Ποτέ δεν περίμενα ότι αυτό το λαϊκό άσμα του Γιώργου Σαρρή θα είναι τόσο ταιριαστό με το review ενός παιχνιδιού. Ξεκινώντας, λοιπόν, με την προϊστορία της σειράς, το πρώτο παιχνίδι με την ονομασία Spintires κυκλοφόρησε το 2014 αποκλειστικά για PC από την αγγλική Oovee Games. Ήταν ένα παιχνίδι απροσδόκητα καλό και το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία, διότι έφερε κάτι διαφορετικό στο προσκήνιο, εστιάζοντας και αναπτύσσοντας την οδήγηση εκτός δρόμου και ιδιαίτερα την οδήγηση σε ακραίες συνθήκες. Συγκεκριμένα, αυτό που με τράβηξε ήταν ότι λόγω της θεματολογίας του, το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από την αύρα του “Σοβιετικού Gaming” που λέει κι ένας φίλος, έχοντας έναν εξαιρετικά λειτουργικό πυρήνα και διατηρώντας μία καθαρή αισθητική.
Με την επιτυχία του Spintires, το επόμενο παιχνίδι ήρθε το 2017 με την ονομασία Spintires: MudRunner, ένα spin-off του πρώτου παιχνιδιού με μία ευρεία κυκλοφορία στις κονσόλες. Το MudRunner ήταν και το παιχνίδι που επί της ουσίας πρόσθεσε και την αμερικάνικη αισθητική στο παιχνίδι, όσον αφορά κυρίως τα οχήματα και τις περιοχές και βοήθησε στην διεύρυνση της σειράς πέρα από το PC.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο 2020 και το νέο παιχνίδι της σειράς με τίτλο SnowRunner, αφήνοντας πλέον το Spintires από την ονομασία σε μία προσπάθεια διαχωρισμού. Το παιχνίδι κυκλοφορεί για PC, Xbox One και PS4 ,με την τελευταία να είναι και η έκδοση που δοκιμάστηκε για τις ανάγκες του review. Στο παιχνίδι ο παίκτης ξεκινάει στην περιοχή του Michigan των Η.Π.Α., στη συνέχεια αποκτά πρόσβαση στην Αλάσκα των Η.Π.Α και στο τέλος στο Taymyr της Ρωσίας, μία “παλιά γνώριμη”. Ως γνήσιο sandbox, το παιχνίδι δεν έχει κάποιο προφανές campaign, μία ιστορία δηλαδή που να ορίζει τη διαδρομή του παίκτη. Ό,τι αποστολές εξέλιξης κι αν έχει, παρουσιάζονται με ένα μινιμαλιστικό τρόπο που δεν “αναγκάζουν” τον παίκτη, αφού μπορεί από την πρώτη στιγμή απλά να οδηγήσει. Αυτό είναι κάτι που από το πρώτο παιχνίδι με γοήτευσε, μου έδωσε την εικόνα ότι ανήκω στο στοιχείο μου, απλά οδηγώ.
Φυσικά και υπάρχουν αποστολές οι οποίες βοηθούν στην εξέλιξη του παίκτη, στα στατιστικά, στα upgrades, στο ξεκλείδωμα οχημάτων, αλλά σε αυτό το παιχνίδι μου αρέσει που βάσει σχεδιασμού το επίκεντρο είναι η οδήγηση ή καλύτερα...η επιβίωση. Ωστόσο, στο σύστημα εξέλιξης έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, μιας και ο παίκτης ξεκινά ως ένας απλός οδηγός, αλλά με την ολοκλήρωση συμβολαίων όπως είναι η μεταφορά υλικών από το ένα σημείο σε ένα άλλο, ανεβαίνει κατηγορίες, αποκτά πρόσβαση σε αναβαθμίσεις και νέα οχήματα.
Σε κάθε παιχνίδι τέτοιου τύπου το Α και το Ω είναι η οδήγηση. Εδώ είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί το SnowRunner από τον ανταγωνισμό, ειδικά αν ρίξουμε μια ματιά και στον κατάλογο παιχνιδιών της Oovee. Η ομάδα ανάπτυξης που εδραίωσε τη σειρά γενικώς στέκεται στη γήινη πλευρά της οδήγησης. Σε αντίθεση με τον απόλυτο ρεαλισμό της sport οδήγησης όπως άλλα παιχνίδια, εστιάζει στον απόλυτο ρεαλισμό της καθημερινής οδήγησης.
Είναι ένα πράγμα να προσπαθείς να παρουσιάσεις κάτι όταν είσαι σε απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον με τις τέλειες συνθήκες και άλλο όταν είσαι σε ένα όχι και τόσο τέλειο περιβάλλον, με όχι και τόσο τέλειες συνθήκες και να πρέπει να κινηθείς με παραπάνω από το κανονική προσοχή. Όσοι έχουν παίξει προηγούμενα παιχνίδια θα καταλάβουν αμέσως ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, σωστά κατά την άποψή μου, ενώ όσοι για πρώτη φορά ξεκινήσουν θα έχουν μία σχετική δυσκολία τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού, αλλά με το πέρασμα του χρόνου θα έχουν εξοικειωθεί πλήρως.
Το να καταλάβει ένας παίκτης τον τρόπο συμπεριφοράς ενός οχήματος είναι μία τυπική και εύκολη διαδικασία, το να καταλάβει όμως τη συμπεριφορά του οχήματος στο χώρο, εκεί είναι που το παιχνίδι προκαλεί τον παίκτη να ασχοληθεί. Είναι πολύ εύκολο κάποιος να κινηθεί εύκολα σε όλο το παιχνίδι μόνο με το αρχικό όχημα, μιας και διαθέτει όλα τα καλούδια που χρειάζονται (τετρακίνηση, εμπλοκή διαφορικού), αναβαθμίζοντας το μέσω των upgrades και κάνοντας το ακόμη πιο ικανό. Μεγαλύτερη επιβράβευση όμως δίνει μία διαδρομή με ένα όχημα που δεν “γεμίζει” το μάτι.
Αναφέρω ότι το γεγονός του ότι δεν άλλαξε τίποτα στο χειρισμό είναι η σωστή κίνηση, κι αυτό διότι έχει επιτευχθεί μία σχεδόν τέλεια μετάφραση της οδήγησης μεταξύ παιχνιδιού και πραγματικότητας. Η ύπαρξη μιας ελεύθερης και όχι στατικής κάμερας, είναι κάτι που χρησιμοποιείται και στην πραγματικότητα, καθώς σε συνθήκες τέτοιας οδήγησης πολλές φορές η ύπαρξη ενός βοηθού (spotter) είναι διαδεδομένη, μερικές φορές απαραίτητη. Αυτό σε συνδυασμό με την ανάλυση του μοντέλου οδήγησης και τις δυνατότητες αυτού, δημιουργούν ένα εξαιρετικό σύνολο, απλοποιημένο στη χρήση με το χειριστήριο, σωστά δομημένο όμως σε σχέση με την οδηγική σκέψη.
Στα χέρια μου έφτασε η έκδοση για PS4 κάτι το οποίο με προβλημάτισε, μίας και έχοντας στην κατοχή μου το πρώτο παιχνίδι της σειράς στο PC, ήθελα να δω τις βελτιώσεις που υπάρχουν σε κοινή πλατφόρμα. Ξεκινώντας, λοιπόν, την περιπλάνησή μου στο παιχνίδι αυτό που αντίκρισα με ευχαρίστησε, καθώς υπάρχει φοβερή προσοχή στη λεπτομέρεια, με τον σχεδιασμό των τοπίων να είναι εξαιρετικός. Συνδυαζόμενος, μάλιστα, και με τον εξαιρετικό φωτισμό, υπό συνθήκες το παιχνίδι χαρίζει μερικές πραγματικά μοναδικές εικόνες. Περιπτώσεις όπως το σούρουπο στο δάσος με την κάμερα στραμμένη στη σωστή γωνία έδιναν την ψευδαίσθηση ενός παιχνιδιού δράσης (όπως τα driving sections του Uncharted 4), ενώ μεσάνυχτα στη χιονισμένη Αλάσκα ανάμεσα στα δέντρα, δημιουργούν εικόνες βγαλμένες από παιχνίδια τρόμου. Χαίρομαι πραγματικά που studio τα οποία γνωρίζουν τη δυναμική των κολοσσών, χρησιμοποιώντας τα μέσα και τους περιορισμούς που έχουν μπορούν και δίνουν τέτοια αποτελέσματα.
Επειδή, όμως, η εικόνα δεν είναι τόσο ουτοπική όσο την περιγράφω, υπάρχουν προβλήματα κυρίως στην ομαλότητα του παιχνιδιού. Το framerate κατά μέσο όρο κυμαίνεται στα 30 με 45 FPS, τιμές που άλλοτε μειώνονται σχεδόν στο μισό όταν κινούμαστε σε σημεία με αρκετή λεπτομέρεια όπως τα δάση και άλλοτε αυξάνονται στα 50 με 55 FPS αν κινούμαστε σε σχετικά άδεια σημεία. Προσωπικά αυτή η διακύμανση δεν με εμποδίζει στο να απολαύσω το παιχνίδι, καταλαβαίνω όμως ότι υπάρχουν και αυτοί που σε μία τέτοια συγκυρία μπορεί να μην ευχαριστηθούν το παιχνίδι γι’ αυτό που είναι.
Πριν φτάσουμε, λοιπόν, στο τέλος αυτού του κειμένου θέλω να σταθώ σε κάτι. Το παιχνίδι και η σειρά σαν οντότητα δεν απευθύνεται σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Άτομα σαν εμένα, τα οποία ενδιαφέρονται και καταπιάνονται με οτιδήποτε “έχει ρόδες και μοτέρ” ελκύονται από αυτό το παιχνίδι, διότι δείχνει κάτι που είναι πέρα από την πεπατημένη, με βάση όμως την ενασχόλησή τους με την αυτοκίνηση. Υπάρχουν όμως και αυτοί που ελκύονται από αυτά τα παιχνίδια για τη φιλοσοφία τους, την αύρα τους, ακόμη και από την πλάκα τους. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν άτομα που ασχολούνται με αυτά τα παιχνίδια για το meme, την ειρωνεία ακόμη και την minimal σοβιετική αισθητική τους, ως έναν τρόπο έκφρασης.
Κοινό όμως και των δύο αυτών κατηγοριών είναι ότι χάνουν την οπτική της άλλης μεριάς και πολλές φορές “βαριούνται” εύκολα και παρατάνε το παιχνίδι σύντομα και χωρίς να το έχουν χαρεί πραγματικά. Χρησιμοποιώ για παράδειγμα τον εαυτό μου. Ξεκινώντας το παιχνίδι είχα στο μυαλό μου ότι θα παίξω “ακόμη ένα Spintires” και θα έπρεπε να το δω καθαρά το τι κάνει σωστά ως προς την οδήγηση. Ωστόσο, στο τέλος βρήκα τον εαυτό μου όχι απλά να θέλει να παίξει το παιχνίδι για να ευχαριστηθεί τα τοπία, τα οχήματα, αλλά για να ευχαριστηθεί τη βόλτα.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.