Dying Light: The Following Review

Η Techland δίνει την εντύπωση πως παίρνει στα σοβαρά το genre των zombie slashers, άλλωστε η ίδια της εδραίωσε επί της ουσίας αυτήν την υποκατηγορία στην προηγούμενη γενιά με το Dead Island και φαίνεται πως το μεράκι τη φέρνει ολοένα και καλύτερα αποτελέσματα στον πνευματικό και πιο σοβαρό διάδοχό του, το Dying Light. Έχοντας πάρει πριν από λίγες βδομάδες μια πρώτη γεύση από το The Following expansion του Dying Light, από όπου αποκόμισα πολύ θετικές εντυπώσεις, δεν είχα παρά να περιμένω ένα απολαυστικό και τίμιο αποτέλεσμα από την πολωνική εταιρία. Πάμε να δούμε πως το πληρέστατο expansion του Dying Light με ικανοποίησε και με το παραπάνω, διορθώνοντας μάλιστα ένα κύριο συστατικό που έλειπε από το κανονικό παιχνίδι πέρυσι και το The Following συμπληρώνει με ένα τολμηρό αλλά και συνάμα αφελές τρόπο, αυτό του story.

Ειλικρινά, δεν περίμενα ένα παιχνίδι που παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του όταν το ίδιο θυμάται να το κάνει, πως θα έχει ένα αξιοπρεπές σενάριο. Όχι μόνο για το ανάλαφρο είδος του –μη σας ξεγελούν τα βαριά survival και horror στοιχεία- αλλά γενικά παραδίδει ένα αξιοπρεπές story, με μεγάλη διάρκεια –με τεχνάσματα αλλά θα αναφερθώ αναλυτικότερα παρακάτω- και προπάντων φέρνοντας ενδιαφέρον σκηνικό και ανατροπές. Ύστερα, από περίπου 13 ώρες το The Following ρίχνει τους τίτλους τέλους και πράγματι ολοκλήρωσα το παιχνίδι με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου, έχοντας ολοκληρώσει το σκοπό του: να με διασκεδάσει στο έπακρο. Κυρίως εκεί είναι που με κέρδισε το The Following και θεωρώ πως οι developers του, το πήραν περισσότερο στην πλάκα με τους εαυτούς τους και τόλμησαν με το σενάριό του. Όπως ανέφερα και στο preview, μπαίνουμε και πάλι στο ρόλο του Kyle Crane, ο οποίος μετά τα γεγονότα του αρχικού παιχνιδιού έχει αποκτήσει ένα κοινωνικό στάτους ζηλευτό προς όλους, όντας ένας ζωντανός θρύλος ανάμεσα στον…"ζώντα" πληθυσμό του Harran. Ο Crane αναγκάζεται να κάνει ένα μικρό ταξίδι έξω από το Harran, στην ενδοχώρα του, για να βρει το αντίδοτο του ιού και να σώσει τους ανθρώπους του. Μέχρι εδώ όλα καλά και πολύ…επίπεδα. Εκεί, ανακαλύπτει πως «κυβερνά» μια παραθρησκευτική οργάνωση, που με σχεδόν αιρετικό τρόπο υποδέχεται τα μέλη της και τα φροντίζει με μοναδικό τρόπο υπό της «ευλογίες» της λεγόμενης «The Mother», προσφέροντας τους ανοσία στον ιό του Harran. Αυτό το μυστήριο, του πως επιβιώνουν οι κάτοικοι της ενδοχώρας και δεν έχουν μετατραπεί σε ζόμπι, προσπαθεί να ξεδιαλύνει ο Crane, με τον οποίο μπαίνουμε στα κλιμάκια του "The Following".

Η δομή της ιστορίας βασίζεται στο επίπεδο εμπιστοσύνης που έχει αυτή η αίρεση για σένα ξεκινώντας ως ένα απλό μέλος, έως ότου αναρριχηθείς και εισέρθεις στα πολύ ενδότερα κλιμάκια ως σύμμαχός της. Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να βοηθήσεις την τοπική κοινωνία, η οποία σε βάζει σε ουκ ολίγες γενναίες αγγαρείες, που φυσικά δίνουν παράλληλα πρόοδο στην σκοτεινή πλοκή. Το γεγονός αυτό όμως επέτρεψε στην Techland να προσδώσει αρκετές ώρες gameplay, όπου απλά «κέρδιζα την εμπιστοσύνη» της αίρεσης, χωρίς κάποιο cutscene –που με καλοέμαθε στο The Following- ή ιδιαίτερη έμφαση στην πλοκή. Είναι από τα λίγα πράγματα που ξένισαν τις ώρες που ασχολήθηκα με το expansion και προσωπικά το βρήκα ως μια φτηνή λύση να κάνω fetch quests που πρόσθεταν 2-3 ώρες. Ιδιαίτερα όταν ο λεπτομερής κόσμος κρύβει τόσα μυστικά σε κάθε σπιθαμή του.

Τουλάχιστον ο αριθμός των side quests επεκτείνει αρκετές ώρες παραπάνω την παραμονή στον κόσμο του, ιδιαίτερα αν ασχοληθείτε με τα Legendary levels. Παράπονο έχω επίσης και για το αδύναμο και ανέπνευστο τελικό boss fight, το οποίο αφενός κατέστη αναγκαίο, αφετέρου, με το υπόλοιπο παιχνίδι να έχει μεράκι, έμοιαζε σα μια βεβιασμένη υλοποίηση, που περισσότερο είχε τον ρόλο του filler. Και πάλι, δεν αναιρείται το γεγονός πως πρόκειται για ένα χορταστικό και γεμάτο story που με κέρδισε με την ανατροπή του αλλά και με την ίντριγκα που παρουσίαζε το The Following ως αίρεση, η οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο και δίνεται στον παίκτη να αντιληφθεί πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στην απλή κοινωνία αλλά και πως κινεί τα νήματα προς όφελός της. Τέτοιο βάθος σε τέτοιου είδους παιχνίδι δεν συναντάς κάθε μέρα.

Ακόμη, δεν περίμενα να δημιουργηθεί ένας νέος χάρτης στο μέγεθος του Harran με τόση λεπτομέρεια και μεράκι. Εντάξει, η ενδοχώρα δεν είναι και το Los Santos των GTA, όμως για το έμψυχο δυναμικό και το budget της Techland φαντάζει σχεδόν αδιανόητο το πόσο μεγάλος είναι ο χάρτης αφού για να τον διασχίσει κανείς με το buggy θέλει περίπου ένα τέταρτο. Το πράγμα που με εντυπωσίασε είναι πως δε μένει κάποια σπιθαμή του ανεκμετάλλευτη. Όπου και αν πας κάτι θα βρεις. Ένα chest, ένα trophy, σπάνιο loot, κάποιον survivor για να σώσεις, ένα random event ή και ακόμη να ανταμειφθείς με ένα πανέμορφο τοπίο.

Σε αυτό το κομμάτι η Techland διαπρέπει καθώς εκτός του ότι είναι πανέμορφα σαν κινούμενα κάδρα, μοιάζουν σαν να έχουν βγει από…απορριφθέν εικαστικό του The Walking Dead, τόσο που θα έκαναν περήφανο τον Kirkman. Όρεξη να έχεις να εξερευνείς και το The Following, πολύ περισσότερο από τον προκάτοχο του, θα σε ανταμείψει απλόχερα. Είναι ένας κόσμος ζωντανός με το οξύμωρο σχήμα ότι κυριαρχούν οι ζωντανοί-νεκροί και αυτή η αντίθεση γεννά μια απίστευτα άγρια ομορφιά στις πεδιάδες που συνάντησα κατά την ενασχόληση μου, καθώς βρέθηκα πολλές φορές να κάθομαι σε ψηλά σημεία, ανεμόμυλους, βουνοπλαγιές και να χαζεύω για αρκετά λεπτά αυτό που έχτισαν για χάρη ενός expansion.

Μία από τις κύριες προσθήκες του εν λόγω expansion είναι τα οχήματα και συγκεκριμένα το buggy, η επιλογή του οποίου μόνο τυχαία δεν είναι μια και αποδεικνύεται το απόλυτο post-apocalyptic όχημα. Για το The Following δεν είναι το μοναδικό μέσο μετακίνησης του παίκτη αλλά και ένα εργαλείο εξόντωσης απέθαντων. Με διαφορά το πιο διασκεδαστικό όπλο στα χέρια του παίκτη, διότι η απόλαυση να τσαλαπατάς και να διαλύεις ζόμπι με 120χλμ/ ώρα, ενώ παίζει hardcore μουσική (αυτό είναι το car alarm που χρησιμοποιείται και για να προσελκύσεις ζόμπι) είναι απίστευτα διασκεδαστική.

Πόσο μάλλον όταν μπαίνει και το co-op στοιχείο, όπου ο ένας κάνει το δόλωμα ανοίγοντας το car alarm και ο δεύτερος σκίζει και πετσοκόβει ορδές από απέθαντους. Πρόκειται για ένα gameplay μέσο με ουσία, καθώς αποτελεί φυσική προέκταση του οπλοστασίου του Crane, διότι έχει και το δικό του ξεχωριστό skill tree και αναβαθμίσεις που διαφέρουν από ηλεκτρικό κλουβί, αν θες να το μετατρέψεις σε κινούμενη παγίδα, μέχρι και φλογοβόλο. Μην περιμένετε να έχει κάποια ιδιαίτερη οδηγική συμπεριφορά. Απλά αυτή βελτιώνεται με τα εκάστοτε upgrades, όπως tires, engines, suspension κλπ, και θυμίζει στην καλύτερη περίπτωση ένα..Warthog από το Halo. Θετικό το γεγονός πως αν και ένα διασκεδαστικό «όπλο» υπάγεται και αυτό στο πλαίσιο του survival στοιχείου, καθώς κάθε εξάρτημά του φθείρεται, όπως τα ίδια τα όπλα, ενώ πρέπει να ψάχνετε συνεχώς για καύσιμα στα αυτοκίνητα και να γεμίζετε το ντεπόζιτό του.

Μάλιστα, έχει το δικό του είδος αποστολών που θα σας βοηθήσουν στην εξέλιξή του. Μένοντας στα του οπλοστασίου, θα ήθελα να πω πως περίμενα περισσότερες ευφάνταστες και παλαβές νέες επιλογές. Το Dying Light είχε μια ελαφριά δόση από Dead Rising στον τομέα των όπλων και ομολογώ πως θα ήθελα να το…παρακάνει στο The Following. Τη διαφορετικότητα στο οπλοστάσιο, προσθέτει το crossbow που ξεχώρισε και δεν το αποχωρίστηκα πέρα από ιδιαίτερα δυσμενείς καταστάσεις, καθώς με έβαλε για λίγο στα παπούτσια του Daryl από το The Walking Dead.

Κλείνοντας, να αναφερθώ στην Enhanced Edition. Αν και πολυδιαφημισμένη δε βρήκα να έχει ουσιαστική διαφορά στον οπτικό τομέα συγκρίνοντας την με την πρώτη έκδοση. Λίγα παραπάνω particles εδώ, λίγο καλύτερα god rays από εκεί, ελάχιστες καλύτερες λεπτομέρειες και ποιότητα textures, αλλά αρκετά βελτιωμένα facial animations. Πέραν αυτού δεν εντόπισα κάτι παραπάνω, όμως οποιεσδήποτε αλλαγές και προσθήκες είναι καλοδεχούμενες μιας και δίνεται ως update, δωρεάν για τους κατόχους του Dying Light.