Uncharted ή αλλιώς η διαιώνιση της κατάρας των videogame ταινιών | Review

Έχετε πετύχει τον εαυτό σας να προσπαθεί με ανοιχτό μυαλό να πασχίζει να βρει κάτι καλό σε μια ταινία απλά για να περάσει καλά και τελικά τα αρνητικά να είναι τόσα, που γίνεται αδύνατο; Οι videogames ταινίες το έχουν αυτό και πλέον μιλάμε ανοιχτά για μια «κατάρα» που τις ακολουθεί και εύχομαι κάπως και κάποια στιγμή να την…ξορκίσουν.

Ήλπιζα πως θα γίνει με το Uncharted, το λατρεμένο και αριστουργηματικό franchise παιχνιδιών δράσης της Naughty Dog που βουτάει στο σινεμά, κουβαλώντας ήδη στις πλάτες μπόλικη κινηματογραφική σάλτσα. Αυτό ήταν το συστατικό που τα έκανε τόσο αγαπημένα στο gaming κοινό και θεωρούνται διαμάντια στο είδος τους.

Οπότε γιατί να γίνει ταινία αφού ήδη είναι…σαν ταινία; Αυτό είναι μια εύλογη απορία που γρήγορα απαντάται κυνικά με τη λέξη «κέρδος» και αυτό είναι που νοιάζει τη Sony Pictures, το να εκμεταλλευτεί το βάρος του ονόματος για όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα στο box office, χωρίς να την ενδιαφέρει και πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Αρκεί να «τικάρει» τα τυπικά των blockbusters ταινιών δράσης, να έχει έναν ευρέως αποδεκτό και αγαπημένο στη νέα γενιά πρόσωπο -τον Tom Holland ως Nathan Drake- και «είμαστε κομπλέ, δώστε το».

Ακριβώς αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που διαπίστωσα με την ταινία Uncharted: είναι ένα τυποποιημένο blockbuster με περιτύλιγμα που ενίοτε θέλει να θυμίζει τα βιντεοπαιχνίδια της Naughty Dog και άλλοτε βολικά δεν τα ακολουθεί πιστά. Τα σκαμπανεβάσματα στην λογική ταινιών δράσης και οι γενικότερες ανακρίβειες ή σεναριακές παραλείψεις που στην ροή είναι εξώφθαλμες χαλάνε το ρυθμό της και σε κάνουν να αναρωτιέσαι «πώς έγινε εκείνο πριν, ενώ τώρα το τάδε δε γίνεται έτσι;», χωρίς να θέλω να δώσω spoils. Για γέλια και για κλάματα αυτή η ανισορροπία που μου θύμισε την εξευτελιστικά άμυαλη δράση και το ύφος του «Red Notice” του Netflix όσοι το έχετε δει.

Κάνει και μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεχωρίσει από το τσούρμο των ταινιών δράσης και από την τυποποίησή του, με το να μπερδέψει τη σειρά των γεγονότων χρονικά. Όμως αγαπητέ Ruben Fleischer και όποιον έχεις για μοντέρ δεν είστε Nolan για να παίζετε με τον χρόνο απολαυστικά. Επίσης όσοι έχετε παίξει τα παιχνίδια θα αντιληφθείτε πολύ γρήγορα ότι συγχέει πολλά γεγονότα από το “Drake’s Fortune” και πολύ περισσότερο του «Uncharted 4: A Thief’s End” για να δημιουργήσει το δικό του origin story του νεαρού Drake. Βιάζεται και εδώ να δημιουργήσει ένα συναισθηματικό υπόβαθρο για τη σχέση του Nate με τον αδερφό του Sam αλλά δεν τα καταφέρνει -παρά το ότι η ερμηνεία του Holland σε μια σκηνή είναι αξιοπρεπέστατη.

Ο Holland με το συνεχώς ευχάριστο, ανεβαστικό στιλ προσπαθεί πάρα πολύ να γίνει Nathan Drake και να σηκώσει όλο το βάρος της ταινίας, αλλά μάλλον η κατεύθυνση δεν τον βοηθάει. Ίσως και το στιλ του τελικά απλώς να μην είναι του Drake που συνηθίσαμε. Εκείνος είναι πιο πονηρός, πιο αλαζονικός αλλά βαθιά στην καρδιά ένα καλό παιδί. Όπως όμως σχολιάζει σε μια εύστοχη meta ατάκα, «παράείναι καλό παιδί» με την τσιτωμένη του συμπεριφορά και η έλλειψη «μαγκιάς» που διακρίνουν τον “videogame” Nathan.

Επίσης η διατύπωση του κινηματογραφικού Drake γίνεται με κάποιες άστοχες πρωτοβουλίες, όπως το ότι έχουμε ένα μοντάζ με το να χτυπιέται μόνος του στη γυμναστική ή με το να τον κάνουμε…μπάρμαν. Που εκ του αποτελέσματος έγινε μάλλον για να πληθαίνουν τα σκηνικά και οι φωτισμοί χωρίς ιδιαίτερο αντίκτυπο στον χαρακτήρα, σα να βλέπω μπροστά μου τους σεναριογράφους «έλα γράψ’του εκεί δυο αράδες να τελειώνουμε ντε».

Ο Mark Wahlberg ως Sully δεν μου έκατσε ποτέ σαν τον Sully που είχα μάθει ως προς την ερμηνεία του χαρακτήρα. Πρώτο και κυριότερο φάουλ η βοστωνέζικη προφορά του που τον κάνει σαν κακή κόπια του αυθεντικού χαρακτήρα. Για να μη σχολιάσω περαιτέρω την «μεταμόρφωσή» του στον “videogame” Sully που γίνεται για να «τικάρει» η ταινία ότι το έκανε και αυτό.

Γενικότερα αφήνει μια αίσθηση όπως προανέφερα ότι στήνει σκηνές και σεκάνς δράσεις για να πει ότι τα έκανε για χάρη του ονόματος Uncharted και δε συμβαίνουν οργανικά. Τίποτα δεν είναι οργανικό και όλα γίνονται βιαστικά για να συμπτυχθεί αυτή η κινηματογραφική περίληψη των Uncharted 3-4.  Σε σημεία υπερπροσπαθεί να θυμίσει ο Holland σαν άλλος Indiana Jones όμως η ρηχότητα του σεναρίου πνίγει και αυτή την απόπειρα.

Και σε αυτό το σημείο να πάω στο επίσης εκνευριστικά τυποποιημένο και άχαρο τεχνικό του κομμάτι. Αγαπητή Sony Pictures αν θέλεις να μεταφέρεις ένα videogame που η δράση του μας έχει κόψει την ανάσα σε ταινία κάνε το σωστά και όσο πιο αψεγάδιαστα γίνεται. Όταν στη βασικότερη και πιο highlight σκηνή της ταινίας, αυτή του αεροπλάνου από το Uncharted 3 δεν έχεις το budget ή την τεχνολογία να την μεταφέρεις, μην την κάνεις. Όταν για παράδειγμα ο Tom Cruise έχει κάνει ψωμοτύρι αυτές τις επικίνδυνες σκηνές χρόνια τώρα με πρακτικό τρόπο κιόλας και έρχεσαι με CGI και κακό τεχνητό φωτισμό, απλά κοπιάρεις  με άσχημο τρόπο τον πρωτοπόρο. Ούτε η φωτογραφία του πρόσφερε κάτι το αξιοσημείωτο που να με κάνουν να πω ότι είδα κάτι όμορφο τουλάχιστον. Πολύ κρίμα επίσης να χάνεται η μουσική των Uncharted σε μια άψυχη μεταφορά της, παρά την τίμια προσπάθεια του άλλοτε εξαιρετικού Ramin Djawadi να βάλει το ταλέντο του.

Στο δια ταύτα, η ταινία Uncharted δεν καταφέρνει να ξορκίσει την κατάρα των videogame ταινιών δυστυχώς. Τη διαιωνίζει με όλα τα βαρετά κλισέ, τις προχειρότητες και τις άψυχα blockbusterικές σκηνές, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο μεράκι. Κρίμα δηλαδή να μένουμε πάλι με το «αν» γινόταν διαφορετικά.

Ευχαριστούμε τα Cineplexx για την προβολή της IMAX έκδοσης.