σκοτεινά δωμάτια με τον φακό του Jack ήταν πραγματικά ατμοσφαιρικά, με το σύστημα φωτισμού να προσφέρει το απαραίτητο βάθος στο χώρο. Ομοίως οι κεραυνοί στην έρημο έδειχναν απίστευτα ρεαλιστικοί με το HDR. Τρομερά ποιητικά μοντέλα χαρακτήρων, ομαλά animations, πλούσια περιβάλλοντα και πανέμορφα particles, όλα σε 60 FPS. Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα της Coalition. Μπορεί το παιχνίδι να μην διαφέρει απίστευτα πολύ από το Gears 4 οπτικά, αλλά αναβαθμίζει πολλές πτυχές των γραφικών, φέρνει open world περιβάλλοντα και μεγαλύτερη κλίμακα, ενώ συγχρόνως ανεβάζει τα καρέ ανά δευτερόλεπτο στα 60. Δεν υπάρχουν πολλά παιχνίδια εκεί έξω που είναι τόσο όμορφα και τρέχουν έτσι.

Άξια αναφοράς είναι και η PC έκδοση που τρέχει εξαιρετικά χάρη στο τρομερό optimization και τις απίστευτα πολλές επιλογές παραμετροποίησης. Παράλληλα, πρέπει να δώσουμε εύσημα στην ομάδα γιατί δίχως υπερβολή πάει μπροστά τη βιομηχανία όσον αφορά τις επιλογές προσβασιμότητας για άτομα με αναπηρία. Μπορείς να αλλάξεις όλα τα πλήκτρα, το μέγεθος των υποτίτλων, το τρεμόπεγμα της κάμερας, ακόμα και να ενεργοποιήσεις ειδικά βοηθήματα για την στόχευση. Απλά συγχαρητήρια.

Τέλος, στο κόμματι της μουσικής και του ηχητικού τομέα έχει γίνει τρομερή δουλειά. Το Gears 5 είναι ένα από τα λίγα παιχνίδια της αγοράς που υποστηρίζει Dolby Atmos. Δεν είχα την δυνατότητα να το δοκιμάσω σε τέτοιο ηχοσύστημα, αλλά η αίσθηση του Surround είναι φανταστική μέχρι και με ακουστικά. Τα πάντα έχουν ευδιάκριτους και χαρακτηριστικούς ήχους, τα όπλα έχουν την ηχητική βαρύτητα που πρέπει, ενώ και η μίξη πέρα από ένα-δυο απότομα σταματήματα της background μουσικής, ήταν σχεδόν αψεγάδιαστη.

Και μιλώντας για background μουσική, για άλλη μια φορά στη σύνθεση έχουμε τον βραβευμένο Ramin Djawadi του Game of Thrones, που αποτελεί σταθερή αξία. Οι νότες του είναι ταιριαστές και πιο συναισθηματικά φορτισμένες από ποτέ. Αρκεί να ακούσετε το theme της Kait και θα καταλάβετε τι εννοώ.