Werewolf by Night - Review: Η Marvel στο πιο horror και πειραματικό project της
Θα ξεκινήσω διαφορετικά αυτό το κείμενο με μια ιστορία που σχετίζεται προσωπικά με το Werewolf by Night. Ήταν τέλη δημοτικού προς γυμνάσιο όταν είχα τελειώσει σχεδόν ό,τι horror ταινία υπήρχε εκείνον τον καιρό, μαζί με τους νονούς μου που ήταν σινεφίλ και ειδικά λάτρεις αυτών των ταινιών. Όλα τα Friday The 13th (ναι, ακόμη και το Jason X), όλα τα Nightmare on Elm Street, τα Halloween -τότε άνθιζαν τα Saw- και τις mid/low-budget κυκλοφορίες του μήνα από το γειτονικό βιντεοκλάμπ τις είχα λιώσει.
Μέσα στην απελπισία μου για να καταναλώσω τέτοιες ταινίες μου ήρθε φλασιά να πάω στο παρελθόν. Το βιντεοκλάμπ είχε ένα ειδικό ράφι με όλες τις παλιές ασπρόμαυρες monster movies που λέμε, με τέρατα όπως ο Λυκάνθρωπος, ο Δράκουλας, ο Frankenstein και όλα τα παράγωγα και sequels της εποχής τους. «Γιατί όχι;» λέω από μέσα μου «είναι και εβδομάδας ενοικίαση θα τα δεις άνετος». Τα τσίμπησα όλα και ξεκίνησα το ταξίδι στον τρόμο που η Universal Pictures τότε μεσουρανούσε με τον εμβληματικό Δράκουλα του Bela Lugosi. Χάρη σε αυτό το ταξίδι εκτίμησα πολύ τις απαρχές του είδους και τα αλλόκοτα αλλά σημαντικά γεννοφάσκια του.
Fast forward στο τώρα και στην ανακοίνωση του Werewolf By Night της Marvel. Βλέποντας το trailer θεώρησα ότι είναι τραβηγμένη πολύ για τα μέτρα της Marvel αφού έδειχνε διαμελισμούς και αίματα. Αυτομάτως κέρδισε την προσοχή μου επειδή έδειχνε εξαιρετικά ιδιαίτερο και έμοιαζε να αποτίνει φόρο τιμής στην εποχή των monster movies της Universal. Στη θεωρία και στην όψη είναι 100% στην πράξη όμως είναι κάπου που το χάνει και δεν είναι τόσο σφιχτό σαν αποτέλεσμα όσο θα ήθελα.
Λίγα λόγια για την ιστορία να πω στο σημείο αυτό, η οποία ξεκινάει με τον θάνατο του θρυλικού κυνηγού τεράτων Οδυσσέα Bloodstone. Την ημέρα της κηδείας του γίνεται μια τελετή (και τουρνουά ταυτόχρονα) για να χριστεί ο διάδοχός του και κάτοχος της μαγικής Bloodstone. Μιας πέτρας που σίγουρα θα τη δούμε ξανά στο σύμπαν της Marvel αφού οι ιδιότητές της σχετίζονται με τον κόσμο των τεράτων και της μαγείας, χώρος στον οποία ίσα που βούτηξε το πόδι του το MCU. Έτσι μαζεύονται οι πέντε καλύτεροι κυνηγοί τεράτων, οι οποίοι θα πρέπει να επιβιώσουν αλλά και να παλέψουν μεταξύ τους για το ποιος θα σκοτώσει πρώτος το μυστήριο τέρας ενός λαβυρίνθου.
Ανάμεσά τους είναι ο Jack Russell του Gael Garcia Bernal και η Elsa Bloodstone της Laura Donnelly, οι οποίοι αν μη τι άλλο ξεχωρίζουν και ως χαρακτήρες και υποκριτικά μαζί με την Harriet Sansom Harris του «Memento”. Δεν είναι ερμηνείες που διεκδικούν δάφνες προφανώς, αλλά πατάνε πάνω σε αυτή την campy old school αισθητική, που όσοι έχετε δει έστω και μια τέτοια ταινία θα το αντιληφθείτε.
Η πλοκή ξετυλίγεται με παλιομοδίτικο τρόπο και χωρίς να προσπαθεί για κάποιο plot twist από το πουθενά, καθώς συνεχώς πειράζει τον θεατή με ατάκες που αφήνουν να εννοηθούν ότι «αυτός είναι». Θα μπορούσε να έχει λίγο μεγαλύτερη διάρκεια και να έχει μεγαλύτερη συνοχή; Ναι θα μπορούσε πολύ άνετα θαρρώ και θα μιλούσαμε για ένα άριστο αποτέλεσμα.
Ναι μεν είναι γύρω στα 50 λεπτά η διάρκεια αυτού του πρώτου “Marvel Studios Special Presentation”, όμως πάνω στον ενθουσιασμό της να φέρει το κάτι διαφορετικό και πατώντας αυστηρώς πάνω στις ράγες της Marvel και της Disney, κάπου χάνει την ευκαιρία για κάτι πραγματικά σπουδαίο. Λίγο ότι βάζει πολλά καρπούζια σε μια μασχάλη με β’ χαρακτήρες που εμφανίζονται για περίπου δύο λεπτά -μετρημένα- και απλώς πετάγονται από την ιστορία. Δηλαδή και να μην υπήρχαν το ίδιο θα εξελισσόταν η πλοκή. Λίγο και το γεγονός ότι εάν είχε ακόμη πιο τολμηρή διάθεση -και υποστήριξη- θα πήγαινε την ένταση στο…11 αντί για το 9.
Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήδη είναι ένα πολύ τολμηρό project και μακράν ό,τι πιο πειραματικό, αλλά και βουτηγμένο κανονικά στο genre του τρόμου, έχει προσφέρει η Marvel Studios μέχρι σήμερα. Κάτι τέτοιο δηλαδή είχα να δω από το WandaVision, που έκανε tribute στις sitcom σειρές. Όσο μπορεί να τραβήξει το σχοινί -και το τραβάει θα το δείτε- το κάνει με πάρα πολύ καλό τρόπο και κυριολεκτικά μοιάζει βγαλμένο από μια άλλη εποχή. Μακάρι να μπορούσε να τεντώσει τα ηλικιακά όρια -όπως μπορεί ο Deadpool- και μελλοντικά να δούμε κάτι πιο…pulp ίσως; Ο Michael Giacchino που κάνει το Marvel σκηνοθετικό του ντεμπούτο είναι λες και τον έβαλαν σε μια παιδική χαρά oldschool horror ταινιών. Εκτός του ότι είναι καλός στο κομμάτι αυτό, υπογράφει φυσικά και τη μουσική με ανάλογο τρόπο -άλλωστε είναι ένας θρυλικός και πολυβραβευμένος συνθέτης.
Στο Werewolf by Night το tribute στις ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου είναι αισθητικά πανέμορφο και προσωπικά με κέρδισε από το old-school intro του κιόλας. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία με την βρωμιά, τον κόκκο και τον θόρυβο του φιλμ είναι όλα τα λεφτά. Μια εξαιρετική λεπτομέρεια στη φωτογραφία είναι πως υπάρχει μέχρι το «κάψιμο» του φιλμ και η αλλαγή του tint του μαύρου σε ορισμένες σκηνές. Φυσικά και ο ήχος παραμορφωμένος με το φίλτρο που ακούγονταν οι ταινίες εκείνης της εποχής, κάνοντας την εμπειρία ακόμη πιο αυθεντική. Σαν παραγωγή επίσης με εξέπληξε σε ένα σημείο ευχάριστα με την ποιότητα που παρουσιάστηκε το Man Thing.
Τι είναι τελικά αυτό το πρώτο Marvel Studios Special Presentation; Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και -παρά τα ατοπήματα- απολαυστικό limited τεύχος του MCU για να εισάγει τον Λυκάνθρωπο του Gael Garcia Bernal και τον κόσμο των τεράτων επίσημα στο MCU. Είναι η Marvel στην πιο πειραματική της βερσιόν και εύχομαι να την αγγίξει ακόμη πιο σφιχτά μέσα από αυτά τα «special τεύχη» και την πλατφόρμα του Disney Plus, διότι αγγίζει αυτό που πραγματικά είναι οι comicbook ταινίες.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.