Mad Max Review

Δυστυχώς, για εμάς τους Έλληνες gamers το παιχνίδι με το οποίο θα καταπιαστώ σήμερα, αποτελεί μελανό σημείο, μιας και όπως αναφέρθηκε σε σχετικό άρθρο εδώ, στο Unboxholics.com, δε θα κυκλοφορήσει επίσημα στην ελληνική αγορά. Η Warner Bros. ισχυρίζεται πως υπάρχουν «θέματα» με τα δικαιώματα του τίτλου, οπότε και είναι αδύνατη η επίσημη διάθεση στην αγορά. Επειδή, όμως, πρόκειται για μία μεγάλη κυκλοφορία, που θορύβησε αρκετά το gaming κοινό τους τελευταίους μήνες, δε θα μπορούσαμε να το αφήσουμε να περάσει απαρατήρητο. Το Mad Max είναι ένα action-adventure παιχνίδι προοπτικής τρίτου προσώπου και ανοιχτού κόσμου, με RPG και survival στοιχεία, το οποίο δίνει έμφαση στην vehicular combat. Αναπτύχθηκε από την Avalanche Studios με εκδότρια εταιρεία την Warner Bros. Interactive Entertainment και βασίζεται στο σύμπαν των ταινιών Mad Max χωρίς, ωστόσο, να αποτελεί movie tie-in της πρόσφατης ταινίας. Μάλιστα εκτιμήθηκε πολύ το γεγονός ότι οι προαναφερθείσες εταιρίες δε βιάστηκαν να το δώσουν στην κυκλοφορία μαζί με την προβολή της ταινίας, που σημαίνει ότι δεν προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τον χαμό που επρόκειτο να προκληθεί.

Ο παίκτης παίρνει το ρόλο του Max Rockatansky, ενός πρώην αστυνομικού σε ένα μεταποκαλυψιακό μέλλον, ο οποίος είναι μόνιμα κυνηγημένος από το χαμό της γυναίκας και του παιδιού του. Το παιχνίδι ξεκινάει με τον Mad Max να έχει μια ατυχή συνάντηση με τον Scabrous Scrotus (γιο του Immortal Joe από την ταινία) και τη συμμορία του, οι οποίοι αφού τον ξυλοκοπούν του παίρνουν τα ρούχα, τα όπλα και -για πολλοστή φορά- το αυτοκίνητο, ενώ τον ίδιο τον αφήνουν να ξεψυχήσει στη μέση της ερήμου. Όμως, ο Max τελικά επιβιώνει (αναμενόμενο) και ξεκινάει την αναζήτηση για την εκδίκησή του όταν συναντάει τον Chumbucket, έναν καμπούρη μηχανικό που μοιάζει εξαιρετικά με τον Gollum από το LotR, ο οποίος του υπόσχεται να τον βοηθήσει να ανακτήσει το Interceptor (το αυτοκίνητό του) αλλά να του φτιάξει ένα γρηγορότερο και δυνατότερο, το Magnum Opus (μέγα έργο στα λατινικά). Πριν αναφερθώ στην ιστορία του παιχνιδιού, θέλω να διευκρινίσω ότι ο τίτλος δεν έχει multiplayer.

Το story αποτελείται από 15 κύριες αποστολές, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων είναι απλά fetch quests που προχωράνε ελάχιστα την πλοκή. Το pacing είναι απλά για κλάματα, η αρχή είναι χλιαρή, η μέση ανύπαρκτη και μόνο στο τέλος, μετά από 15-16 ώρες παιχνιδιού, φαίνονται ψήγματα μιας κάπως ενδιαφέρουσας ιστορίας. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, ο μόνος αξιομνημόνευτος είναι ο Chumbucket, με τον σκύλο, The Dog, να έρχεται δεύτερος.

Χειρότερος, βέβαια, από την μικρή ουσιαστική διάρκεια του τίτλου, είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησε η ομάδα ανάπτυξης να κρύψει αυτήν του την αδυναμία. Το παιχνίδι απαιτεί τουλάχιστον 15 ώρες grinding, τόσο έμμεσα -με την απότομη αύξηση της δυσκολίας- όσο και άμεσα -με το να κλειδώνει τις επόμενες αποστολές μέχρι να ολοκληρωθεί ένας Χ αριθμός παράπλευρων δραστηριοτήτων. Αυτές οι παράπλευρες δραστηριότητες είναι οι αγώνες αυτοκινήτων, ο καθαρισμός camps (κάτι αντίστοιχο των outposts του Far Cry), οι επιθέσεις σε νηοπομπές αυτοκινήτων καθώς και η ρίψη πύργων με τη βοήθεια του καμακιού που έχει στην διάθεσή του ο Mad Max.

Αλλά και εδώ υπάρχουν προβλήματα. Το gameplay είναι πρακτικά το ίδιο, σε κάθε δραστηριότητα, σε όλες τις περιοχές. Οι νηοπομπές αποτελούνται πάντα από 5-6 armored αυτοκίνητα με το όχημα-στόχο να είναι πάντα το ίδιο εμφανισιακά. Στα camps αυξάνεται μόνο ο αριθμός -όχι η ποικιλία- των αμυντικών μέσων που πρέπει να καταστρέψεις πριν να εισβάλεις μέσα στο οχυρό, ενώ τα bosses είναι το ακριβώς το ίδιο μοντέλο με διαφορετικό χρώμα μάσκας, με τις ίδιες κινήσεις και με την ίδια τακτική να απαιτείται για να τα νικήσεις. Οι πύργοι είναι πάντα οι ίδιοι, το μόνο που αλλάζει είναι το level που πρέπει να είναι το καμάκι σου για να τους καταστρέψεις. Μετά από 4-5 ώρες παιχνιδιού τα έχεις δει όλα και έχεις κουραστεί ήδη.

Στην αρχή αναφέρθηκα σε κάποια survival στοιχεία που έχει ο τίτλος. Όντως, ο Max θα πρέπει να είναι πάντα σε αναζήτηση νερού (φορητό health potion), τροφής (μη φορητό health potion), πυρομαχικών και βενζίνης για τα οχήματά του. Όταν, όμως, λέω πάντα, εννοώ για την πρώτη ώρα, αφού στη συνέχεια μπορείς να αναβαθμίσεις -σχετικά εύκολα- τα strongholds, στα οποία μπορείς να πας ανά πάσα ώρα και στιγμή (ακόμα και εν μέσω μάχης) με fast travel, με projects που θα σου δίνουν όλα τα παραπάνω δωρεάν κάθε φορά που τα επισκέπτεσαι.

Οι μάχες σώμα με σώμα στηρίζονται στους μηχανισμούς των Batman Arkham και Shadow of Mordor, με parry, dodge, counter attack και finishers βγαλμένα από το WWE. Τα ηχητικά εφέ σε κάνουν να νιώθεις τον κάθε χτύπο, όμως η έλλειψη environmental kills, η μικρή ποικιλία των animations και των διαφορετικών όπλων (μόνο μια καραμπίνα την οποία χρησιμοποιείς ελάχιστα λόγω του περιορισμένου αριθμού πυρομαχικών) που έχει στην κατοχή του ο Max κάνει τις μάχες γρήγορα επαναλαμβανόμενες.

Το παιχνίδι δεν θα λεγότανε Mad Max αν δεν είχε δώσει αρκετή βαρύτητα στα αυτοκίνητα και στις μάχες με αυτά. Η οδήγηση αν και arcade σε κύριο βαθμό δεν απογοητεύει, το Magnus Opus έχει μια πληθώρα εξαρτημάτων (κινητήρες, λάστιχα, εξατμίσεις, κ.α.) με τα οποία μπορείς να το αναβαθμίσεις και να παίξεις με τα στατιστικά του και οι εκρήξεις είναι απλά εθιστικές. Δυστυχώς, και εδώ το grinding κάνει την εμφάνισή του, τα περισσότερα κομμάτια είναι πανάκριβα, φτάνουν έως και 4-5 χιλιάδες scrap (το νόμισμα του παιχνιδιού το οποίο στο δίνει με το σταγονόμετρο) και για τις απαραίτητες αναβαθμίσεις ώστε να μπορείς να είσαι ανταγωνίσιμος σε μια μάχη με περισσότερα από 1-2 αυτοκίνητα.

Υπάρχουν όμως και άλλα μικροπροβλήματα στον τίτλο, τα οποία θα αναφέρω επιγραμματικά. Ας ξεκινήσω με τα controls. Με το ίδιο πλήκτρο που φουλάρεις βενζίνη στο αυτοκίνητο βάζεις και φωτιά στο μπιτόνι. Αντίστοιχα την ώρα της μάχης με το πλήκτρο που εκτελείς finishers, σηκώνεις και αφήνεις όπλα, lootάρεις εχθρούς και σκαρφαλώνεις σε σκάλες. Η κάμερα κάνει απότομες κινήσεις, με αποτέλεσμα να σου δημιουργεί προβλήματα εν μέσω μάχης. Τα collectables περιορίζονται σε φωτογραφίες και σημειώσεις πριν την μεγάλη αποκάλυψη με ελάχιστες πληροφορίες για το lore του σύμπαντος. Η ουσιαστική ποικιλία σε εχθρούς και οχήματα γενικά υστερεί, κάνοντάς με να εύχομαι τελικά το παιχνίδι να ήταν όντως movie tie-in, καθώς τότε θα είχα μια ελπίδα να δω κάτι τρελό όπως ενήλικα μωρά με γένια και αυτοκίνητες συναυλίες με τύμπανα και κιθάρες που ξερνάν φωτιά. Και τέλος, το τελικό boss battle που αποτελείται από μια glorified παράπλευρη δραστηριότητα.

Στα θετικά του τίτλου συγκαταλέγεται ο τεχνικός τομέας ο οποίος είναι αρτιότατος, με αληθοφανή γραφικά, πολύ καλό optimization της PC έκδοσης (στην οποία βασίστηκε το review), με φανταστικά τοπία και αποκορύφωμα την όψη της Gastown από μακριά κατά τις νυχτερινές ώρες. Ο χάρτης μεγάλος, θεωρητικά απείρου μεγέθους, ενώ όταν φτάνεις στα όρια του μπαίνεις σε μια λούπα ερήμου (The Big Nothing), όπου επικρατεί συνεχώς αμμοθύελλα.