This War of Mine: The Little Ones Review

This War of Mine: The Little Ones Review

02 Φεβρουαρίου 2016 08:36
Ο πόλεμος μέσα από δυο αθώα μάτια

Το αρχικό This War of Mine κυκλοφόρησε στις 14 Νοεμβρίου 2014 για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, γοητεύοντας και προβληματίζοντας τους πάντες. Παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο του πολέμου, αυτό του άμαχου πληθυσμού και τις αντίξοες συνθήκες τις οποίες βιώνει, κάτι που άλλοι τίτλοι αποφεύγουν να δείξουν, θεωρώντας το ίσως πιο “ξενέρωτο” ή λιγότερο “cool” και κινηματογραφικό. Έχουμε να κάνουμε με ένα survival παιχνίδι, εμπνευσμένο από την πολιορκία του 1992 - 1995 στο Σεράγεβο κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία και κατά βάση διαχειριζόμαστε προμήθειες από υλικά και τρόφιμα προσπαθώντας να βοηθήσουμε μερικά πρόσωπα του άμαχου πληθυσμού να επιβιώσουν. Η έκδοση με το συμπληρωματικό τίτλο “The Little Ones” είναι ουσιαστικά η κυκλοφορία του παιχνιδιού στις κονσόλες φέρνοντας μερικές προσθήκες, με σημαντικότερη όλων τους παιδικούς χαρακτήρες. Επειδή ο κορμός του παιχνιδιού είναι ακριβώς ίδιος με την έκδοση του PC, αν δεν έχετε καμία ιδέα περί τίνος πρόκειται και θέλετε κάτι αναλυτικό για όλα τα στοιχεία του τίτλου, καλό θα ήταν να ανατρέξετε στο αρχικό review του This War of Mine.

Αρχικά, η πρώτη και σημαντική αλλαγή στην οποία θέλω να σταθώ είναι η μεταφορά του τίτλου από το point and click του PC σε χειριστήριο μιας κονσόλας. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα πως θα είναι κάτι βολικό και άμεσο αλλά δυστυχώς διαψεύστηκα, καθώς οι developers έκαναν μερικές λάθος επιλογές. Έδωσαν μεγάλη βάση στους αναλογικούς μοχλούς, ενώ δεν εκμεταλλεύτηκαν επαρκώς τα υπόλοιπα πλήκτρα, δημιουργώντας μια άχαρη και ανακριβή κίνηση του χαρακτήρα. Βρήκα τον εαυτό μου αρκετές φορές να ανεβοκατεβαίνω σκάλες από μια μικρή λάθος κλίση ή να προσπαθώ δύο και τρεις φορές να βάλω ένα χαρακτήρα για ύπνο αντί να σπάσει το κρεβάτι του σε χίλια κομμάτια με τσεκούρι. Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες και λαθάκια που διορθώνονται εύκολα μόλις εντοπίσεις το λάθος. Το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν τις νύχτες που πήγαινα για scavenging σε επικίνδυνες περιοχές και έπρεπε να κάνω ησυχία για να μη βρεθώ τραυματισμένος ή νεκρός. Ενώ στους υπολογιστές το ένα κλικ σημαίνει “περπατάω αργά και αθόρυβα” και το διπλό κλικ “τρέχω”, στο gamepad εξαρτάται μόνο από την ευαισθησία του αναλογικού μοχλού, κάτι που αποδείχτηκε τρομερά λανθασμένη επιλογή και μου στοίχισε πολλές φορές, ενώ θα μπορούσε απλά να υπάρχει ένα έξτρα πλήκτρο για να κάνει toggle το περπάτημα/ τρέξιμο.

Η σημαντικότερη προσθήκη στην έκδοση των κονσολών, τα παιδιά, φέρνει μια νέα πνοή και διαφορετική προσέγγιση στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Παιδιά μόνα τους ή έχοντας ξεμείνει με κάποιον συγγενή, αποκομμένα από την οικογένεια και τους φίλους τους, προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα και να κατανοήσουν την κατάσταση γύρω τους. Ο ρόλος του παίκτη αλλά και των ενηλίκων που συγκατοικούν με το παιδί, είναι να διατηρήσει την τρυφερότητα και αθωότητα που διέπει τον άνθρωπο σε νεαρή ηλικία, ισορροπώντας ανάμεσα στο ψέμα και την ειλικρίνεια. Άραγε όταν το παιδί σε ρωτήσει γιατί δε μπορεί να βγει έξω να παίξει, θα του πεις για το στρατό, τα snipers και τις βόμβες ή θα πλάσεις μια ιστορία που θα αποδεχτεί ευκολότερα; Όταν όλοι στο σπίτι είναι άρρωστοι, πεινασμένοι ή τραυματισμένοι, θα του πεις πως “όλα θα πάνε καλά” ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις; Όσοι έχουν δει την ταινία “Η ζωή είναι ωραία” του Roberto Benigni, καταλαβαίνουν απόλυτα που το πάω.

Έτσι, λοιπόν, μπορεί το παιχνίδι να μη δίνει ελεύθερη επιλογή διαλόγων, αλλά οι ερωτήσεις των μικρών είναι πολλές και σε αντίθεση με τους σπάνιους διαλόγους μεταξύ ενηλίκων, τα παιδιά κάνουν το σπίτι πλέον να ζωντανεύει, αποζητώντας συνεχώς διάλογο με τους μεγαλύτερούς τους. Οι ενήλικες πρέπει να δίνουν σημασία όταν το παιδί προσπαθεί να ανοίξει συζήτηση ή να παίξει, ακόμα και αν παλεύουν να περιθάλψουν ένα τραυματία δίπλα τους ή είναι υπερβολικά κουρασμένοι, διαφορετικά θα κάνουν αυτόν το μικρό ήρωα να νιώσει παραμελημένος, κάτι που θα ρίξει τη ψυχολογία του και θα φέρει συνέπειες σε όλη την ομάδα.

Όπως είναι φυσικό, οι νέοι αυτοί χαρακτήρες δε μπορούν να κατασκευάσουν έπιπλα, να μαγειρέψουν ή να κάνουν scavenge, με μερικές μόνο εξαιρέσεις σε πολύ βασικές δουλειές που πρέπει πρώτα να διδαχτούν από τους μεγαλύτερους. Συνεπώς, υπάρχει ένα θέμα όταν δεν έχουμε αρκετά ξεκούραστα άτομα να βγουν για προμήθειες ή να κρατήσουν σκοπιά το βράδυ, ειδικά όταν το συγγενικό πρόσωπο του παιδιού αναγκαστεί να το αποχωριστεί για μερικές ώρες το βράδυ και την επόμενη μέρα θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Οι μικροί μας ήρωες όμως μπορούν από ένα απλό σπασμένο παιχνίδι να δημιουργήσουν σκοινιά και μπάλες, μέχρι και ολόκληρα κουκλοθέατρα, αποδεικνύοντας πως η φαντασία σε αυτές τις ηλικίες ξεγνοιασιάς καλπάζει και εντυπωσιάζει, όσο φοβισμένα και αν είναι από τους περίεργους κρότους που ακούγονται λίγα χιλιόμετρα μακριά.

Παρόλα αυτά, ακόμα και αν δεν υπάρχουν τα υλικά για να φτιάξουν παιχνίδια, θα βρουν άλλους τρόπους για να παίξουν και να ψυχαγωγηθούν, ζωγραφίζοντας στους τοίχους, παίζοντας κουτσό κλπ, οτιδήποτε θα τα κάνει να ξεχαστούν και να χαμογελάσουν έστω και προσωρινά. Ενώ στο βασικό παιχνίδι υπήρχε παντελής έλλειψη από voice overs των χαρακτήρων, πλέον στα σπίτια που έχουν την τιμή να φιλοξενούν ένα παιδί, ακούγονται τραγούδια, γέλια και επιφωνήματα προσδίδοντας μια σπίθα ελπίδας μέσα στη μιζέρια της εμπόλεμης ζωής.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, σε κάθε playthrough υπάρχει δυνατότητα μόνο για ένα παιδικό χαρακτήρα, και αυτή η επιλογή ίσως και να είναι λογική αν αναλογιστεί κανείς πως το παιδί από τη μία καταναλώνει λιγότερες προμήθειες και ανεβάζει την ψυχολογία των ενηλίκων με τη “φλόγα” του, από την άλλη όμως δεν προσφέρει και πολλά στην αναζήτηση πρώτων υλών, την άμυνα και την ανοικοδόμηση του καταφυγίου, συνεπώς θα ήταν πολύ δύσκολο να επιβιώσει μια ομάδα τεσσάρων ανθρώπων με παραπάνω από ένα παιδί. Αξίζει να σημειωθεί πως οι developers δε θέλησαν να ξεπεράσουν κάποια όρια και αποφάσισαν πως τα παιδιά ως χαρακτήρες δεν πεθαίνουν όπως γίνεται με τους υπόλοιπους. Αυτό δε σημαίνει πως δεν αγχώνεται ο παίκτης μήπως φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, καθώς μπορεί κανονικά να τραυματιστεί από επιθέσεις στο καταφύγιο ή να αρρωστήσει βαριά, με το χειρότερο ενδεχόμενο σε ακραίες περιπτώσεις να το παίρνει ο Ερυθρός Σταυρός για περίθαλψη.

Στο παιχνίδι υπάρχει και η επιλογή “Write your own story”, ένα custom scenario το οποίο δεν είχα σχολιάσει στο πρώτο review επειδή προστέθηκε μερικούς μήνες αργότερα μέσω patch και τώρα ήρθε έτοιμο με την έκδοση των κονσολών. Εδώ έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τα πάντα, με ποιους χαρακτήρες θα ξεκινήσουμε, ποιες περιοχές θέλουμε για scavenging (με προσθήκη μερικών νέων περιοχών), πότε θα έρθει ο χειμώνας και πόσο βαρύς θα είναι, πόσο “σκληρός” θα είναι ο πόλεμος μαζί μας και πόσες μέρες θα κρατήσει. Ίσως είναι κάτι που από τη μία μας δίνει την επιλογή της δυσκολίας όπως στα περισσότερα παιχνίδια, αλλά κατά την άποψή μου είναι πολύ περιττό και χαλάει την έννοια του survival στοιχείου ειδικά εν καιρώ πολέμου. Καταλαβαίνω πως αφήνουν τον παίκτη να πειραματιστεί όπως θέλει, όμως οι πρώτες μου εμπειρίες οι οποίες ήταν εντελώς τυχαίες και αβέβαιες, δε μπορούν να συγκριθούν με ένα playthrough που ξέρω εξαρχής πόσες μέρες ακριβώς θα επικρατήσει το μαρτύριο και πότε θα έρθει ο βάναυσος χειμώνας, ενώ έχω σε πλήρη έλεγχο την κατά τα άλλα απρόβλεπτη πορεία ενός πολέμου. Τουλάχιστον για όσους σκοπεύουν να παίξουν το This War of Mine για πρώτη φορά, ας δοκιμάσουν την τύχη τους στα πρώτα τους playthrough με τον παραδοσιακό τρόπο όπου όλα μπορούν να συμβούν, αν θέλουν την αυθεντική εμπειρία για την οποία σχεδιάστηκε το παιχνίδι (έτσι κι αλλιώς όμως, το custom scenario ξεκλειδώνεται μετά το πρώτο κανονικό playthrough).

Συνοψίζοντας : Το This War of Mine: The Little Ones είναι η έκδοση του παιχνιδιού για τις κονσόλες έχοντας λίγες προσθήκες, με σημαντικότερη να είναι αυτή των παιδιών. Η προσθήκη αυτή αφενός δυσκολεύει την επιβίωση εφόσον έχουν ειδικές ανάγκες χωρίς να μπορούν να προσφέρουν πολλά για την επιβίωση όλης της ομάδας, αφετέρου δίνουν μία νέα πνοή ελπίδας και μια επιπρόσθετη αφορμή στους ενήλικες για να ανταπεξέλθουν. Ο παίκτης κάνει τα πάντα για να προστατευτεί η αθωότητα του παιδιού, ώστε να μην ξεχάσει τι σημαίνει παιχνίδι και γέλιο, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες. Αυτό θα βρει τον τρόπο να ψυχαγωγηθεί, εσύ απλά πρέπει να το υποστηρίξεις και έπειτα θα ανταμειφθείς με τους μοναδικούς χαρούμενους ήχους που πρόκειται να ακούσεις σε αυτή την κατάμαυρη και μίζερη πόλη. Ίσως αυτή η έκδοση να μην έφερε κάτι συνταρακτικά νέο, ενώ παράλληλα παρουσιάζει και μερικά προβλήματα στο χειρισμό, είναι όμως μια τέλεια ευκαιρία ώστε να ασχοληθεί μαζί του όποιος δεν είχε την ευκαιρία να το κάνει τον περασμένο χρόνο στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Είναι ένα survival game ξεχωριστό από τα άλλα και παράλληλα παραδίδει μερικά μαθήματα σε ολόκληρη τη βιομηχανία πως ο πόλεμος δεν παράγει μόνο σκηνικά για pop-corn και αδρεναλίνη.
Box Art
Tested on : PS4
Developer : 11 bit studios
Publisher : Deep Silver
Available for : PS4, Xbox One
Release date : 2016-01-29