Marvel's Iron Man VR Review - Πώς είναι να είσαι Tony Stark απλά με ένα PS VR;

Τα παιχνίδια με τους σούπερ ήρωες είναι εμφανές ότι ευδοκιμούν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια κι αυτό το οφείλουν σε παιχνίδια που τους επανέφεραν στο προσκήνιο όπως τα Batman της Rocksteady Studios και το Spiderman της Insomniac Games. Ωστόσο υπάρχουν αρκετοί fans του Iron Man εκεί έξω που επιθυμούσαν να ενσαρκώσουν τον αγαπημένο τους ήρωα σε ένα βιντεοπαιχνίδι. Αυτή την επιθυμία έρχεται να κάνει πραγματικότητα το αμερικανικό στούντιο Camouflaj, το οποίο στο παρελθόν μας είχε προσφέρει το stealth action adventure République. Τα VR παιχνίδια δεν είναι κάτι άγνωστο για την ομάδα, καθώς το 2019 η VR έκδοση του République έγινε διαθέσιμη στο Steam για όλες τις γνωστές VR συσκευές. Το Iron Man έχει στόχο να κάνει τους παίκτες να αισθανθούν, να παίξουν και ουσιαστικά μέσω της εν λόγω τεχνολογίας να τους βάλει μέσα στη στολή του αγαπημένου τους χαρακτήρα ώστε να γίνουν ο ήρωας που θαυμάζουν. Τα κατάφεραν άραγε;

Η ιστορία του παιχνιδιού είναι εμπνευσμένη από τα comics και θέλει τον Tony Stark να έχει αποσυρθεί από την κατασκευή όπλων. Το παρελθόν ωστόσο έρχεται να του χτυπήσει την πόρτα, όταν μια κακοποιός με το όνομα Ghost που έχει hacking δυνατότητες, επιτίθεται στον ίδιο και την επιχείρησή του, θέλοντας να τον κάνει να πληρώσει για τις αδικίες και τον πόνο που έφερε η επιχείρησή του στην ίδια και τους δικούς της ανθρώπους.

Μη περιμένετε καμιά ιστορία με πλοκή και χαρακτήρες που θα σας συνεπάρει ή θα σας κάνει να τα χάσετε με τις ανατροπές της, γιατί αυτός ούτε είναι ο στόχος του παιχνιδιού, ούτε πιστεύω είναι κάτι που περιμένει κάποιος αγοράζοντας τον εν λόγω τίτλο. Μέσα στο παιχνίδι εμφανίζονται διάφοροι κλασικοί γνωστοί χαρακτήρες ωστόσο, όπως η Pepper Potts, η AI Friday, ο Nick Fury αλλά και ένας νέος που αφορά ολόγραμμα του ίδιου του Stark. Πρόκειται για μια τεχνητή νοημοσύνη που έχει την ίδια εκκεντρική προσωπικότητα του δημιουργού του και ονομάζεται Gunsmith, ο οποίος βοηθά τον παίκτη με πληροφορίες που του δίνει για τους εχθρούς, τις αποστολές και τις αναβαθμίσεις που θα εφαρμόσει στη στολή του.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα VR shooter παιχνίδια που είναι on-rails, η Camouflaj προσφέρει σχεδόν απεριόριστη ελευθερία κινήσεων καθώς πετάτε στο αέρα και πυροβολείτε τους εχθρούς. Για να το κάνει όμως αυτό εφικτό απαιτεί τα PS Move Controllers, τα οποία λειτουργούν ως παλμικοί προωθητήρες. Στην αρχή παιδεύτηκα λίγο να μπω στη λογική του, όμως το παιχνίδι σε πηγαίνει βήμα-βήμα και σου δίνει αρκετές ευκαιρίες εκμάθησης είτε με τα tutorials, είτε με διάφορα challenges όπως αγώνες περνώντας μέσα από κάποια checkpoints στον αέρα, είτε πυροβολώντας κύματα εχθρών ώστε να τελειοποιήσεις την τεχνική σου στο πέταγμα ή στο shooting. Για παράδειγμα σηκώνοντας τις παλάμες μπροστά, πας πίσω, λυγίζοντας τους καρπούς πίσω, πηγαίνεις μπροστά και ανάλογα κατά τον ίδιο τρόπο στο πλάι ή κάτω, συνδυάζοντας φυσικά τον ανιχνευτή κίνησης του κράνους.  Από κει και πέρα μόλις μάθεις πως δουλεύει και μπεις στη λογική του, τα move controllers γίνονται αυτόματα η δεύτερη φύση σου αρχίζοντας πραγματικά να απολαμβάνεις το παιχνίδι.

Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν περιορισμοί, υπάρχουν, κι έχουν να κάνουν με τα καλώδια, τα οποία μιας και το παιχνίδι σου επιτρέπει να στρίψεις γύρω από τον εαυτό σου, είναι πολύ εύκολο να μπλεχτείς με αυτά. Ευτυχώς, οι developers φρόντισαν εκτός από τον ανιχνευτή κίνησης του κράνους να χρησιμοποιήσεις και τα face buttons στα move για να στρίψεις το κεφάλι σου ή να μείνεις σταθερός στον αέρα, κάνοντας έτσι τη ζωή αρκετά πιο εύκολη.

Βέβαια αν και το στούντιο επιμένει πως μπορείς να παίξεις και καθιστός στον καναπέ σου, κάτι τέτοιο σε καμιά περίπτωση δεν είναι εφικτό, γιατί όσες φορές επιχείρησα να παίξω με αυτόν τον τρόπο η κάμερα αδυνατούσε να εντοπίσει τα χέρια μου όταν τα έβαζα πίσω από την πλάτη μου για να πετάξω ή μου έβγαζε μήνυμα πως η κάμερα δεν μπορούσε να με «δει» ζητώντας να επιστρέψω στη θέση μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να παίξεις 6-7 ώρες που διαρκεί το παιχνίδι όρθιος γιατί είναι κουραστικό. Προσωπικά για κάθε μία με δυο αποστολές έπρεπε να κάνω διάλειμμα ώστε να καταφέρω συνεχίσω. Σίγουρα ρόλο επίσης έπαιξε το γεγονός ότι δεν είμαι τόσο εξοικειωμένος με το VR και αρχικά λόγω ότι το παιχνίδι σε αρκετά σημεία είναι πολύ γρήγορο και δεν είχα μάθει πολύ καλά τον χειρισμό του, μου προξένησε αρκετές φορές ναυτία. Ωστόσο, μόλις έμαθα να χειρίζομαι καλά τον χαρακτήρα η ναυτία ελαττώθηκε κατά πολύ.

Εκτός ωστόσο από το πέταγμα, το shooting όπως είπα και παραπάνω είναι το δεύτερο μεγάλο και πιο απολαυστικό στοιχείο του παιχνιδιού. Το στούντιο προσάρμοσε πολύ έξυπνα τις ιδέες του στο χειρισμό με έναν εντυπωσιακό τρόπο που δίνει στον παίκτη την ακριβή αίσθηση του χαρακτήρα. Ουσιαστικά ο Iron Man έχει τρεις επιθέσεις στη διάθεσή του. Λυγίζοντας του καρπούς προ τα πάνω είναι το light attack που ρίχνει απλές ριπές στους εχθρούς, ενώ το heavy attack όπως η ρίψη ρουκετών ή ναρκών επιτυγχάνεται λυγίζοντας τους καρπούς προς τα κάτω. Επίσης έχει τη δυνατότητα να εξαπολύει εναέριες ή στο έδαφος power punches με το συνεχόμενο πάτημα του ανάλογου κουμπιού.

Για τα δεδομένα της φύσης του παιχνιδιού, θεωρώ πως το στούντιο έπραξε ορθά να μη μπερδέψει τον παίκτη με πολλαπλές επιθέσεις κρατώντας το σύστημα μάχης σε απλά επίπεδα. Αν αναρωτιέστε για την πρόκληση, αυτή δεν έχει να κάνει τόσο με το πλήθος των επιθέσεων όσο με το να επιλέξεις πως θα κινηθείς στο χώρο και με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσεις τους εχθρούς. Μπορεί στην αρχή οι μάχες να είναι απλοϊκές, όμως στα 12 συνολικά διαθέσιμα κεφάλαια η μάχη γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική, προσφέροντας στον παίκτη on the fly την επιλογή να αποφασίσει μόνος του πως θα τα βγάλει πέρα.

Οι εχθροί βέβαια έχουν να κάνουν κυρίως (εκτός των bosses) με 6 περίπου τύπους drones, όπου το κάθε ένα απαιτεί τον δικό του τρόπο αντιμετώπισης. Κάποιας ας πούμε καταστρέφονται με απλές ριπές, άλλα πρέπει να σπάσεις την ασπίδα τους με γροθιά ή να καταστρέψεις πρώτα μικρότερα drones που τα εφοδιάζουν με ενέργεια, να βρεις την κατάλληλη ευκαιρία όταν απενεργοποιείται η ασπίδα τους μετά από κάποια τους επίθεση ή να χτυπήσεις στο έδαφος κάποια είδους τανκ. Ξέρω ότι δεν ακούγεται αρκετά προκλητικό όλο αυτό, όμως το παιχνίδι έχει φροντίσει ρίχνοντας αρκετούς τύπους τέτοιων εχθρών στην οθόνη, να σε κάνει κίνησε γρήγορα μην αφήνοντας πολλά περιθώρια να το σκεφτείς ιδιαίτερα.

Ειδικά όταν έχεις μάθει καλά όλες τις επιθέσεις και τον τρόπο να πετάς, τα δάχτυλα πάνε μόνα τους στις ανάλογες επιθέσεις και αποφυγές που μπορείς να κάνεις, εκτινάσσοντας την διασκέδαση στα ύψη. Αυτός άλλωστε είναι ο στόχος του παιχνιδιού και θεωρώ πως το στούντιο τα κατάφερε περίφημα. Τα λιγοστά bosses είναι καλοσχεδιασμένα και απαιτούν ως συνήθως να βρούμε πρώτα τα τρωτά τους σημεία πριν τους κάνουμε ζημία ή να μάθουμε το μοτίβο που κινούνται και επιτίθενται. Η αναμέτρηση μαζί τους δίνει αρκετούς πόντους παραπάνω στο παιχνίδι και σπάει κατά κάποιο τρόπο την αναμέτρηση με τα επαναλαμβανόμενα drones.

Όσο αφορά τις ίδιες τις αποστολές, η αλήθεια είναι ότι δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη ποικιλία, βάζοντας ντον παίκτη να κάνει συνεχόμενα τα ίδια και τα ίδια πράγματα. Να καταρρίψεις δηλαδή πανομοιότυπα κύματα εχθρών, χρησιμοποιώντας πανομοιότυπα οπλισμό σε πανομοιότυπες τοποθεσίες, που μεταξύ τους διακόπτονται από παύσεις, που το παιχνίδι μέσω των χαρακτήρων του σου εξηγεί την υπόθεση ή το τι πρέπει να γνωρίζεις για τις επόμενες αποστολές και τους εχθρούς. Ωστόσο μιας και μιλάμε για VR τίτλο, δεν μπορώ να πω ότι με ενόχλησε ιδιαίτερα αυτή η επανάληψη και σε αυτό εκτός το ότι το gameplay όπως ανέφερα και προηγουμένως σε κρατά απασχολημένο, συνέβαλε και η διάρκειά του, η οποία είναι τόση, όσο να μη σε κάνει να βαρεθείς.

Το παιχνίδι σου δίνει κάποιες αφορμές να επιστρέψεις, ειδικά αν είσαι trophy hunter, όπως η ελεύθερη περιήγηση στους χάρτες ή να καταρρίψεις το σκορ σε διάφορα challenges, όμως έχω την εντύπωση πως τελειώνοντας το τελευταίο κεφάλαιο λίγοι θα είναι εκείνοι που θα επιστρέψουν αμέσως. Επίσης το γεγονός ότι τα περιβάλλοντα επαναλαμβάνονται απλά με διαφορετικές αποστολές δεν βοηθά την κατάσταση. Ναι, αρχικά, είναι ωραίο να πετάς πάνω από τη βίλα του Stark στο Malibu ή στο ιπτάμενο σκάφος της S.H.I.E.L.D, αλλά μετά την τρίτη φορά που βλέπεις ξανά την ίδια τοποθεσία σε κάνει να εύχεσαι να μπορούσες να δεις και κάτι παραπάνω.

Το σύστημα αναβάθμισης με την κλασική έννοια που γνωρίζουμε ουσιαστικά δεν υπάρχει, καθώς δεν έχεις τη δυνατότητα να αναβαθμίσεις τον εξοπλισμό σου. Το παιχνίδι συλλέγοντας research points μετά από κάθε αποστολή απλά σου ξεκλειδώνει τον εξοπλισμό που μπορείς να τοποθετήσεις στη στολή σου, ο οποίος μάλιστα γίνεται διαθέσιμος από την πρώτη στιγμή του παιχνιδιού και απαιτεί για όλα τα διαθέσιμα κομμάτια τους ίδιους πόντους. Προσωπικά εφόσον επέλεξα αυτόν που με ικανοποιούσε δεν μου δημιουργήθηκε κίνητρο να επιλέξω ή να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, γιατί όλες οι επιλογές ήταν πανομοιότυπες. Δεν υπήρχε κάποια επιλογή που θα έκανε τον χαρακτήρα μου πιο δυνατό για παράδειγμα. Υπάρχουν βέβαια επιλογές που κάνουν επί παραδείγματι τις επιθέσεις σου cool down γρηγορότερα ή την αναπλήρωση της υγείας σου ταχύτερη, όμως δεν έχουν τεράστια επίπτωση στο gameplay ώστε να σε κάνουν να πειραματιστείς.

Τα γραφικά του Iron Man για PS VR τίτλο κινούνται ικανοποιητικά σε γενικές γραμμές, χωρίς να εντυπωσιάζουν. Η αλήθεια είναι ότι με τη χαμηλή ανάλυση που προφέρει ο εν λόγω εξοπλισμός, το στούντιο δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Μάλιστα, ή έλλειψη λεπτομέρειας σε κάποια επίπεδα όπως το να βλέπεις άδειους δρόμους στην Σανγκάη δεν χτυπά καλά στο μάτι. Ευτυχώς η δράση δε σε αφήνει για πολύ να παρατηρήσεις τις αδυναμίες αυτές. Στα ίδια ικανοποιητικά επίπεδα βαδίζει και ο ηχητικός τομέας χωρίς να ξεχωρίζει τίποτα ή να σου μείνει κάτι. Τα εφέ ειδικά αν παίξετε με ακουστικά κάνουν καλά τη δουλειά τους αλλά μέχρι εκεί.