Servant: Η απόκοσμη ένταση της θρίλερ σειράς της Apple συνεχίζεται | S3 Finale Review

Θα το γράψω για πολλοστή φορά, έτσι για να το θυμίζω ή να το μαθαίνει όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο: Το Servant είναι ένα μοναδικό διαμάντι στον κατάλογο του Apple TV+ και μια σειρά που αξίζει τον χρόνο σας, διότι δεν υπάρχει όμοιά της -από όσο γνωρίζω- αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση.

Αφού ξαναέβγαλα από μέσα μου αυτή την παρότρυνση, ας προχωρήσω προς τα ενδότερα της 3^ης σεζόν του Servant, η οποία ολοκληρώθηκε και παρά το ότι διατήρησε όλα τα καλά στοιχεία της σειράς, με άφησε με μερικά παράπονα που θα σας αναλύσω παρακάτω.

Για αρχή θα αναφερθώ στις αρετές του Servant, όπου στην 3^η σεζόν όχι μόνο τελικά εντείνονται, αλλά εξελίσσονται πέραν των στενών ορίων του. Μετά τα πρώτα επεισόδια οι Turners και οι γύρω χαρακτήρες προσπαθούν να ζήσουν μια πιο εξωστρεφή ζωή, μόνο που οι κακοτυχίες και οι αναποδιές δεν τους αφήνουν σε ησυχία. Εκεί που προσπαθούν να ισορροπήσουν τις ζωές τους με τον Jericho να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά της Dorothy, αυτή βιώνει το lifestyle της να καταρρέει, μιας και είναι η μόνη καχύποπτη απέναντι στην Leanne.

Το μητρικό της ένστικτο γίνεται όπλο και αφηγηματικό τόξο για να κορυφωθεί η ένταση που χτίζεται -πολύ βραδύκαυστα θα έλεγα- καθ' όλη αυτή τη σεζόν. Ορίστε μια αρετή που το Servant ξέρει να χειρίζεται ακόμα άριστα: η ισορροπία μεταξύ του σασπένς και της συνεχόμενης έντασης στις σκηνές, ακόμη και αν βλέπουμε για παράδειγμα τον Shawn του Toby Kebell να μαγειρεύει κάτι στην κουζίνα.

Είναι αυτή η μοναδική αύρα που έχει το Servant και μέχρι τώρα σε τέτοιο αλλόκοτο βαθμό σπάνια συναντάς στη σημερινή τηλεόραση, για αυτό και του δίνω άξια -κατ’ εμέ- τον τίτλο ενός διαμαντιού του "new weird" είδους, που συνδυάζει αλλόκοτες εικόνες, χαρακτήρες και καταστάσεις με εκφάνσεις τρόμου.

Η 3^η σεζόν προχώρησε προς το φινάλε χτίζοντας μία θεματολογία πως όλα γύρω στο σπίτι των Turners σαπίζουν, με βιβλικές αλληγορίες, καθώς το θρησκευτικό στοιχείο στο δημιούργημα των Basgallop και M. Night Shyamalan είναι στο επίκεντρο. Εδώ να πω πως η κόρη του Shyamalan, Ishana, κάνει τελικά φοβερή δουλειά αναλαμβάνοντας τα σκηνοθετικά καθήκοντα των επεισοδίων, σε σημείο που ο πατέρας της τελευταία δεν μας έχει χαρίσει στις ταινίες του.

Η χημεία του cast μεταξύ τους είναι και πάλι ένα από τα δυνατά στοιχεία του σόου, με τη φωτογραφία και τη σκηνοθεσία να παραμένει στα ίδια εφευρετικά και πανέξυπνα επίπεδα. Η φωτογραφία από μόνη της -και η μουσική- χτίζουν ευφυέστατα αυτόν τον μικρόκοσμο του παράξενου σπιτιού των Turners και των ενοίκων του.

Εκεί που με απογοήτευσε η 3^η σεζόν είναι πως έχτισε και έχτιζε… και έχτιζε σε σημείο που παρά έβρασε η συνταγή και έχασε την ευκαιρία να δώσει κάποιες απαραίτητες απαντήσεις. Δε λέω, καλό το σασπένς και το μυστήριο, αλλά κάποια βασικά πράγματα θα μπορούσαν να είχαν απαντηθεί στο φινάλε, όπως από που πηγάζουν οι «δυνάμεις» της Leanne ή κάποια περισσότερα στοιχεία για την αίρεση από όπου προέρχεται. Παρά το ότι η παρουσία των αιρετικών ήταν έντονη, αναλώθηκαν σαν φιγούρες που απλώς προκαλούσαν έναν παρωδικό φόβο στους χαρακτήρες και τίποτα παραπάνω.

Υπήρξαν, βέβαια, και οι υποστηρικτές της Leanne που απλώς ξεφύτρωσαν από το πουθενά και για όλη την 3^η σεζόν δεν πρόσφεραν κάποια συνταρακτική αποκάλυψη για το παρελθόν της. Πάτησε δηλαδή υπερβολικά το φρένο στο αποκρυφιστικό κομμάτι της ιστορίας εις βάρος του.

Ελπίζω πως η 4^η σεζόν του Servant να είναι καταιγιστική ως προς τις απαντήσεις της, μιας και θα είναι η τελευταία της σειράς, επομένως θέλοντας και μη θα πρέπει να κλείσει κάποιους αφηγηματικούς ιστούς.