Η άσκοπη υπερανάλυση

Έχω ένα παράξενο χόμπι. Κάνω συχνά βόλτες σε μαγαζιά με βιντεοπαιχνίδια και χαζεύω για ώρες.. τις περισσότερες φορές χωρίς να έχω καν σκοπό να αγοράσω κάποιο, αφού ήδη το έχω, ή έχω σκοπό να το πάρω ψηφιακά. Πολλές φορές με φίλους και γνωστούς που δεν έχουν καμιά σχέση με τα βιντεοπαιχνίδια. Έρχονται για εμένα, και κάθονται να τους δείχνω διάφορα παιχνίδια και να τους λέω ιστορίες για όσα έχω παίξει. Ήμουν, λοιπόν, τις προάλλες σε ένα γνωστό κατάστημα με βιντεοπαιχνίδια και έκανα βόλτες στις νέες κυκλοφορίες, μέχρι που παρατήρησα λίγο δίπλα έναν μπαμπά με το γιό του, μικρής ηλικίας. Αποφάσιζαν για το παιχνίδι που θα πάρουν…ή μάλλον…ο μικρός προσπαθούσε να πείσει τον πατέρα του ότι το παιχνίδι που ήθελε να πάρει ήταν καλό.

Χαμογέλασα που τους είδα και σαν να ταξίδεψα στο χρόνο. Έγινα πάλι μικρό παιδί. Ήμουν στο αμάξι με τους γονείς μου. Πηγαίναμε προς το κοντινότερο κατάστημα με τα βιντεοπαιχνίδια για να διαλέξω ένα, για το PlayStation. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Μόλις είχαν κλείσει και τα σχολεία και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Είχα άγχος. Ανυπομονούσα. Δεν ήξερα τι θα πάρω. Είχα δει μερικές εικόνες σε κάτι περιοδικά. Αλλά δεν ήξερα αν θα τα έχουν. Είχα σημειώσει και τους τίτλους σε ένα χαρτάκι γιατί δεν μπορούσα να τα προφέρω. Θα κοιτούσα βέβαια μήπως βρω κάτι πιο ενδιαφέρον από όσα είχε εκεί. Παρκάραμε και μπήκαμε μέσα. Τα κοίταξα όλα. Ένα-ένα ξεχωριστά. Τα κρατούσα, περιεργαζόμουν το εξώφυλλο και γύριζα μετά, πίσω, να δω τις εικονίτσες από τις οποίες λίγα πράγματα καταλάβαινα, αλλά μου άρεσε να τις κοιτάω.

Την περιγραφή δεν ήξερα να τη διαβάζω, ήταν στα αγγλικά συνήθως. Οπότε, οτιδήποτε μου έκανε εντύπωση, το έδινα στους γονείς μου να μου πουν την γνώμη τους. Και μετά από πολλά παιχνίδια, καταλήγαμε σε κάτι που συμφωνούσαμε ότι μπορώ να παίξω. Καμιά φορά οι γονείς μου ρωτούσαν και τους πωλητές. Θυμάμαι όμως δεν μου άρεσε, γιατί πρότειναν μερικά παιχνίδια που συνήθως ήταν στις τελευταίες μου επιλογές και όσα έδειχνα εγώ, έλεγαν ότι δεν είναι για την ηλικία μου. Έτσι κι εγώ, υπό την παρουσία πωλητή που ήξερε από παιχνίδια, δυσκολευόμουν να πείσω τους γονείς μου να το αγοράσουμε. Πάντα όμως, καταλήγαμε σε κάτι που μου άρεσε, και γεμάτη χαρά μετρούσα το χρόνο να φτάσουμε σπίτι, να πεταχτώ από το αμάξι, να ανεβούμε στο διαμέρισμα και να βάλω το δίσκο στην κονσόλα. Στη διαδρομή για το σπίτι, μια λακκούβα με επανέφερε στην πραγματικότητα.

Ήμουν στο κατάστημα και κοιτούσα το αγοράκι με τον μπαμπά του. "Είναι καλό σου λέω. Το είδα στο internet και πήρε και βραβείο και είδα και βίντεο από έναν που το έπαιζε και είπε ότι ήταν ωραίο."

Ο πατέρας σαν να πείστηκε. Κοίταξε την ηλικία, συμφώνησε και έφυγαν. Να βλέπατε τη χαρά του μικρού...Ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Χαμογέλασα κι εγώ..αλλά κάτι μέσα μου με προβλημάτιζε. Δεν έκανε λάθος ο μικρός που είδε το παιχνίδι. Η τεχνολογία υπάρχει για να μας βοηθάει στις επιλογές μας. Έτσι μπορούμε να αποφεύγουμε τα παιχνίδια που δεν θα μας αρέσουν. Να βρούμε το στυλ μας, και να μην ρισκάρουμε την αγορά ενός παιχνιδιού που δεν θα ευχαριστηθούμε τόσο. Δεν μου έφταιγε ο μικρός σε καμία περίπτωση.

Συνειδητοποίησα ότι τότε που ψώνιζα παιχνίδια κοιτώντας το εξώφυλλο, δε γκρίνιαζα. Δεν παραπονιόμουν ότι δεν ήταν καλά ή ότι δεν ήταν όπως τα περίμενα. Φυσικά μερικά παιχνίδια δεν μου άρεσαν. Είναι φυσιολογικό να συμβεί ανά διαστήματα. Έπαιξα και κακά παιχνίδια, που με έμαθαν να βλέπω και να εκτιμώ τα καλά. Όμως τώρα γιατί γκρινιάζω τόσο συχνά σε σχέση με τότε; Όσο βλέπω ένα παιχνίδι, όσα περισσότερα trailer κοιτάω για να πειστώ αν όντως θέλω να το αποκτήσω, τόσο περισσότερα πράγματα μου φταίνε μετά. Τότε, δεν γκρίνιαζα για τα bug, ούτε έκανα συγκρίσεις γραφικών. Τώρα το bug θα μου κακοφανεί, και θα δω κόσμο να τρελαίνεται στα forums για ένα downgrade που ίσα το παρατηρείς. Τότε όσα λιγότερα ήξερα για το παιχνίδι μου, τόσο περισσότερο το ευχαριστιόμουν.

Καταλαβαίνω. Δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο σήμερα. Η βιομηχανία έχει αλλάξει αρκετά, και ούτε είναι λύση να πηγαίνεις να αγοράζεις με αυτόν τον τρόπο, σε μια εποχή που προσέχεις πολύ πώς ξοδεύεις τα χρήματά σου. Αλλά, τουλάχιστον, θα ήταν καλύτερο αν χρησιμοποιούσαμε τις πληροφορίες των βίντεο και άρθρων μόνο για να αποφασίσουμε εάν θέλουμε το παιχνίδι ή όχι. Έχουμε τα εργαλεία που θα μας βοηθήσουν, και κολλάμε στις λεπτομέρειες. Κάπου μέσα μου πιστεύω ότι ο μόνος λόγος που θεωρώ πως το παρελθόν ήταν καλύτερο, είναι γιατί δεν φροντίζουμε να φτιάξουμε το παρόν. Το υπεραναλύουμε τόσο πολύ, που τελικά παίζουμε τα παιχνίδια απλά για να τα συγκρίνουμε. Για να επιβεβαιώσουμε την επιλογή μας, αν κάναμε καλά που το αγοράσαμε, ή για να το κρίνουμε επειδή δεν ήταν όπως φαίνονταν. Ποτέ όμως κατηγορώντας εμάς, κι ας φταίξαμε που το αγοράσαμε πρώτη μέρα, χωρίς να περιμένουμε να δούμε αν αξίζει για το γούστο μας μέσα από reviews ή βίντεο. Εδώ, κάποιος θα μου πει για τα ψέματα και τις τεχνικές marketing της βιομηχανίας. Δεν είμαστε μικρά παιδιά όμως.

Δεν δικαιολογούμαστε να πέφτουμε σε παγίδες όταν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν. Πριν πάμε να αγοράσουμε τα παιχνίδια πρώτη μέρα, ας σκεφτούμε λίγο παραπάνω. Έχουμε ανάγκη για επιβεβαίωση. Έχουμε και ανάγκη να παραπονεθούμε. Το ξέρω, το κατανοώ και το σέβομαι. Δεν θέλω να δικαιολογήσω το marketing, αλλά αν χρησιμοποιούσαμε καλύτερα τα πολύτιμα τεχνολογικά εργαλεία και μέσα που μας παρέχονται, τότε ίσως τα forum και τα σχόλια στα άρθρα και τις ειδήσεις να μιλούσαν για την ιστορία, το εικαστικό, τη μουσική, το concept…και όχι για τα bug και τα downgrade. Με στεναχωρεί που τσακώνονται άνθρωποι που έχουν τόσα κοινά. Άνθρωποι που θα παίξουν το ίδιο παιχνίδι και θα μοιραστούν μια εμπειρία και αντί να μιλούν για αυτή τσακώνονται για τα fps και τα γραφικά της, και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες που την συγκροτούν, αποτελώντας, όμως, ένα πολύ μικροσκοπικό κομμάτι του συνόλου της. Μακάρι μια μέρα να δω κόσμο να μιλά για το concept και το εικαστικό. Κι ας διαφωνούν. Κι ας τσακώνονται. Να ξέρετε, θα το χαρώ.