MAKE HALO GREAT AGAIN!

Νοέμβριος 2001. Ήμασταν 15 χρονών και στην τσέπη -συνεργατικά με τον αδερφό μου- είχαμε τα πρώτα ευρώ, μαζεμένα από χαρτζιλίκια που μας έδινε η μάνα μας στο σχολείο. Στη βιτρίνα του μοναδικού «παιχνιδάδικου» στην Αριδαία μόλις έκατσε ένα μηχάνημα που λέγεται «Xbox». Είχαμε διαβάσει για το τέρας της Microsoft από τα τότε περιοδικά. Οι γονείς μου τότε, ανεξαρτήτως για το αν τα χρήματα μαζεύτηκαν εξολοκλήρου από εμάς, δε μας άφηναν να αγοράζουμε ανεξέλεγκτα το οτιδήποτε. «Να έχετε πάντα λεφτά στην άκρη, δε ξέρετε τι μέρες ξημερώνουν» έλεγε ο πατέρας μου. Με αυτή τη φιλοσοφία εντός του σπιτιού, ήταν σχεδόν αδύνατον να φέρω μία «παιχνιδομηχανή» κόστους 400+ ευρώ. Ο μοναδικός τρόπος για να περάσει τα σύνορα του σπιτιού ανώδυνα ήταν να σκαρφιστούμε κάτι που θα φαίνεται πως το μηχάνημα δεν το πληρώσαμε. Έτσι, σε συνεργασία με τον αδερφό μου και την Τασούλα, τη συμμαθήτριά μου που η φωνή της έμοιαζε με μεγάλης γυναίκας, στήσαμε το…έγκλημα. Παίρνει η Τασούλα τηλέφωνο στο σπίτι, το σηκώνει η μάνα μου και της λέει, μεταξύ άλλων, πως το τηλέφωνό σας κληρώθηκε σε διαγωνισμό της Microsoft και έχετε κερδίσει μία ολοκαίνουργια κονσόλα Xbox. Η μάνα μου γεμάτο ενθουσιασμό μάς φωνάζει για να μας ανακοινώσει τα ευχάριστα. Με την πιο εκπληκτική ερμηνεία που έχω κάνει μέχρι σήμερα, κλείνουμε το τηλέφωνο, περιμένουμε δύο ημέρες άπραγοι (έπρεπε να το κάνουμε πειστικό) και περιμέναμε, και καλά, την κούριερ.

Οι μέρες πέρασαν και κάπου στα τέλη του Νοέμβρη, πάτησα στο κατάστημα μαζί με τον αδερφό μου. Με το «ισχύς εν τη ενώσει» στην πράξη, είχαμε αρκετά χρήματα για να πάρουμε την κονσόλα και ακόμη τέσσερα παιχνίδια του launch. Το ένα ήταν σίγουρα το Munch’s Oddysee, μιας και οι δύο λατρεύαμε τη σειρά Oddworld. Το δεύτερο ήταν σίγουρα το Dead or Alive 3, για «διπλό» μεταξύ αδερφών. Το τρίτο ήταν εκείνο το Project Gotham Racing, άγνωστο τότε, αλλά λατρεύτηκε στην πορεία. Και για τέταρτο παιχνίδι ήμασταν σε δίλλημα. Να πάρουμε το σιγουράκι NBA Live 2002 ή να δοκιμάσουμε «εκείνο με τους εξωγήινους και τα πράσινα αίματα»; Το μοναδικό που αναγνώριζα τότε ήταν το λογότυπο της Bungie που το ήξερα από τα αγαπημένα μου Myth, αλλά το όλο sci-fi σκηνικό μου έμοιαζε εντελώς…άτοπο. Σε κάποια φάση, μελετώντας εξονυχιστικά τα DVD cases των παιχνιδιών, διαβάσαμε τη λέξη split-screen co-op. Αυτό ήταν! Το selling point της Microsoft σε δίδυμους αδερφούς, ήταν αυτή η φράση. Έτσι, μαζί με το τεράστιο κουτί της Microsoft, τρία σιγουράκια παιχνίδια και ένα «ρίσκο» που στο εξώφυλλό του έγραφε “Halo: Combat Evolved” πήγαμε στο σπίτι. Που να ξέραμε ότι αυτό το «παιχνιδάκι με όπλα και εξωγήινους» θα μας άλλαζε τη ζωή…

Τα Halo ήταν ο δούρειος ίππος της Microsoft στο χώρο. Αν και άργησε λίγο, η σειρά πήρε τη δημοσιότητα που ελάχιστα παιχνίδια έχουν πάρει. Όταν κυκλοφορούσε Halo, η βιομηχανία δεχόταν την ισχυρότερη τονωτική ένεση. Ήταν από τα πρώτα παιχνίδια που η κυκλοφορία τους ακουγόταν μέχρι και σε δελτία ειδήσεων. Έπαιζαν τεράστιες καμπάνιες στα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα του πλανήτη. Η Microsoft μεταμόρφωνε ολόκληρες πλατείες μεγάλων αμερικανικών και ευρωπαϊκών πόλεων, έντυνε ουρανοξύστες, έκανε happenings με πρωταγωνιστές μεγάλων παραγωγών του Hollywood. Ατελείωτες ουρές έξω από τα καταστήματα, μέρες πριν την κυκλοφορία, με σκοπό να εξασφαλίσουν ένα αντίτυπο. Δε θα ξεχάσω ποτέ, πως στην Αριδαία, έφτασε ένα δέμα από μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων της Αθήνας, με 11 αντίτυπα του Halo 2! Αν αναλογιστείτε το μέγεθος της Αριδαίας και της τότε παρέας μου, το νούμερο είναι εξωφρενικό!

Τι είχαν όμως τα Halo και δημιούργησαν όλη αυτήν την κατάσταση; Η σύντομη απάντηση είναι πως τα είχαν όλα. Η πιο εκτενής απάντηση έχει ως εξής. Τα Halo κατάφεραν και συνδύασαν αριστοτεχνικά όλα τα σημεία που κάνουν ένα βιντεοπαιχνίδι καλό. Καταρχάς είχαν gameplay. Αγνό, καθαρό, απολαυστικό, ομαλό, γνήσιο gameplay που δούλευε! Δε ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το θέσω. Έπιανες το χειριστήριο στα χέρια σου και ένιωθες το δεσμό των δαχτύλων σου με τα pixels της οθόνης. Ένιωθες ότι πράγματι ήλεγχες εκείνα όπλα, εκείνο το βαρύ σώμα του Master Chief. Τα Halo είχαν την πρώτη καλογραμμένη AI μάχης. Ακόμη και το 2001, τότε που τα παιχνίδια προσπαθούσαν να φανούν λίγο πιο ρεαλιστικά ως προς την απεικόνιση, η Bungie είχε φτιάξει αντιπάλους με νοημοσύνη, που διάβαζαν τις κινήσεις σου, ήξεραν να σε παγιδεύουν, αλλά ήξεραν και να προστατευτούν. Μιλάμε για παιχνίδια που έπρεπε πράγματι να καταστρώσεις σχέδιο και όχι απλά να πατήσεις τα triggers και όποιον πάρει ο χάρος, όπως έκαναν τότε όλα τα shooting galleries της Activision και της EA. Οι σκηνές μάχης των Halo, ήταν και είναι για σεμινάρια. Ο ρυθμός και το pacing ήταν καταιγιστικά. Ακόμη και τώρα, παιχνίδια όπως το Battlefield, που προσπαθούν να αποτυπώσουν αληθινές μάχες της ιστορίας, δεν καταφέρνουν να φτάσουν την ένταση και την πολυπλοκότητα των μαχών της Bungie.

Τα Halo είχαν σενάριο. Όχι απλά καλογραμμένο σενάριο, αλλά κάτι που σε έδενε με τους χαρακτήρες, με τα γεγονότα. Η γραφή της Bungie, καθώς και το lore του σύμπαντος των Halo έχουν απύθμενο βάθος που αν μπεις στο τρυπάκι να ψαχτείς, θα…χαθείς στο χάος! Τα Halo είχαν τον τέλειο πρωταγωνιστή. Ο Master Chief, παρόλο που επιφανειακά πουλούσε ένα badass στυλάκι, στην ουσία ήταν ένας ευαίσθητος, με πολλές αδυναμίες «άνθρωπος». Η δικιά του περιπέτεια, έγινε περιπέτεια των gamers. Οι δικοί του μπελάδες, αναστάτωσαν και όλους εμάς. Οι δικές του νίκες, ήταν και δικές μας. Με τα ODST και Reach, όμως, η Bungie απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί Halo και χωρίς τον Master Chief, κάτι που επιβεβαιώνει πως τα Halo είχαν κάτι πολύ βαθύτερο από έναν «αγαπητό ήρωα».

Τα Halo είχαν το πιο επικό, κατά τη δική μου άποψη, soundtrack που έχει γραφτεί για βιντεοπαιχνίδι. Ο O’Donnel έδινε πνοή και παλμό σε όλα αυτά που έβλεπαν τα μάτια. Ακόμη δε μπορώ να ξεχάσω το ρίγος που ένιωσα όταν άκουσα τα τύμπανα της «τελευταίας μάχης». Δε ξέρω πως κατάφερνε και σε άγγιζε στη ψυχή αυτή η μουσική. Είχε όλες εκείνες τις νότες που χτυπούσαν «φλέβα» στα συναισθήματα. Δε σας κρύβω πως ακούω συχνά πυκνά τις μουσικές αυτές και δακρίζω…

Τα Halo, για όσο βρίσκονταν στα χέρια της Bungie, έκαναν τον τέλειο κύκλο. Η σειρά ξεκίνησε από μία τελεία, έκανε ένα μεγάλο μαγικό κύκλο και έκλεισε πάλι στην ίδια τελεία, χωρίς εντυπωσιασμούς, χωρίς φανφάρες, χωρίς περιττά σκουπίδια. Το Halo: Reach είναι, κατ’ εμέ, ένα δημιουργικό επίτευγμα ως προς τον τρόπο που χειρίστηκε τον πρωταγωνιστή, το πρώτο παιχνίδι, την ιστορία όλων των προηγούμενων και φυσικά το «φινάλε». Μετά το Reach, δεν έπρεπε να υπάρξει άλλο Halo ή τουλάχιστον, ας βλέπαμε κάτι εντελώς διαφορετικό και όχι την άμεση συνέχεια της ιστορίας.

Πριν περάσω στο κυρίως θέμα -έτσι είμαι εγώ, θα με ανεχτείτε- δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω πως τα Halo έγιναν αυτό που είναι σήμερα και για το multiplayer κομμάτι τους, το οποίο τάραξε τα νερά των online shooters και έφερε νέο αέρα στο genre. Επειδή, όμως, το παρόν άρθρο είναι μία προσπάθεια αποτύπωσης των σκέψεών μου, θα ήθελα σε αυτό το σημείο να σας εκμυστηρευτώ κάτι. Η ύπαρξη της ομάδας των Unboxholics, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο multiplayer των Halo. Μέσω του Xbox Live! και όλων των ατελείωτων ωρών στα lobbies των servers της Bungie, γνωρίστηκα με τα παιδιά τα οποία αυτή τη στιγμή συνθέτουν το 80% της συντακτικής ομάδας του site. Και δεν είμαστε μόνο συνεργάτες με αυτά τα παιδιά, αλλά φίλοι. Πραγματικοί φίλοι. Αυτό για να βλέπουμε και τα καλά των βιντεοπαιχνιδιών και πως μόνο αντικοινωνικό δεν σε κάνουν.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, τα Halo περνούν κρίση. Βαθιά κρίση. Η σειρά από τότε που πέρασε στα χέρια της 343 Industries έχει χάσει την αίγλη της. Έχουν γίνει από την πλευρά του προαναφερθέντος στούντιο της Microsoft, τραγικά λάθη ως προς το χειρισμό των παιχνιδιών, με αποκορύφωμα το φιάσκο που λέγεται «Halo 5». Και ξέρετε κάτι; Με ενοχλεί. Με ενοχλεί ο τρόπος που χειρίστηκαν το σενάριο, ο τρόπος που αντιμετώπισαν τους χαρακτήρες, ο τρόπος με τον οποίο «πλάσαραν» τα Halo σε πιο νεανικά κοινά. Που είναι η Believe καμπάνια του Halo 3, που ακόμη και σήμερα την παρακολουθώ στο YouTube και με πιάνει τρέμουλο; Γιατί πρέπει να βλέπω badass κατάβαση των Spartans αλά Borderlands υπό τους ήχους των Muse; Από όπου και να πιάσω τις κινήσεις της 343, θα βρω λάθη. Με ενοχλεί που αυτή τη στιγμή, κόσμος που μπήκε τα τελευταία χρόνια στη βιομηχανία ακούει Halo και μένει παγερά αδιάφορος. Γιατί τα Halo δεν είναι αυτό που κυριαρχεί τώρα. Τα Halo είναι πολύ μεγαλύτερο, κάτι πολύ πιο όμορφο από αυτό.

Δε θέλω να είμαι για ακόμη μια φορά ο γκρινιάρης, ρομαντικός, γραφικός γεροπαράξενος. Εγώ βλέπω φως στο σκοτεινό τούνελ και αυτό το φως λέγεται Infinite. Αν και δεν θα έπρεπε να ελπίζω, θεωρώ πως αυτό που ετοιμάζει η 343 για τη συνέχεια, είναι πολύ πιο αξιοπρεπές και πολύ πιο «δικό μου Halo» από το μετριότατο Halo 5. Αυτό που βλέπω είναι πως έχουν πάρει πολύ σοβαρά υπόψιν τους τη σφοδρή κριτική, έχουν μυριστεί πως αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία και πως τα Halo πρέπει να γίνουν και πάλι σπουδαία. Η ίδια η Microsoft πρέπει να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να κάνει τα παιχνίδια που την «έβαλαν» στο χορό, και πάλι αυτό που το κοινό θέλει.

Το τελευταίο trailer του Infinite μύρισε Combat Evolved. Φαίνεται πως δεν προσπαθεί με νύχια και με δόντια, φαίνεται πως έχει μία φρεσκάδα, μία άνεση. Είχα πολλά χρόνια να νιώσω εκείνο το ελαφρύ φτερούγισμα για τα Halo και στην περασμένη E3, ευτυχώς, το ένιωσα. Μπορεί να είναι αυθυποβολή, μπορεί να είναι φαντασίωση, αλλά κάτι μου λέει πως το Infinite βαδίζει προς το σωστό δρόμο. Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Halo επιπέδου Bungie δε θα δούμε ποτέ. Το ξέρω, το ξέρετε, το ξέρουν. Αυτό θα έπρεπε να το καταλάβει και η 343 εξ αρχής. Αν έδιωχνε το βαρύ φορτίο από την αρχή και έδινε κάτι πιο «δικό της» στο κοινό, ίσως να βλέπαμε κάτι πολύ πιο όμορφο. Ας είναι το Infinite το πρώτο πραγματικά δικό της Halo. Ας είναι το Infinite, το επόμενο Halo που θα αγαπήσουμε.