Need for Speed: Heat Review - Η επιστροφή που περιμέναμε;

Είναι μερικές φορές που το να κάτσεις να γράψεις μία κριτική ενός παιχνιδιού είναι κάτι πολύ δύσκολο, γιατί πρέπει να διατηρήσεις μία ορθή ροή σκέψης και αντικειμενικότητας, χωρίς να χρωματίσεις την εικόνα που δημιουργείς με τα θέλω σου. Ειδικά για εμένα που ασχολούμαι καθαρά με τα racing, πολλές φορές δυσκολεύομαι, γιατί 99% των παιχνιδιών που καταπιάνομαι έχουν από πίσω τους μία μεγάλη ιστορία. Πολυετή franchise, σταθερή θεματολογία και μονοδιάστατο gameplay προϊδεάζουν για το τι να περιμένω, πριν καν ξεκινήσω να παίζω, γιατί πολύ απλά “είναι ακόμη ένα νούμερο στη σειρά”. Όμως αυτό δεν ισχύει πάντα και δεν ισχύει για όλα τα παιχνίδια, υπάρχουν και αυτά που ποτέ δεν ξέρεις τι θα περιμένεις, ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθούν, συνεχώς αλλάζουν μορφή και βρίσκουν τρόπους να αναζωογονηθούν ή να αναγεννηθούν στη χειρότερη. Ο ορισμός αυτού είναι τα Need for Speed.

H σειρά ξεκίνησε το 1994, τα πρώτα παιχνίδια είχαν ρεαλιστικό χαρακτήρα για την εποχή τους (συμβουλευτικό ρόλο στην ανάπτυξη είχε το Road and Track). Μετά ήρθε το στοιχείο του κυνηγητού με το νόμο, μετά γύρισαν στην street κουλτούρα και κάθε νέο παιχνίδι απλά ήταν μία ευκαιρία να δοκιμαστούν νέα πράγματα. Προσωπικά βλέπω τα NFS ως blockbuster παιχνίδια, γεμάτα δράση, αναγνωρίσιμα από το ευρύ κοινό και αποδεκτά για τη “μεγαλοσύνη” τους. Εικοσιπέντε χρόνια μετά το πρώτο παιχνίδι έρχεται λοιπόν το NFS Heat να γιορτάσει αυτή τη μεγαλοπρεπή πορεία, προσφέροντας μία εμπειρία -απόσταγμα- όλων των παιχνιδιών του franchise.

Το Need for Speed: Heat λαμβάνει χώρα στην Palm City, μία φανταστική απεικόνιση του Miami, με τον παίκτη μας να έχει το ρόλο ενός άσημου οδηγού στην racing κοινότητα, με απώτερο σκοπό την αναγνώρισή του σε αυτή. Πρόκειται για μία τυπική ροή ιστορίας, ακριβώς όπως στο NFS Underground 2. Πέραν όμως του ατόφιου racing στοιχείου δημιουργώντας ένα Crew, όπως στο NFS World, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και ένα “διεφθαρμένο” σύστημα αστυνομικών που σαν κύριο στόχο τους έχουν περισσότερο το προσωπικό τους συμφέρον, παρά το κοινό καλό, όπως ακριβώς στο NFS Carbon.

Όπως αντιλαμβάνεστε δεν θέλω να αναλύσω την ιστορία πολύ, γιατί δεν θέλω να αλλοιώσω την επαφή σας με αυτή, θέλω να την δείτε όσο πιο αθώα γίνεται κι αυτό γιατί τα NFS φημίζονται για τις ιστορίες τους και το πόσο διαφοροποιούνται από τα υπόλοιπα παιχνίδια του είδους λόγω αυτού. Μπορώ βέβαια να αναφερθώ στο ότι όντας άνθρωπος που έχω παίξει σχεδόν όλα τα Need for Speed σε όλες τις φάσεις του franchise, περίμενα ένα πολύ δεμένο story, χωρίς κενά στην εξέλιξη, ούτε τρύπες στη ροή του, κάτι που με έχει ενοχλήσει σε προηγούμενα παιχνίδια και περίμενα αυτό να το έχουν λύσει μόνο και μόνο λόγω του feedback του κοινού. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι η ιστορία είναι κακή, το αντίθετο, απλά αυτά τα αρνητικά είναι που διαχωρίζουν το πολύ καλό από το τέλειο.

Στη συνέχεια θα αναφερθώ στον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού, μιας και είναι το κομμάτι που έχω να πω τα λιγότερα, γιατί απλά είναι άψογος. Επειδή το παιχνίδι το έλαβα για υπολογιστή, οι φόβοι μου για “κλασσικό EA launch” με είχαν κυριέψει και δεν υπήρξε μεγαλύτερη ικανοποίηση από το “χαστούκι” που έφαγα όταν ξεκίνησα το παιχνίδι. Στο κομμάτι των γραφικών είναι άψογο, με έμφαση στη λεπτομέρεια και όχι μόνο στα οχήματα, αλλά και στο περιβάλλον. Παίζοντας σε 1080p ανάλυση και με όλα τα settings στο Ultra είχα σταθερά 60 FPS από την ώρα που πατούσα Start, μέχρι την ώρα που θα πατούσα το Quit.

Όλα αυτά βγάζοντας τον παράγοντα υπολογιστής από το προσκήνιο κι έχοντας παρατηρήσει υλικό και από κονσόλες, με “αναγκάζουν” να δώσω τα εύσημα στην ΕΑ, διότι πολύ απλά έφτιαξε κάτι που από την αρχή είναι άψογο. Στον τομέα του ήχου, ως λειτουργία, πρόκειται ακριβώς για την ίδια περίπτωση. Όλα είναι άψογα με μεγάλο και πολυδιαφημισμένο ατού την προσθήκη της παραμετροποίησης του ήχου της εξάτμισης στα αυτοκίνητα, κάτι που δίνει δυνατότητα στους παίκτες πλέον πέραν από την εμφάνιση του οχήματος, να δίνουν την προσωπική τους πινελιά και στον ήχο.

Φτάνουμε λοιπόν στο gameplay, τον πυρήνα του παιχνιδιού, κι εδώ είναι που τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται περίπλοκα. Το παιχνίδι χωρίζεται σε δύο κομμάτια, στην ημέρα και στη νύχτα. Την ημέρα τα event που κάνει ο παίκτης τον βοηθούν στην συγκέντρωση χρημάτων για να μπορέσει να αγοράσει αυτοκίνητα και parts για τα αυτοκίνητα του όπως στο NFS Pro Street (το σύστημα αναβάθμισης με κάρτες του Payback δεν υπάρχει) και το βράδυ τα event που τρέχει ο παίκτης τον βοηθούν στην συγκέντρωση Reputation, το οποίο τον βοηθά στο να ξεκλειδώσει τα αυτοκίνητα και τα ανταλλακτικά, όπως στο NFS Rivals.

Αυτός ο διαχωρισμός είναι σαν το Ying και το Yang. Για να υπάρχει το ένα, χρειάζεται και το άλλο παρά την αντίθεση τους. Θεωρώ ότι αυτό το σύστημα είναι το καλύτερο που έχει χρησιμοποιηθεί σε παιχνίδι της σειράς, γιατί ικανοποιεί παίκτες όλων των ειδών, αυτούς που τους αρέσει περισσότερο η δράση και η αδρεναλίνη των κυνηγητών με την αστυνομία κι αυτούς που τους αρέσει το πιο ήπιων τόνων racing. Με αυτό το σύστημα η Ghost κατάφερε και αντιμετώπισε το πρόβλημα της στασιμότητας και της κούρασης του grinding, καθώς με μία κίνηση ο παίκτης μπορεί να κάνει την εναλλαγή και φρεσκάρει το gameplay του. Αναφερόμενος στο gameplay, πρέπει να μιλήσω και για το χειρισμό, το μελανό σημείο του παιχνιδιού. Στα προηγούμενα δύο παιχνίδια η παραμετροποίηση που μπορούσε να έχει παίκτης στην οδική συμπεριφορά του αυτοκίνητου και στο ίδιο το οδηγικό στυλ, είχε τέτοια έκταση που εν μέρει μπέρδευε τους παίκτες. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, η ΕΑ είχε εστιάσει στην βελτίωση και απλοποίηση του συστήματος ώστε να γίνει πιο φιλικό στους παίκτες. Όμως είναι ένα πράγμα η απλοποίηση και άλλο πράγμα ο μηδενισμός των πάντων.

Τα NFS έχουν μία χαρακτηριστική ταυτότητα στον χειρισμό τους, κανείς δεν περιμένει να δει χειρισμό παρόμοιο των FM και GT, γιατί πρώτον δεν έχουν την ειδίκευση να το κάνουν και δεύτερον δεν έχουν την φιλοσοφία τους. Ποτέ δεν έχω ζητήσει ρεαλισμό από ένα Need for Speed, γιατί πάντα είχαν μία “υποβοήθηση” στον παίκτη, για να προσφέρουν μία φαντασμαγορική εμπειρία. Drift που μπορούσαν να κρατήσουν για μέρες, απότομη οδήγηση χωρίς κοψίματα, πράγματα που αρέσουν σε όλους γιατί όλοι ζητούν μία arcade εμπειρία. Όμως στο Heat ο χειρισμός είναι αστείος ακόμη και για arcade δεδομένα.

Το μοντέλο χειρισμού είναι “σφιχτό” και δύστροπο, δύσκολο να το μάθεις, εύκολο όμως να το “ξεγελάσεις”. Ένα παράδειγμα που έχω είναι ότι πλησιάζω μία κλειστή στροφή 90° με 280 χιλιόμετρα, και αντί να πατήσω φρένο, να πιάσω την κατάλληλη γραμμή και να την πάρω όσο πιο απλά γίνεται, εγώ απλά τραβάω χειρόφρενο, φρενάροντας ταυτόχρονα πάνω στη στροφή. Αποτέλεσμα των δύο αυτών περιπτώσεων; Στην πρώτη περίπτωση το αυτοκίνητο χάνει όλη του την ταχύτητα χωρίς λόγω και αιτία και στη δεύτερη το αυτοκίνητο συνεχίζει σαν να μην έστριψε ποτέ. Όσο αξιοπερίεργο όμως και αν φαίνεται αυτό, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πόσο δύσκολο έχει γίνει το drift στο παιχνίδι. Λόγω του μοντέλου χειρισμού που χρησιμοποιείται, οι νέοι παίκτες θα απογοητευτούν με το πόσο δύσκολο έχει γίνει, ενώ οι παλιοί και ιδιαίτερα αυτοί που έχουν παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια θα εκνευριστούν με το πόσο δύσκολο είναι όχι να ξεκινήσει ένα drift, αλλά πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθεί.

Εδώ είναι που θέλω όμως να διαχωρίσω την άποψή μου, από τη γενική εικόνα του συστήματος. Για εμένα το μοντέλο χειρισμού έχει προβλήματα, σύμφωνα με το ότι έχω δει στο παρελθόν, όμως εγώ είμαι αυστηρός κριτής, στέκομαι σε σημεία και λεπτομέρειες που έχω δει σε παλαιότερα παιχνίδια και στο είδος γενικότερα. Ο σκληρός πυρήνας του είδους θα έχει την ίδια άποψη με εμένα, όταν όμως μιλάμε για το μέσο παίκτη ή ακόμη και τον αδαή, αυτό δεν θα του δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Όλοι μας στην αρχή ενός παιχνιδιού προσπαθούμε να βρούμε τα πατήματά μας και προσαρμοζόμαστε σύμφωνα με το σύστημα του παιχνιδιού. Το ίδιο και εδώ, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δώσω την εικόνα ότι ο χειρισμός είναι ότι χειρότερο υπάρχει, υπάρχουν παραδείγματα στο χώρο πολύ χειρότερα, απλά θεωρώ ότι οι πολλές αλλαγές αντί να αφαιρέσουν την πολυπλοκότητα, κρατώντας κάποια βασικά στοιχεία, απλούστευσαν τα πάντα.

Ένα τελευταίο στοιχείο του gameplay που θέλω να σταθώ είναι η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, η οποία είναι και το δυνατό του χαρτί. Στο review που είχα κάνει για το Need for Speed του 2015, αναφέρω ότι το παιχνίδι είναι επί της ουσίας το Underground 3, λόγω της ατμόσφαιρας και των χαρακτηριστικών που έχει. Παίζοντας το Heat με έβαλε σε σκέψεις και αναθεώρησα λίγο την άποψή μου, διότι το Heat είναι για το Need for Speed, ότι το Underground 2 για το Underground, μία εξέλιξη του concept. Ο σχεδιασμός της πόλης είναι καταπληκτικός, έχει δοθεί λεπτομέρεια στα πάντα και όλα έχουν μία φινέτσα και ένα χαρακτήρα με  τη neon αισθητική που δείχνει τις επιρροές από το Miami και είναι παράλληλα μία μνεία στα Underground.

Ας περάσω στα αυτοκίνητα και στην επιλογή αυτών. Μέσα από συζητήσεις που έχω κάνει με πολλούς, ένα παράπονο που έχουν από τα Need for Speed είναι η επιλογή των οχημάτων και το πόσο “ρεαλιστική” είναι. Στα Underground, τα οποία είναι και τα κοινώς αποδεκτά από όλους, υπήρχαν αυτοκίνητα προσιτά σε πολλούς που θα τα συναντούσαν στον περίγυρό τους και μπορούσαν να τα οδηγήσουν. Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια τα αυτοκίνητα είναι supercars, ακριβά, μη προσιτά. Αυτό το παράπονο των πολλών για εμένα είναι και το μεγαλύτερο ατού της σειράς, προσαρμόζεται στην εποχή της και στη μόδα.

Όταν βγήκαν τα Underground, ήταν η περίοδος που στην Αμερική είχε αρχίσει να διαδίδεται η Import κουλτούρα της αυτοκίνησης, αυτοκίνητα μη κατασκευασμένα στην Αμερική, με μεγάλη ποικιλία ανταλλακτικών, προσιτά στο ευρύ κοινό. Παράδειγμα της εποχής; Το The Fast and the Furious κυκλοφορεί το 2001, γιγαντώνει τη σκηνή και το 2003 η ΕΑ κυκλοφορεί το NFS Underground, ακολουθώντας τη μόδα και σημειώνει τεράστια επιτυχία. Πλέον η κουλτούρα όμως έχει αλλάξει και πλέον τα αντίστοιχα Civic και Eclipse της εποχής, έχουν αναβαθμιστεί σε GTR και Aventador με ακραία bodykits, τραβώντας πλέον τα βλέμματα.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η επιλογή των οχημάτων είναι και η καλύτερη που θα μπορούσε να υπάρχει. Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα γεγονός πολύ παράξενο, σε μία απόφαση της Toyota, να μην επιτρέψει πλέον σε παιχνίδια να χρησιμοποιούν οχήματά της, διότι προωθούν την επικίνδυνη και παράνομη οδήγηση, κάτι το οποίο είναι κωμικό, όταν η ίδια χρησιμοποιεί το μύθο που έχουν δημιουργήσει τα αυτοκίνητά της στο χώρο για να πουλήσει οχήματα, όπως με τη Toyota Supra.

Τα αυτοκίνητα στο παιχνίδι αποτελούν ένα refresh των αντίστοιχων του Payback, με προσθήκες μόνο τις Cabriο εκδόσεις ορισμένων οχημάτων, λόγω του χαρακτήρα της περιοχής που εκτυλίσσεται. Το κακό αυτής της μεταφοράς του ρόστερ από το Payback είναι ότι περιλαμβάνονται και οχήματα Off Road, τα οποία λόγω της φύσης του Payback (διαδραματίζεται σε πόλη εμπνευσμένη από το Las Vegas, περιτριγυρισμένη από έρημο) έχουν λόγω ύπαρξης, σε ένα χώρο όμως άλλης φιλοσοφίας, όπως είναι η Palm City, όσο και αν έχουν προσπαθήσει να το προσαρμόσουν, δείχνουν εκτός τόπου και χρόνου.

Συν τοις άλλοις, για ακόμη μία φορά βλέπουμε το όνομα Porsche να φιγουράρει με πολλές εκδόσεις του ίδιου οχήματος, αλλά αυτό είναι αποδεκτό, διότι υπάρχουν και κάποιες αδυναμίες και κάποιες άδειες που μπορεί να έχουμε, όπως στο NFS Porsche Unleashed. Όσον αφορά τώρα το customization, εδώ είναι που το παιχνίδι καλύπτει τους πάντες, από τους εραστές του neon και των γραφικών, μέχρι τους λάτρεις του εργοστασιακού. Όλα τα οχήματα είναι λεπτομερέστατα, με το 85% των ανταλλακτικών να είναι επίσημα κομμάτια από εταιρίες κι επιλεγμένα με γνώμονα την θέση τους στην εποχή. Το customization είναι αυτούσια μεταφερμένο από το ΝFS 2015, το οποίο ήταν και η σοφότερη επιλογή δεδομένου της γκρίνιας που υπήρχε στο Payback και το σύστημα των Speedcards τόσο για τα parts όσο και για Vanity items (Neon, χρώμα καπνού ελαστικών και χρώμα φλόγας νίτρου).