Η σειρά Mega Man είναι μία από τις αγαπημένες μου. Ναι το είπα! Μπορεί να σκεφτείτε πως είμαι αμερόληπτος, όμως δε γίνεται διαφορετικά. Με αυτή τη σειρά μεγάλωσα. Αυτά τα παιχνίδια μαζί με τα ‘Mario’ και ‘Contra’, αποτελούσαν και αποτελούν τα ‘Άγια Δισκοπότηρα’ της προσωπικής μου επιδεξιότητας. Εκτός από αυτήν όμως, αποτέλεσαν έμπνευση και για ένα από τα αγαπημένα μου πλέον συγκροτήματα, τους Protomen. Εκείνοι ευθύνονται για τα ‘conceptual’ άλμπουμ τους πάνω στην θεματολογία του κόσμου του Mega Man. Ίσως σκεφτείτε πως πρόκειται για ηλεκτρονική μουσική, όμως στην ουσία είναι ροκ δίσκοι με πολύ ιδιαίτερο στυλ. Ειδικά το Act II είναι μια αριστουργηματικά δεμένη ιστορία που περιέχει πολλά ‘ακούσματα’. Μη χάσετε την ευκαιρία να ασχοληθείτε μαζί τους, ειδικά τώρα που θα κυκλοφορήσει το τρίτο μέρος της δουλειάς τους.
Τα παιχνίδια των πρώτων κονσόλων της Nintendo είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ήταν δύσκολα. Σαδιστικά δύσκολα. Trial and error. Όταν όμως είχαν και μια ενδιαφέρουσα ιστορία να σου πουν, αυτό που ήταν ακόμη δυσκολότερο ήταν να αφήσεις κάτω το χειριστήριό σου. Στην ουσία σε δοκίμαζαν. Ήταν σαν να σου έλεγαν «Θέλεις να δεις το παρακάτω; Απόδειξε μου πως είσαι ικανός.» Έτσι ήταν και το Mega Man. Κάθε επεισόδιο της σειράς ζητούσε και μεγαλύτερη δεξιοτεχνία από το παίκτη. Μοιραία λοιπόν, αγαπήθηκαν από πολύ κόσμο, κάνοντας πράξη το ‘σύνδρομο της Στοκχόλμης’ όπου ο βασανιζόμενος αγαπάει στο τέλος τον βασανιστή του.
Είχα καιρό να ασχοληθώ με τη σειρά, και αυτό γιατί η εταιρία αποφάσισε να αφήσει την σειρά στην τύχη της, παρόλο που απολάμβανε την αποδοχή μιας μεγάλης μερίδας του κοινού. Το παιχνίδι χρεώνεται στον Keiji Inafune, όμως την ανάπτυξή του τη χρωστάμε στον Akira Kitamura. Πρόκειται για την προσπάθεια ενός ανθρωπόμορφου ρομπότ ενάντια στον τρελό επιστήμονα Dr. Willy και τα έξι Ρομπότ που βρίσκονται υπό τον έλεγχό του. Σταδιακά, νικώντας κάθε ένα από τα αντίπαλα ρομπότ αποκτούμε και μια δύναμη, την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στα υπόλοιπα. Είναι ένας δισδιάστατος κόσμος με την μορφή Platform όπου τα πάντα είναι σχεδιασμένα για να σε σκοτώσουν.
Όταν ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη συλλογή πέταξα από τον ενθουσιασμό μου. Επιτέλους θα είχα μαζεμένα τα έξι πρώτα κεφάλαια της σειράς και μάλιστα σε μια από τις καλύτερες φορητές συσκευές της αγοράς, το 3DS. Ανυπομονούσα να δω πως θα είχαν αξιοποιήσει τη διπλή οθόνη της συσκευής καθώς και τους μοχλούς της. Βιάστηκα όμως. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι συνηθισμένος από την Nintendo σε τέτοιες κυκλοφορίες. Τα περισσότερα παιχνίδια που επιτρέπει να κυκλοφορήσουν έχουν περάσει από κάποιο έλεγχο. Πάντοτε είχε κάποια ‘standards’ και αν και δεν υπήρξα απολύτως σύμφωνος μαζί της, τουλάχιστον αναγνώριζα την ποιότητα που έφτανε στα χέρια μου. Με αυτήν εδώ τη συλλογή τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Η έκδοση του 3DS είναι επιεικώς απαράδεκτη. Τα παιχνίδια που περιέχονται στη συλλογή δεν είναι τίποτε παραπάνω από 1:1 εκδόσεις των αυθεντικών. Η ανάλυση στην οποία τρέχουν καταλαμβάνει μόλις τη μισή πάνω οθόνη και τίποτα περισσότερο. Για ώρα περιεργαζόμουν την κονσόλα προσπαθώντας να καταλάβω αν κάτι έχω πειράξει στην ανάλυση. Αν μπορούσα να γυρίσω στο «πλάι» το παιχνίδι. Αν μπορούσα να κάνω stretch την οθόνη. Τίποτα! Το μόνο που σου επιτρέπει το παιχνίδι να κάνεις είναι να προσθέσεις ένα wallpaper ώστε να καλυφθεί η υπόλοιπη οθόνη.
Είναι τραγικό να προσπαθείς να παίξεις σε μια φορητή συσκευή η οποία έχει ήδη μικρή οθόνη, χρησιμοποιώντας ούτε καν τη μισή από αυτήν. Στην κυριολεξία αν δεν είσαι εξοικειωμένος με το Mega Man θα χρειαστείς μεγεθυντικό φακό για να προχωρήσεις. Γυρίσαμε στην εποχή του Gameboy όπου έπρεπε να προσαρμόσεις ειδικό φακό πάνω από την οθόνη και δεν το κατάλαβα; Δεν το χωράει το μυαλό μου! Πέρα από την αδιανόητη κίνηση να φέρουν σε αυτή τη μορφή το παιχνίδι στην κονσόλα της Nintendo, η χρήστη του αναλογικού μοχλού, αν και υποστηρίζεται, δεν προτείνεται. Η κίνηση δεν είναι ομαλή με αποτέλεσμα να πρέπει να χρησιμοποιείς το σταυρόνημα.
Όχι πως είναι κάτι ασυνήθιστο για εμένα, όμως μιλάμε για τη σημερινή εποχή, και για μια εταιρία που δε μας έχει συνηθίσει σε τόσο χαμηλών προδιαγραφών κυκλοφορίες. Λυπάμαι, άλλα το 3DS δεν είναι η κονσόλα στην οποία θα ήθελε κανείς να παίξει αυτό το παιχνίδι. Ιδανικά δοκιμάστε το σε προσωπικό υπολογιστή, μιας και εκεί από όσο γνωρίζω τρέχει σε HD ανάλυση με το παιχνίδι να είναι σχεδιασμένο σε νέα μηχανή γαφικών. Την κατάσταση δεν τη σώνει ούτε η χρήση των Amiibo, άλλα ούτε φυσικά και η τιμή που ανέρχεται στα 30 δολάρια. Δεν υπάρχει περίπτωση να προτείνω σε κάποιον να δώσει αυτά τα χρήματα για ένα παιχνίδι που πρακτικά δεν παίζεται σε αυτήν την κονσόλα.
Το μόνο αξιόλογο πράγμα αυτής της συλλογής είναι η μουσική του. Είναι μια σταθερά στον χρόνο. Μια αναλλοίωτη αξία. Μερικές από τις σπουδαιότερες και ευφυέστερες δημιουργίες σε ότι αφορά μελωδίες παιχνιδιών. Στη συλλογή περιλαμβάνεται και το Sample Compilation Soundtrack το οποίο αποτελείται από 18 κομμάτια.
Το Mega Man Legacy Collection περιέχει επίσης το λεγόμενο ‘challenge mode’ στο οποίο μπορούμε να παίξουμε μια συλλογή επιλεγμένων κομματιών από πίστες των έξι κεφαλαίων. Στις προσθήκες αξίζει να σημειώσουμε το Museum mode όπου μπορούμε να βρούμε Artwork καθώς και ολόκληρη την ιστορία του Mega Man. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να προσθέσω. Νιώθω βαθιά απογοήτευση για την κυκλοφορία αυτού του τίτλου με αυτή τη μορφή στο 3DS. Περίμενα περισσότερα, ειδικά σε αυτή την τιμή. Είναι μια ωραία ‘κασετίνα’ με σημαντικά παιχνίδια για να την έχετε στην συλλογή σας, άλλα όχι για να παίζετε μαζί της.
Η απογοήτευση σε όλο το μεγαλείο της. Ένας από τους σημαντικότερους τίτλους της βιομηχανίας δε δέχεται την κατάλληλη προσοχή σε μια εξαιρετική κατά τα άλλα φορητή κονσόλα. Κρίνω το παιχνίδι ως ‘Unplayable’ μιας και καταλαμβάνει μόνο τη μισή οθόνη, και θεωρώ πως υπάρχει μόνο ως κάτι που συμπληρώνει την συλλογή παιχνιδιών στο ράφι μας. Με άλλα λόγια, ο ορισμός του ‘Cash Grab’.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.