Metroid: Samus Returns Review

Νομίζω πως μόνο αυτοί που πραγματικά αγαπούν τη σειρά Metroid, μπορούν να καταλάβουν πως ένιωσα όταν άκουσα ξανά, το gunship της Samus να προσγειώνεται και το…κορίτσι μας να βγαίνει με το παραδοσιακό theme. Το συναίσθημα ήταν τουλάχιστον λυτρωτικό. Ταυτόχρονα, όμως, συνεχίζω να νιώθω έναν παράξενο θυμό. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε το είδος του θυμού που έχω για την Nintendo. Σκεφτείτε ένα παιδί, που κλαίει πολύ για να πάρει μερικά γαριδάκια από το σακουλάκι, αλλά οι γονείς του δεν το αφήνουν. Μετά από πολύ κλάμα και χαμό, τελικά του δίνουν στο χέρι μερικά. Ξεκινάει να τα τρώει, να τα απολαμβάνει, αλλά συνεχίζει να κλαίει σε ύφος «γιατί με βασάνιζες τόση ώρα και δε μου έδινες ρε μεγάλε;». Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τώρα. Ξεκίνησα να παίζω το Metroid: Samus Returns και αναρωτιόμουν γιατί έπρεπε δηλαδή να περιμένουμε τόσο πολύ; Γιατί τέτοιο φτύσιμο σε αυτήν τη σειρά;

Καλύτερα όμως να μην επεκταθώ πάνω σε αυτό το θέμα, γιατί ενδεχομένως να γραφτούν λέξεις που δεν αρμόζουν σε ένα τέτοιο κείμενο. Ας κρατήσουμε τη ψυχραιμία μας και ας μείνουμε στη θετική πλευρά των πραγμάτων κοιτώντας το παρόν και κυρίως το μέλλον. Η σειρά Metroid επιστρέφει δυναμικά μετά από πολλά χρόνια. Κάτι φάρσες όπως το Federation Force, μένουν στην ιστορία ως troll και όχι ως σοβαρές κυκλοφορίες. Αυτή η επιστροφή, αποτελείται από δύο κομμάτια. Το πρώτο -και μικρότερο κομμάτι- είναι το Metroid: Samus Returns για το 3DS και το δεύτερο -και σημαντικότερο- είναι η ανακοίνωση του Metroid Prime 4 για το Switch. Για το τελευταίο, δυστυχώς θα πρέπει να περιμένουμε, αλλά και μόνο το γεγονός ότι ζούμε σε πλανήτη πάνω στον οποίο αναπτύσσεται ένα νέο Prime, ο ύπνος μας είναι λιγάκι πιο ήρεμος τα βράδια.

Περνάω στο λόγο που γράφεται αυτό το κείμενο, γιατί ως γνωστόν, αν ξεκινήσω να μιλάω για Metroid, ενθουσιάζομαι και καταλήγω γραφικός. Το Metroid: Samus Returns, πρακτικά αποτελεί remake του Metroid II: Return of Samus, το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1992 στην Ευρώπη για το Game Boy. Προφανώς, πέρα από μία βασική ραχοκοκαλιά σε σενάριο, ονομασίες και περιοχές, στο remake τίποτα δεν έχει μείνει το ίδιο -και το λέω με θετικό τόνο. Σεναριακά, η Samus μόλις έχει ξεμπερδέψει με την Mother Brain και τους Space Pirates της και έχει ως αποστολή να εξολοθρεύσει όλα τα metroids που έχουν απομείνει και απειλούν το μέλλον του γαλαξία. Έτσι πηγαίνει στον πλανήτη SR388 που αποτελεί και τη γενέτειρα των θανατηφόρων πλασμάτων.

Το Samus Returns είναι ένα κανονικότατο 2D Metroid, έτσι όπως τα έχουμε συνηθίσει. Μπορεί η προοπτική να είναι δισδιάστατη side-scrolling, τα γραφικά αυτά καθ’ αυτά όμως είναι τρισδιάστατα. Τα animation της Samus, οι φωτισμοί των όπλων, τα διάφορα εφέ που ντύνουν την ατμόσφαιρα του SR388, μέχρι και το γεγονός ότι σε κάποια κρίσιμα σημεία βλέπουμε κανονικά cut scenes στο ύφος των Prime, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που μόνο χαμόγελα μπορεί να χαράξει στα πρόσωπα των fans. Γενικά, τα γραφικά, παρά την αδυναμία του hardware του 3DS, είναι προσεγμένα και αξιόλογα. Πολύ όμορφο βρήκα και το 3D εφέ της κονσόλας, που άπαξ και ενεργοποιηθεί, χαρίζει ένα ωραίο βάθος στο background. Το μοναδικό παράπονο που έχω αφορά στη μονότονη χρωματική παλέτα και στην ελαφρώς μικρή φαντασία στο σχεδιασμό των επιπέδων. Όχι ότι δεν υπάρχει ποικιλία στα περιβάλλοντα, αλλά θεωρώ πως αυτό το «κάτι παραπάνω» που ήθελα, μπορούσαν να το δώσουν.

Είναι ειρωνικό να λες ότι ένα Metroid έχει «Metroidvania» δομή, αλλά θα το κάνω για χάρη του λόγου και για να καταλάβετε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τέτοιου genre παιχνίδι. Στη δομή του, λοιπόν, το Samus Returns μένει πιστό στα 2D παιχνίδια της σειράς. Οι χάρτες είναι γεμάτοι μυστικά, τα οποία δεν είναι άλλα από αναβαθμίσεις που αφορούν στην Samus και στον εξοπλισμό της. Ό,τι έχετε δει σε Metroid, είναι εδώ. Από τη Morph Ball και τη Spider Ball, μέχρι τα Μissiles και το Ice Beam. Οι αναβαθμίσεις και οι νέες ικανότητες της Samus, είτε κρύβονται μέσα στα τοιχώματα, είτε κερδίζονται μετά από μάχες με bosses, είτε φυσικά υπάρχουν σε περιοχές που μέχρι κάποιο σημείο στο παιχνίδι, δεν είναι προσβάσιμες. Και κάπως έτσι ξετυλίγεται αυτό το πανέμορφο και εθιστικό backtracking των Metroid. Πολύ χρήσιμη η επιλογή να μπορείς να καρφιτσώσεις στο χάρτη, της κάτω οθόνης του 3DS, πινέζες διαφορετικού χρώματος (ιδέα παρμένη από το Breath of the Wild) ώστε στην πορεία να θυμάσαι το που δεν είχες πρόσβαση και τι ακριβώς ήταν αυτό που σου έλειπε.

Οι παλιοί παίκτες, εύκολα θα αναγνωρίσουν τι upgrade χρειάζεται σε ένα μη προσβάσιμο σημείο, αλλά οι καινούργιοι θα φάνε τα…χαστουκάκια τους από την hardcore φύση των Metroid. Τα χαστούκια αυτά όμως δεν θα πονέσουν πολύ, γιατί η Nintendo αποφάσισε να δώσει ένα χεράκι βοηθείας, προσθέτοντας μία ικανότητα, με την οποία ο παίκτης μπορεί να σκανάρει την περιοχή και να εντοπίσει τη θέση των μυστικών. Αυτή η ικανότητα καταναλώνει μέρος της νέας μπάρας που ακούει στο όνομα «Aeion». Αυτή η μπάρα αναπληρώνεται από κίτρινα orbs που ρίχνουν οι νεκροί αντίπαλοι και χρησιμοποιείται, όχι μόνο για το scanning, αλλά και για άλλες ενδιαφέρουσες ιδιότητες, τις οποίες δε θέλω να αποκαλύψω.

Αν θέλετε την άποψή μου, η δυνατότητα να μπορείς να δεις τη θέση των μυστικών, είναι μια άτοπη προσθήκη. Προφανώς και αν θέλεις δεν τη χρησιμοποιείς, αλλά πάνω στην απόγνωση που νιώθει μετά από ένα σημείο ο παίκτης όταν ψάχνει το επόμενο μυστικό, θα το πατήσει το κουμπάκι, παρά τις τύψεις. Αντιλαμβάνομαι πως θέλει να κάνει το παιχνίδι λιγάκι πιο βατό για τη νέα γενιά των gamers, αλλά έτσι αλλοιώνεται -έστω και έμμεσα- η βασική απόλαυση των Metroid, που δεν είναι άλλη από την εξερεύνηση και την ικανοποίηση όταν βρίσκεις κάτι μόνος σου.

Μία ακόμη αμφιλεγόμενη προσθήκη, η οποία για να είμαι ειλικρινής με βρίσκει ουδέτερο, είναι η melee επίθεση της Samus. Πλέον, με το πάτημα ενός πλήκτρου, η πρωταγωνίστρια μπορεί να εξαπολύσει ένα γρήγορο slash, το οποίο δύναται να ζαλίσει τον εχθρό για λίγα δευτερόλεπτα. Αυτό στις μάχες με τα bosses δίνει μια ωραία ποικιλομορφία, αλλά στο υπόλοιπο παιχνίδι, το βρήκα αχρείαστο. Κάποιοι όμως ίσως να το χρησιμοποιήσουν περισσότερο από εμένα. Επιπροσθέτως, θα ήθελα να αναφερθώ και στην στόχευση. Εδώ οι developers δανείστηκαν το μηχανισμό στόχευσης των Prime (χωρίς το target lock φυσικά). Δηλαδή με το αριστερό bump της κονσόλας (σκανδάλη για να καταλαβαινόμαστε), η Samus σταματάει να κινείται και στον αναλογικό μοχλό δίνεται ο χειρισμός του όπλου της, σε όλο το χώρο και όχι απλά στις οκτώ κατευθύνσεις που είναι διαθέσιμες όσο η πρωταγωνίστρια κινείται. Αυτό αρχικά με δυσκόλεψε, αλλά το συνήθισα γρήγορα και μετά από 1-2 ώρες παιχνιδιού, το δάμασα.

Ένα μεγάλο άγχος που είχα αφορούσε στην πρόκληση, αλλά ευτυχώς το Metroid: Samus Returns είναι όσο δύσκολο χρειάζεται. Τα πυρομαχικά δίνονται με πενία και οι εχθροί είναι και πολλοί και αρκετές φορές, σκληροτράχηλοι, οπότε το game over screen έπαιξε ικανοποιητικές φορές στη μικρή οθόνη του 3DS μου. Όσον αφορά στη διάρκεια, το παιχνίδι μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα σε 10 ώρες, αλλά μπορεί να φτάσει και τις 20 ώρες για κάποιους που θέλουν να βρουν τα περισσότερα collectibles.

Αυτό το οποίο λάτρεψα στο remake είναι η απόδοση της ατμόσφαιρας. Το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από εκείνη τη λατρεμένη μοναχικότητα και την απομόνωση, στοιχεία που έκαναν τα Metroid αγαπητά στο κοινό. Είναι και σκοτεινό, είναι και απότομο, είναι ψυχρό με τα συναισθήματά σου εκεί που πρέπει, οπότε για εμένα πέρασε με ευκολία τα «τείχη» της δική μου καρδιάς. Σε αυτό, όπως πάντα άλλωστε, καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η μουσική. Κάποια γνωστά, κάποια παραποιημένα αλλά και κάποια νέα μουσικά θέματα, ντύνουν απίστευτα το σύνολο και μόνο τρίχες μπορούν να σηκώσουν, τουλάχιστον σε εμάς που μεγαλώσαμε με αυτά. Ιδιαίτερη μνεία, όμως, πρέπει να κάνω και στον ήχο γενικότερα. Τόσο τα εφέ των όπλων, των εχθρών, των Metroid, όσο και εκείνοι οι απόκοσμοι ambient ήχοι, συμβάλουν τα μέγιστα στο χτίσιμο του ελκυστικού οικοδομήματος του Samus Returns.