Blood Alloy: Reborn - Review

Blood Alloy: Reborn - Review

06 Μαρτίου 2016 11:39
Cyberpank Failure

Την τελευταία φορά που είδα παρόμοιο σύστημα μάχης ήταν στο παιχνίδι Abuse σε περιβάλλον DOS. Τότε μας φάνηκε περίεργο που ένα παιχνίδι ζητούσε να στοχεύεις με το ποντίκι και να ελέγχεις τον παίκτη με το πληκτρολόγιο. Ήταν το 1996. Ειλικρινά προτιμώ να σας μιλήσω για εκείνο το παιχνίδι παρά για ετούτον εδώ τον άτυπο ‘κλώνο’ του. Πριν αρχίσετε τα «ο Ματσαμάκης πάλι γκρινιάζει», να σας θυμίσω πως είμαι λάτρης εκείνης της εποχής όπως επίσης και του εικαστικού εκείνων των παιχνιδιών. Με άλλα λόγια, έχω μεγάλη αγάπη για τα ‘πίξελ’ και δεν με ενοχλούν όταν βρίσκονται σε σημερινούς τίτλους αρκεί να είναι καλής ποιότητας. Το Abuse ήταν ένα platform παιχνίδι με ένα εξαιρετικό story. Υποτίθεται πως ένα πείραμα πήγε στραβά σε κάποια φυλακή όπου διεξάγονταν παράνομα πειράματα και μεταμορφώθηκαν όλοι σε τέρατα εκτός από τον πρωταγωνιστή.

Στην αντίπερα όχθη τώρα, στο Blood Alloy: Reborn το σενάριο είναι πως ‘Είσαι ένα ρομπότ, εκπαιδεύσου ώστε να γίνεις το καλύτερο ρομπότ’. Καλύτερο στόρι γράφει ένα παιδί του Δημοτικού. Όχι, δεν θα πάω στην άλλη άκρη υποστηρίζοντας τη ‘διάνοια’ του δημιουργού να μην μας κουράσει με σενάρια επειδή είναι ούτως η άλλως άχρηστα σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Δεν θα ασχοληθώ καν με τη διανοητική κατάσταση του δημιουργού. Ούτε τη διαύγειά του. Θα αρκεστώ στο να πω πως όταν ζητάς χρήματα από τον κόσμο, οφείλεις τουλάχιστον να παρουσιάσεις μια βασική ιστορία.

Εικαστικά δε διαφέρει πολύ από ένα παιχνίδι εκείνης της εποχής. Μόνο που δείχνει παιδιάστικα ‘κενό’ και αποπροσανατολιστικό. Είναι τόσο κακός ο σχεδιασμός των ‘πιστών’ που ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το αν υπάρχει πλατφόρμα στην οποία μπορείς να πηδήξεις. Η λογική η οποία ακολουθεί το παιχνίδι είναι μια διαρκώς αυξανόμενη δυσκολία μέχρι να χάσεις. Γιατί ο σκοπός σου είναι απλώς να κάνεις μεγαλύτερο High score και τίποτα παραπάνω. Ειλικρινά δε ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί. Ένα παιχνίδι με αυτούς τους δοκιμασμένους μηχανισμούς θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα πάρα πολύ ωραίο platform δεμένο με ένα τυπικό back story που ίσως του δώσει και ‘αέρα’ για μια συνέχεια. Προσωπικά στεναχωριέμαι όταν βλέπω να χρηματοδοτούνται τέτοιου είδους ‘κενά’ σε έμπνευση projects.

Στην σελίδα του Steam διατυμπανίζεται πως το παιχνίδι περιέχει 60 διαφορετικούς συνδυασμούς όπλων, άλλα πιστέψτε με, δεν θα θελήσετε να δείτε παραπάνω από δύο. Τα οποία δύο υπάρχουν ξεκινώντας το παιχνίδι με τη μορφή ενός όπλου κλεμμένο από το R-type και το Metroid και ένα katana κλεμμένο από το Strider. Και μόλις, με την αναφορά αυτών των τριών τίτλων, το κείμενο βάρυνε επικίνδυνα. Είναι σχεδόν ντροπιαστικό να υπάρχουν αυτά τα κλεμμένα χαρακτηριστικά σε ένα τόσο ανιαρό παιχνίδι. Είναι σαν να παίρνεις, σοκολάτα γάλακτος και φυστικοβούτυρο και να αποτυγχάνεις να φτιάξεις κάτι που να τρώγεται.  Είναι όμως η πικρή αλήθεια.

Το έχουμε ξαναπεί, είναι ευτυχία που οι μηχανές γραφικών και ο προγραμματισμός είναι στα χέρια του καθενός πλέον, όμως η αξιοποίησή τους παραμένει ένα μυστήριο. Γίνεται για τη δόξα; Γίνεται για τα χρήματα; Γιατί δεν πιστεύω πως κάποιος θέλει να αφήσει παρακαταθήκη στο χώρο μας,  ένα τέτοιο δημιούργημα.  Δεν εξυπηρετεί κανέναν και πουθενά.

Το gameplay δεν είναι τίποτα το σπουδαίο και καινοτόμο. Πυροβολούμε με το αριστερό πλήκτρο του ποντικιού , ενώ αν το κρατήσουμε πατημένο το όπλο μας ‘φορτίζει’ για να απελευθερώσει μια μεγάλη δέσμη. Ακριβώς όπως στο Metroid ή το R-type. Όμως, ακόμη κι εκεί κατάφεραν να τα θαλασσώσουν. Δεν υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη πρόκληση, οπότε βρίσκεις τον εαυτό σου να το χρησιμοποιεί ξανά και ξανά, κάτι που το καθιστά ανούσιο. Επίσης κατά την χρησιμοποίηση του, ο παίκτης εκτοξεύεται προς τα πίσω με δύναμη, αφαιρώντας πόντους από την εμπειρία σε μια προσπάθεια να αντιδράσει ‘ρεαλιστικά’.

Το μοναδικό πράγμα που προσπαθεί να αποδώσει ρεαλισμό σε ένα παιχνίδι ‘ορισμό’ της μη ρεαλιστικότητας. Το χειρότερο όμως είναι πως όταν η ενέργεια πέσει κατά το ένα τρίτο (βρίσκεται δηλαδή στο 75% περίπου) αρχίζει ένα περίεργο ηχητικό εφέ μιας καρδιάς που χτυπά με τέτοια ένταση που κυριολεκτικά σε βγάζει από τα ρούχα σου. Το μόνο που θέλεις εκείνη τη στιγμή είναι να σταματήσει, καθώς αναβοσβήνει και ελαφρώς η οθόνη σε κόκκινο χρώμα. Για να το καταλάβουμε: αυτό δεν συμβαίνει όταν η ενέργεια σου είναι λίγο πριν τελειώσει, άλλα όταν βρίσκεται πάνω από το μισό της. Εξαιρετική σύλληψη. Μπράβο! Όπως και το γεγονός πως η δέσμη του όπλου μας περνάει μέσα από τους τοίχους, καθιστώντας τους πρακτικά άχρηστους.

Το σύνολο των πιστών είναι πολύ μικρό. Μιλάμε για μόλις τρεις διαφορετικές πίστες, ή καλύτερα, για τρία διαφορετικά ‘backgrounds’, μιας και στα του gameplay και των εχθρών δεν αλλάζει κάτι, άλλα και οι ίδιες οι πίστες είναι απλώς ‘μεγάλα δωμάτια’. Είναι ένα από τα πιο προχειροφτιαγμένα και ανούσια παιχνίδια που έχω παίξει. Το Level design δεν αποτελεί αντικείμενο προς συζήτηση και ο δημιουργός δε φαίνεται να μπορεί να ξεχωρίσει τι σημαίνει ‘καλό παιχνίδι’ και ‘όμορφη παρουσίαση’. Στοχεύει στην κόντρα που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ φίλων για το ποιος θα ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του πίνακα των High scores, όμως ειλικρινά αμφιβάλλω αν θα το πετύχει. Ίσως αποκτήσει κάποιο κοινό σε μικρότερες ηλικίες ή ανθρώπους με μειωμένες απαιτήσεις. Προσωπικά πιστεύω πως υπάρχουν εκατοντάδες παρόμοια παιχνίδια μορφής Flash εκεί έξω με καλύτερη παρουσίαση και διάθεση.

Συνοψίζοντας : Τo Blood Alloy: Reborn είναι ένα από τα χειρότερα παιχνίδια που έχω ασχοληθεί, σε ό,τι αφορά το σύνολό του. Η παρουσίασή του είναι χωρίς έμπνευση, τα συστήματά του είναι αντιγραμμένα από παλαιότερους επιτυχημένους τίτλους και το level design του πρακτικά ανύπαρκτο. Δε βρίσκω τον παραμικρό λόγο να το προτείνω σε κάποιον μιας και υπάρχουν εκατοντάδες παιχνίδια ακόμα και σε κινητά τηλέφωνα που είναι πολύ ανώτερα. Το γεγονός πως καταφέρνει να φορτώσει και να ξεκινήσει το σώζει από το απόλυτο μηδέν.
Box Art
Tested on : PC
Developer : Suppressive Fire Games
Publisher : Nkidu Games Inc.
Available for : PC
Release date : 2016-03-02