NBA 2K23 Review: Είναι ταυτόχρονα το καλύτερο και το χειρότερο παιχνίδι της σειράς

NBA 2K23 Review: Είναι ταυτόχρονα το καλύτερο και το χειρότερο παιχνίδι της σειράς

26 Σεπτεμβρίου 2022 11:25
Καλάθι και… φάουλ!

Έφτασε και πάλι αυτή η αμήχανη στιγμή να μιλήσουμε για την νεότερη έκδοση του NBA 2K. Κάθε χρόνο, εδώ και τουλάχιστον μια πενταετία, το κείμενό μου περιστρέφεται γύρω από τα ίδια θέματα και, δυστυχώς, το ίδιο συμβαίνει και φέτος. Είναι πραγματικά κρίμα γιατί σαν εμπειρία μοιάζει όλο και περισσότερο κατασκευασμένη σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο βρίσκονται οι developers που φαίνονται αληθινά αφοσιωμένοι στην βελτίωση του gameplay και στο δεύτερο από την άλλη, υπάρχει το εμπορικό του σκέλος, στον πυρήνα του οποίου βρίσκονται τα VC (το εικονικό του νόμισμα με το οποίο κινούνται τα πάντα στον κόσμο του) και η διαχείριση των μικροσυναλλαγών. Οι αποφάσεις για τις τελευταίες δεν νομίζω πως βρίσκονται στα χέρια των δημιουργών, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, αλλά, καταλήγουν να ζημιώνουν δραστικά το παιχνίδι με την κυνική προσέγγισή τους κι αυτό αδικεί και την δική τους προσπάθεια. Ναι, όσο το παιχνίδι παραμένει εμπορικά επιτυχημένο, όσο ο ανταγωνισμός είναι ανύπαρκτος για να πιέσει καταστάσεις, δεν προβλέπεται να δούμε βελτίωση σε αυτόν τον τομέα. Τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές. Σε τι ελπίζουμε λοιπόν ρεαλιστικά κάθε χρόνο; Τουλάχιστον να μην χειροτερεύουν.

Δυστυχώς όμως ούτε αυτό φαίνεται να συμβαίνει φέτος. Στο My Career, το mode στο οποίο επενδύω τον περισσότερο χρόνο μου κάθε φορά, η κατάσταση έχει χειροτερέψει. Υπενθυμίζω ότι εδώ χειρίζεσαι έναν μόνο παίκτη που έχεις δημιουργήσει και τον οδηγείς μέσα από ένα δραματικό σενάριο, από άγνωστο rookie σε μεγάλο αστέρα του πρωταθλήματος. Τα VC εδώ χρειάζονται για την βελτίωση του παίκτη ο οποίος ξεκινά από μια γενική βαθμολογία 60, που είναι χαμηλή, και μέσα από τα επιτεύγματα του, κερδίζει VC και αυξάνει τις ικανότητές του. Αυτό που έχω την αίσθηση πως έχει συμβεί φέτος είναι ότι είναι πλέον πιο γρήγορο να φτάσεις τον παίκτη σου περίπου μέχρι το 75 και από εκεί και πέρα όμως, τα ποσά, ακόμα και για μικρές αλλαγές, αυξάνονται δραματικά. Ψάχνοντας αργότερα να επιβεβαιώσω την αίσθησή μου, ανακάλυψα πως το παιχνίδι πλέον απαιτεί περίπου 100 χιλιάδες περισσότερα VC για να φτάσεις τον παίκτη σου στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του, σε σχέση με πέρυσι. Υπόψιν πως κάθε παιχνίδι στην αρχή σου αποφέρει περίπου 800 με 1000 VC.  Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε την πονηριά, η αργή πρόοδος είναι ένα από τα πιο συχνά σχεδιαστικά “κόλπα” που προωθούν τις μικροσυναλλαγές. Γιατί να κάθεσαι να παίζεις δεκάδες ώρες μέχρι να “χτίσεις” έναν ανταγωνιστικό παίκτη, αγόρασε ένα-δύο πακετάκια VC και είσαι έτοιμος. Αυτή τη στιγμή, δεν έχω ακόμα μακροχρόνια εικόνα από το My Team, που με το συλλεκτικό σκέλος του παραμένει το πιο επιρρεπές σε παρόμοιες τακτικές, ας ελπίσουμε όμως ότι δεν έχει υποστεί παρόμοιες αλλαγές προς το χειρότερο.    

Κατά τα άλλα, το mode έχει βελτιώσεις αλλά και αστοχίες, η μεγαλύτερη των οποίων είναι η ίδια η ιστορία, η γραφή και το ύφος της. Γενικότερα, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια στροφή προς πιο ελαφριές αφηγήσεις και ένα πιο άμεσο, μοντέρνο (βλ. αισθητική των social media) στυλ. Τα κινηματογραφικά αθλητικά δράματα που ενέπνεαν αυτές τις ιστορίες μέχρι -περίπου- να ενσωματωθούν στην My City (την εικονική πόλη – Hub του τίτλου), αποτελούν παρελθόν. Στο φετινό, που μοιάζει σε ύφος με μια συνέχεια του περσινού, υπάρχει έντονη ροπή προς το στυλ κωμικών σειρών όπως το The Office, τόσο σκηνοθετικά (κάμερα στο χέρι, κοντινά, άγαρμπα zoom) όσο και στις συχνές, μικρές σκηνές αμήχανου χιούμορ. Προσωπικά, το βρήκα και άστοχο (με κράτησε σε απόσταση από τους χαρακτήρες) και αρκετά κακογραμμένο (δεν γέλασα). Υπήρχαν στιγμές που αναρωτήθηκα ειλικρινά αν όλο αυτό είναι τελικά σάτιρα. Η ιστορία ξεκινάει με την είσοδο του αθλητή μας στο NBA και το “δράμα” περιστρέφεται γύρω από την κόντρα του με έναν άλλον rookie (ο οποίος είναι εντελώς σαχλός εξωαγωνιστικά) για το ποιος ήταν ουσιαστικά η καλύτερη επιλογή στα Draft. Κοινωνικά δίκτυα, διαφημίσεις, image control, συνεντεύξεις, αυτά είναι πάλι στο επίκεντρο, με το αγωνιστικό σκέλος να έχει παρόμοια βαρύτητα με αυτά και τις δραστηριότητές σου ως celebrity που ασχολείται και με την μουσική ή την μόδα κ.ο.κ. Για ακόμα μια χρονιά λοιπόν θα πω πως προσωπικά δεν με συγκινεί καθόλου όλο αυτό το γκλάμουρ “dressing” του αθλητή – super star – celebrity – influencer, οπότε η κατεύθυνση του My Career, τουλάχιστον σε ένα ευρύτερο επίπεδο αξιών και ιστορίας αυτής της φαντασίωσης που προσφέρει, συνεχίζει να απομακρύνεται από εμένα. Με απλά λόγια, λίγα παιχνίδια με κάνουν να αισθάνομαι τόσο “boomer” όσο τα NBA 2K τα τελευταία χρόνια.   

Παρόλα αυτά, σαν ευρύτερο στήσιμο εντός της Μy City, θεωρώ ότι κάνει κάποια βήματα προς την σωστή κατεύθυνση. Ας πούμε, σου βάζει αρκετά συχνά αγωνιστικούς στόχους, κάτι που επαναφέρει κάπως στο επίκεντρο το ίδιο το άθλημα και την απόδοσή σου.  Γενικότερα σου αφήνει την επιλογή να επικεντρωθείς εκεί αν θέλεις, περισσότερο από άλλες χρονιές. Εντός του αγωνιστικού χώρου, υπάρχουν ακόμα κάποιες αλλόκοτες αποφάσεις στον τρόπο που το παιχνίδι αξιολογεί την απόδοσή σου -ιδίως τα σουτ (αν δηλαδή ήσουν ελεύθερος ή όχι)- αλλά υπάρχει βελτίωση, ενώ, η προσθήκη μιας μπάρας που συμπληρώνεται από το σωστό ομαδικό παιχνίδι είναι ένα καλό κίνητρο για να μην παίζεις ατομικά. Όταν αυτή συμπληρώνεται, ο παίκτης παίρνει για λίγο τον έλεγχο όλης της ομάδας όπως στα κανονικά παιχνίδια και, ενώ αυτό στην αρχή μπορεί να σε μπερδέψει, είναι ένα καλό αγωνιστικό πλεονέκτημα. Η πόλη παραμένει μια εντελώς “ψυχρή” και “ξύλινη” απόπειρα σε έναν online εικονικό κόσμο, χωρίς ίχνος προσωπικότητας ή αισθητικής αλλά τουλάχιστον έχει γίνει πολύ πιο βολική στην περιήγηση. Το θετικό είναι δηλαδή, ότι μπορείς εύκολα να την παρακάμψεις σε μεγάλο βαθμό. Στο κέντρο της βρίσκεται πλέον η Arena από την οποία έχεις πρόσβαση στον επόμενο αγώνα, και εκτός του ότι έχει μικρύνει το συνολικό μέγεθός της, συρρικνώνοντας τις αποστάσεις, έχει, επιτέλους, ενσωματώσει και ένα σύστημα fast travel. Γενικά, δεν νιώθεις πια έντονα την αγγαρεία του να πας από το ένα σημείο σε κάποιο άλλο (με αυτό το απίστευτα “άχρωμο” πατίνι), ούτε μπερδεύεσαι στα μονοπάτια της κάνοντας άσκοπους κύκλους. Τα μενού είναι ευνόητα και εύχρηστα, ενώ και οι in-game διαφημίσεις σαν να περιορίστηκαν σε ένα πιο λογικό πλαίσιο. Σε γενικές γραμμές δηλαδή, έχει γίνει ένα σωστό σουλούπωμα. Μακάρι να ήταν και λίγο πιο εμπνευσμένο και στο ίδιο το περιεχόμενο.

Στα του gameplay, το οποίο παραμένει υψηλότατης ποιότητας, έχουμε πάλι μικρές αλλά ουσιαστικές αλλαγές. Αρχικά, το παιχνίδι γενικότερα έχει γίνει πιο προσβάσιμο και φιλικό προς λιγότερο ικανούς παίκτες. Όχι μόνο επειδή έχει προστεθεί ένα ακόμα επίπεδο δυσκολίας ανάμεσα στο Rookie και το Pro, αλλά και επειδή έχει γίνει ευκολότερο το καλάθι γενικότερα. Πλέον, η διείσδυση δεν είναι απαγορευτική, ακόμα και μπροστά σε ψηλότερους αντιπάλους και είναι -σε πολύ λογικά πλαίσια- πιθανό να καταλήξει είτε σε σκορ, είτε σε φάουλ. Οι κινήσεις με τον δεξί αναλογικό μοχλό γίνονται ευκολότερα, τα σκριν λειτουργούν αποτελεσματικά τις περισσότερες φορές και τα animations είναι αισθητά βελτιωμένα. Ιδιαίτερα η επαφή της μπάλας με τα χέρια των παικτών, έχει σχεδόν τελειοποιηθεί. Το κλέψιμο λειτουργεί υπό πιο πειστικές συνθήκες, ενώ υπάρχει μια μικρή βελτίωση και στον έλεγχο της κίνησης, η οποία δεν είναι πια τόσο χοντροκομμένη, κάνοντας πιο εύκολο το να κατευθυνθείς εκεί που θες με ακρίβεια. Αυτό βοηθάει πολύ τόσο στην άμυνα, όσο και στα drills της προπόνησης. Η γενική εικόνα λοιπόν, είναι πολύ θετική. Δεν έχουν γίνει φυσικά ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά το παιχνίδι είναι σίγουρα καλύτερο από πέρυσι και θεωρώ, πιο άμεσα διασκεδαστικό για όλους. Για το τέλος έχω αφήσει τα δύο ωραιότερα modes. Αναφέρομαι στα Jordan Challenges, δεκαπέντε θρυλικά παιχνίδια στην καριέρα του M.J. στα οποία ο παίκτης καλείται να εκπληρώσει κάποιες συνθήκες (π.χ. νίκησε το ματς, σκόραρε με τον Jordan 40 πόντους και μάζεψε 9 ριμπάουντ) για να τα ολοκληρώσει επιτυχημένα, και το My NBA, το κλασικό mode όπου μπορείς να στήσεις και να συμμετέχεις σε ένα πρωτάθλημα.

Η δουλειά που έχει γίνει στην αναπαραγωγή των κλασικών αγώνων του Jordan είναι πολύ όμορφη, όχι μόνο στο κομμάτι της παρουσίασης αλλά και της αίσθησης του παιχνιδιού. Εκτός δηλαδή από πολύ πετυχημένα φίλτρα στην εικόνα και την μετάδοση, που παραπέμπουν στις τηλεοπτικές μεταδόσεις της εποχής, οι ομάδες έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού από τον σημερινό. Το παιχνίδι στην ρακέτα, οι περισσότερες επαφές, οι σπάνιες προσπάθειες για σουτ τριών πόντων, τα double team. Η τεχνητή νοημοσύνη που έχει στηθεί για κάθε εποχή είναι πειστικότατη, ακόμα και αν κατά διαστήματα κάνει τα λαθάκια της στην λήψη αποφάσεων. Σε συνδυασμό και με μια μικρή συνέντευξη-πρόλογο κάποιου παίκτη ή προπονητή πριν το ματς, όλα αυτά, δίνουν σε αυτά τα challenges μια αξιοπρόσεκτη ιστορική αξία. Δεν έχουμε ξαναβιώσει -εικονικά- τόσο λεπτομερώς αυτές τις στιγμές. Πολύ σημαντική σε όλο αυτό, η απίθανη δουλειά που έχει στο animation τόσο του Jordan αλλά και των υπόλοιπων αστέρων της εποχής.

Τους κόπους του παραπάνω mode έχει καρπωθεί και το My NBA, αποκτώντας μια εκπληκτική έξτρα διάσταση: αυτήν των retro πρωταθλημάτων. Πλέον, μπορείς να στήσεις πρωτάθλημα και να συμμετέχεις και σε παλαιότερες εποχές του NBA, με τους δικούς της κανόνες και την δική της τεχνητή νοημοσύνη που λέγαμε και παραπάνω. Οι διαθέσιμες εποχές είναι τρεις: τα 80s που ονομάζονται εδώ “Bird and Magic Era”, τα 90s που λέγονται “Jordan Era” και τα 00s που έχουν πάρει το όνομά τους από τον Kobe αντίστοιχα. Το ωραίο είναι ότι μπορείτε να επέμβετε και στα Draft άμα θέλετε και να δημιουργήστε ορισμένα ενδιαφέροντα εναλλακτικά σενάρια. Αν λοιπόν αναπολείτε τις σκληρές μονομαχίες των 80s ή την εποχή της κυριαρχίας του Jordan μπορείτε να επιστρέψετε και να επέμβετε όπως θέλετε. Όρεξη και χρόνο να έχετε μόνο…