Uncharted: The Lost Legacy Review

Όπως σας εκμυστηρεύτηκα και στην παρουσίαση του Uncharted 4: A Thief's End, η σειρά της Naughty Dog με κέρδισε ολοκληρωτικά με το τέταρτο κεφάλαιο. Αν και την απολαμβάνω από την πρώτη της μέρα, ποτέ δεν κατάφερε να με κάνει να την λατρέψω. Λίγο το ανάλαφρο ύφος της, λίγο η υπερβολική δόση μετριότατου shooting και λίγο οι παραπάνω από το φυσιολογικό σκηνές δράσης, με κρατούσαν λιγάκι σε απόσταση. Μετά το The Last of Us, όμως, το αμερικανικό στούντιο άλλαξε ρώτα και ωρίμασε αρκετά ως προς το ύφος και την προσέγγιση. Αυτό επηρέασε και το Uncharted 4, το οποίο, χωρίς να χάνει την αρχική του ταυτότητα, είχε ό,τι χρειαζόταν για να πατήσει τα δικά μου “κόκκινα κουμπιά”.

Η εταιρία εδώ και καιρό εργάζεται πάνω στη συνέχεια του The Last of Us -δε θα μπορούσα να είμαι πιο ενθουσιασμένος ομολογώ- αλλά από τον Μάιο του 2016, δούλεψε ταυτόχρονα στο Uncharted: The Lost Legacy. Πρόκειται για μία περιπέτεια που στέκεται μόνη της δίπλα στο υπόλοιπο franchise. Δεν αποτελεί, δηλαδή, κάποιο expansion ή DLC του Uncharted 4, αλλά διατίθεται ξεχωριστά. Γνωρίζοντας πως το στούντιο ετοιμάζει το επόμενο μεγάλο project (βλ. The Last of Us: Part II), δεν είχα κανένα πρόβλημα να πάρω λίγη ακόμη δόση από Uncharted. Το πρόβλημα είναι ότι το The Lost Legacy είναι πράγματι “λίγη ακόμη δόση” και όχι κάτι στο οποίο θα πειραματιζόταν χωρίς να πάρει τα ιδιαίτερα ρίσκα, που συνήθως πρέπει να παίρνουν οι κορυφαίοι. Θα αναφερθώ σε αυτό μου τον προβληματισμό στη συνέχεια του κειμένου. Για την ώρα, ας δούμε τι είναι το The Lost Legacy.

Στο παιχνίδι δεν παίρνουμε το ρόλο του Nathan Drake, αλλά της Chloe Frazer, γνωστή από τα προηγούμενα κεφάλαια της σειράς. Τα γεγονότα του The Lost Legacy διαδραματίζονται λίγους μήνες μετά το τέλος του Uncharted 4, με την Chloe να αναζητεί τον Xαυλιόδοντα του Ganesha, μιας εκ των δημοφιλέστερων και πιο λατρεμένων θεοτήτων του Ινδουιστικού Πάνθεον. Σε αυτήν της την περιπέτεια, συνεργάζεται με την Nadine Ross, που επίσης γνωρίσαμε -όχι και με τόσο φιλικές διαθέσεις- στο A Thief's End. Σεναριακά, χωρίς να έχει κάτι εξωπραγματικό, παρουσιάζει ενδιαφέρον, κυρίως ως προς το background των δύο πρωταγωνιστριών. Τέλος, υπάρχει και εδώ ένας κλισέ κακός, ο Asav, που ψάχνει επίσης το ίδιο ιερό αντικείμενο (για άλλο σκοπό) του οποίου ο στρατός είναι και λόγος που οι δύο γυναίκες θα χρειαστεί να βγάλουν τα όπλα τους από τις θήκες.

Η όλη περιπέτεια των δύο γυναικών, παίρνει μέρος στην Ινδία, η οποία είναι και ο βασικός λόγος που θα προτείνω στους gamers που διαβάζουν αυτό το κείμενο, να επενδύσουν τα χρήματά τους στο The Lost Legacy, μιας και πρόκειται για μία από τις καλύτερες τοποθεσίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε βιντεοπαιχίδι και δη στη σειρά της Naughty Dog. Ο τρόπος που έχει αποτυπωθεί σε pixels το μεγαλοπρεπές δυτικό φυσικό τοπίο της χώρας, είναι αριστουργηματικός. Από την άλλη, η εμπειρία του στούντιο επιστρατεύτηκε και στο γεγονός ότι η ομορφιά των τοπίων ξετυλίγεται σιγά-σιγά, όσο οι δύο γυναίκες την εξερευνούν. Αυτό δίνει μια ψευδαίσθηση επιβράβευσης: όσο ανακαλύπτεις το τοπίο, τόσο ξεδιπλώνονται οι αρετές του. Και για να το επιτύχει αυτό ένα παιχνίδι, δε χρειάζεται απλά “όμορφο περιβάλλον” ή “καλά γραφικά”, αλλά και σωστό χειρισμό από τους developers. H Naughty Dog, σου δείχνει, όσο πρέπει, όταν πρέπει και έτσι όπως πρέπει αυτό το τοπίο και το προβάλλει σωστά, ώστε να το αγαπήσεις.

Η ιδέα του ενός και μοναδικού τοπίου σε Uncharted ενδεχομένως κάποιους να ξενίσει, αλλά δε σας κρύβω πως δούλεψε υπέρ της όλης εμπειρίας. Μετά από 9 περίπου ώρες που ξόδεψα στην Ινδία, την αναπολώ και νιώθω ότι δέθηκα με το μέρος. Σε αυτό βέβαια έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η δομή του παιχνιδιού. Θυμάστε τα επίπεδα του Uncharted 4, όπου ο Drake με ένα τζιπάκι εξερευνούσε λες και ήταν σε open-world τοπίο; Το The Lost Legacy είναι στο 90% του, φτιαγμένο πάνω σε αυτήν τη λογική. Υπάρχει δηλαδή ένας σχετικά μεγάλος χάρτης και πάνω σε αυτόν η Chloe και η Nadine, πρέπει να ολοκληρώσουν κύριες αποστολές, καθώς και μερικές δευτερεύουσες που όμως είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Αυτή η υπό συνθήκες ανοιχτού κόσμου δομή, σου δίνει την ευκαιρία και να εξερευνήσεις το πανέμορφο τοπίο, αλλά ταυτόχρονα σε βγάζει από την υποχρεωτική, γραμμική ρουτίνα που απλά πρέπει να πας από το σημείο Α στο σημείο Β. Αυτοί που δεν αρέσκεστε στα open-world παιχνίδια, μην τρομάζετε. Το Uncharted δεν έγινε Assassin's Creed, απλά υπάρχει ένα μικρό άρωμα open-world που όμως δεν γίνεται κουραστικό ή χαοτικό.

Στα υπόλοιπα στοιχεία της δομής και του gameplay, δυστυχώς ή ευτυχώς (ανάλογα την σκοπιά από την οποία το βλέπει κανείς), το παιχνίδι είναι ένα παραδοσιακό Uncharted. Πότε λίγο platforming, πότε λίγο γρίφοι, πότε λίγο εξερεύνηση, πότε λίγο δράση και shooting και για 9 ώρες τα πράγματα κυλούν κάπως έτσι. Ευτυχώς για εμένα, η δράση και τα πολλά πιστολίδια είναι σωστά ζυγισμένα και δεν κουράζουν. Οι μηχανισμοί των πάντων, έρχονται χωρίς καμία -αναμενόμενα- εξέλιξη απευθείας από το Uncharted 4. Ακόμη και τα animations της Chloe, φέρνουν επικίνδυνα στην αντρική κινησιολογία του Drake. Αυτά, φυσικά και δε με πείραξαν, μιας και δε μιλάμε για το επόμενο μεγάλο Uncharted.

Αυτό για το οποίο απογοητεύτηκα από το The Lost Legacy είναι το γεγονός ότι ήθελα την Naughty Dog, εφόσον είχε την άνεση του ανεξάρτητου επεισοδίου και όχι του νέου μεγάλου κεφαλαίου, να τολμάει λιγάκι παραπάνω. Μπορεί να είμαι παράλογος, αλλά από μία τέτοια εταιρία, περιμένω πράγματα πιο τολμηρά και όχι βάδισμα σε σίγουρα μονοπάτια. Για να παραθέσω και ένα παράδειγμα, αρκεί να πω πως ήθελα το The Lost Legacy να είναι για τα Uncharted, ότι ήταν το ODST για τα Halo. Αφενός “ίδιο”, αφετέρου πολύ “διαφορετικό”. Αυτός ο προβληματισμός μου όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι το παιχνίδι, σε όλα του, είναι υπέροχο. Απλά, νιώθω πως, πέραν της Ινδίας, όλα τα υπόλοιπα του The Lost Legacy, τα έχω ξαναδεί και τα έχω ξαναπαίξει. Σαφώς και έχει μερικές καλές στιγμές, για τις οποίες δε θα μιλήσω, αλλά δεν είναι αρκετές για να το κάνουν απολύτως φρέσκο.

Στον τεχνικό τομέα, τα πράγματα δε θα μπορούσαν να μην είναι καλά. Η μηχανή γραφικών είναι φυσικά αυτή του Uncharted 4, πράγμα που σημαίνει πως τα γραφικά, για ακόμη μία φορά, κόβουν την ανάσα, ειδικότερα αν παίξετε το παιχνίδι στο PS4 Pro, όπως έκανα εγώ. Ούτε προβλήματα συνάντησα, ούτε λάθη, ούτε κάτι που να με χάλασε. Ο τίτλος είναι χάρμα οφθαλμών και διαφημίζει με τον καλύτερο τρόπο, τις ικανότητες της Naughty Dog και κατ' επέκταση της κονσόλας της Sony, μιας και το αποτέλεσμα δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από παιχνίδια του PC.

Στα του ήχου και της μουσικής, είμαι επίσης ευχαριστημένος, ωστόσο ιδιαίτερη μνεία θαρρώ πως πρέπει να κάνω στις ερμηνείες των Claudia Black και Laura Bailey για τη δουλειά τους στους ρόλους των Chloe και Nadine αντίστοιχα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που η Naughty Dog συνεχίζει να δίνει έμφαση στις ερμηνείες και στους διαλόγους. Αν μη τι άλλο θα μπορούσε αυτά να τα βάλει σε δεύτερη μοίρα, αλλά δεν το κάνει και είναι προς τιμήν της. Να μη ξεχάσω να αναφέρω πως το Unchareted: The Lost Legacy, είναι πλήρως εξελληνισμένο, με ελληνικά μενού και ελληνικούς (καλούς) υπότιτλους. Για την ιστορία, στην ελληνική αγορά θα έρχεται με τον υπότιτλο “Αναζητώντας τον χαμένο θρύλο”.

Για να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο ελκυστικά, το The Lost Legacy, όχι μόνο διατίθεται σε budget τιμή (€39.99) αλλά ενσωματώνει και ένα πλήρες competitive multiplayer mode, όπως αυτό του Uncharted 4, καθώς και τα co-op Survival modes. Και το multiplayer στα Uncharted, δεν υπάρχει απλά για να βάλει “τικ” σε κουτάκια που θέλει το marketing τμήμα της Sony να μπουν, αλλά είναι πραγματικά διασκεδαστικό και καλοστημένο. Παίζει και μπόλικος κόσμος, οπότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο ευχάριστα. Δοκιμάστε το και δε θα χάσετε.