Hellpoint Review – Μια αποτυχημένη απόπειρα για διαστημικό souls-like παιχνίδι

Προσωπικά λατρεύω τα “soulsborne” παιχνίδια της FromSoftware και τα θεωρώ από τα καλύτερα που έχω παίξει ποτέ μου. Ειδικά το Demon’s Souls, το πρώτο Dark Souls και το Bloodborne έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ο πρώτος “κλώνος” ή “souls-like” παιχνίδι που έπαιξα -και μπορώ να πω ότι τον ευχαριστήθηκα κιόλας- ήταν το Lords of the Fallen, το οποίο μπορεί μεν να ήταν μια μικρή παραγωγή, αλλά είχε δε αρκετά καλές ιδέες στο gameplay του. Αργότερα έψαχνα να βιώσω τέτοιες αντίστοιχες εμπειρίες, δοκιμάζοντας τις περισσότερες προτάσεις του είδους. Στο πλαίσιο αυτό ασχολήθηκα με αρκετούς τέτοιους τίτλους, όπως είναι για παράδειγμα το Ashen, το The Surge και το Nioh της Team Ninja.

Το Hellpoint, -για το οποίο γράφονται αυτές οι γραμμές σήμερα- είναι ένα sci-fi action RPG που έρχεται από την ομάδα ανάπτυξης Cradle Games και publisher την tinyBuild. Από τα trailers έβλεπα έναν αρκετά ενδιαφέρον τίτλο, σκοτεινό, μουντό, μοναχικό και πίστευα ότι θα έπαιζα ένα αρκετά ποιοτικό παιχνίδι, ακόμη κι αν φαινόταν low budget παραγωγή. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το project ξεκίνησε το 2017 από Kickstarter καμπάνια που συγκέντρωσε συνολικά $64,500. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός ανώνυμου ανθρωποειδούς που ονομάζεται “Spawn” και βρίσκεται στον εγκαταλελειμμένο διαστημικό σταθμό Irid Novo, όπου άνθρωποι και Arisen είχαν κάνει μια συμφωνία να ζήσουν μαζί ειρηνικά. Εκεί, καλούμαστε να λύσουμε ένα μυστήριο πίσω από κάποια γεγονότα που συνέβησαν. Όλες τις αρχικές πληροφορίες μάς τις δίνει ο “The Author”, ο οποίος ενημερώνει τον Spawn ότι εμφανίστηκαν μερικοί ισχυροί κοσμικοί θεοί, με τους περισσότερους κατοίκους να έχουν χάσει συγχρόνως το μυαλό τους από μια αρρώστια. Ωστόσο, εμείς έχουμε ανοσία.

Αρχικά, υπήρχε μια AI που διαχειριζόταν το σταθμό, αλλά μετά από κάποια γεγονότα μπήκε ανάμεσα σε ανθρώπους και Arisen. Έχοντας σκοτεινές προθέσεις, τους μεταμόρφωνε σε τέρατα, ελέγχοντάς τους και αποκτώντας την “απόλυτη γνώση”. Παράλληλα, στην εξίσωση μπαίνει και η τοποθεσία του σταθμού. Ο Irid Novo περιστρέφεται γύρω από μια τεράστια μαύρη τρύπα, η οποία κάποιες συγκεκριμένες ώρες επηρεάζει τη δύναμη των εχθρών. Ουσιαστικά, αυτή είναι η βάση για το σενάριο, με τον παίκτη να αποσπά πληροφορίες από διάφορα σημεία των περιοχών για να αποκτήσει γνώση σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν. Τολμώ να πω ότι το καλογραμμένο lore είναι το μεγαλύτερο προτέρημα του Hellpoint.

Ας περάσουμε τώρα στα του gameplay, το οποίο έχει αρκετά καλή δομή, αλλά χάνει δυστυχώς στην υλοποίησή του. Όπως συμβαίνει στους τίτλους της FromSoftware, έτσι και εδώ το παιχνίδι παίζεται με τρίτου προσώπου προοπτική και ο παίκτης κατά τη διάρκεια όλου του ταξιδιού του θα εξοπλιστεί με πολλά melee και range όπλα, για κοντινές ή μακρινές επιθέσεις αντίστοιχα, shields για να προστατεύεται από τα χτυπήματα των εχθρών, light και heavy πανοπλίες, ανάλογα με το στυλ που έχει επιλέξει, καθώς και τα Omnicubes που τον βοηθούν ανάλογα την περίσταση. Τα omnicubes υπάρχουν διάσπαρτα σε όλες τις περιοχές και θέλουν να κάνουν την εμπειρία σας λιγάκι ευκολότερη. Υπάρχουν και τα bridges από την άλλη, τα οποία είναι τα αντίστοιχα 'bonfire' των Dark Souls. Από εκεί ανεβαίνετε level με «ψυχές» ή όπως τις αναφέρει το παιχνίδι Axions. Μέσα από τα bridge μπορείτε επίσης να αναβαθμίσετε τον χαρακτήρα σας, αλλά και να κάνετε teleport σε άλλες περιοχές. Ωστόσο, αν δεν είστε κοντά σε κάποιο bridge, μέσα από το Omnicube Transposition μπορείτε να τηλεμεταφερθείτε στο κοντινότερο, όπως ακριβώς λειτουργεί το Homeward Bone στα Dark Souls.

Το στήσιμο της μάχης λειτουργεί όπως έχετε συνηθίσει σε τέτοιου είδους τίτλους, με τον παίκτη να πρέπει να σκέφτεται συνέχεια τη μπάρα του stamina για να χτυπήσει την κατάλληλη στιγμή, να κάνει dodge για να αποφεύγει τις εισερχόμενες επιθέσεις των εχθρών κλπ. Το μεγάλο, όμως, πρόβλημα είναι στην υλοποίηση αυτή καθ' αυτή, στην οποία αρχίζει και καταρρέει η εμπειρία, αφού έχει σπασμωδικές κινήσεις και τραγικά hitboxes με τις μισές επιθέσεις να μη χτυπούν τους αντιπάλους. Εκτός από αυτό, μερικές φορές νιώθεις ότι το ίδιο το παιχνίδι αγνοεί τη χρήση της ασπίδας, λαμβάνοντας χτύπημα από εχθρό, ενώ ήμουν σε θέση «άμυνας». Άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα που κοστίζει στη συνολική εμπειρία του gameplay είναι τα πολύ κακά animations και το έντονο input lag, αφού νιώθεις ότι δε μπορείς να συνεργαστείς με το controller. Το κερασάκι στην τούρτα είναι και το healing κομμάτι του Hellpoint που αντί τα potions να γεμίζουν κάθε φορά που κάνετε interact με τα bridges, σάς αναγκάζει να σκοτώνετε εχθρούς, γεμίζοντας μια μπάρα που σας ανανεώνει το healing injection (όπως ονομάζεται).

Αδιαμφισβήτητα, σε ένα τέτοιο παιχνίδι παίζουν τεράστιο ρόλο και τα mobs, όπως επίσης και τα bosses, για να ανεβάσουν την πρόκληση. Το Hellpoint και σε αυτό το κομμάτι δεν έχει δουλευτεί καθόλου σωστά, αφού τις περισσότερες φορές συνάντησα τους ίδιους εχθρούς από την αρχή μέχρι το τέλος, με λίγο διαφορετικό skin και χρωματισμό. Παραδείγματος χάρη, υπάρχουν κάτι ψάρια που τα είδα σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα και λίγο πιο δυνατά -όπως είναι προφανές- όσο προχωρούσα με την ιστορία. Το παιχνίδι μάλιστα υπάρχουν στιγμές που αποφασίζει από μόνο του να «κάνει τα δικά του» και τις περισσότερες φορές που είδα εχθρό μπροστά μου τα μισά hit που έκανα ήταν 'miss', νιώθοντας ότι βαρούσα «αέρα». Δυστυχώς, όσο καλή δομή και στήσιμο κι αν έχει θεωρητικά, τις περισσότερες φορές απλά δε λειτουργεί τίποτα όσον αφορά το gameplay.

Παρ’ όλ’ αυτά, το παρών δίνει και το platform στοιχείο που δυστυχώς τις περισσότερες φορές θέλει να σε εκνευρίσει παρά να το απολαύσεις και όλο αυτό οφείλεται στα κακά animations. Για παράδειγμα, προς το τέλος του παιχνιδιού υπάρχει μια πίστα με πλατφόρμες που σε αναγκάζει να τις περάσεις για να βρεις κάποια “κλειδιά” για να προχωρήσεις. Προσπάθησα, λοιπόν, να κάνω άλμα, νομίζοντας ότι φτάνω να πάω στην απέναντι μεριά και ο παίκτης αποφάσισε από μόνος του μετά το άλμα να κάνει μερικά βήματα και αντί για την πλατφόρμα να πέσει σε γκρεμό. Το RPG στοιχείο του από την άλλη είναι αρκετά καλό και όπως έχουμε δει πολλές φορές σε τέτοια παιχνίδια μπορούμε να κάνουμε craft πανοπλίες, όπλα και αντικείμενα, παρόλο που στην αρχή δεν σου εξηγεί τίποτα και πρέπει από μόνος σου να βγάλεις άκρη με το τι είναι το καθετί.

Σε γενικές γραμμές νιώθεις ότι ο χαρακτήρας δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που του έχεις υποβάλλει να κάνει, είτε αυτό αφορά το gameplay αυτό καθ’ αυτό, είτε το platforming. Ένα μεγάλο αγκάθι που έρχεται και «δένει» είναι το framerate, αφού τις περισσότερες φορές πέφτει και κάτω από 20fps, με αποτέλεσμα να κάνει ένα τέτοιο παιχνίδι, unplayable. Αυτό συμβαίνει και στο απλό PS4, αλλά και στο PS4 Pro, ενώ θέλω να αναφέρω και τα τεράστια loadings που στο απλό PS4 μπορούν να φτάσουν -σε ειδικές περιπτώσεις- τα δύο λεπτά. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι που απαιτεί προσοχή, είναι δύσκολο και ειδικά αν είσαι σε boss, οι μεγάλοι χρόνοι φόρτωσης παίζουν σημαντικό ρόλο κατά την άποψή μου. Μιας και ανέφερα τη δυσκολία, είναι σε ένα βαθμό δύσκολο, τόσο όσο, αλλά δεν μπορείς να κρίνεις σωστά όταν το gameplay κομμάτι είναι απλά broken. Προσπαθεί, όμως, με νύχια και με δόντια να σε σκοτώσει. Για την ακρίβεια, θέλει να σε σκοτώσει, αλλά δεν αισθάνθηκα προσωπικά ούτε μία στιγμή το “Και τώρα τι κάνω; Πώς θα βγάλω αυτό το boss; Νομίζω πρέπει να κάνω λίγο farm”. Αυτό για να είμαι ειλικρινής το ένιωσα μόνο στα soulsborne παιχνίδια.

Σε αυτό το “κολασμένο” ταξίδι συνάντησα αρκετά μινιμαλιστικές και sci-fi με σκοτεινό υπόβαθρο τοποθεσίες, αλλά μέχρι τη μέση του παιχνιδιού ήταν αρκετά ρηχές, άδειες και χωρίς φαντασία. Θετικό είναι πως άλλαξαν -αρκετά- αργότερα και είδα και κάτι διαφορετικό, όπως το “Arisen Dominion” που ανέφερα προηγουμένως με τις πλατφόρμες, το οποίο ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε να δείξει εικαστικά το Hellpoint, με τεράστιες αίθουσες, όμορφο design, πολλά πράγματα να ασχοληθείς και προπάντων μια ολόκληρη -κρυφή- πίστα εντός της. Γενικά, το εικαστικό του παιχνιδιού ανεβαίνει μετά τη μέση και δεν έχει απαραίτητα μόνο “space” δομή.

Το Hellpoint έχει φτιαχτεί με τη Unity μηχανή γραφικών. Σε γενικές γραμμές δείχνει όμορφο, ειδικά στο PS4 Pro. Παρ’ όλ’ αυτά, έχει αρκετό aliasing και πολλές φορές αργεί να φορτώσει τα textures του περιβάλλοντος. Σίγουρα, όμως, δεν είναι αυτό το πιο αδύναμό του στοιχείο. Ας περάσουμε τώρα στη μουσική επένδυση που ντύνει όμορφα όλη την εμπειρία, με πολύ σκοτεινά ηλεκτρονικά ambient που έρχονται και δένουν με το art direction και το όλο setting που έχει δημιουργήσει η ομάδα ανάπτυξης.

Τέλος, το παιχνίδι έρχεται με online και split-screen co-op υποστήριξη που δουλεύει απροβλημάτιστα με έναν οκταψήφιο κωδικό. Χωρίς δυσκολίες, άμεσα, μπορείτε να μπείτε στον server του φίλου σας και να παίξετε παρέα από την αρχή μέχρι το τέλος. Βέβαια, στο co-op το framerate είναι ακόμη πιο βάναυσο, αφού καθώς έπαιζα online ένιωσα τα FPS να πέφτουν δραματικά σε ορισμένες περιστάσεις.