Midnight Mass: Τρόμος από τους εσωτερικούς δαίμονες του κάθε ανθρώπου | Review

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσαν τα The Haunting of Hill House και The Haunting of Bly Manor, ο Mike Flanagan επέστρεψε στο Netflix, και μέσα από επτά ωριαία επεισόδια, μας παρουσιάζει την καινούργια σειρά τρόμου, με τίτλο, Midnight Mass. Η ιστορία διαδραματίζεται στο απομονωμένο Crocket Island, εκεί όπου οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού παλεύουν καθημερινά για την επιβίωση τους καθώς ένα σοβαρό ατύχημα διαρροής πετρελαίου έχει επηρεάσει τα νερά που στο παρελθόν έσφυζαν από θαλάσσια ζωή. Εκεί λοιπόν, μακριά από τον υπόλοιπο πολιτισμό – η ενδοχώρα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 50 χιλιομέτρων – εμφανίζεται ένας νεαρός ιερέας, μαζί του όμως κουβαλάει και ένα μυστηριώδες μεγάλο κουτί.

Πρωταγωνιστούν οι Kate Siegel (Hush, Haunting of Hill House), Rahul Kohli, Henry Thomas, Samantha Sloyan, Michael Trucco,  Zach Gilford (Good Girls, The Purge: Anarchy), Hamish Linklater (Legion, The Big Short), και Annabeth Gish. Μαζί τους επίσης οι: Rahul Abburi, Crystal Balint, Matt Biedel, Alex Essoe, Kristin Lehman, Robert Longstreet, Igby Rigney και Annarah Shephard. Ένα καστ που όπως καταλάβατε, αποτελείται από πρόσωπα που έχουμε συναντήσει ξανά στους φανταστικούς κόσμους του Flanagan.

Το Midnight Mass, ο ίδιος το έχει αποκαλέσει ως το "πιο αγαπημένο του project μέχρι σήμερα", και αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο να το αισθανθείς κατά την διάρκεια των επεισοδίων. Μπορείς να καταλάβεις πότε ένας δημιουργός καταθέτει κομμάτια από την ψυχή του σε μία δουλειά, και στο συγκεκριμένο σόου, όπως και στο προσωπικά δικό μου αγαπημένο του project The Haunting of Hill House, ο Flanagan, μας κάνει ξεκάθαρο, από τη πρώτη σκηνή ότι υπάρχει μία ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, ό,τι πιο προσωπικό μας έχει παρουσιάσει στη μέχρι τώρα καριέρα του.

Όντας πρώην παπαδοπαίδι, αλλά και γενικότερα άνθρωπος που τον ενδιαφέρει το υπερφυσικό, φαίνεται ότι έχει αρκετή γνώση επί του θέματος, γεγονός που του δίνει την δυνατότητα να εισχωρήσει βαθύτερα σε μερικές έννοιες. Θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει το καινούργιο του πόνημα ως ένα μοντέρνο θρησκευτικό δράμα επικαλυμμένο με στοιχεία ταινιών-τρόμου. Η πίστη, η αμφιβολία, ο εθισμός, η ενοχή, ο θάνατος και κυρίως τι συμβαίνει μετά από αυτόν, είναι ερωτήματα τα οποία διερευνώνται στη νέα του σειρά, αυτό που κυριαρχεί στο τέλος όμως, είναι η συγχώρεση. Η συγχώρεση από τους άλλους αλλά κυρίως, η συγχώρεση από τον εαυτό σου.

Ποιος είναι όμως ο τρόπος που προσπαθεί να μας επικοινωνήσει και να μας φέρει σε επαφή με όλες αυτές τις έννοιες; Στο μεγαλύτερο κομμάτι της σειράς αυτό γίνεται, μέσω των διαλόγων αλλά κυρίως, των μονολόγων των ηθοποιών. Αυτό το χαρακτηριστικό το έχουμε συναντήσει και στις προηγούμενες του σειρές. Θα πρέπει, οπότε, να προετοιμαστείτε για μεγάλους σε διάρκεια μονολόγους και αρκετό διάλογο μεταξύ των χαρακτήρων. Το θετικό είναι ότι οι ερμηνείες όλων, και όταν λέω όλων, το εννοώ πραγματικά, είναι καθηλωτικές, τα εκφραστικά τους μέσα, η αφοσίωση τους στον ρόλο και σε αυτά που λένε αλλά και οι αντιδράσεις τους σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, σου μαγνητίζουν το βλέμμα.

Αυτό οφείλεται, πέρα από το ταλέντο που κατέχουν οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί, και στο κείμενο, στον Flanagan δηλαδή, ο οποίος παρόλο που μιλάμε για μία σειρά-τρόμου, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να συνεχίσει την ιστορία και να ασχοληθεί με αυτό, αν πρώτα δεν σου “φυτέψει” τον κάθε χαρακτήρα βαθιά μέσα στη ψυχή σου, αν δεν σε κάνει να λυγίσεις και εσύ μαζί με εκείνον. Η μεγάλη του επιτυχία είναι ότι το καταφέρνει πάντα. Αυτός είναι και ο λόγος που ξεχωρίζει αυτή τη στιγμή από τους υπόλοιπους δημιουργούς στο συγκεκριμένο είδος, και με αυτή του την καινοτομία, συνεχίζει να κερδίζει καινούργιους θαυμαστές ανά τον κόσμο.

Το Hush (2016), ήταν ένα εξαιρετικό μάθημα για να βελτιώσει την κινηματογραφική του αφήγηση, και εδώ, είναι εξαιρετική, ρίχνοντας μεγάλη βαρύτητα στην λεπτομέρεια, παίρνει όσο χρόνο χρειάζεται για να σε τοποθετήσει στο απομονωμένο νησί του Crocket. Αυτό το κομμάτι όμως, ίσως κουράσει κάποιους. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο εκτυλίσσεται η πλοκή αλλά και οι χαρακτήρες, είναι προσεκτικός και αρκετά αργός.

Μιλάμε δηλαδή ξεκάθαρα για ένα βραδύκαυστο δράμα χαρακτήρων, που όπως αναφέραμε πιο πάνω, είναι επικαλυμμένο με στοιχεία τρόμου, αυτά όμως θα έρθουν αργότερα, και πιο συγκεκριμένα, μετά το επεισόδιο τέσσερα. Εκεί θα αρχίσουν να γίνονται οι μεγάλες αποκαλύψεις και εκείνη θα είναι η στιγμή που ιστορία θα “πιάσει” καινούργιο ρυθμό, πιο γρήγορο.

Κλείνοντας λοιπόν, θα ήθελα να κάνω ένα προσωπικό σχόλιο για το έργο του Mike Flanagan συνολικά μέχρι στιγμής στην καριέρα του. Θεωρώ ότι, η φόρμα αφήγησης που του προσφέρει η τηλεόραση, του ταιριάζει απόλυτα. Εκεί μόνο μπορεί να βρει τον χώρο αλλά και χρόνο που χρειάζεται ώστε να μπορέσει να αναπτύξει τον ψυχισμό των ηρώων του. Όσον αφορά το Midnight Mass, μιλάμε για μία σειρά που απευθύνεται στους εσωτερικούς δαίμονες του κάθε ανθρώπου ανεξαρτήτου προσωπικών πεποιθήσεων. Ο τρόμος εστιάζει περισσότερο στην “ψυχή” του θεατή και μετά στις αισθήσεις του.

Παρόλα αυτά, αν θα έπρεπε να βάλω σε μία κατάταξη τις σειρές που έχει φτιάξει για λογαριασμό του Netflix, η αγαπημένη μου συνεχίζει να είναι το The Haunting of Hill House, με το Midnight Mass, να έρχεται δεύτερο.