H “Αποστολή στην Ελλάδα“ μυρίζει Θεσσαλονίκη αλλά μήπως αυτό είναι το μόνο θετικό της ταινίας;

Έχω μια προσωπική ιστορία να διηγηθώ σε αυτές τις ψηφιακές γραμμές για το πώς έζησα την ταινία «Αποστολή στην Ελλάδα», η οποία έκανε κάποιο ντόρο επειδή γυρίστηκε επί ελληνικού εδάφος και μάλιστα στην Θεσσαλονίκη. Πριν πάμε στο δια ταύτα των εντυπώσεων, να αναφέρω ότι το «The Bricklayer» είναι η πρώτη μεγάλη χολιγουντιανή παραγωγή παραγωγή που αποφάσισε να γυριστεί εξ ολοκλήρου στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα να τροποποιήσει το πρωτότυπο σενάριό της ώστε τα γεγονότα να λαμβάνουν κανονικά χώρα στη συμπρωτεύουσα.

Μου φαινόταν σουρεαλιστικό ότι μια ταινία δράσης και με ένα μεσαίου βεληνεκούς budget (υπολογίστηκε γύρω στα $24 εκατομμύρια δολάρια) θα γυριζόταν μέσα στη Θεσσαλονίκη. Πόσο μάλλον όταν θα έπαιζε ο Άαρον Έκχαρτ (κοινώς ο «Two-Face» από το The Dark Knight) και η Nina Dobrev (κοινώς η «Elena” από τη σειρά The Vampire Diaries). Δεν το κρύβω ότι είχα ενθουσιαστεί με το γεγονός ειδικά όταν έμαθα σε ποια εμβληματικά σημεία της πόλης θα γυριζόταν. Για χάρη του Unboxholics.com (και της δικής μου περιέργειας) ακολούθησα την παραγωγή σχεδόν όπου γυρίστηκε μέσα στην Θεσσαλονίκη, από το Τσινάρι και την Άνω Πόλη, μέχρι τα στενά του κέντρου και την πλατεία Αριστοτέλους, για να γίνει και η σχετική κάλυψη.

Για καλή μου τύχη, βγήκε και ένα αποκλειστικό τότε με τη συμμετοχή του Tim Blake Nelson, ενός ηθοποιού που θαυμάζω και είναι τακτικός στον θίασο των ταινιών των αδερφών Κοέν. Κάθε φορά που έφτανα εκεί ένιωθα ένα μικρό δέος από το μέγεθος και το στήσιμο της παραγωγής. Θυμάμαι τα ατελείωτα φορτηγά που είχαν σταθμεύσει κατά μήκος της Ολύμπου αλλά και στα παρακείμενα στενά της Συγγρού, όταν έκανε γυρίσματα στο κέντρο. Το πόσος κόσμος ήταν στημένος, δούλευε ή περίμενε υπομονετικά το σήμα του για να κάνει το δικό του κομμάτι για μερικά πλάνα που δε θα διαρκούσαν στην πραγματικότητα κάτι παραπάνω από μερικά λεπτά. Έτσι είναι όμως ένα γύρισμα ταινίας.

Όταν τελείωσε αυτό το κυνηγητό με εμένα και την παραγωγή του «The Bricklayer» -έτσι είναι ο αγγλικός της τίτλος- είχα μια βαθιά περιέργεια να δω πώς θα μεταφραζόταν όλο αυτό στην οθόνη. Περίμενα υπομονετικά κάποιο trailer το οποίο ήρθε μετά από 1.5 χρονο και προφανώς επιβεβαιώθηκε ότι ήταν μια μεσαίου budget b movie δράσης με κλισέ ύφος και στοιχεία μιας αντίστοιχης στα μέσα των 90s. Ο σκηνοθέτης της Renny Harlin έχτισε την καριέρα του πάνω σε αυτές, αν και έχει παραδώσει cult στιγμές με τον Bruce Willis στο Die Hard 2 και τον Σιλβέστερ Σταλόνε στο «Cliffhanger” (Βαρομετρικό χαμηλό).

H ταινία μετονομάστηκε κιόλας στον…απαραιτήτως ελληνικό τίτλο «Αποστολή στην Ελλάδα» αφού πράγματι τον πρωταγωνιστή της ταινίας που τον υποδύεται ο Aaron Eckhart τον στέλνουν για…μία αποστολή στην Ελλάδα μαζί με την Nina Dobrev. Ήθελα ακόμα να το δω γνωρίζοντας το τι θα είναι πάνω-κάτω αλλά είχα και μια προσδοκία του να είναι τίμια σε αυτά που θέλει να πει και να κάνει. Με μεγάλη απογοήτευση αντιλήφθηκα ότι ούτε τίμια είναι ούτε αυτά που θέλει να πει και να κάνει, δεν τα λέει και δεν τα εκτελεί με πειστικό τρόπο.

Άγαρμπο σενάριο που πηδάει από σκηνή σε σκηνή με εξίσου ασύνδετο μοντάζ. Οι σκηνές δράσης ήταν έντονες, είχαν βία και γδούπο αλλά κάπου το έχαναν στην χορογραφία και τα πολλά cuts. Ειδικά σε έναν κόσμο που πλέον έχει συνηθίσει στις χορογραφίες επιπέδου «John Wick» όπου οι μάχες είναι πιο εντυπωσιακές έτσι. Ο Vail του Erckhart έχει μια ιδιάζουσα κλίση προς το χτίσιμο και έχει ένα φετίχ θα έλεγα να σκοτώνει με το… μυστρί τους εχθρούς του.

Έβγαζε μια αίσθηση ότι όσο κι αν το πάλευε ο Harlin με την εμπειρία που είχε να βγάλει όσο το δυνατόν ένα καλύτερο αποτέλεσμα με το budget που είχε, τον πρόδιδε όλη η υπόλοιπη παραγωγή. Το ότι εντόπισα τεχνικά λάθη που έβγαζαν μάτια, όπως του ότι έλειπαν ολόκληρα ηχητικά εφέ σε σκηνές ή πράσινοι φωτισμοί εκεί που δεν υπήρχε…πράσινο φως να χαρίσει αυτή την αντίθεση στην εικόνα, αποδεικνύουν ότι όχι απλά δεν είχε μεράκι, αλλά έγινε και άρπα-κόλλα.

Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι υπήρχε μια σεκανς στο… Μετρό της Θεσσαλονίκης -που ακόμη σε ταινίες μόνο υπάρχει- μάλλον γιατί η ταινία ήθελε να μεταπηδήσει λίγο στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Και άντε την βάλατε τη σεκανς αγαπητοί μου συντελεστές γιατί έπρεπε να δούμε ένα άχρηστο πλάνο ότι…κινείται το μετρό; (αναρωτιέμαι μόνο). Ειδικά την στιγμή που σεναριακά δεν έστεκε καθόλου μιας και έκοβε όλη τη δράση που χτιζόταν με έναν εκτελεστή/ τρομοκράτη ελεύθερο στο κέντρο της πόλης.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι πολλές φορές το meme του Ντι Κάπριο που αναγνωρίζει τη σκηνή, ήταν η αντίδρασή μου συνεχώς βλέποντας την ταινία στο σινεμά, αφού πιο διασκεδαστικό μου ήταν να προσπαθώ να εντοπίσω τα σημεία όπου γυρίστηκε. Αν μη τι άλλο η Πλατεία Εμπορίου έλαμψε και ήταν ένα άκρως σουρεαλιστικό θέαμα το να βλέπω ένα μέρος που ουκ ολίγες φορές έχω πάει με τους φίλους μου για κρασιά, να αποτελεί σκηνικό χολιγουντιανής ταινίας.

Το ίδιο και Πλατεία Αριστοτέλους. Πανέμορφη και η γραφική Άνω Πόλη και το Τσινάρι που «πρωταγωνίστησαν» στην μοναδική καλά εκτελεσμένη σεκάνς της ταινίας, με την καταδίωξη στην Mercedes AMG του πράκτορα Vail (ή αλλιώς την budget βερσιόν της Aston Martin του James Bond). Μέχρι εκεί όμως, καθώς η Αποστολή στην Ελλάδα δεν κατάφερε ούτε τη βάση να περάσει. Οι ερμηνείες έμειναν σε πολύ ρηχά νερά για τους τρεις πιο έμπειρους χολιγουντιανούς ηθοποιούς δηλαδή τον Έκχαρτ, την Ντόμπρεβ και φυσικά τον Νέλσον, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο μάλιστα να μην επιδεικνύει καν μια βασική χημεία επί της οθόνης. 

Δεν έλειψαν επίσης οι κλισεδιές του πώς το Χόλιγουντ βλέπει ακόμη την Ελλάδα ως έναν τόπο με ριζωμένο το αντιαμερικανικό αίσθημα, αναχρονιστικό και σε κιτς βαθμό βαλκανικό. Εν τέλει, δεν χαίρομαι και ιδιαίτερα που αποτυπώθηκε έτσι η Θεσσαλονίκη, αν και ήταν το σκηνικό της ταινίας στο 70% των πλάνων. Ούτε το γεγονός ότι η παραγωγή δεν είχε την δέουσα αυτοεκτίμηση. Έφαγε ψωμί αρκετός κόσμος από τα γυρίσματα -θέλω να ελπίζω- όπως και το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα γυριστεί μια…τίμια ταινία στην Θεσσαλονίκη.