Star Wars: Andor – Οι «Rogue Oneίτες» στις θέσεις σας από τώρα | Premiere Review

To Rogue One: A Star Wars Story άφησε το δικό του ξεχωριστό και τραχύ αντίκτυπο στο σύμπαν του Star Wars, έχοντας λατρευτεί από τους fans σε ένα μεγάλο βαθμό για αυτό ακριβώς που είναι. Δηλαδή μια πολεμική, κατασκοπική και σκοτεινή ταινία εντός του Star Wars σύμπαντος, χωρίς ίχνος Jedi και της Force.

Αναμφίβολα το ύφος της είναι μοναδικό μέχρι τώρα στην φιλμογραφία του Star Wars και δίκαια έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές όλων. Ακόμη και εγώ που δεν το εξυμνώ τόσο, το θεωρώ ως κάτι το ξεχωριστώ και εκτιμώ βαθύτατα την προσπάθεια της Lucasfilm να προσφέρει μια αρκετά πιο ενήλικη πλευρά αυτού του κόσμου σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και ζοφερή στιγμή της ιστορίας του. Όταν το "διαφορετικό" σε μια δοκιμασμένη συνταγή γίνεται τόσο καλά άλλωστε, αξίζει να εκτιμηθεί κιόλας. Πάνω σε αυτές τις ράγες λοιπόν πατάει το "ANDOR", η νέα spinoff Star Wars σειρά του Disney Plus που είναι ήδη διαθέσιμη στην υπηρεσία και από τα πρώτα τρία επεισόδια αφήνει μια πολλά υποσχόμενη επίγευση.

Αρχικά να πούμε πως πρόκειται για prequel του Rogue One, όπου χρονολογεί την εξέλιξη του Cassian Andor -με επιστροφή Diego Luna- από έναν «κοινό» άνθρωπο προς τον αδίστακτο αρχικατάσκοπο των Επαναστατών στην ταινία του 2016. Κάποιοι θα πούνε ότι ο ρυθμός είναι αργός αλλά προσωπικά βρήκα το Andor να διατηρεί μια ισορροπία μεταξύ δράσης και ενός κατασκοπικού πολεμικού δράματος, με τους χαρακτήρες στο επίκεντρό της. Λιγοστά blasters, λιγοστά droids, πουθενά Jedis και Δύναμη (προφανώς) αλλά και άφαντοι ακόμη και οι Imperials.

Το ότι η σειρά είναι βουτηγμένη στον υπόκοσμο του Star Wars και αρκετά πιο ώριμη στο δίνει από τα πρώτα λεπτά. Εκεί όπου ο Cassian ψάχνοντας την αδερφή του -αυτός είναι ο σκοπός του όπως καταλαβαίνουμε- σε μια περιοχή που θυμίζει κάτι σαν τα “red lights” του Blade Runner. Σίγουρα αυτό δεν το περίμενα ποτέ να το δω στο Star Wars, αλλά να που έγινε. Μου άφησε μια εντύπωση πως το Andor είναι όσο πιο κοντά θα μπορέσουμε να βρεθούμε ποτέ στην ακυρωμένη σειρά "Star Wars: Underworld". Το που είσαι και τι θα δεις δηλαδή από εδώ και έπειτα, στο Andor θα το καταλάβεις από τα πρώτα 5-10, υποδειγματικά για τη μεταφορά του ύφους του, λεπτά. Και η μουσική του Nicholas Britell (Succession) έχει ψήγματα από Blade Runner και Vangelis και κάτι από Zimmer, που ταιριάζουν γάντι στο υπόλοιπο σκηνικό του. Είναι πολύ διαφορετική από αυτά που έχεις ακούσει και η προσπάθειά του μου θύμισε την πολύ επιτυχημένη του Ludwig Göransson να διαφοροποιήσει σε μεγάλο βαθμό τον ήχο του The Mandalorian από το υπόλοιπο πεντάγραμμο του Star Wars του John Williams.

Με λιγοστά μέσα όμως το Andor βρίθει αυτής της σκοτεινής μαγιάς του Star Wars που είδαμε στο Rogue One. Το ότι ο Tony Gilroy (σε ρόλο showrunner) και αρκετοί ακόμη συντελεστές του “Rogue One” επιστρέφουν για να ολοκληρώσουν αυτή την ιστορία φαίνεται σε κάθε του καρέ, γεμάτο από μεράκι και λεπτομέρεια. Η παραγωγή μοιάζει πολύ πιο ακριβή και πειστική στο μάτι από κάθε άλλη Star Wars σειρά μέχρι τώρα για δύο λόγους, από όσο αντιλαμβάνομαι, που τελικά παίζουν ρόλο.

Πρώτον δε χρησιμοποιήθηκε η Volume τεχνολογία όπως προηγουμένως και προτιμήθηκε το παραδοσιακό green/blue screen, έτσι η υφή της φωτογραφίας και των φωτισμών του σπανίως μοιάζουν τεχνητοί. Και δεύτερον ότι το 90% των πραγμάτων που βλέπουμε στην οθόνη υπάρχουν κιόλας, καθώς έκατσαν και έφτιαξαν ολόκληρη την πόλη του Cassian -και αρκετά ακόμη σκηνικά- και το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του.  Οπτικά λοιπόν το Andor παίρνει τα εύσημα με το καλημέρα, κάνοντάς το μια φυσική προέκταση του Rogue One.

Πέρα από το θέαμα όμως που μετά τις πρόσφατες απογοητεύσεις στον τομέα αυτό (βλ. το Obi-Wan Kenobi σε σημεία), ας πάμε και στην ουσία. Θα αναρωτηθείτε αρχικά «τι μας νοιάζει ο Andor» και «τι έχει να προσφέρει παραπάνω αυτός ο χαρακτήρας;» πολύ εύλογα. Μιλάμε, ωστόσο, για μια σειρά που απευθύνεται στους Star Wars fans και δη σε αυτούς που αγάπησαν την Rogue One πλευρά του, επομένως έχει. Έπειτα η προσεγμένη γραφή του, ο τρόπος που εξελίσσεται η αφήγηση και τα μηνύματα που περνάει όχι μόνο είναι επίκαιρα αλλά μπορούν και να σε κάνουν να ταυτιστείς.

Αυτή η σαθρή καθημερινότητα στον πλανήτη του Cassian, με τους εμπόρους, τους απατεώνες και γενικότερα τον υπόκοσμο, αλλά και η εναλλαγή των γεγονότων μεταξύ δύο χρονικών σημείων που συνθέτουν σαν παζλ τον χαρακτήρα του και τον ξεφλουδίζουν, είναι θαρρώ μέσα στα μεγάλα ατού του μέχρι τώρα.

Ο Cassian είναι αγανακτισμένος από τον κόσμο που ζει, από τον ζυγό της Αυτοκρατορίας και την αλαζονία που τους δέρνει και η αλήθεια είναι πως κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να αγιάσει ο σκοπός τα μέσα. Ο κόσμος του δεν τον αφήνει περιθώρια να ονειρευτεί μια άλλη ζωή και παλεύοντας δεξιά και αριστερά με κομπίνες, προσπαθεί να λυτρωθεί με το να βρει τη χαμένη του αδερφή. Τα «ταλέντα» του όμως ανακαλύπτονται από κάποιους που υποκινούν την απαρχή των Rebels και κάπου εκεί μας αφήνουν τα τρία πρώτα επεισόδια του Andor.

Με μια δυνατή γεύση ενός κατασκοπικού θρίλερ που και καλογραμμένου φαίνεται πως είναι και διαθέτει υψηλά στάνταρ στην παραγωγή, χωρίς εικαστικές και δημιουργικές παραφωνίες, το Andor έθεσε γερές βάσεις για τη συνέχεια. Έχουμε βέβαια ακόμη 9 επεισόδια για να δούμε που θα καταλήξει η 1η σεζόν μιας και ήδη γνωρίζουμε ότι θα έρθει και μια 2η σεζόν με ακόμη 12 επεισόδια, που θα μας φέρουν κυριολεκτικά μια ανάσα πριν την πρώτη σκηνή του Rogue One.