Πως η ιδέα για το Sinister “γεννήθηκε” από τον εφιάλτη που είδε ο σεναριογράφος

Το 1991, το μυθιστόρημα του Koji Suzuki με τίτλο, Ring, θα δημοσιευτεί στην Ιαπωνία γνωρίζοντας μέτρια αποδοχή από κοινό και κριτικούς ενώ την ίδια χρονιά, ο εκδοτικός οίκος Kadokawa Shoten Publishing, αποφασίζει να προχωρήσει στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου. Στις 31 Ιανουαρίου, 1998, το Ring σε σκηνοθεσία του Hideo Nakata κάνει πρεμιέρα στις Ιαπωνικές αίθουσες καταλήγοντας μάλιστα να γίνει μία από τις πιο εμπορικές ταινίες τρόμου στην χώρα. Η υπόθεση εστιάζει σε έναν αστικό μύθο που κάνει λόγο για μία καταραμένη βιντεοκασέτα όπου μετά την θέαση της θανατώνονται με έναν μυστήριο τρόπο αυτοί που την είδαν. Καθώς η φήμη τής βιντεοκασέτας εξαπλώνεται, η κυνική δημοσιογράφος Reiko Asakawa, ερευνά την υπόθεση και βυθίζεται στη δίνη ενός ανείπωτου εφιάλτη, κυνηγημένη από μια αόρατη δύναμη.

Η διεθνής αναγνώριση δεν άργησε να έρθει για την ταινία του Hideo Nakata, ειδικότερα, μετά το αμερικανικό remake σε σκηνοθεσία του Gore Verbinski το 2002 με πρωταγωνίστρια την Naomi Watts. 10 χρόνια αργότερα, το 2012 δηλαδή, κάνει πρεμιέρα η ταινία τρόμου Sinister σε σκηνοθεσία του Scott Derrickson, ενώ η ευθύνη του σεναρίου είχε μοιραστεί ανάμεσα σ’ αυτόν και τον C. Robert Cargill. Η ταινία μάς αφηγείται την ιστορία ενός συγγραφέα αστυνομικών βιβλίων που μετακομίζει με την οικογένεια του στο σπίτι όπου οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες μαζί με τα παιδιά τους είχαν δολοφονηθεί δια απαγχονισμού. Στη σοφίτα του συγκεκριμένου σπιτιού, ο συγγραφέας θα ανακαλύψει ένα μυστηριώδες κουτί που μέσα του είχε μερικά φιλμ χωρισμένα χρονολογικά. Τα βιντεοσκοπημένα πλάνα, έδειχναν το φόνο της οικογένειας που ζούσε πριν απ’ αυτούς στο σπίτι, αλλά και τις δολοφονίες παλαιότερων οικογενειών.

Οι δυο ταινίες, φαινομενικά τουλάχιστον, πέρα από το μοτίβο με την βιντεοκασέτα στη μία περίπτωση και με τα super 8 φιλμ στην άλλη, κατασκευαστικά, είναι εντελώς διαφορετικές χωρίς περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά. Το Ring του Nakata αναζωογόνησε το σινεμά του τρόμου παρουσιάζοντας καινοτόμες τεχνικές, τόσο στη φόρμα, όσο και στην αφηγηματική δομή, παρασέρνοντας μαζί του φυσικά ολόκληρο το είδος. Η δημοτικότητα του J-Horror είχε εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη και οι δυτικές εταιρίες παραγωγής ταινιών, σε μία προσπάθεια να καρπωθούν όσα περισσότερα μπορούσαν από το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ξέσπασμα, άρχισαν να παράγουν μία σωρεία από ανέμπνευστα remake, τα οποία μονοπώλησαν το κινηματογραφικό ενδιαφέρον για μία περίπου δεκαετία.

Στις αρχές της χιλιετίας λοιπόν, το 2002, ένας από τους σεναριογράφους της ταινίας Sinister, ο C. Robert Cargill, βλέπει για πρώτη φορά το αμερικανικό ριμέικ της ταινίας Ring του Hideo Nakata. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος στο παρελθόν, η εμπειρία της ταινίας ήταν τόσο έντονη μέσα του που το ίδιο βράδυ, καθώς κοιμόταν, είχε έναν από τους χειρότερους εφιάλτες της ζωής του. Στο τρομακτικό όνειρο, αυτό που είδε ήταν τον εαυτό του να ανεβαίνει τη σοφίτα του σπιτιού του και να βρίσκει ένα κουτί με super 8 φιλμ μέσα. Το πρώτο φιλμ ξεκινάει και δείχνει μία τετραμελή οικογένεια κρεμασμένη από το κλαδί ενός δέντρου. Την φρικιαστική εικόνα που είδε στο όνειρο του με τους τέσσερις κρεμασμένους ανθρώπους, την χρησιμοποίησε για την εναρκτήρια σκηνή του Sinister.

Χρησιμοποιώντας στο κείμενο την έμπνευση που του έδωσε η εικόνα από τον εφιάλτη του, σε συνδυασμό με την προσθήκη μερικών από των πιο τρομακτικών στοιχείων (κυρίως στο αισθητικό κομμάτι) από την ταινία The Ring, ο Cargill μαζί με τον Derrickson, κατασκεύασαν μία τίμια ταινία για το είδος, η οποία μάλιστα έχει ανακηρυχθεί ως η πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών. Τον τίτλο τον απόκτησε μετά από την έρευνα που διεξήγαγε το broadbandchoices με ονομασία "Science of Scare Project". Το αν αξίζει ή όχι τη συγκεκριμένη διάκριση είναι σίγουρα υποκειμενικό, όπως συζητήσιμες είναι και οι σεναριακές αστοχίες μετά το δεύτερο μέρος και προχωρώντας προς το φινάλε της ταινίας.

Το σίγουρο είναι ότι ο Cargill μέσα από τον εφιάλτη του κατάφερε να χτίσει μία ιδιαίτερη πλοκή για μία ιστορία τρόμου, η οποία αν είχε λιγάκι έμπνευση παραπάνω θα μπορούσε να μας χαρίσει μία αξέχαστη horror εμπειρία.