Ζούμε σε μία προσομοίωση; Υπάρχει τρόπος να το ανακαλύψουμε

Η υπόθεση πως ζούμε μέσα σε μία προσομοίωση, κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στη θεωρητική φυσική. Η ιδέα δεν είναι νέα. Έχει τις ρίζες της στο 1989, όταν ο φυσικός John Archibald Wheeler πρότεινε πως το σύμπαν είναι κατά βάση μαθηματικό και μπορεί να θεωρηθεί πως προέρχεται από την πληροφορία. Το 2003, ο φιλόσοφος Nick Bostrom πρότεινε πως ένας ανεπτυγμένος πολιτισμός θα μπορούσε να φράσει σε ένα σημείο όπου η τεχνολογία του θα ήταν τόσο προηγμένη, ώστε οι προσομοιώσεις δε θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν από την πραγματικότητα και οι συμμετέχοντες σε αυτήν δε θα γνώριζαν πως βρίσκονται μέσα σε μία προσομοίωση. Αργότερα, ο φυσικός Seth Lloyd πήγε την υπόθεση ένα βήμα παραπέρα, προτείνοντας πως ολόκληρο το σύμπαν θα μπορούσε να είναι ένα τεράστιο κβαντικό υπολογιστικό πρόγραμμα.

Οι νόμοι της φυσικής οι οποίοι διέπουν τα πάντα στο σύμπαν, μοιάζουν με κώδικα υπολογιστή όπου η προσομοίωση ακολουθεί την εκτέλεση του προγράμματος, ενώ οι μαθηματικές εξισώσεις, τα νούμερα και τα γεωμετρικά μοντέλα είναι πανταχού παρόντα, με τον κόσμο να μοιάζει εντελώς μαθηματικός. Ένας ακόμα παραλληλισμός που μπορούμε να κάνουμε είναι πως το μέγιστο όριο ταχύτητας στο σύμπαν είναι η ταχύτητα του φωτός, ενώ στην εικονική πραγματικότητα αυτό ισοδυναμεί με τα όρια του επεξεργαστή ή της υπολογιστικής ισχύος. Ένας υπερφορτωμένος επεξεργαστής επιβραδύνει την προσομοίωση και παρομοίως η Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας δείχνει πως ο χρόνος επιβραδύνεται κοντά σε μία μαύρη τρύπα.

Το στοιχείο που υποστηρίζει περισσότερο τη θεωρία της προσομοίωσης έρχεται από την κβαντική μηχανική, η οποία προτείνει πως η φύση δεν είναι “αληθινή”. Τα σωματίδια δε φαίνεται να υπάρχουν σε προκαθορισμένες θέσεις, εκτός κι αν τα παρατηρήσουμε ή τα μετρήσουμε. Είναι δηλαδή μία μίξη διαφορετικών καταστάσεων ταυτόχρονα. Η κβαντική διεμπλοκή επίσης επιτρέπει σε δύο σωματίδια να συνδέονται μεταξύ τους ανεξαρτήτως απόστασης. Έτσι αν πειράξουμε το ένα, θα πειραχτεί και το άλλο και αυτή η ενέργεια γίνεται ανεξαρτήτως της ταχύτητας του φωτός. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί αν ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα, όπου όλα τα σημεία απέχουν ίση απόσταση.

Πώς μπορούμε να διαπιστώσουμε λοιπόν αν όντως ζούμε σε μία προσομοίωση; Ο φυσικός Melvin Vopson από το Univeristy of Portsmouth, θεωρεί πως ένα προσομοιωμένο σύμπαν θα περιέχει πολλά “bits” πληροφορίας παντού γύρω μας. Αυτά τα bits αντιπροσωπεύουν τον ίδιο τον κώδικα και έτσι αν μπορέσουμε να ανιχνεύσουμε αυτά τα bits, θα αποδείξουμε την υπόθεση της προσομοίωσης.

Σύμφωνα με την προτεινόμενη αρχή ισοζυγίου μάζας-ενέργειας-πληροφορίας (M/E/I) η μάζα μπορεί να εκφραστεί και ως ενέργεια ή πληροφορία και το αντίστροφο, έτσι, κάθε bit πληροφορίας πρέπει να έχει μία μικρή μάζα. Μερικοί φυσικοί υποστηρίζουν πως η πληροφορία είναι μία πέμπτη μορφή της ύλης στο σύμπαν. Μπορεί να υπολογιστεί μάλιστα το αναμενόμενο περιεχόμενο πληροφορίας ανά σωματίδιο. Σε ένα πείραμα διαγράφηκε η πληροφορία που περιείχαν τα σωματίδια εξαφανίζοντάς τα σε μία έκρηξη φωτός, εκπέμποντας φωτόνια. Μπόρεσε να προβλεφθεί με ακρίβεια η αναμενόμενη συχνότητα των φωτονίων βασισμένη στη φυσική της πληροφορίας.

Ο φυσικός John Barrow ισχυριζόταν πως κάθε προσομοίωση θα συγκέντρωνε μικροσκοπικά υπολογιστικά λάθη τα οποία ο προγραμματιστής θα έπρεπε να διορθώσει για να συνεχίσει να τρέχει η προσομοίωση. Τέτοιες επεμβάσεις θα μπορούσαμε να τις βιώσουμε ως αντιφατικά πειραματικά αποτελέσματα τα οποία θα εμφανίζονταν ξαφνικά, όπως οι σταθερές της αλλαγής της φύσης. Η παρατήρηση των αξιών αυτών των σταθερών είναι επίσης μία επιλογή για να ανακαλύψουμε την πραγματικότητα της ύπαρξής μας.

Ο Vopson ισχυρίζεται πως όσο πιο σοβαρά πάρουμε τη υπόθεση της προσομοίωσης, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να την αποδείξουμε ή να την καταρρίψουμε.