RAGE 2 Review - Θα είναι σα να παίζεις DOOM, αλλά…

Νομίζω πως το 2018 όλοι αιφνιδιαστήκαμε όταν μέσα από ένα leak πριν την Ε3, το Walmart του Καναδά αποκάλυψε πριν την ώρα του, το RAGE 2. Πολλοί νόμιζαν πως πρόκειται για λάθος και το αμφισβήτησαν. Τελικά, η Bethesda επιβεβαίωσε τη διαρροή και αποκάλυψε πλήρως το παιχνίδι στην συνέντευξη Τύπου της. Στα χαρτιά, η πρόταση της εταιρίας έμοιαζε απίστευτα δελεαστική.

Η φορμαρισμένη id Software, έτοιμη να θριαμβεύσει ξανά μετά το εκπληκτικό DOOM, θα αναλάμβανε το shooting κομμάτι για να μεταφέρει την δύο δεκαετιών εμπειρία της και να τελειοποιήσει τον πυρήνα του gameplay. Από την άλλη, η Avalanche Studios, μετρ της εκρηκτικής open world διασκέδασης και υπεύθυνη για τη σειρά Just Cause, θα αναλάμβανε το κομμάτι του ανοιχτού κόσμου για να δημιουργήσει κάτι που θα έκανε τον παίκτη να μην βαριέται ποτέ.

Έχοντας ολοκληρώσει πλέον το βασικό campaign και την πλειοψηφία των παράπλευρων αποστολών, μπορώ να πω πως το συναίσθημα που με κυριεύει είναι η απογοήτευση. Το RAGE 2 είχε όλα τα φόντα να σταθεί επάξια στο βάθρο των καλύτερων shooting παιχνιδιών της γενιάς και να κάνει παρέα στα DOOM και Titanfall 2, αλλά δυστυχώς δεν το καταφέρνει. Υπάρχουν πολλά παραπατήματα, κακές επιλογές και ελλείψεις που στερούν από το παιχνίδι μια νίκη που μπορούσε να έχει με λίγη παραπάνω προσπάθεια. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και ας δούμε τι πήγε στραβά και τι όχι.

Ξεκινώντας με την ιστορία, το RAGE 2 μας μεταφέρει 30 χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού. Ακόμα και αν κάποιος δεν έχει ασχοληθεί ωστόσο με τον πρώτο τίτλο μπορεί να ακολουθήσει με μεγάλη ευκολία το sequel και αυτό γιατί η ιστορία είναι διακοσμητική, ανούσια, γεμάτη κλισέ και απλά η αφορμή για την δράση. Σε ένα ανέμπνευστο plot twist, λοιπόν, μαθαίνουμε πως ο General Cross ζει και βασιλεύει ή μάλλον, 30 χρόνια μετά την ήττα του προετοιμάζει το έδαφος για να βασιλέψει. Ο Cross είναι ο κακός της υπόθεσης και πληροί όλα τα προαπαιτούμενα που επιτάσσει το κλισέ. Παραμορφωμένο πρόσωπο, βαθιά φωνή, δίψα για εξουσία κ.τ.λ.

Αμέσως μετά το εισαγωγικό cinematic που εξηγεί πως καταστράφηκε ο κόσμος και τι συνέβη στα 30 χρόνια που μεσολάβησαν μετά την αποτυχημένη απόπειρα του General Cross να καταλάβει την εξουσία του μεταποκαλυπτικού κόσμου, το παιχνίδι ξεκινά. Καλούμαστε σε αυτό το σημείο να επιλέξουμε το φύλλο του χαρακτήρα μας και βουτάμε μέσα σε δευτερόλεπτα στην ασταμάτητη δράση. Κατά τη διάρκεια της πρώτης αυτής αποστολής αποκτάμε τον βασικό εξοπλισμό που θα μας συνοδεύσει στο ταξίδι μας και συμβαίνει κάτι που θα αποτελέσει το κίνητρο για να εξοντώσουμε μια και καλή τον General Cross. Μαθαίνουμε, λοιπόν, πως στον κόσμο του RAGE υπάρχουν τρία άτομα που μπορούν να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τον Cross, έτσι περνούμε το όχημά μας και ξεκινάμε προς την έρημο.

Μου άρεσε που η ιστορία ξεκινάει κατευθείαν και το παιχνίδι μπαίνει στο ψητό χωρίς πολλά πολλά, αλλά αυτό θα δούλευε υπέρ του τίτλου αν υπήρχε ένα σενάριο που ξεδιπλώνεται σιγά σιγά, με ανατροπές, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και καλό ρυθμό. Δυστυχώς, πρόκειται για μια από τις πιο απογοητευτικές και ρηχές πτυχές του παιχνιδιού. Η ιστορία είναι απίστευτα σύντομη και σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες παρά την ενδιαφέρουσα εισαγωγή τους είναι στατικοί, χωρίς εξέλιξη ή κάποια ουσιαστική συνεισφορά. Όσοι περιμένατε να παίξετε ένα story-driven παιχνίδι δεν έχετε λόγο να ασχοληθείτε και θα πρέπει να ψάξετε αλλού.

Όσοι ψάχνετε όμως ένα καλό shooter, ίσως αξίζει να ρίξετε μια ματιά, αφού στον τομέα του gameplay τα πράγματα γίνονται πολύ καλύτερα. Η id Software έδειξε το ταλέντο της και ο shooting πυρήνας του gameplay είναι πραγματικά στιβαρός. Η αίσθηση των όπλων είναι τρομερή. Από τα πιο ασήμαντα, όπως το πιστολάκι που χρησιμοποίησα μόνο τις ελάχιστες στιγμές, που δεν είχα σφαίρες, μέχρι το αυτόματο rifle που έγινε ο κολλητός μου φίλος. Όλα τα όπλα έχουν αποδοθεί με χειρουργική τελειότητα, η δόνηση στο χειριστήριο, ο ήχος τους, όλα είναι άψογα. Το shotgun για παράδειγμα νιώθεις πραγματικά πώς κλωτσάει και αντιλαμβάνεσαι ότι είναι φονικό από κοντινές αποστάσεις.

Τα όπλα όμως είναι μόλις το μισό μέρος της ιστορίας. Ο χαρακτήρας μας ως Ranger έχει ένα σύνολο από ειδικά abilities. Αυτά είναι που απογειώνουν τη δράση και το gameplay. Έχουμε ένα dash, με το οποίο ο χαρακτήρας μας ταξιδεύει ακαριαία λίγα μέτρα. Αυτή η δυνατότητα αποπροσανατολίζει τους εχθρούς, μας βοηθάει να αποφύγουμε χειροβομβίδες και να βουτήξουμε στη δράση ή να απομακρυνθούμε αν έχουμε μειωμένο health. Πέρα από το βασικό dash έχουμε διπλό άλμα, αλλά και μια δύναμη που μοιάζει με το «force push» των Jedi και από κοντινή απόσταση κάνει κομματάκια τον εχθρό που σημαδεύουμε.

Συνεχίζοντας, έχουμε το Overdrive, το οποίο δεν έχει τυπικό cooldown όπως τα υπόλοιπα abilities, αλλά φορτίζει με τα kills και όταν το ενεργοποιούμε ο χαρακτήρας μας έχει αξιοσημείωτο health regen και αυξημένο damage, ενώ όλα τα όπλα γίνονται πολύ πιο αποτελεσματικά με ιδιαίτερα firing modes. Είναι το ability που ενεργοποιείς και βουτάς στη μάχη χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τίποτα παρά μόνο το να σπείρεις τον πανικό και την καταστροφή.

Το ίδιο μοτίβο ακολουθούν και τα υπόλοιπα abilities και αυτή είναι η φιλοσοφία του combat γενικότερα. Δηλαδή; Έχεις ένα πλούσιο οπλοστάσιο με διαφορετικά όπλα και δύο βασικές κατηγορίες από χειροβομβίδες, καθώς και ένα ρόστερ από κατά βάση επιθετικά abilities. Συνεχώς χρησιμοποιείς κάτι διαφορετικό. Από τη μια θα κάνεις dash για να βουτήξεις στο πεδίο της μάχης, θα διαμελίζεις έναν εχθρό με το “Force Push”, θα πετάς μια χειροβομβίδα, θα πηδάς ψηλά και θα χτυπάς το έδαφος κοντά στους εχθρούς, θα ξανακάνεις dash, θα πάρεις το rocket launcher στα χέρια σου, μετά μπορείς ακόμα και να στείλεις μια μικροσκοπική μαύρη τρύπα στους εχθρούς που θα τους ρουφήξει και θα επιδράσει στην γύρω βαρύτητα.

Νομίζω καταλάβετε τι θέλω να πω. Η δράση δεν σταματά και θυμίζει τον θρίαμβο του DOOM. Όταν ξεκινάς είναι σα να πατάς play σε τραγούδι των Rage Against the Machine και να 'βουτάς'!

Έχω ωστόσο κάποια μικρά παράπονα. Η normal δυσκολία είναι αρκετά βατή, με τα bosses ειδικότερα να είναι γελοία εύκολα. Τα όπλα και τα abilities είναι πρακτικά collectables στον χάρτη και αν κάποιος δεν ασχοληθεί μπορεί να τερματίσει το παιχνίδι μόνο με δύο όπλα και τρεις δυνάμεις, χάνοντας όλο το νόημα. Τέλος, μερικά από τα όπλα αν και καλοφτιαγμένα και εντυπωσιακά, είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικά από τα άλλα, με αποτέλεσμα εγώ προσωπικά να περιορίζομαι στην χρήση 4 βασικών όπλων σε όλο το παιχνίδι.

Μάλιστα και οι εχθροί αν και ποικίλουν αρκετά οπτικά στο 99% αρκεί ένα καλό headsot από μακριά. Θα ήταν σίγουρα ευπρόσδεκτο να υπήρχαν εχθροί που θα απαιτούσαν λίγο πιο διαφορετική gameplay προσέγγιση για να σου δώσουν ακόμη περισσότερες αφορμές να χρησιμοποιήσεις το οπλοστάσιο και τις δυνάμεις σου.

Συνολικά όμως το shooting είναι καλό. Πολύ καλό. Είναι ο λόγος να κάνει κάποιος τα στραβά μάτια στα υπόλοιπα και να ασχοληθεί με το RAGE 2. Ποια είναι τα υπόλοιπα; Πέρα από την ιστορία και τους χαρακτήρες, το RAGE αποτυγχάνει και στο open world κομμάτι.

Αν ψάχνετε την εξιλέωση που αξίζουν οι λάτρεις του Mad Max δυστυχώς θα πρέπει να ψάξετε αλλού. Για το ταξίδι στον ανοιχτό κόσμο υπάρχει μια ποικιλία οχημάτων, εκ των οποίων το ένα είναι το βασικό μας όχημα και μπορούμε να το αναβαθμίσουμε. Πριν αρχίσω την γκρίνια, να σημειώσω πως οι αναβαθμίσεις του οχήματος είναι μόλις η κορυφή του παγόβουνου.

Όλα τα όπλα έχουν skill tree και αναβαθμίζονται ουσιαστικά, ο χαρακτήρας μας έχει τρία skill tree ένα για τον κάθε βασικό NPC και κάθε ένα από τα abilities έχει levels και skill trees. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στην αρχή να σκέφτεσαι τι θα πρωτοανεβάσεις, αλλά όταν μπαίνεις στο κλίμα το αποτέλεσμα είναι μια εθιστική συνεχόμενη αύξηση της δύναμης του χαρακτήρα σου. Αντιλαμβάνομαι ότι πολύ ενδεχομένως θα χαθούν, αλλά προσωπικά αυτό το κομμάτι μου άρεσε πολύ και δίνει έναν παραπάνω λόγο ενασχόλησης με το βαρετό open world.

Γιατί λέω λοιπόν συνέχεια για το κουραστικό open world; Αρχικά τα περιβάλλοντα αν και εντυπωσιακής κλίμακας ειναι απίστευτα άδεια και χωρίς ουσία. Ο κόσμος του RAGE 2 είναι γεμάτος τεράστιους  κενούς δρόμους, τρεις μικρές πόλεις και αρκετές διάσπαρτες βάσεις. Η βασική δραστηριότητα στο open world είναι οι βάσεις των εχθρών που πρέπει απλά να σκοτώσουμε. Τα objectives του ανοιχτού κόσμου είναι ανεπμνευστα και επαναλαμβανόμενα. Αυτό γίνεται χειρότερο από το γεγονός πως το campaign απαιτεί grind για το ξεκλείδωμα των κεντρικών αποστολών.

Αυτό σημαίνει πως θέλεις δε θέλεις, θα αρχίσεις να σκουπίζεις ένα-ένα τα εικονίδια των βάσεων από τον χάρτη. Μάλιστα, οι βάσεις έχουν και μερικά πολλές φορές εκνευρίστηκα collectables υπό την μορφή ροζ κουτιών που σου δίνουν ένα συνάλλαγμα που είναι απαραίτητο για όλες τις αναβαθμίσεις.

Η εξερεύνηση του ανοιχτού κόσμου επίσης πάσχει πολύ. Παρόλο που υπάρχει το όχημα και οι μηχανισμοί της οδήγησης είναι στιβαροί, η δομή του παιχνιδιού και του κόσμου σε αναγκάζει να πας διαρκώς από το βελάκι που φαίνεται στον δρόμο και εν τέλει αυτό κατάντα βαρετό. Υπάρχει μόλις ένα είδος από side αποστολές που κάνουν χρήση του αυτοκινήτου και των όπλων του. Αν κάποιος τις αγνοήσει, θα ολοκληρώσει όλο το παιχνίδι και δεν θα έχει κάνει ούτε μια μάχη με το αυτοκίνητο. Η ποικιλία των αποστολών συνεπώς είναι μεγάλο παράπονο αφού τα εργαλεία υπάρχουν στο παιχνίδι, όπως τα οχήματα, αλλά δεν αξιοποιούνται. Σπάνια μερικές από τις παράπλευρες αποστολές είναι διαφορετικές και αυτές που ξεχωρίζουν είναι τα τελευταία Arks, πρακτικά βάσεις που σου ξεκλειδώνουν τα όπλα και τα abilities.

Περνώντας, έτσι, στο περιεχόμενο, εδώ εντοπίζω ένα μεγάλο αγκάθι του τίτλου. Δεν είμαι της άποψης ότι όλα τα παιχνίδια πρέπει να είναι 100 ώρες και να σε βομβαρδίζουν με ανούσια πράγματα για να κερδίσουν χρόνο και να πουλήσουν microtransactions -τα οποία υπάρχουν και εδώ υπό την μορφή των πραγματικά αχρήστων σε single-player παιχνίδι weapon skins. Ακριβώς το αντίθετο. Η διάρκεια συνδέεται άμεσα με το ρυθμό του παιχνιδιού και πόσο ικανοποιημένο σε αφήνει.

Τελειώνοντας το RAGE 2 αναρωτήθηκα: “Αυτό ήταν όλο”; Ανέτρεξα, λοιπόν, στο save μου και είδα πως το κοντέρ έγραφε λίγο παραπάνω από δεκατρείς ώρες. Για τα στάνταρ που έχουμε συνηθίσει από τα open world παιχνίδια το νούμερο αυτό σίγουρα μοιάζει πολύ μικρό. Το πρόβλημα είναι πως άμα βγάλεις τις αγγαρείες του ανοιχτού κόσμου, η ουσιαστική διάρκεια του παιχνιδιού είναι τρομακτικά σύντομη. Δεν μπορώ να την μετρήσω κάπως φυσικά, αλλά θα σας πω κάτι που πιστεύω πως αρκεί. Οι κεντρικές αποστολές είναι οκτώ. Ναι, όπως λέμε χταπόδι. Οκτώ. Οκτώ αποστολές. Οκτώ αποστολές μαζί με το open world περιτύλιγμα που είχε της αγγαρείες του και σπανίως είναι διασκεδαστικό.

Περίμενα πολλά περισσότερα και με απογοήτευσε το πόσο σύντομο ήταν το κεντρικό campaign. Ειδικά καθώς μερικές από τις βασικές αποστολές συνοδεύονται από εντυπωσιακά set pieces. Πραγματικά το παιχνίδι σε κάνει να θες περισσότερο και μετά, απότομα, τραβάει χειρόφρενο και πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Ελπίζω πως κάποιος που θα το παίξει μελλοντικά μαζί με τα δύο επερχόμενα expansions δεν θα βιώσει την ίδια απογοήτευση.

Έχοντας σταθεί, λοιπόν, σε όλα τα βασικά σημεία που ήθελα, μένει μόνο ο τεχνικός τομέας και ο ήχος. Το μοτίβο συνεχίζεται και τα όποια θετικά αντισταθμίζονται από αρνητικά. Να διευκρινίσω πως η έκδοση που παρέλαβα για της ανάγκες του review ήταν αυτή του PS4 και έπαιξα στην βασική κονσόλα και όχι στο PlayStation 4 Pro. Αν και 1080p, το παιχνίδι δυστυχώς τρέχει στα 30fps, την ώρα που το πρώτο RAGE έτρεχε στα 60fps στην προηγούμενη γενιά κονσολών. Σε ένα τόσο γρήγορο παιχνίδι ο υψηλός ρυθμός ανανέωσης δεν θα έπρεπε να είναι προνόμιο των αναβαθμισμένων κονσολών. Είναι κάτι απαραίτητο που συνδέεται άμεσα με το πόσο απολαμβάνει εν τέλει ο παίκτης το gameplay.

Συνεχίζοντας, στον ανοιχτό κόσμο το draw distance είναι απίθανο και τα loading screens λάμπουν δια της απουσίας τους. Το σύστημα δυναμικού φωτισμού προσφέρει πολύ ωραία αποτελέσματα και υπάρχει κανονικά κύκλος μέρας νύχτας, ενώ υπάρχει physical based rendering πράγμα που σημαίνει ότι όλες οι επιφάνειες, για παράδειγμα τα μέταλλα των όπλων είναι ρεαλιστικά.

Αξίζει να σημειωθεί πως το παιχνίδι τρέχει στην Apex Engine του Just Cause οπότε μπορείτε να φανταστείτε πως οι εκρήξεις και τα physics είναι κορυφαίας ποιότητας και πράγματι είναι. Εξαιρετικά particles και physics θα γεμίσουν την οθόνη σας, όπου μια χειροβομβίδα μπορεί να πυροδοτήσει και το εκρηκτικό βαρέλι που βρίσκεται δίπλα και το αποτέλεσμα είναι μια φαντασμαγορική καταστροφή μπροστά στα μάτια σας.

Ποια είναι τα αρνητικά; Η τεχνική Anti-Alliasing που χρησιμοποιείται θολώνει εξαιρετικά πολύ την εικόνα. Παρόλο που το παιχνίδι τρέχει σε 1080p ανάλυση, το αποτέλεσμα δεν θυμίζει σε τίποτα την κοφτερή εικόνα που έχω συνηθίσει από άλλους τίτλους της πλατφόρμας. Παράλληλα, το εντυπωσιακό draw distance επιτρέπει το pop up, ενώ στην θολή εικόνα έρχονται να προστεθούν τα πολύ χαμηλής ανάλυσης textures σε σημεία.

Στα του ήχου τώρα, το sound design είναι πολύ καλο και επισημαίνω ξανά πως οι ήχοι των όπλων είναι κοφτεροί και αποτελεσματικοί. Η μουσική επένδυση σε αντίθεση με το DOOM και άλλα παιχνίδια της Bethesda, δεν έχει την επιμέλεια του ιδιοφυούς Mick Gordon. Μην περιμένετε, λοιπόν, την ασταμάτητη δόση αδρεναλίνης που χαρίζε το industrial metal soundtrack του τίτλου της id.

Η μουσική αν και δεν είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη, παραμένει ταιριαστή στα περισσότερα σημεία. Το πρόβλημα είναι η μίξη ήχου. Δυστυχώς, οι default ρυθμίσεις έχουν πολύ χαμηλά την μουσική και πάνω στην εκρηκτική δράση νομίζεις ότι δεν υπάρχει καν. Παράλληλα όσον αφορά την μίξη, μου έτυχε και διάλογοι να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο και να μην μπορώ να καταλάβω ως αποτέλεσμα κανέναν από τους δύο.