Red Game Without a Great Name Review

Το Red Game Without A Great Name, είναι ένα παιχνίδι κατηγορίας Indie, και μάλιστα φαίνεται να είναι δημιουργημένο για κινητά και tablets. Παρόλα αυτά, ο δημιουργός αποφάσισε πως ίσως να έχει και μια τύχη στο PC, οπότε το διαθέτει μέσω Steam. Τώρα, τι σκεφτόταν όταν ‘βάφτιζε’ το παιχνίδι του με αυτό το όνομα, είναι κάτι που μόνο ο ίδιος γνωρίζει. Είναι ίσως το πιο περίεργο όνομα σε παιχνίδι υπολογιστή που έχω συναντήσει. Βέβαια, η ονομασία τέτοιων παιχνιδιών, casual δηλαδή δεν είναι κάτι που με ξενίζει, μιας και στα market places των κινητών τηλεφώνων θα βρούμε μυριάδες τέτοιους παρόμοιους τίτλους. Πάντως το να επιλέγεις έναν τέτοιο τίτλο είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία ιντριγκάρεις τον παίκτη να το δοκιμάσει θέλοντας να δει περί τίνος πρόκειται, ενώ από την άλλη τον κάνεις να μην ασχοληθεί καν μαζί του, μιας και παιχνίδι που δεν παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του, δεν περιμένεις ότι θα είναι αξιόλογο.

Κεντρικός ‘ήρωας’ του παιχνιδιού είναι ένα steampunk πτηνό. Αυτό που ο παίκτης καλείται να κάνει, είναι να περιηγηθεί στην πίστα, μαζεύοντας τα τρία διάσπαρτα γρανάζια, και να φτάσει στο τέλος όπου υπάρχει ένα μεταλλικό κλουβί. Κατά μία έννοια θα μπορούσε να είναι μια κοινωνική ‘θέση’. Αν το αντιμετωπίσουμε σοβαρά, το παιχνίδι θα μπορούσε να αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο. Τις δυσκολίες που συναντά στη ζωή του, το πώς μαζεύει τα κομμάτια του μέσα σε μια ‘πλασματική’ ελευθερία που όμως κάθε φορά τον οδηγεί κλεισμένο σε ένα κλουβί. Το πέταγμα του πουλιού θα μπορούσε να είναι συμβολικό. Το πέταγμα μέσα σε μυριάδες εμπόδια και αγκάθια θα μπορούσε να συμβολίζει την εύθραυστη φύση της ελευθερίας. Την πλασματική κοινωνική ελευθερία μας. Μια ελευθερία μέσα σε όρια και παγίδες. Μια αιώνια πάλη για ζωή, που καταλήγει πάντοτε με τον άνθρωπο εγκλωβισμένο σε ένα κλουβί.  Αμφιβάλλω όμως αν ο καλλιτέχνης είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του δημιουργώντας το.

Το παιχνίδι αποτελείται από εξήντα διαφορετικές πίστες. Όπως είπαμε, σε κάθε μία από αυτές υπάρχουν τρία διάσπαρτα γρανάζια, που πρέπει να μαζέψουμε. Για να το επιτύχουμε αυτό θα χρειαστεί να επιστρατεύσουμε όλη μας την δεξιοτεχνία. Απαιτούνται αρκετά καλά αντανακλαστικά, μιας και πρέπει να έχουμε στο νου μας πως η πίστα κινείται αυτόματα και δεν πρέπει να βγούμε από τα όριά της. Τα πάντα γίνονται με το ποντίκι. Σχεδιάζουμε μια γραμμή από το κέντρο του χαρακτήρα μας προς το σημείο που θέλουμε να μεταφερθεί. Ο χαρακτήρας μας τηλεμεταφέρεται εκεί ενώ συνεχίζει να πετά προς την κατεύθυνση του ράμφους του. Όταν φτάσουμε περίπου στο μισό του παιχνιδιού, από την πίστα 30 και ύστερα, τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν. Θα πρέπει να πιέσουμε διακόπτες, να γκρεμίσουμε τοίχους, να αλλάξουμε τη φορά μας χρησιμοποιώντας κάποιον ατμό που βγαίνει από σωλήνες, και να προσέξουμε πάρα πολύ την στιγμή που θα κάνουμε τηλεμεταφορά. Τα πάντα έχουν να κάνουν με την ταχύτητα και την δεξιοτεχνία.

Το Red Game Without A Great Name δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Μάλιστα όλα τα στοιχεία που περιέχει τα έχουμε συναντήσει ξανά σε διάφορα βιντεοπαιχνίδια. Την τηλεμεταφορά την είδαμε και πρόσφατα στο Teslagrad. Το αισθητικό το έχουμε ξανασυναντήσει στο Limbo ή στο Crow in Hell. Μάλιστα αυτό το τελευταίο είναι κλάσεις ανώτερο σε ποιότητα και ας είναι flash game.  Γενικά, δε θα δυσκολευτεί κανείς να καταλάβει τι πρέπει να κάνει. Σε αυτά τα παιχνίδια το τι πρέπει να κάνεις είναι το λιγότερο δύσκολο. Το πώς είναι το μεγάλο του στοιχείο. Υπάρχουν πίστες που θα χρειαστεί να ξαναπαίξετε αρκετές φορές και άλλες που είναι υπερβολικά εύκολες. Σε γενικές γραμμές το παιχνίδι δεν απογειώνεται απότομα σε θέμα δυσκολίας. Μάλιστα είναι κάτι που περιμένεις να συμβεί όσο περνούν οι πίστες, όμως ποτέ δε συμβαίνει. Το επίπεδο θα το χαρακτήριζα μάλλον μέτριο προς εύκολο. Από τις 60 συνολικά πίστες, έβγαλα τις 57 σε λιγότερο από 1 ώρα. Κάτι που δείχνει και τον προσανατολισμό του παιχνιδιού. Είναι δημιουργημένο περισσότερο ως ένα casual smartphone game παρά ως ένας PC τίτλος.

Το κεντρικό μουσικό θέμα είναι ένα από τα πιο όμορφα που έχω ακούσει. Και είναι περίεργο που δεν συνάδει με το υπόλοιπο ύφος του παιχνιδιού. Τα ηχητικά εφέ και η μουσική που παίζει στο background είναι επίσης εκτός τόπου και χρόνου. Ούτε η μουσική ταιριάζει άλλα ούτε και τα εφέ. Θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερη δουλειά εκεί, δεδομένου του ότι  το αρχικό μουσικό θέμα όπως είπα, είναι εξαιρετικό και εγείρει συναισθήματα.

Το παιχνίδι έχει ένα ενδιαφέρον, το οποίο όμως ακολουθεί τη λογική αυτού του είδους. Πίστες που δυσκολεύουν ώστε να σου κρατά συντροφιά για λίγο στο κινητό τηλέφωνο. Και είναι σχεδόν σίγουρο πως θα κυκλοφορήσει και επόμενη έκδοση με περισσότερες πίστες και νέα features. Ό,τι κάνει, το κάνει μέτρια, χωρίς να απογοητεύει άλλα και χωρίς να ενθουσιάζει. Οι ‘γρίφοι’ του είναι εντελώς απλοϊκοί και δεν υπάρχει το παραμικρό έναυσμα για να το παίξεις ξανά.