Το Spider-Man: No Way Home είναι το “Endgame” του Tom Holland | Review

Κάθομαι στο PC μου για να γράψω αυτό το κείμενο, προερχόμενος από μια ενθουσιώδεις πρεμιέρα του Spider-Man: No Way Home, μιας ταινίας που περίμενε -κυριολεκτικά- σχεδόν όλος ο κόσμος. Υπήρχε ένα αδιανόητου επιπέδου hype που έχτισε και κουβάλησε όπως το Avengers: Endgame το 2019, με το οποίο η σύγκριση που κάνω εδώ -και είχε γίνει καιρό πριν την πρεμιέρα- είναι δίκαιη. Και εξηγούμαι, διότι πρόκειται για ένα αρκετά καλό παράδειγμα για να καταλάβει κάποιος που δεν το έχει παρακολουθήσει ακόμα, το πόσο δύσκολo και περίπλοκο εγχείρημα είναι η διαχείριση της κορύφωσης. Μιας κορύφωσης που έρχεται να δέσει αφηγηματικούς κρίκους πολλών ταινιών μαζί, ενός θρησκευτικά λατρεμένου ήρωα, με fanbase που θα ξεκοκαλίσει κάθε λεπτομέρεια.

Όπως και στο Avengers: Endgame αναρωτιόμουν τότε εάν και κατά πόσο σε μια τόσο εκλαϊκευμένου επιπέδου κινηματογραφική εμπειρία είναι απαραίτητη μια στεγνή κριτική. Ειδικά όταν κυριολεκτικά το νέο Spider-Man θα το δει και η «κουτσή Μαρία», τότε έρχεσαι απλά να προσθέσεις και τη δική σου, σαν ένα λιθαράκι στον ντόρο που δημιουργεί.

Σκέφτομαι πως δε μπορεί να κριθεί σαν όλες τις άλλες ταινίες εκεί έξω, διότι προσφέρει ένα πακέτο στον θεατή που σπάνια συναντάται σε μια τόσο καλά συμπυκνωμένη μορφή. Αναρωτιέμαι επίσης μέσα μου πόσο μας είχε λείψει μια τόσο κοινή, συναρπαστική και βροντερή πρεμιέρα ταινίας, σε μια κατάμεστη αίθουσα που δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα, να ζεις μαζί με τον διπλανό σου και τον παρα-παρά διπλανό σου μια ταινία σαν ένα απολαυστικό τρενάκι.

Όσες προκαταλήψεις και να υπάρχουν για το είδος αυτό, όσο και εγώ να αγαπάω εξίσου τις μη-blockbuster παραγωγές, νιώθω για ακόμη μια φορά πως αυτή την εμπειρία του blockbusterικού σινεμά, μόνο μια Marvel τελικά παραδίδει με τέτοιο μεθυστικά μαγικό τρόπο.

Δύο χρόνια μετά το Spider-Man: Far From Home και μια πανδημία μετά, επιστρέφουμε ακριβώς μετά από το καρέ που τελείωσε τότε η ταινία και μας μεταφέρει ακριβώς στον απόηχο της αποκάλυψης της ταυτότητας του Peter Parker. Κυριολεκτικά, λοιπόν, δεν χάνει…δευτερόλεπτο στο να ξεκινήσει σφαίρα αυτό το τρενάκι που καθοδηγεί ο Jon Watts με εξαιρετικά μεθοδικό τρόπο. Μου έδωσε την εντύπωση πως τράβηξε τον ίδιο γολγοθά που είχαν τραβήξει οι αδερφοί Russo στο “Endgame”.

Προσπαθεί να ισορροπήσει τόσα πολλά πράγματα, από συναισθηματικής, αφηγηματικής, καθαρά κινηματογραφικής, αλλά και fan service άποψης που μέσα στις -λίγο πάνω από- δυόμιση ώρες που διαρκεί ξέρεις ότι θα βομβαρδίσει με πληροφορία. Αναπόφευκτα έχει πολύ από αυτή, και έτσι σε κάποια σημεία το exposition βαραίνει παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Κοιτώντας, όμως, το δάσος και όχι το δέντρο δεν γίνεται να το αποφύγεις, όταν πρέπει να τικάρεις και το κουτάκι που λέει «να είναι επεξηγηματικό και γι' αυτούς που δεν είδανε τις προηγούμενες». Θα μπορούσε να τους αγνοήσει παντελώς; Ναι, θα μπορούσε. Θα έχανε όμως και τον τελευταίο πελάτη η Marvel; Θα τον έχανε και αυτό δεν το θέλει. Αναγκαίο κακό, λοιπόν, για κάποιον που έχει τις γνώσεις, όπως εσύ και εγώ.

Και μόνο που καταφέρνει να δείξει τόσα -μα τόσα- πολλά, με τόσο εύστοχο -στην πλειοψηφία- τρόπο για εμένα είναι επίτευγμα επιπέδου Endgame. Είναι ο ορισμός ενός αδυσώπητου θεάματος που σε πιάνει από το πρώτο δευτερόλεπτο από το σβέρκο -φανταστείτε ότι η ταινία ξεκινά να παίζει όσο δείχνει το intro της Marvel Studios πράγμα που ήταν αιφνιδιαστικό- και σε αφήνει σε ησυχία, μόνο για να αφουγκραστείς στις πιο ανθρώπινες στιγμές του.  

Επειδή ήθελα να κρατήσω spoiler-free το κείμενο, θα προσπαθήσω να περιγράψω γύρω-γύρω το τι θα εκτυλιχθεί στα μάτια σας. Θα έρθει, άλλωστε, η στιγμή να τα πούμε και με αυτά υπόψιν. Αναμφίβολα “τικάρει” κάθε πιθανό κουτάκι και συναίσθημα που θα μπορούσε να έχει το κλείσιμο της Holland/Watts τριλογίας. Δείχνει ψυχή, τσαγανό, χιούμορ, ζεστασιά αλλά και μια αναπάντεχη ωρίμανση για τον Tom Holland, τόσο σαν ηθοποιό όσο και για την αφηγηματική αψίδα του ως Spidey, παρόλο που γίνεται με ανάποδη σειρά από ότι έκανε για παράδειγμα το αφηγηματικό τόξο των Spider-Man του Raimi. Είναι η απόλυτη Spider-Man ταινία, ακόμη και για τον χαρακτήρα αυτόν καθ’αυτόν.

Αυτό που με εξέπληξε είναι πως είδα εκφάνσεις ενός Spider-Man που δεν περίμενα να δω στην γενικότερα πιο comic-ανάλαφρη-χαρωπή προσέγγιση του MCU. Θα σας πω μόνο ότι…Pattinsonίζει ο Holland του Spidey. Θα σας πω επίσης πως όλοι αυτοί οι κακοί που είδατε στα trailer και επιστρέφουν από τις ταινίες των παλιών Spider-Man έχουν μπόλικες και άκρως αναπάντεχες ανατροπές στο πώς επανασυστήνονται και kudos στην απόκρυψή τους από τα spoilers.

Τεράστιο highlight ο Doc Ock του Alfred Molina που μαζί με τον Green Goblin του Willem Dafoe κλέβουν τη σκηνή του “No Way Home” με το υποκριτικό τους ταλέντο, σα να μη πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που τους είδαμε σχεδόν 17 χρόνια πριν. Γενικά, είναι τόσες πολλές οι εκπλήξεις και οι συγκινήσεις που προσφέρει το Spider-Man: No Way Home που αποτελεί το καλύτερο δείγμα fan service μέχρι σήμερα. Και όχι δεν είναι υπερβολή. Είναι εκνευριστικά καλό σε υπνωτιστικό σημείο, το πόσο αυτογνωστικά ξέρει χαλιναγωγεί το fan service κομμάτι του και φάνηκε από το πόσο βούιζε ο κινηματογράφος από γέλια, κλάματα και χειροκροτήματα σε κάθε τέτοια σκηνή.

Τα λόγια μου περισσεύουν από τα να σας περιγράψω άλλο το πόσο απολαυστικό σε όλα τα επίπεδα είναι το Spider-Man: No Way Home. Είμαι πρώτα από όλα ένας θεατής που πήγε να δει μια τέτοια ταινία γνωρίζοντας τι θα δει και είναι μάταιο να τονίζουμε κάθε φορά πως αυτά τα κομμάτια ψυχαγωγίας μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα. Ούτε το φοβερό και τρανό The Dark Knight ήταν. Απευθύνονται στο κοινό τους που πλέον έχει μεγαλώσει, ενηλικιωθεί ή και.. αποκτήσει παιδιά και ας προσπαθούν να πιάσουν όλη την πίτα των δημογραφικών.

Το ζήτημα είναι να πάτε στο σινεμά και να χαρείτε με όλη σας την ψυχή την "love letter" εμπειρία του No Way Home, μια τέτοια που είχαμε σαν θεατές να ζήσουμε πριν ο κόσμος γυρίσει ανάποδα. Είτε σας αρέσει είτε όχι, τουλάχιστον, θα απολαύσατε το ταξίδι.