Life is Strange - Episode 5

Έμεινα αρκετά λεπτά να κοιτάζω τη λευκή σελίδα μπροστά μου σκεφτόμενος αυτό που μόλις βίωσα στο τελευταίο επεισόδιο του Life is Strange. Η αλήθεια είναι ότι με έβαλε σε πολλές σκέψεις ο τερματισμός του, τόσες πολλές και έντονες που μου ήταν δύσκολο να τις συγκεντρώσω ύστερα από όλο αυτό το συναισθηματικό παραλήρημα που μου προκάλεσε το παιχνίδι. Πόσο τελικά έχουμε τον έλεγχο στις ζωές μας; Είναι απλά μια ψευδαίσθηση; Μπορούμε όντως να αλλάξουμε το πεπρωμένο ή είμαστε απλά θεατές  μπροστά σε αυτό που λέγεται «γραμμένο»; Για μένα προσωπικά αυτό που με ενθουσιάζει πέρα από την απλή διασκέδαση στα video games, η φλόγα που με ελκύει και με κάνει να ενθουσιάζομαι ακόμα, ίσως και περισσότερο απ’ ότι πριν, στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου, είναι αυτό που σου αφήνει ένα παιχνίδι στο τέλος του. Είναι αυτή ακριβώς η λεπτομέρεια για πολλούς, που κάνει κάποια παιχνίδια στο μυαλό μου να ξεχωρίζουν και να λάμπουν λίγο περισσότερο από κάποια άλλα. Όταν μέσα τους καταφέρνουμε να βρούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, να το αγαπήσουμε ή να το μισήσουμε, αλλά στο τέλος, να το ασπαστούμε και να το κρατήσουμε μέσα μας, χαμογελώντας κάθε φορά που θα το φέρουμε στο μυαλό μας.

Στο πέμπτο και τελευταίο επεισόδιο Polarized, θα έρθετε αντιμέτωποι με τις δυσκολότερες αποφάσεις του παιχνιδιού, τόσο έντονες -ειδικά η τελική- που θα σας κάνει να αισθανθείτε άβολα αλλά και να βιώσετε τη ψυχολογική πίεση της Max περισσότερο απ’ ότι σε όλα τα προηγούμενα επεισόδια. Για ευνόητους λόγους δε θα μπω καθόλου σε λεπτομέρειες σε ότι αφορά το σενάριο. Η ιστορία συνεχίζει αμέσως μετά το συγκλονιστικό τέλος του τέταρτου επεισοδίου μόνο και μόνο για να γίνει ακόμα πιο συγκλητικό και να σας κάνει ένα ψυχολογικό πόλεμου άνευ προηγουμένου, να σας γεμίσει συναισθήματα και να σας αφήσει στο τέλος ράκος με το γλυκόπικρο ή πικρόγλυκο του φινάλε.

Όχι δεν έχει να κάνει τόσο με τις αποφάσεις που πήρατε στα προηγούμενα επεισόδια, δεν έχει να κάνει το πόσο αυτές επηρέασαν ή όχι την εξέλιξη της ιστορίας, δεν εξηγείται καν για πιο λόγο η Max κατέχει αυτές τις υπερφυσικές δυνάμεις. Το νόημα του παιχνιδιού και ο στόχος του είναι πολύ βαθύτερα απ’ το να εξηγήσει απλά τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην οθόνη σας. Παρόλα αυτά το σενάριο εξελίσσεται αρκετά ικανοποιητικά και γίνεται ακόμα πιο σοβαρό και απρόσμενα σκοτεινό, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι αν αυτό ήταν το ίδιο παιχνίδι που είχα παίξει πριν.

Ξαφνικά όλο αυτό το teen drama –αν και αποδόθηκε άγαρμπα σε αρκετά σημεία- αρχίζει (όπως πολύ σωστά αναφέρατε κάποιοι στα σχόλια προηγούμενων review) και αποκτά ουσία, αποσκοπώντας στο να δεθεί ο παίκτης με όλους τους χαρακτήρες, ένας ομολογουμένως  εξαιρετικά δύσκολος στόχος, κάτι που δύσκολα βλέπουμε σε άλλα παιχνίδια της ίδιας κατηγορίας και ειδικά στη σχέση που χτίζεται ανάμεσα στην Max και την Chloe. Έχοντας δει πλέον τους τίτλους τέλους, μπορώ με σιγουριά να πω ότι η Dontnod το κατάφερε σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Φυσικά το αμφιλεγόμενο αυτό teen drama δε λείπει και από το Polarized και μάλιστα σε σημεία που είναι εντελώς αχρείαστο, αλλά έχει ευτυχώς μειωθεί σημαντικά και δεν ενοχλεί τόσο. Άλλωστε η episodic προσέγγιση που έχει ο τίτλος δίνει την δυνατότητα στο studio και την ευελιξία να αλλάξει τυχόν ατοπήματα αλλά και να προσαρμοστεί αφουγκράζοντας το feedback.

Το gameplay έχει εμπλουτιστεί με μερικές πολύ όμορφες πινελιές από άλλα παιχνίδια όπως το Alan Wake και το P.T. Μη περιμένετε να δείτε βέβαια τρανταχτές ομοιότητες ως προς την φύση τους, απλά έχουν χρησιμοποιηθεί κάποια στοιχεία ως προς την πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα που απροσδόκητα υιοθετεί το παιχνίδι. Το σίγουρο είναι ότι όσοι τα έχετε παίξει θα σας κάνει να χαμογελάσετε. Την εμφάνισή τους κάνουν και μερικοί πολύ όμορφοι γρίφοι, δεν είναι δύσκολοι, είναι όμως αρκετά έξυπνοι και ταιριάζουν απόλυτα στην τροπή που παίρνει το σενάριο.

Ένα νέο στοιχείο είναι ότι αυτή τη φορά θα δείτε “on the fly” τις συνέπιες των αποφάσεών σας στην τροπή που παίρνει η ιστορία καθώς θα κληθείτε να αλλάξετε τη ροή των γεγονότων που τρέχει σε καταιγιστικούς ρυθμούς, πάμπολλες φορές. Έτσι θα δείτε τις φωτογραφίες των γεγονότων που αλλάξατε να καίγονται και τη θέση τους να παίρνουν άλλες. Ένα από τα δυνατά χαρτιά του Life is Strange είναι η μουσική επένδυση του Jonathan Morali. Η δουλειά του συνθέτη προσδίδει τα μέγιστα στη δημιουργία ατμόσφαιρας και κυρίως στην έκρηξη συναισθημάτων που προκαλούν οι μελαγχολικές του νότες. Το ίδιο το παιχνίδι χρωστάει σχεδόν τα πάντα στον Morali, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα ήταν το ίδιο.

Προσωπικά είμαι κατηγορηματικός ότι η μουσική -σε συνδυασμό βέβαια με όλα τα άλλα- παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στα παιχνίδια, γιατί κακά τα ψέματα εκτός από την εμπειρία, αυτό που μας μένει στο τέλος είναι και η μουσική. Φέρετε στο νου σας τους αγαπημένους σας τίτλους και θα διαπιστώσετε και μόνοι σας ότι από όλους θυμάστε το μουσικό τους theme. Τα λόγια, όμως, είναι φτωχά, αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, η μουσική είναι ικανή από μόνη της να διηγηθεί μια ιστορία και πολλές φορές μάλιστα χωρίς καν λόγια.          

Τα γραφικά δε θα σας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα, ειδικά όταν αυτά βασίζονται στην κουρασμένη Unreal Engine 3, όμως είναι αξιοπρεπή χωρίς λάθη και δένουν όμορφα με τον τίτλο, ενώ το lip-sync έχει βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με τα αρχικά επεισόδια. Αλλά μεταξύ μας τα γραφικά σε αυτό το παιχνίδι είναι το τελευταίο πράγμα που θα σας απασχολήσει.