Το Mafia II κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2010, ακολουθώντας τη «μόδα» και τα χνάρια που είχε χαράξει η σειρά Grand Theft Auto. Το παιχνίδι είναι σαφώς επηρεασμένο από κλασικές γκανγκστερικές ταινίες όπως το Goodfellas και The Godfather και εμβαθύνει περισσότερο στην ιστορία, ακολουθώντας μια γραμμική προσέγγιση σε όλους του τομείς, η οποία σε καμία περίπτωση δε θυμίζει το sandbox πόνημα της Rockstar. Περισσότερο θύμιζε Driver με καλύτερη πλοκή, παρά ένα τυπικό open world παιχνίδι όπου μπορείς να πας όπου θέλεις, να κάνεις ό,τι θέλεις, να εξερευνήσεις ή να αναλάβεις υποαποστολές. Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, μπορείς αν θέλεις να εξερευνήσεις ή να κάνεις βόλτα στα σοκάκια της πόλης. Ωστόσο, εκτός από το να σου μεταδώσει το κλίμα της εποχής με κάποιες ενδιαφέρουσες για τότε λεπτομέρειες, όπως το να δεις να διαδραματίζονται διάφορα sequences τα οποία δεν επηρεάζουν απολύτως τίποτα, το παιχνίδι δε σου δίνει ουσιαστικά κίνητρα για εξερεύνηση.
Από την άλλη, διαθέτει μια εξαιρετική πλοκή που αν και στηρίζεται σε κλασικά τυποποιημένα στερεότυπα, παρουσιάζει τόσο ενδιαφέρον, ώστε να σε κάνει να θέλεις να δεις τίτλους τέλους. Ως remaster, η Hangar 13, με τη βοήθεια της D3T Limited, οι οποίες ανέλαβαν το project για να φέρουν το παιχνίδι στο 2020, προσπάθησαν να το «γυαλίσουν» όπου έκριναν απαραίτητο, στοχεύοντας σε 4Κ ανάλυση, υψηλότερο framerate και καλύτερα textures. Στα υπόλοιπα, το Mafia II είναι ίδιο και απαράλλακτο, όπως ήταν πριν μια δεκαετία και προσφέρεται με όλα τα DLCs που είχαν κυκλοφορήσει. Άραγε ο όρος «definitive» έχει υπόσταση; Κι αν ναι, μπορεί να σταθεί στο σήμερα;
Η ιστορία του Mafia II τοποθετείται χρονικά μεταξύ των 40’s και 50’s στο Empire Bay. Μια ενναλακτική, δηλαδή, Ν. Υόρκη, όπου ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού Vito Scarletta ήρθε στην πόλη ως μετανάστης από την Σικελία μαζί με τους γονείς του. Προκειμένου να επιβιώσει εμπλέκεται μαζί με τον καλύτερό του φίλο Joe σε παράνομες δραστηριότητες για εύκολο χρήμα, με συνέπεια να συλληφθεί και να σταλεί ως στρατιώτης στο πεδίο της μάχης, καθώς ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεσπάσει. Κατά την επιστροφή του, η κοινωνία κάθε άλλο παρά ως ήρωα τον αντιμετωπίζει, με αποτέλεσμα να στραφεί ξανά στον φίλο του Joe και μαζί να διεισδύσουν αυτήν τη φορά στα πλοκάμια της Ιταλικής μαφίας.
Όσοι έχετε δει ανάλογες γκανγκστερικές ταινίες ξέρετε πάνω κάτω τι να περιμένετε. Πρόκειται για μια συνηθισμένη ιστορία ανόδου και πτώσης. To Mafia II μοιάζει περισσότερο σα μια γραμμική interactive εκδοχή μιας κλασικής ταινίας του είδους, παρά σε μια open world γκανγκστερική εμπειρία, όπως αυτές που έχουμε συνηθίσει σε ανάλογα βιντεοπαιχνίδια του είδους. Το σενάριο, ωστόσο, κρύβει αρκετές ανατροπές, οι οποίες αν και προβλέψιμες σε κρατούν να δεις τι θα γίνει παρακάτω και πως θα εξελιχθεί. Ο Vito ως χαρακτήρας είναι αρκετά συμπαθής. Η εξέλιξή του μπορεί να μην εμβαθύνει σχεδόν καθόλου στην ίδια του τη προσωπικότητα, όμως τα γεγονότα είναι τόσο καταιγιστικά που σε κάνουν να νοιάζεσαι για εκείνον και την κατάληξή του.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες από την άλλη μπορεί να βασίζονται αυστηρά σε στερεότυπα χωρίς καμία ανάπτυξη και εξέλιξη, όμως αυτό δεν είναι κάτι που ενοχλεί, γιατί το παιχνίδι στηρίζεται στον πυλώνα της πλοκής και όχι των χαρακτήρων. Τα θεμέλια του Mafia II είναι στιβαρά, προκαλούν ενδιαφέρον και ανταμείβουν το χρόνο που θα του αφιερώσει κάποιος. Σίγουρα δε θα τον συγκλονίσουν, όμως όποιος ασχοληθεί θα περάσει ένα ευχάριστο περίπου δωδεκάωρο.
Όσον αφορά το gameplay, δυστυχώς, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μπορεί πριν μια δεκαετία τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, όμως εν έτει 2020 οι μηχανισμοί του είναι αρκετά ξεπερασμένοι, κάτι που νιώθεις έντονα παίζοντας. Το shooting αν και σου δίνει ικανοποιητικά τη διαφορετική αίσθηση των όπλων, δεν το λες θεαματικό, ούτε σου προσφέρει την αίσθηση που περιμένεις όταν τραβάς την σκανδάλη. Το cover σύστημα επίσης ακολουθεί τη βασική συνταγή του Gears of War, όμως εφαρμόζεται με αρκετά αδέξιο τρόπο που σε αρκετές περιπτώσεις σε αφήνει εκτεθειμένο, ενώ μπορεί να σε αναγκάζει να καλύπτεσαι σε σημεία που δεν πρέπει, με ολέθρια αποτελέσματα. Η AI των εχθρών συγκλίνει σε μια απλοϊκή ρουτίνα, κατά την οποία το μόνο που κάνεις είναι να περιμένεις απλά κάποιον να βγάλει κεφάλι. Πολλές φορές, μάλιστα, οι εχθροί δεν αφήνουν τη θέση τους όση ώρα σημαδεύεις, παρά μόνο όταν καλυφθείς. Άλλες φορές εντελώς αψυχολόγητα έρχονται προς το μέρος σου σαν το παιχνίδι να σου λέει: «άντε φάτους, πάμε παρακάτω».
Όλο αυτό έχει ως συνέπεια να μετατρέπει το gameplay σε ρουτίνα, στην οποία απλά εμπλέκεσαι αναγκαστικά για να γεμίσουν οι ώρες, να τελειώνεις και να συνεχίσεις την ιστορία. Ειδικά δε αν βάλεις το παιχνίδι σε μεγαλύτερη δυσκολία, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να κάνεις τους εχθρούς σφουγγάρια που απορροφούν περισσότερες σφαίρες. Δεν υπάρχει καμία άλλη ρουτίνα στην τεχνητή νοημοσύνη που να σε κάνει έστω λίγο να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου ή μια διαφορετική στρατηγική. Είναι μεγάλο κρίμα, γιατί το παιχνίδι σου προφέρει ένα μεν υποτυπώδες stealth σύστημα, όμως αυτό αντί να σου δίνει επιλογές στο πως θα προσεγγίσεις μια κατάσταση, το μόνο που σε αφήνει είναι να την χρησιμοποιήσεις σε συγκεκριμένους εχθρούς, αφού ό,τι και να κάνεις το level design είναι έτσι σχεδιασμένο και οι εχθροί τοποθετημένοι σε τέτοιες θέσεις, που αργά ή γρήγορα θα σε αναγκάσει και σένα να εκτεθείς ή να αποκαλύψεις τη θέση σου.
Ο ανοιχτός του κόσμος από την άλλη, έχει περισσότερο διακοσμητικό ρόλο παρά ουσιώδη. Το παιχνίδι σε αφήνει ανάμεσα στις αποστολές να τον εξερευνήσεις και να κάνεις interact με κάποια ελάχιστα sequences, όμως αυτά δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στην ιστορία, στον χαρακτήρα ή στο gameplay. Μπορείς για παράδειγμα να δεις ένα ζευγάρι να τσακώνεται γιατί δεν μπορεί να φτιάξει τη μηχανή του αυτοκινήτου του και να επέμβεις για να βοηθήσεις, αλλά εκεί μέχρι εκεί. Περισσότερο συμβάλει στο να σου μεταδώσει την αίσθηση των εν λόγω δεκαετιών, παρά σε οτιδήποτε άλλο.
Ακόμα κι έτσι όμως, ο κόσμος του όπως και οι κάτοικοί του μοιάζουν τόσο 'generated' που δε σου κάνει καμία αίσθηση να εξερευνήσεις. Όλες οι περιοχές είναι ίδιες μεταξύ τους, χωρίς να ξεχωρίζουν αισθητικά η μια από την άλλη. Αξιοθέατα για να δεις επίσης δεν υπάρχουν και οι πολίτες είναι 3-4 ίδια μοντέλα που απλά περιφέρονται στους δρόμους. Το οδηγικό κομμάτι αποτελεί τεράστιο μέρος του παιχνιδιού (γι’ αυτό είπα στην αρχή ότι θυμίζει Driver). Οι μετακινήσεις ως εκ τούτου γίνονται αποκλειστικά με το αυτοκίνητο και είναι ομολογουμένως αρκετά συχνές.
Επίσης, δεν υπάρχει fast travel. Βέβαια, ο χάρτης του παιχνιδιού δεν είναι τόσο μεγάλος για να κριθεί απαραίτητο, όμως θα το προτιμούσα γιατί η ίδια η εμπειρία οδήγησης προκαλεί σίγουρα πονοκέφαλο. Ο λόγος είναι ότι τα οχήματα περισσότερο θυμίζουν βάρκες στη συμπεριφορά τους παρά αμάξια. Το να πάρεις μια στροφή για παράδειγμα ενώ έχεις αναπτύξει κάποια ταχύτητα, έχει περισσότερες πιθανότητες να καταλήξει σε χαλκομανία, παρά να στρίψει ομαλά το όχημά σου. Αν στην εξίσωση βάλουμε και τα ενοχλητικά περιπολικά που βρίσκονται στη κυριολεξία παντού, καραδοκώντας να πας πάνω από '40' για να σε κυνηγήσουν, τότε όπως καταλαβαίνεις τα πράγματα μόνο ευχάριστα δεν γίνονται. Γενικά, ο κόσμος του είναι εντελώς γυμνός από δραστηριότητες και υποαποστολές. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Από το να είναι γεμάτος με ανούσια fetch quests, όπως συμβαίνει στα περισσότερα μοντέρνα open world παιχνίδια, σίγουρα τον προτιμώ έτσι όπως είναι.
Ωστόσο, είναι κρίμα το παιχνίδι να μη σου δίνει καμιά αφορμή να εξερευνήσεις και να ξεφύγεις έστω για λίγο από το κεντρικό σενάριο. Θα μπορούσαν πολύ εύκολα να βάλουν μερικές δευτερεύουσες αποστολές που θα έδεναν όμορφα με την πλοκή, όμως αυτό φαντάζομαι είναι μια εξέλιξη και πολυτέλεια που ήρθε στα open world παιχνίδια με τα χρόνια. Όχι ότι και τότε δεν υπήρχαν παιχνίδια που έδιναν βάρος στον κόσμο τους, όμως συνήθως αυτό συνέβαινε σε μεγάλες ΑΑΑ παραγωγές.
Πάμε στην ουσία του πράγματος, που είναι το «definitive». Επισήμως και χωρίς κανέναν ενδοιασμό μπορώ να πω άνετα πως το Mafia II είναι το χειρότερο και πιο τεμπέλικο remaster που έχει πέσει ποτέ στα δικά μου χέρια. Δε φτάνει που τα γραφικά του παιχνιδιού έτσι κι αλλιώς έχουν την αίσθηση δυο γενιών πίσω, η Hangar 13 φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν ίδρωσε ιδιαίτερα. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες και μάλιστα αρκετές φορές το αποτέλεσμα είναι χειρότερο από το original παιχνίδι. Ναι μεν η ανάλυση έχει ανέβει στα 4Κ και υποστηρίζει HDR, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Το HDR καταρχάς είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει είναι ένα και το αυτό. Σε καμία περίπτωση δε δίνει το εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα που έχουμε δει όταν εφαρμόζεται σωστά σε άλλα παιχνίδια.
Πιο πολύ σαν «remaster» δικαιολογία μοιάζει, για να σου πουν «ορίστε βάλαμε κι αυτό». Το ίδιο συμβαίνει και με τους φωτισμούς. Το παιχνίδι δείχνει τόσο παλαιϊκό που πραγματικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι ακριβώς και αν έχουν πειράξει κάτι. Κάποια textures έχουν καθαρίσει σε χαρακτήρες και περιβάλλοντα, όμως παραμένουν χαμηλής ανάλυσης και δυστυχώς απλά απογοητεύουν.
Τεχνικά το παιχνίδι είναι ένα συνονθύλευμα προβλημάτων που κανονικά δε θα έπρεπε να υφίστανται. Ακόμα και στην PS4 Pro έκδοση που έπαιξα, το υποτιθέμενο 60 frames per second μόνο ως αστείο μπορεί να θεωρηθεί, αφού σε τακτά χρονικά διαστήματα είτε βρίσκεσαι σε εσωτερικό ή εξωτερικό χώρο, είτε υπάρχει συνωστισμός είτε όχι, είτε απλά παρακολουθήσεις ένα cut scene, το framerate κάνει αδικαιολόγητες βουτιές, σε σημείο που βλέπεις την εικόνα να πηγαίνει καρέ-καρέ. Και φαντάσου το τώρα αυτό, ενώ προσπαθείς να στοχεύσεις ή να οδηγείς. Ατύχησες! Επίσης πολλές φορές τα textures αργούσαν να φορτώσουν ή δεν φόρτωναν καθόλου, οι χαρακτήρες κολλούσαν ανάμεσα σε αντικείμενα, κάποιοι επίσης δεν εμφανιζόντουσαν καν στις κύριες αποστολές. Άκουγες δηλαδή φωνές, αλλά δεν έβλεπες ψυχή. Μάλιστα μου έτυχε να παίξω κάποιες αποστολές από δυο και τρεις φορές, γιατί το παιχνίδι με ανάγκαζε να σκοτώσω κάποιους χαρακτήρες τους οποίους δεν εμφάνιζε ποτέ. Επίσης μου έτυχε να περπατάω στο δρόμο και ξαφνικά να πρασινίσουν όλα, σα να πέρασε κάποιος ένα φίλτρο λαδομπογιάς στην οθόνη, αναγκάζοντάς με να κάνω quit για να επανέλθει στο κανονικό. Επιπλέον, διάφορα interaction με αντικείμενα που έπρεπε να πατήσω δεν λειτουργούσαν ή το παιχνίδι δεν εμφάνιζε καν τα κουμπιά.
Πολλές φορές επίσης πάνω δεξιά στην οθόνη εμφάνιζε ένα σήμα ότι συνδέθηκα με τον 2K λογαριασμό μου, το οποίο για κάποιο λόγο αρνούταν πεισματικά να φύγει. Κάποια animations, όπως για παράδειγμα να βγάλω από τη μέση σιωπηλά έναν εχθρό από πίσω, ξεκινούσαν να λειτουργούν (δείχνοντας ότι πνίγεται), αφού ο χαρακτήρας μου τον είχε ήδη πνίξει, αφήνοντάς τον κάτω. Για να μην πω για τα ηχητικά bugs που συνέχιζες να ακούς το ραδιόφωνο ή γενικά ήχους του παιχνιδιού να επαναλαμβάνονται ακόμα κι όταν είχε τελειώσει το sequence ή είχες βγει από το αυτοκίνητο. Ο ήχος δε στα cut-scenes ήταν πολύ πιο δυνατός από το τον ήχο εντός του παιχνιδιού, σε φάση που έτσι και είχες βάλει ακουστικά, είχες κουφαθεί!
Πραγματικά τα τεχνικά προβλήματα ήταν τόσα πολλά που πολύ αμφιβάλλω αν θα διορθωθούν με κάποιο patch. Σίγουρα αν ποτέ διορθωθούν, θα χρειαστούν πολλαπλές και σίγουρα ογκώδεις ενημερώσεις. Το Mafia II είναι μια βεβιασμένη κυκλοφορία που δεν έπρεπε να έρθει έτσι όπως είναι. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν όμως τόσα τεχνικά προβλήματα, οι βελτιώσεις είναι τόσο φτωχές και ατσούμπαλες, που κανονικά δε θα έπρεπε να έχει λόγο ύπαρξης. Προτιμότερο θα ήταν να το έκαναν remake όπως το πρώτο που θα κυκλοφορήσει τον Αύγουστο, παρά αυτό το κακό το χάλι που παρέδωσαν.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.