Westworld Season 4: Μια ανάσα πριν το μεγάλο δυσοίωνο φινάλε - Review

Το μέλλον της ανθρωπότητας φαντάζει πιο αβέβαιο απο ποτέ στη σειρά του HBO
19 Αυγούστου 2022 09:28
Westworld Season 4: Μια ανάσα πριν το μεγάλο δυσοίωνο φινάλε - Review

Το δυσοίωνα φουτουριστικό δράμα του HBO, Westworld ολοκλήρωσε πρόσφατα την 4η σεζόν του αποτελώντας τον προάγγελο του τέλους, δηλαδή του 5ου που  θα επισφραγίσει την διάσημη sci-fi ανθολογία.

Οι δημιουργοί του τηλεοπτικού project, Lisa Joy και Jonathan Nolan έθεσαν για ακόμη μία φορά φλέγοντες φιλοσοφικούς προβληματισμούς που περιστρέφονται γύρω από το μέλλον της ανθρωπότητας ειδικά όσον αφορά στην τεχνολογική της εξέλιξη. Και ο 4ος κύκλος συνεχίζει να διατηρεί τη σχεδόν νιχιλιστική φιλοσοφία του όλου concept και μας παρουσιάζει μία όχι και τόσο αισιόδοξη προοπτική για το αύριο του πλανήτη, ένα δυστοπικό σενάριο που κανείς δεν εύχεται να βρει ρεαλιστική διέξοδο. Βεβαίως, εν προκειμένω, βλέπουμε τα κύρια μέλη του cast να επιστρέφουν δριμύτερα: Evan Rachel Wood, Thandiwe Newton, Jeffrey Wright, Tessa Thompson, Aaron Paul, Angela Sarafyan, Ed Harris, James Marsden και ο Luke Hemsworth.

Η υπόθεση του νέου κύκλου τοποθετείται χρονικά στο πρώτο σκέλος του εφτά χρόνια ύστερα από τα τελευταία γεγονότα της 3ης σεζόν, στο 2060, ενώ στο δεύτερο μισό η δράση εκτυλίσσεται 23 χρόνια μετά, στο 2083. Η εποχή που έχει εγκαινιαστεί θυμίζει πολύ μία ζοφερή οδύσσεια για την μοίρα του ανθρώπινου γένους στη Γη και το πόσο επισφαλές είναι πια να οδηγηθεί σε ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε τι. Σε ένα τέτοιο κόσμο όπου διασταυρώνεται το αύριο με το αναθεωρούμενο παρελθόν, οι επιπτώσεις από την ακόρεστη όρεξη του ανθρώπου για περισσότερα, εκδηλώνεται με ακόμη πιο μεγάλη σφοδρότητα και περισσότερα μελανά σημεία.

Εν προκειμένω, λοιπόν, βλέπουμε τον ‘William’ να έχει προσαρτήσει στην κατοχή του μία έκταση-κλειδί ενώ επιδιώκει να αποκτήσει τον έλεγχο πολλαπλών κεντρικών μονάδων “παίζοντας” πλέον με μία νέα κρυμμένη ατζέντα στο μυαλό του. Προφανώς, και ο εν λόγω δρων επιθυμεί να κρατήσει την μερίδα του λέοντος για εκείνον, και θα το κάνει φυσικά χωρίς ενδοιασμούς ή ηθικούς φραγμούς, εκβιάζοντας «θεούς και δαίμονες».

Από την άλλη, συναντάμε την ‘Dolores’ να έχει υιοθετήσει μία νέα ταυτότητα στη ζωή της. Έχει επαναπρογραμματιστεί έτσι που δεν έχει καμία επίγνωση για το πραγματικό της background, ενώ διάγει μία τελείως διαφορετική ζωή. Η ‘Maeve’ έχει επιλέξει μία άλλη κανονικότητα εκτός δικτύου, έτσι που να περνάει απαρατήρητη και κάτω από το ραντάρ των αρχών. Επιπλέον, και ο ‘Caleb’ έχει συνεχίσει παρακάτω έχοντας μία πιο ήρεμη καθημερινότητα, χωρίς ωστόσο, αυτό να σημαίνει πως τα περασμένα δεν τον στοιχειώνουν ακόμη.

Ό,τι σκοτεινό ξεκίνησε ως σχέδιο από το θεματικό πάρκο του ‘Westworld’ φροντίζουν να το πάνε ένα βήμα παρακάτω οι άρρωστα φιλόδοξοι συνεχιστές ενός εφιαλτικού οράματος όπου η τεχνητή νοημοσύνη ζητά να ξεπεράσει με τις τρομακτικές της δυνατότητες και να αφήσει προ πολλού πίσω της την καθεαυτού πραγματικότητα.

Τα ακανθώδη ερωτήματα που συνέχουν το όλο εγχείρημα παραμένουν, και καθίστανται ακόμη πιο έντονα. Εν τέλει, μπορεί να μετρηθεί η δύναμη συνειδητού και ασυνείδητου; Μπορεί να ‘κλωνοποιηθεί’ και να μεταφερθεί επιτυχώς η ανθρώπινη συνείδηση; Σε τί βαθμό υφίσταται ο έλεγχός της; Η ελεύθερη βούληση, ενδέχεται κάποτε να φαντάζει άπιαστο όνειρο; Πόσο κοντά είμαστε σε αυτό το σημείο; Η αυτενέργεια, οι ενστικτώδεις προσδοκίες και οι ευσεβείς πόθοι είναι τελικά προϊόν της ίδιας μας της θέλησης ή μήπως κάτι που μας το υπαγορεύουν και μας υποβάλλουν σε αυτό οι εξωτερικές περιστάσεις; Πόσο πολύ δοκιμάζονται τα όρια του «σκέφτομαι, άρα υπάρχω» υπό το πρίσμα της τεχνολογικής προόδου και της ντετερμινιστικής άποψης που συχνά την συνοδεύει;

Το στοιχείο της αναδρομής εξακολουθεί να είναι κυρίαρχο και έρχεται να υπενθυμίσει σημαντικές στιγμές της προηγούμενης σεζόν. Επιπρόσθετα, και φέτος στο Westworld ο παράγοντας του απρόβλεπτου είναι παρών αλλά αρκετά συγκρατημένα.

Τα σκηνικά που αποτυπώνονται μέσα από ειδικά εφέ δεν σταματούν αισθητικά να εκπλήσσουν το κοινό. Συν τοις άλλοις, οι εξαιρετικές ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών διατηρούν το ενδιαφέρον του θεατή αδιάπτωτο και σίγουρα σε κάνουν να αγωνιάς για το τί μέλει γενέσθαι όσον αφορά στις φιγούρες που υποδύονται.

Παρ’ όλο που οι συντελεστές επιδιώκουν να εισάγουν καθοριστικές ανατροπές ώστε να συντηρήσουν την mindtwisting προσέγγιση που χρησιμοποίησαν ήδη από την αρχή της σειράς, εντούτοις, μοιάζει να σκοντάφτουν κάπου κάπου σε αυτήν τους την πρόθεση. Ακόμη και που επιδιώκουν να πλέξουν εκ νέου ένα πέπλο μυστηρίου με μία φρέσκια κατάσταση-αίνιγμα, δεν παύουν να υπάρχουν φάσεις κατά τις οποίες ορισμένα πράγματα επαναλαμβάνονται, διαδραματίζονται με υπερβολές και νοηματικές αστοχίες ή απλώς κάνουν κοιλιά.

Η 4η σεζόν του Westworld κλείνει με ένα πολύ ενδιαφέρον επεισόδιο, έναν επίλογο που τιτλοφορείται ως «Que Será, Será» και αυτό όχι ξάστοχα αφού υπονοεί κάτι πολύ σαφές. Και το καταλαβαίνεις ειδικά αν σκεφτείς τη συνέχεια της φράσης: “ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει”. Αυτό σίγουρα περιλαμβάνει μία πολύ ρητή υπόσχεση, σχεδόν αναπόδραστη βεβαιότητα. Σαν να ‘ναι όλα τελεολογικά δοσμένα, θα ολοκληρωθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οδηγώντας σε αυτό που όντως προορίζονται να εκπληρώσουν ως σκοπό.