O David Fincher κατακεραυνώνει το Joker: "Είναι μια προδοσία για τους ψυχικά ασθενείς"

Ο David Fincher όταν αποφασίζει να δώσει μια συνέντευξη συνήθως είναι αυτό που λέμε χείμαρρος, αυτοσαρκαστικός και δεν μασάει τα λόγια του. Ούτε όταν εξέφρασε την ειλικρινή του άποψη για το "Joker" του Todd Phillips, την ταινία που απέσπασε 11 υποψηφιότητες στα φετινά Oscars και χάρισε το Χρυσό Αγαλματίδιο στον Joaquin Phoenix για την τρομερή του ερμηνεία.  

Μιλώντας στο The Telegraph για την προώθηση της νέας του ταινίας, "MANK", ο Fincher σύγκρινε το πόσο μεγάλο ρίσκο -που εν τέλει απέδωσε- ήταν το Joker, με το δικό του πόνημα το "Fight Club" πριν από 20 χρόνια:

Κανένας δεν πίστευε ότι έχει έστω και μια ευκαιρία να γίνει τόσο τεράστια επιτυχία το "Joker" εάν το "The Dark Knight" δεν είχε κάνει τον πάταγο που έκανε. 

Και πράγματι έτσι είναι αφού το "The Dark Knight" κατάφερε να αποσπάσει κάτι παραπάνω από $1 δισεκατομμύριο, ενώ το Joker το ξεπέρασε με $1.074 δισ. στο box office. Υπάρχει όμως και μια σημαντική -αν όχι μεγάλη μερίδα- του κοινού που παρακολούθησε το φιλμ του Phillips που δεν θεωρεί πως αξίζει όλον αυτόν τον ντόρο. O Fincher το περιέγραψε σαν ένα συνονθύλευμα δύο κλασικών φιλμ του Martin Scorsese που απλά κατακλύζεται και φλυαρεί με την απεικόνιση ατόμων με ψυχικές διαταραχές: 

Δε νομίζω πως κοίταξε κανένας το υλικό και είπε "Ναι, ας πάρουμε τον Travis Bickle του "Taxi Driver" και τον Rupert Pupkin του "The King of Comedy", να τα ενώσουμε και να τον παγιδεύσουμε σε μια προδοσία για τους ψυχικά ασθενείς και να το βγάλουμε για ένα δισεκατομμύριο δολάρια. 

Ο Fincher αναφέρθηκε και στο deja vu που του προκάλεσε η περίπτωση του Joker, όταν έφτιαχνε το Fight Club πριν από δύο δεκαετίες λέγοντας πόσο διστακτικοί ήταν οι ιθύνοντες της 20th Century Fox τότε για την ταινία που αργότερα έγινε "cult classic". Για τον ίδιο άλλωστε η αντιμετώπιση της Fox για το Fight Club ήταν το ακριβώς αντίθετο με την αυτοπεποίθηση, που έδειξε εξαρχής η Warner Bros. στο "Joker" σχετικά με την εμπορική του πορεία:

Η γενική άποψη που είχαν στο στούντιο τότε ήταν πως οι καριέρες μας είχαν τελειώσει. Το γεγονός ότι καταφέραμε τότε να κάνουμε αυτή τη ταινία το 1999, παραμένει ακόμη στο μυαλό μου, ως ένα θαύμα.

Ουσιαστικά θέτει επί τάπητος ένα θέμα που θίχτηκε ευρέως για το σενάριο του Joker και τον χαρακτήρα του Arthur Fleck. Το γεγονός πως η ταινία θέλει να πάει με το μέρος όσων υποφέρουν από ψυχικές διαταραχές και να δώσει φωνή σε όσους περιθωριοποιούνται από την κοινωνία και την ένταξή τους σε αυτή, γίνεται σε ένα ρηχό πλαίσιο. Όσο και αν προσπαθεί ο Phillips να μας κάνει να ταυτιστούμε με τα προβλήματα του Fleck, τόσο δε γίνεται στο πίσω μέρος του μυαλού να τον ξεχωρίσουμε από την κληρονομία του ως χαρακτήρας, διότι βασίζεται άλλωστε στον μεγαλύτερο και πιο σατανικό villain της DC. 

Και όσες φορές και εάν στο Joker αντικατοπτρίζονται τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι και την αδικία που εισπράττουν γενικά από το κοινωνικό σύνολο, δεν μπορεί να ξεφύγει από ότι στο δια ταύτα ο Joker είναι ένας κακός και πώς όλη αυτή η αδικία του κόσμου, ώθησε τον Fleck σε αυτή την μεταμόρφωση. Η σύγχυση λοιπόν ενός τόσου ευαίσθητου θέματος όπως οι ψυχικές ασθένειες με το ολοένα και αυξανόμενο κακό μέσα του, δεν τιμά και δεν ευαισθητοποιεί το κοινό στο βαθμό που θα έπρεπε. 

Συμφωνείτε με την άποψη του Fincher; Πείτε μας στα σχόλια. 

Να σας θυμίσουμε ότι το Mank θα κάνει πρεμιέρα στις 4 Δεκεμβρίου αποκλειστικά στο Netflix.