Dishonored 2 Review

Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο Dishonored από την Arkane Studios, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και ένας από τους πιο καλοδουλεμένους stealth τίτλους των τελευταίων χρόνων, ενώ απέσπασε πολλά βραβεία, συνδυάζοντας μαγεία και τακτική σε έναν ιδιαίτερα αρρωστημένο και ταυτόχρονα ελκυστικό κόσμο. Όπως είναι λογικό, υπήρχαν κάποιες επιφυλάξεις για το δεύτερο μέρος του για το κατά πόσο θα καταφέρει να φτάσει ή να ξεπεράσει τον προκάτοχό του, αλλά η αναμονή έφτασε αισίως στο τέλος της. Δεκαπέντε χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου Dishonored, μεταφερόμαστε στην πόλη της Karnaca, και για ακόμα μία φορά βλέπουμε ένα αριστουργηματικό πάντρεμα της βικτωριανής εποχής και της steam-punk αισθητικής.

Μπορεί η "εποχή της πανούκλας" να πέρασε, αλλά τα σάπια και αρρωστημένα τοπία του πρώτου Dishonored, έχουν επιστρέψει με διαφορετικό τρόπο και μάλιστα γίνονται ακόμα πιο αποκρουστικά. Φυσικά, δε λείπει και η μεγάλη αντίθεση των αριστοκρατικών κτηρίων με τη Βικτωριανή ή την Ιταλική αρχιτεκτονική αναλόγως την περιοχή, τα κόκκινα χαλιά, τα πανάκριβα έπιπλα και έργα τέχνης που στολίζουν τα περισσότερα σπίτια ή δημόσιους χώρους, προσφέροντας μια ευχάριστη "σύγχυση" και ποικιλία στις αποστολές. Ο κάθε χάρτης είναι τεραστίων διαστάσεων, κρύβοντας προαιρετικά side quests τα οποία είναι άκρως ενδιαφέροντα και ανταμείβουν αναλόγως, ενώ ο πολυεπίπεδος σχεδιασμός των περιοχών είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να στοχεύει σε πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις ανάλογα με το στυλ παιχνιδιού που υιοθετεί ο κάθε παίκτης. 

Όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι, υπάρχει ένα πολύ ιδιαίτερο art direction που δεν εκφράζεται εύκολα με λόγια. Ελεύθερες και ανήσυχες πινελιές δεσπόζουν σε όλο το User Interface, πιστό στο στυλ του Dishonored, ενώ ο κόσμος είναι γεμάτος λεπτομέρειες και φωτοσκιάσεις, που αντί να προσπαθούν να κάνουν τα πάντα αληθοφανή, προσδίδουν ένα χαρακτήρα πιο καλλιτεχνικό. Δεν έχει τόσο το στυλιζάρισμα καρτούν που υπήρχε στον προκάτοχό του, αλλά συνεχίζει να έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να απεικονίζει τα περιβάλλοντα και τους χαρακτήρες, ενώ η Void Engine (βασισμένη στην id Tech 5) σε αντίθεση με την Unreal Engine 3 του προηγούμενου, κάνει το παιχνίδι φρέσκο και το πάει ένα βήμα μπροστά σε όλους τους τομείς. Υπάρχουν κάποια άσχημα assets, λίγη θολούρα και ένα μέτριο draw distance, αλλά τίποτα δεν ενοχλεί μπροστά στο συνολικό οπτικό αποτέλεσμα, εφόσον υπάρχουν καλοδουλεμένα μοντέλα χωρίς aliasing, σκοτεινή παλέτα χρωμάτων, φυσικά animations και επιβλητική ατμόσφαιρα.

Μπορεί η "εποχή της πανούκλας" να πέρασε, αλλά τα σάπια και αρρωστημένα τοπία του πρώτου Dishonored, έχουν επιστρέψει με διαφορετικό τρόπο και μάλιστα γίνονται ακόμα πιο αποκρουστικά.

Κάθε γωνία κρύβει και περισσότερες εκπλήξεις, παλιές - γνώριμες τεχνολογίες αλλά και εντελώς καινούριες, από τοίχους ηλεκτρισμού μέχρι και αυτοσχέδιες παγίδες. Τα εμπόδια όμως δεν σταματούν μόνο σε ανθρώπινες εφευρέσεις, αλλά φροντίζει και το ίδιο το περιβάλλον να παρέμβει και να δώσει κάτι ξεχωριστό σε κάθε αποστολή. Βγάζω το καπέλο στους ανθρώπους της Arkane Studios, γιατί ενώ μέχρι τη μέση του παιχνιδιού νόμιζα πως τα είχα δει όλα, ευτυχώς με διέψευσαν και έκαναν κάθε επόμενο επίπεδο και πιο ενδιαφέρον από το προηγούμενο. Εξοπλίστηκα με "εργαλεία" που δεν είχα φανταστεί πως υπάρχουν, είδα νέες δυνατότητες, νέες εφευρέσεις, ενδιαφέροντες διαλόγους, νεοσύστατα πρόσωπα και ανυπομονούσα να δω τι έχουν σκαρφιστεί για τη συνέχεια.

Ικανοποιητική ποικιλία, επίσης, υπάρχει στους εχθρούς, καθότι ναι μεν έχουμε τους κλασσικούς φύλακες με τις στολές τους να περιπολούν παντού, αλλά σε κάθε επιπλέον αποστολή έχουμε και την εισαγωγή νέων αντιπάλων που πάντα φροντίζουν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη αλλά και την προέλευσή τους. Εντυπωσιακά και "εκνευριστικά" μηχανοκίνητα ρομπότ που φέρνουν τη βιομηχανική επανάσταση, σκοτεινές οντότητες με μαγικές ιδιότητες και διάφοροι συμμορίτες φέρνουν και την ανάλογη αντίσταση για να μας εμποδίσουν να εκπληρώσουμε το στόχο μας.

Το σενάριο είναι λίγο-πολύ συνηθισμένο, χωρίς να σημαίνει ότι χάνεται εύκολα το ενδιαφέρον, αντιθέτως είναι μια ευχάριστη νότα που δίνει σκοπό στις πράξεις μας και επηρεάζει τις αποφάσεις μας. Ενώ η Emily Kaldwin έχει πάρει τη θέση της αυτοκράτειρας και έχει εκπαιδευτεί από μικρή ηλικία να μάχεται κατάλληλα από τον Corvo Attano, ένα τύπου "πραξικόπημα" και μία συνομωσία στοχοποίησης της Emily και του Corvo, φέρνουν τα πάνω - κάτω και στη συνέχεια προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την αλήθεια. Σταδιακά αποκτάμε νέους συμμάχους αλλά συναντάμε και παλαιότερους, ενώ έχοντας τη δυνατότητα να επιλέξουμε αν θα χειριστούμε τον Corvo ή την Emily το τοπίο αλλάζει.

Το σενάριο εκτυλίσσεται με τον ίδιο τρόπο, αλλά οι διάλογοι, οι υπερφυσικές δυνάμεις και το play-style διαφοροποιούνται, δίνοντας μεγαλύτερη αξία σε ένα δεύτερο playthrough. Στο replay value, επίσης, δίνει πόντους και η stealth ή action προσέγγιση, ή ακόμα και η θανατηφόρα ή απλή εξουδετέρωση των αντιπάλων. Δυστυχώς, για την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας τουλάχιστον, υπάρχουν bugs τα οποία πολλούς θα τους εμποδίσουν από το να κάνουν ένα no kills playthrough, ένα μάθημα που πήρα λίγο μετά την πέμπτη αποστολή του παιχνιδιού και δεν μπόρεσα να αποφύγω. Στην έκδοση του PS4 στην οποία βασίστηκε το review, δεν εντόπισα, ευτυχώς, άλλα ενοχλητικά bugs, glitches ή θέματα στον τεχνικό τομέα, παρά μόνο κάποια pop-up textures και λίγα frame drops. Δεν μπορούν όμως να πουν το ίδιο και οι κάτοχοι ηλεκτρονικών υπολογιστών γιατί, από ότι ακούγεται, το παιχνίδι σχεδόν δεν παίζεται από τα προβλήματα που το μαστίζουν αυτήν τη στιγμή.

Η AI είναι από τις καλύτερες που έχω συναντήσει σε παιχνίδι αυτού του τύπου και σαφώς πολύ βελτιωμένη από το πρώτο παιχνίδι.

Στον τομέα της δυσκολίας μπορώ να πω πως έμεινα αρκετά ικανοποιημένος, καθώς αν δεν ξοδέψει κανείς όλα τα runes σε δυνάμεις που θα τον βοηθήσουν να προσπεράσει βιαστικά και βίαια όλο το επίπεδο, θα συναντήσει αρκετές δυσκολίες και θα προβληματιστεί αρκετά σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να προσεγγίσει το στόχο του χωρίς να δημιουργήσει χάος. Ειδικά όταν έψαχνα να βρω μια μέση λύση που θα εξουδετέρωνα τον "μεγάλο κακό" της αποστολής χωρίς να τον σκοτώσω, μπορεί να ξόδευα και πενταπλάσιο χρόνο για να δουλέψω το εκάστοτε πλάνο, από το να πήγαινα σε κατά μέτωπο επίθεση. Η επιλογή σε κάθε κεντρικό mission "Find another way" είναι πάντα εκεί, και αφήνει να εννοηθεί πως με λίγη παραπάνω εξερεύνηση μπορείς να βρεις στοιχεία για να κατατροπώσεις τον αντίπαλο χωρίς τις κακές συνέπειες, γεγονός που βρήκα τρομερά ενδιαφέρον δίνοντας ένα μεγαλύτερο βάθος στο background κάθε χαρακτήρα. Κάτι ακόμα που επιβεβαιώνει πως το Dishonored 2 ενθαρρύνει σε μεγάλο βαθμό τη stealth προσέγγιση και το να κάνουμε ένα playthrough "καθαρό" χωρίς να βάψουμε τα χέρια μας με αίμα, είναι πως προσφέρει ένα πιο αισιόδοξο τέλος όταν τα παραπάνω ζητήματα εκπληρωθούν.

Η AI είναι από τις καλύτερες που έχω συναντήσει σε παιχνίδι αυτού του τύπου και σαφώς πολύ βελτιωμένη από το πρώτο παιχνίδι. Υπάρχουν κάποια παράπονα από κάποιους παίκτες, διότι γίνονται κάποιες υπερβολές από την απόσταση που σε εντοπίζουν ακόμα και όταν είναι σκοτεινά, αλλά προσωπικά το βρήκα απλά ως μεγαλύτερη πρόκληση. Κάθε είδος εχθρού αντιδρά διαφορετικά, πιο φυσικά και δεν εξαπατάται πολύ εύκολα. Για παράδειγμα, οι απλοί guards θα στρέψουν το βλέμμα τους σε ένα αντικείμενο που τους πέταξες για αντιπερισπασμό, αλλά δεν θα κάτσουν να το κοιτάνε "χαζεμένοι" και να αναρωτιούνται αν είναι ύποπτο ένα μπουκάλι. Μετά τον αιφνιδιασμό θα ψάξουν προς το μέρος σου ώστε να βρουν την κατεύθυνση από την οποία ήρθε. Σε άλλη περίπτωση, αν "εξαφανίσεις" έναν εχθρό από το καθιερωμένο πόστο του, οι υπόλοιποι θα αρχίσουν να τον αναζητούν, ενώ η αλήθεια είναι δεν συναντάμε συχνά τέτοια συμπόνια για το συνάνθρωπο σε stealth games.

Οι υπερφυσικές μας δυνάμεις, φυσικά, που χωρίς αυτές ο στόχος μας θα ήταν σχεδόν αδύνατο να εκπληρωθεί (κι όμως γίνεται να απαρνηθείς τις δυνάμεις αυτές από τον Outsider), έχουν υποστεί σοβαρή μελέτη και για τους δύο χαρακτήρες. Είτε stealth, είτε μάχιμοι, όποιο μονοπάτι κι αν επιλέξουμε, υπάρχουν οι κατάλληλες δυνάμεις και συνδυασμοί ώστε να δημιουργήσουμε το δικό μας στυλ παιχνιδιού. Ενώ η Emily είναι νέος χαρακτήρας και σαφώς έχει δυνατότητες που δεν έχουμε ξαναδεί, ακόμα και ο Corvo, έχοντας τις παλιές μεν δυνάμεις του, είναι εμπλουτισμένος σε μεγάλο βαθμό και δεν μειώνει το ενδιαφέρον του ως χαρακτήρας. Ενώ στις βασικές τους ιδιότητες μοιάζουν, όσο προχωράμε στις πιο εξελιγμένες τους εκδόσεις διαφέρουν όλο και περισσότερο, ενώ με τους κατάλληλους συνδυασμούς μπορεί ο καθένας να κάνει απίστευτα combo και να αφήνει τους εχθρούς του σοκαρισμένους ή... κομματιασμένους.

Ίσως να προτιμούσα έναν μεγαλύτερο αριθμό δυνάμεων, καθώς τώρα απαριθμούν 6 active και 7 passive powers, κυρίως θα επιθυμούσα περισσότερες active, αλλά δε μπορώ να πω πως δεν προσφέρουν ήδη αρκετή ευελιξία στο χτίσιμο του χαρακτήρα με τα upgrades τους. Το voice acting τόσο στους πρωταγωνιστές όσο και στους υπόλοιπους χαρακτήρες του Dishonored 2 είναι υποδειγματικό, μεταφέροντας άμεσα τα συναισθήματα του καθενός, με ταλαντούχο cast όπως Rosario Dawson, Stephen Russell (Thief, Fallout, Skyrim), Pedro Pascal (Oberyn Martell - Game of Thrones) και άλλους.

Μπορεί, λοιπόν, το Dishonored 2 να μη ρίσκαρε σε κάποιο φανταστικά νέο χαρακτηριστικό, αντιθέτως είναι πολύ οικείο σε οποιονδήποτε έχει ασχοληθεί με τον προκάτοχό του, αλλά πήρε ένα ήδη πολύ καλό παιχνίδι και το εξέλιξε σε όλους τους τομείς. Με ένα πλούσιο κόσμο γεμάτο ζωντάνια και ενδιαφέροντα σημεία, ανεξάντλητη εξερεύνηση και χειρουργικά μελετημένο level design, μιλάμε για τον ορισμό ενός sequel χωρίς πολλά-πολλά. Αναλόγως την προσέγγιση που θα επιλέξετε, stealth, action, lethal, non-lethal ή κατά πόσο θα ψάχνετε για runes και bonecharms, οι εννιά αποστολές μπορούν να σας κλέψουν από 10 έως και 18 ώρες. Arkane, μιας και είσαι σε πολύ καλή φόρμα τελευταία, κάνε το θαύμα σου με το Prey!