Τα πρώτα -απίστευτα- βήματα γνωστών εταιριών

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει ένα ιχθυοπωλείο ‘στην άκρη του πουθενά, στη μέση του τίποτα΄ με μια πολυεθνική τεχνολογική εταιρία κολοσσό, ένα χειροποίητο επιτραπέζιο του 1889 με μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές βιντεοπαιχνιδιών του σήμερα, καθώς και ένας μύλος παραγωγής χαρτιού με το πρώτο κινητό τηλέφωνο στον κόσμο;

Η απάντηση είναι: Κοινό Παρελθόν!

Δεν ήταν παρά το 1938 στην περιοχή Daegu της Νοτίου Κορέας, όπου ο Lee Byung-chull - γόνος μεγάλης οικογένειας γαιοκτημόνων - αποφάσισε να ανοίξει ένα κατάστημα πώλησης ψαρικών, οπωρολαχανικών και noodles, απασχολώντας σε αυτό σαράντα περίπου άτομα. Οι εμπορικές του σχέσεις με την Κίνα στάθηκαν ως αφετηρία ανάπτυξης, παίρνοντας έτσι την απόφαση να μεταφέρει την έδρα της επιχείρησης του στη Seoul το 1947. Λίγα χρόνια μετά, κατά την Κομμουνιστική Εισβολή του 1950, ο Lee αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την περιοχή, αφού οι αποθήκες των εμπορευμάτων του καταστράφηκαν ολοσχερώς κατά την απόβαση των στρατευμάτων.

Με έδρα τη Busan, το 1953 - μόλις δύο μήνες μετά το τέλος του Πολέμου της Κορέας - ο ίδιος θέτει ως στόχο του να κάνει μια νέα αρχή, υποσχόμενος πως η νεοϊδρυθείσα εταιρία του θα αποτελεί πρωτεργάτη σε κάθε τομέα που εισέρχεται. Υπό το πρίσμα αυτής της φιλοσοφίας δημιουργεί στην περιοχή ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ζάχαρης, ενώ λίγο μετά κατασκευάζει το μεγαλύτερο μύλο επεξεργασίας υφασμάτων στην Daegu. Μέσα στα χρόνια το επίκεντρο της επιχείρησής του μετατοπίστηκε μεταξύ διαφόρων κλάδων, όπως οι ασφάλειες, τα πολυκαταστήματα, η εφημερίδα, το ραδιόφωνο και οι τηλεοπτικοί σταθμοί, κατασταλάζοντας ύστερα όλων αυτών (περί τα τέλη του 1960) στην αγορά των ηλεκτρονικών και μηχανικών εξαρτημάτων.

O Fusajiro Yamauchi - Ιάπωνας επιχειρηματίας στο επάγγελμα, σύζυγος και πατέρας στην ιδιότητα - πήρε την απόφαση το Σεπτέμβριο του 1889 να ιδρύσει μια επιχείρηση παραγωγής και εμπορίας παιχνιδιών καρτών, τον ίδιο καιρό όπου η κυβέρνηση προσπαθούσε παντός τρόπου να απαγορεύσει τα χαρτοπαίγνια στους κατοίκους της, ελέω της “τυχερής” φύσης τους (βλ. Τζόγος). Με έδρα το Kyoto, οι χειροποίητες κάρτες ‘Hanafuda’ (μτφ. Κάρτες Λουλουδιών) έγιναν γρήγορα δημοφιλείς, αφού ήταν οι μόνες που αποτέλεσαν εξαίρεση στο νομοσχέδιο της χώρας. Έχοντας ήδη ανοίξει παράρτημα στην περιοχή της Osaka, δεν άργησε ο καιρός όπου η επιχείρηση του Yamauchi απαιτούσε την πρόσληψη προσωπικού για την κάλυψη της υπέρμετρης ζήτησης, οδηγώντας τον παράλληλα στη δημιουργία εθνικών τουρνουά.

Αρκετά χρόνια μετά, ο εγγονός του, Hiroschi Yamauchi έχοντας αναλάβει τα ηνία της εταιρίας από το 1956, θέλησε να κινηθεί εμπορικά εκτός της Ιαπωνίας. Επισκεπτόμενος τη μεγαλύτερη εταιρία παιχνιδιών καρτών στον κόσμο (βλ. United States Playing Card Company) και αντικρίζοντας τις μικρές τους σε έκταση εγκαταστάσεις, συνειδητοποίησε πως η επιχείρηση των καρτοπαιχνιδιών δεν είχε σοβαρές προοπτικές και έτσι άλλαξε άμεσα γραμμή πλεύσης. Το 1963 αποφασίζει να αφαιρέσει τη φράση ‘Playing Card’ από το τίτλο της εταιρίας του, αποτελώντας παράλληλα το έναυσμα της εισαγωγής αυτής σε διάφορους κλάδους. Μεταξύ αυτών τα ταξί, τα τηλεοπτικά δίκτυα, το γρήγορο φαγητό, ακόμη και τα ερωτικά ξενοδοχεία, καταλήγοντας στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών.

Το έτος 1865 και ο Φιλανδός Fredrik Idestam - μέχρι πρότινος μηχανικός εξόρυξης μετάλλων - αποφασίζει να ανεξαρτητοποιηθεί από τη δουλειά του, δημιουργώντας ένα μύλο χαρτοπολτού κοντά στην πόλη Tampere. Το χαρτί ως αγαθό αποδείχτηκε αρκετά προσοδοφόρο για τον ίδιο, βρίσκοντάς τον μόλις τρία χρόνια μετά να συνάπτει συνεργασία με το στενό του φίλο, Leo Mechelin ιδρύοντας μια επιχείρηση από κοινού και μεταφέροντας την έδρα αυτής σε μια νέα περιοχή, ελέω των καλύτερων υδροηλεκτρικών πόρων που προσέφερε.

Το όνομα της περιοχής αποτέλεσε μάλιστα και “πηγή έμπνευσης” του ονόματος της νεοϊδρυθείσας εταιρίας. Το 1896 ο Idestam συνταξιοδοτείται, διορίζοντας τον Mechelin ως πρόεδρο της επιχείρησης. Ο ίδιος αποφασίζει λίγα χρόνια μετά να δραστηριοποιηθεί και στον τομέα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, κάτι στο οποίο ο φίλος του είχε στο παρελθόν αντιταχθεί, εκφράζοντας σφοδρούς προβληματισμούς.

Το 1904 σηματοδότησε το έναυσμα των αλλαγών, με την εταιρία του Eduard Polon (βλ. Φιλανδικά Ελαστικά Έργα) και εκείνη της παραγωγής καλωδίων να χτίζουν εργοστάσια στη γύρω περιοχή. Πέρασαν δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια μέχρι το 1922 όπου και οι τρεις τους αποφάσισαν να συνεταιρισθούν υπό την προεδρία του Polon, ενώ χρειάστηκαν ακόμη σαράντα πέντε έτσι ώστε το 1967 να συγχωνευθούν κάνω από ένα κοινό όνομα - για ακόμη μια φορά - εκείνο της περιοχής. Η νεοσυσταθείσα εταιρία τους κινήθηκε σε διάφορους τομείς, όπως τα προϊόντα χαρτιού, τα ελαστικά αυτοκινήτων και ποδηλάτων, τα καλώδια επικοινωνίας, τα είδη υπόδησης, την τηλεόραση, τους προσωπικούς υπολογιστές, και δεν ήταν παρά μέχρι το 1987 όπου παρουσίασε στον κόσμο το πρώτο της κινητό τηλέφωνο (βλ. Mobira Cityman 900).

Λόγος φυσικά για τις Samsung, Nintendo και Nokia αντίστοιχα.