SOMA Review

Η Frictional Games ξεκίνησε με τη σειρά των survival horror τίτλων Penumbra και έγινε ευρέως γνωστή με το Amnesia: The Dark Descent, το οποίο έθεσε τόσο ψηλά τον πήχη αλλά και την προσμονή για ένα νέο τίτλο που όλοι οι οπαδοί του horror genre περίμεναν διψασμένοι για την επόμενη κίνηση. Οι Σουηδοί επί 5 χρόνια ετοίμαζαν κάτι μεγάλο, κάτι που έπρεπε να ξεπεράσει τις προηγούμενες προσπάθειές τους και να βγει μπροστά, να μην επισκιάζεται από τη μεγάλη επιτυχία του Amnesia. Σήμερα, λοιπόν, παρέδωσαν στο βωμό του τρόμου το SOMA, ένα sci-fi, first person survival horror που θα σε κάνει να αγχωθείς, να προβληματιστείς και να αναθεωρήσεις μερικές πτυχές του μυαλού και της αντίληψής σου σε ενοχλητικό βαθμό.

Τί σε κάνει άνθρωπο; Το μυαλό ή το σώμα; Τί σου δίνει ζωή; Η οικογένεια; Οι φίλοι; Ερωτήσεις που στριφογύριζαν στο μυαλό μου κατά τις 10 ώρες ενασχόλησής μου με το SOMA δεν με άφηναν λεπτό να ησυχάσω ακόμα και όταν βρισκόμουν εκτός παιχνιδιού. Οι δημιουργοί εδώ άρχισαν να ξεφεύγουν, να θέτουν καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας υπαρξιακά ζητήματα, ανθρωπιστικά taboo και να σε απομονώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι να νιώσεις απελπισία και θλίψη. Δίνουν για μερικά λεπτά μια κλεφτή ματιά συντροφιάς και φιλίας, από οντότητες που στον πραγματικό κόσμο θα αγνοούσες και σου την αρπάζουν ξανά πίσω, δίνοντας την αίσθηση ότι η παραμικρή ζωντανή ομιλία και αλληλεπίδραση, μια ανθρώπινη επαφή φαντάζει ως λύτρωση. Εν έτει 2015, το μόνο εύκολο για ένα studio είναι να δημιουργήσει ένα “φτηνό” παιχνίδι τρόμου, με πέντε jumpscares σε κάθε γωνία και διάρκεια δύο ωρών. Μετά θα χαλαρώσει ο καθένας στον καναπέ του και θα παρατηρεί τη δημοτικότητα της δημιουργίας του να ανεβαίνει, χάρις στα άπειρα gameplay videos στο διαδίκτυο με ανθρώπους που αναπηδούν και ουρλιάζουν. Η Frictional Games δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο, αλλά προσπάθησε να εμβαθύνει στη ψυχολογία του παίκτη, να βρει τη ρίζα από όπου ξεκινάει ο πραγματικός φόβος και όχι η “τρομάρα”, να ριζώσει για τα καλά στα κύτταρα του εγκεφάλου του και να τον κάνει δικό της.

Με πρωταγωνιστή τον Simon όπου βρίσκεται ξαφνικά στο βυθό του ωκεανού, σε ερημωμένες υποβρύχιες εγκαταστάσεις όπου φαίνεται να έχει πάει κάτι πολύ στραβά, προσπαθούσα συνεχώς να λύσω το μυστήριο πίσω από το πως βρέθηκα εκεί και που οδεύω. Ό,τι υποθέσεις κι αν προσπάθησα να κάνω, το σενάριο δεν ήταν καθόλου προβλέψιμο όπως θεωρούσα στην αρχή και αυτό με εξέπληξε ευχάριστα, διότι σε παιχνίδια horror σπάνια συναντάω τόσο μεστή και καλογραμμένη ιστορία που με κρατάει μονίμως σε αγωνία. Δε μπορώ και δε θέλω να γράψω περισσότερα πράγματα για την πλοκή του παιχνιδιού, διότι είναι από τις περιπτώσεις που πιστεύω πως η παραμικρή λεπτομέρεια που θα γνωρίζει κανείς για το παιχνίδι θα του χαλάσει κάτι από τη συνολική εμπειρία.

Τα τέρατα μέσα στο SOMA είναι μετρημένα μεν, αποτρόπαια και απεχθή δε, ενώ το κάθε ένα από αυτά έχει τις ιδιαιτερότητές του, με αποτέλεσμα ποτέ να μην κατάφερα να είμαι σίγουρος αν το πλάσμα απέναντί μου θα μου επιτεθεί μόνο αν το κοιτάω, αν με ακούει ή αν κινούμαι γρήγορα. Δυστυχώς υπήρχαν και περιπτώσεις όπου κάποια πλάσματα δεν έδειχναν να έχουν αδυναμίες στο να με εντοπίσουν με αποτέλεσμα να κάνω αρκετές φορές trial & error, μέχρι να τα προσπεράσω και να φτάσω στο σημείο που θέλω και σε αυτό βοήθησε το εύλογο αυτόματο save σε σωστά σημεία ώστε να μην κουράζει.

Βασισμένο στη φιλοσοφία των παλαιότερων παιχνιδιών του στούντιο, από την αρχή ως το τέλος χτίζει μια ατμόσφαιρα που δε χρειάζεσαι να έχεις μπροστά στα μάτια σου μια τρομακτική φιγούρα, αρκεί να έχεις μονίμως το συναίσθημα της απομόνωσης και της ασφυξίας, με δωμάτια πνιγμένα στο σκοτάδι και τυλιγμένα από τα πλοκάμια της μούχλας που μολύνει όλους τους περιβάλλοντες υποβρύχιους σταθμούς. Δεν έχει καν τα άψογα και γυαλισμένα γραφικά των μεγάλων τίτλων, έχει όμως αριστουργηματικό σχεδιασμό στα περιβάλλοντα, ωραίες λεπτομέρειες και φωτισμούς και έντονες παραμορφώσεις της ατμόσφαιρας σε σημεία.

Η Frictional Games έχει μελετήσει καλά το horror στοιχείο και φυσικά δε θα μπορούσε να μη δώσει ιδιαίτερη έμφαση στον ήχο. Στο SOMA δεν υπάρχει ίχνος μουσικής, παρά μόνο ambient ήχοι που σε κάνουν να παγώνεις ολόκληρος, με πολλές εναλλαγές σύμφωνα με το περιβάλλον που βρίσκεσαι, όπως τη “βουβή” μοναξιά του ωκεανού όταν χρειαστεί να εκτεθείς στον αφιλόξενο βυθό του, η φρικιαστική αβεβαιότητα και ασφυξία όταν βρίσκεσαι εντός των εγκαταστάσεων, ή ακόμα και οι απόκοσμες κραυγές των τεράτων που ακόμα κι αν βρίσκονται στο διπλανό δωμάτιο νομίζεις πως νιώθεις στον λαιμό σου την ανάσα τους.

Επειδή παρθενογένεση πλέον δεν υπάρχει, ευχάριστα ένιωσα αρκετές φορές τις επιρροές των δημιουργών από άλλα μεγάλα franchises, όπως το BioShock με το βυθό του, αλλά και ακόμα πιο έντονα τα Dead Space και Alien: Isolation, που εντός των εγκαταστάσεων έβλεπα μηχανήματα και τεχνολογικά εργαλεία που τα θύμιζαν πολύ. Το καλό, όμως, με το studio αυτό είναι πως γνωρίζει τη διαφορά της αντιγραφής από την επιρροή, ενώ σε συνδυασμό με τους συνήθεις μηχανισμούς του Amnesia το έκανε δικό του και δημιούργησε κάτι αυθεντικό. Η συνταγή των Σουηδών είναι γνωστή, αλληλοεπιδρώντας με τα πάντα γύρω σου, λύνοντας μικρούς γρίφους και με μόνο όπλο σου τη φυγή, δεν έχεις χάρτη, δεν έχεις interface, αλλά αυτή τη φορά ούτε intentory, επικεντρώνεσαι μόνο στο στόχο σου και είσαι μόνος στην αναζήτηση αυτού, χωρίς markers, βελάκια και τα σχετικά.

Δεν χρειάζεται να βλέπεις μπάρες για να δεις την κατάσταση της υγείας σου, όταν είσαι πληγωμένος θα το ξέρεις και θα το νιώθεις με παραμορφώσεις στην όραση και στη βάδισή σου, ασχολήσου με αυτά που πραγματικά έχουν σημασία για την ώρα, να φτάσεις εκεί που πρέπει. Παίζοντας το SOMA πρέπει να έχεις τα μάτια ανοιχτά και να σου αρέσει να εξερευνείς και να διαβάζεις. Κάθε δωμάτιο στο οποίο μπαίνεις έχει τη δική του ιστορία, μια τραγωδία για το πως πήγαν όλα στραβά και πως ήταν η ζωή πριν.

Οι χώροι βρίθουν λεπτομερειών, έχοντας σκόρπιες φωτογραφίες, ραβασάκια, προσωπικά ημερολόγια σε διάφορα σημεία και είναι άκρως ενδιαφέροντα αλλά και υψίστης σημασίας για να μπεις στη ψυχολογία των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί πριν από εσένα, ενώ μπορείς ακόμα και να αγγίξεις κάποιο πτώμα που συνάντησες ώστε να ακούσεις τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Το voice acting είναι καλά δουλεμένο, χωρίς να φτάνει όμως την υψηλή ποιότητα των υπόλοιπων τομέων του παιχνιδιού, ενώ ο πρωταγωνιστής μερικές φορές δεν συμβαδίζει με το συναίσθημα αυτών που λέει και ίσως αυτό είναι το μόνο μου παράπονο στην όλη ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με κάποια λίγα bugs και μικρής διάρκειας παγώματα της οθόνης που ελπίζω πως σύντομα θα διορθωθούν με κάποιο επερχόμενο patch.

Σε όλο το ταξίδι που διένυσα έκανα επιλογές που μετάνιωσα, αναρωτιόμουν αν μπορούσα να προχωρήσω αλλιώς, ένιωσα τύψεις και αισθάνθηκα πως εκμεταλλεύτηκα καταστάσεις για να γλιτώσω και να προχωρήσω, κάτι που με έκανε να πιστεύω πως οι δημιουργοί του παιχνιδιού γελούσαν από πίσω χαιρέκακα για την κατάσταση στην οποία με έβαλαν. Ο ήχος ήταν τόσο άψογα δουλεμένος που μερικές φορές στιγμιαία χρειάστηκε να αφαιρέσω τα ακουστικά για να συνεχίσω χωρίς να φρικάρω εντελώς. Το σενάριο ενώ ξεκινάει αργά, στη συνέχεια κορυφώνεται όλο και περισσότερο, καθώς με έκανε να σκέφτομαι πολλά ζητήματα ταυτόχρονα και να με έφερνε σε μια άβολη κατάσταση. Την κατάληξη όμως...θα κάνω καιρό να την ξεχάσω.