Prey: Όταν το θήραμα γίνεται ένας ικανός Κυνηγός – Review

Μπορεί το θήραμα να γίνει ικανός Κυνηγός; Μπορεί μια φαινομενικά αδιάφορη ταινία ενός franchise, που οι καλύτερές του μέρες έχουν περάσει, να βγάλει ένα αντάξιο του ονόματός του φιλμ; Την απάντηση δίνει στη 1 ώρα και 40 λεπτά που διαρκεί το Prey, το prequel των Predator ταινιών. Και όταν λέμε prequel μιλάμε για 300 χρόνια πίσω prequel. Τι γίνεται σε αυτή την ταινία, η οποία φαινομενικά μοιάζει αποσυνδεδεμένη από τις υπόλοιπες ταινίες του «Κυνηγού»; Ξεχάστε τις μάτσο ατάκες, τους μάτσο χαρακτήρες, τα μπράτσα του Σβαρτσενέγκερ και του Weathers να σφίγγονται, ο ιδρώτας να τρέχει και αν ανταλλάσσουν φλογερές ματιές.

Η προσέγγιση εδώ είναι άκρως προσγειωμένη, τραχιά και γήινη. Σαν να θέλει πράγματι να δώσει την ακόμη πιο γήινη πλευρά αυτού του franchise, που η εξωγήινη δύναμη έρχεται να επιβληθεί στην ανθρώπινη αλαζονεία και αφέλεια, με την πιο ακραία μορφή sci-fi βίας. Πρωταγωνίστρια είναι μια νεαρή θεραπεύτρια της φυλής των Comanche, η οποία θέλει να γίνει και αυτή τρανή κυνηγός όπως ο αδερφός της. Είναι τόσο απλή η ιστορία και κάπου εκεί έρχεται η οντότητα του Κυνηγού να δώσει τον στόχο στην Naru να εκπληρώσει το σκοπό της. Η αλήθεια είναι πως από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις ότι το σενάριο είναι ο ορισμός του προβλεπόμενου για το που θα ολοκληρωθεί και, εν τέλει έτσι καταλήγει.

Ωστόσο έχει ένα ταξίδι στην πορεία, μέχρι να χτίσει την τελική αναμέτρηση μεταξύ της Naru και του Κυνηγού, που έχει αποδοθεί με συνέπεια. Κυρίως ως προς το τι δείχνει και πως αποπληρώνει τον θεατή στο φινάλε με τις αφηγηματικές κλωστές του. Είτε είναι μερικές από τις λιγοστές ατάκες που επαναλαμβάνονται με κλισέ τρόπο που πλέον φέρει όμως μεγαλύτερη σημασία, είτε λεπτομέρειες από την σκληραγώγηση της Naru στον αχανή κόσμο της επιβίωσης. Να πω σε αυτό το σημείο ότι η Amber Midthunder κάνει μια αξιοσημείωτη δουλειά με την ερμηνεία της, καθώς καλείται να βγάλει το υποκριτικό κομμάτι κυρίως με τα μάτια και την φυσικότητά της. Η ίδια της κυριαρχεί σε κάθε σκηνή και δικαιώνει το σενάριο που βασίζεται εξ’ ολοκλήρου πάνω της και όχι σε ένα εντυπωσιοθηρικό κυνήγι μεταξύ του Predator και αυτής. Η σκηνοθεσία εδώ αντιλαμβάνεται ότι το βλέμμα της μιλάει από μόνο του και σε πολλές περιπτώσεις μιλάει μόνο του, μαζί με τα φοβερά καταπράσινα λιβάδια των Great Plains των ΗΠΑ.

O Dan Trachtenberg που το σκηνοθετεί δεν έχει και το πιο στιβαρό ρεζουμέ, έχοντας αναλάβει στο παρελθόν το τίμιο 10 Cloverfield Lane, ως το μεγαλύτερο highlight του. Εδώ, μπορεί να μην αποδεικνύει ότι είναι κάποιος βιρτουόζος, αλλά φέρνει εις πέρας μια αρκετά προσγειωμένη, με όσο το δυνατόν λιγότερο “cheesiness” γίνεται ταινία στο σύμπαν του Κυνηγού. Κάτι που εκτίμησα επίσης είναι ότι δεν προσπαθεί να κάνει επίκληση στο συναίσθημα με φτηνά callbacks στο παρελθόν των Predator ταινιών ή να επικαλεστεί easter eggs απλά για να θυμίσει στον θεατή ότι προέρχεται από εκεί. Στα highlights της δουλειάς του στο PREY θα έλεγα πως είναι η μεταφορά της οσμής και της όψης μιας ταινίας "Predator" σε ένα διαφορετικό πιο "πρωτόγονο" σκηνικό. Και ναι σε σημεία θέλει πολύ να θυμίζει "Apocalypto" και είναι ένα από τα στοιχεία που οπτικά απολάμβανα να βλέπω.
Δεν το παρακάνει με τη βία και ξέρει να τη διαχειρίζεται σκηνοθετικά και φωτογραφικά για να μην το παρακάνει και μετατραπεί σε "gorefest".

Βέβαια, το παρακάνει σε σημεία με την πρωταγωνίστρια και τις ικανότητές της μπροστά στον Κυνηγό, ο οποίος και αυτός "επιστρέφει" πιο πρωτόγονος και ίσως χωρίς μεγάλη εμπειρία με την ανθρώπινη φυλή. Θα πω ότι ο σχεδιασμός του σαν ένας "αρχέγονος" Predator είναι πολύ ενδιαφέρον και προσφέρει σεναριακά πατήματα που η Naru τα εκμεταλλεύεται -και η ταινία επίσης για να διεκπεραιώσει τον στόχο της. Απλώς πάνω στην προσγειωμένη υφή του και πάνω στο γκάζι που πατάει ακριβώς πάνω στο 60λεπτο, ξεχνάει να το αφήσει στο τέλος. Ωστόσο, προσφέρει μερικές καλογυρισμένες, βγαλμένες από τα "εγχειρίδια" του Predator franchise σκηνές δράσης που ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Θα ήθελα ωστόσο λίγο παραπάνω τη σύγκρουση του εξωγήινου και γήινου στοιχείου, δηλαδή μια εμβάθυνση στο ευρύτερο lore διότι ενώ θέλει να είναι μέρος του Predator franchise, μοιάζει αρκετά αποκομμένο και κούφιο στο φινάλε. Είναι τόσο αυτοτελές που αναιρεί την όποια άγρια και τραχιά ομορφιά είχε αυτό το ταξίδι της Naru και της μεταμόρφωσής της σε… Κυνηγό. Αυτό ίσως να το λέω επειδή μου άρεσε αυτή η πλευρά του Predator franchise και να ήθελα λίγο παραπάνω.

Εν τέλει, πράγματι, παρά το ότι προσφέρει μια πολύ διαφορετική Predator ταινία και στοχευμένη στα όσα θέλει να επιτύχει, μοιάζει με μια ταινία που ταιριάζει ως μια streaming κυκλοφορία. Φαίνεται ότι είναι περιορισμένη στο budget και σίγουρα όχι με τον κακό, πρόχειρο, mid-budget Netflix τρόπο. Σίγουρα είναι μια πρόταση του Disney+ που αξίζει να τσεκάρετε ένα βραδάκι με την παρέα σας.