Ragnarok Season 2 Review – Η σκανδιναβική μυθολογία μπλέκεται με νεανικές ανησυχίες

Οι σκανδιναβικές παραγωγές έχουν εξαπλωθεί -σχεδόν σαν τις ισπανικές- τα τελευταία χρόνια στο Netflix και συνεχώς αποδεικνύουν πως μπορούν να σταθούν στον κατάλογο της υπηρεσίας, προσφέροντας επιπλέον ποικιλία και πολυγλωσσία. Μπορεί να μην έχουν την blockbusterίλα ενός La Casa De Papel ή DARK αλλά δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουν κιόλας. Το "Ragnarok" είναι μια από αυτές και πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησε η 2^η σεζόν του, που αποτελείται από μόλις 6 επεισόδια, όπως και η πρώτη. Ήδη το πακέτο του μπορεί να σου φαντάζει αρκετά ελκυστικό για binge-watching και δεν σε κατηγορώ.

Μπορεί να μην είναι διαμάντι αλλά σίγουρα είναι άνω του μετρίου από τις… συνήθως κάτω του μετρίου σειρές που βομβαρδίζει το Netflix κάθε μήνα, με αποτέλεσμα να χάνεται περιεχόμενο που αξίζει την προσοχή σου. Πρόκειται για μια μοντέρνα επανάληψη της σκανδιναβικής μυθολογίας σε μοντέρνο σκηνικό, με πολύ απλά λόγια. Εδώ η γνωστή ιστορία του «Τέλους του Κόσμου» κοινώς “Ragnarok” και των χαρακτήρων της, μετενσαρκώνεται μέσα σε άτομα μιας μικρής κοινωνίας στην Edda της Νορβηγίας.

Πρωταγωνιστής ο Magne, που δεν είναι άλλος από μια μετενσάρκωση του Thor, ο οποίος παλεύει να συνειδητοποιήσει το βάρος των ευθυνών του παράλληλα με το γεγονός πως είναι ένας μαθητής Λυκείου, με μαθησιακές δυσκολίες και περιβαλλοντολογικές ανησυχίες. Πρέπει σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως παρατηρώ μια θεματική ευαισθησία στο περιβάλλον στις νορβηγικές σειρές και είναι κάτι που το είδα και στο εξαιρετικό «Occupied” (Okkupert). Στη μέση οι Γίγαντες που όπως και στη μυθολογία, τυραννούν τους ανθρώπους, μόνο που εδώ είναι βιομήχανοι και κρατάνε την τοπική οικονομία -και της Νορβηγίας- στα χέρια τους. Το αστείο είναι πως το επίθετό τους «Jutul» σημαίνει «γίγαντες» στα σκανδιναβικά. Ναι, δεν είναι μια εντελώς σκοτεινή νεανική σειρά για το δικό της καλό.

Εάν τo Riverdale και η Sabrina συναντούσαν τον Thor και τον Loki

Αν έχετε δει τις γνωστές νεανικές σειρές που κυκλοφορούν, τότε θα μπορούσε άνετα να το περιγράψουμε σαν το «Riverdale» και η “Sabrina” να συναντούν τον Thor και τον Loki. Δηλαδή θα συναντήσεις τα κλασικά ερωτικά μπερδέματα, το οικογενειακό δράμα, το μυστήριο αλλά όλα αυτά σε ένα περιτύλιγμα με μπόλικη φαντασία, παρμένη από την ιστορία του «Ragnarok”.

Εκεί όπου οι προφανείς αδυναμίες στο γράψιμο της σειράς καλύπτονται είναι στο γεγονός πως η ιστορία προχωράει αρκετά γρήγορα, χωρίς να βαλτώνει σε σημεία αχρείαστα. Παίζει με το «μάντεψε ποιος» θα είναι ο Odin ή η Freya ή όποιον άλλο χαρακτήρα εμπλέκεται. Βέβαια για μένα η εμφανέστερη αδυναμία είναι στον ηθοποιό που υποδύεται τον Magne, την ώρα που ακριβώς δίπλα του ο αδερφός του ως η μετενσάρκωση του «Loki” είναι πολύ καλύτερος ερμηνευτικά.

Η πρώτη σεζόν όμως ήταν πιο ανέμελη με τον τρόπο που κύλησε και είχε ένα ύφος «δεν με νοιάζει και πολύ αν κάνω λάθος». Φαίνεται πως στη 2^η σεζόν το Netflix είπε στην παραγωγή «θα σας δώσω budget αλλά θέλω να μου το κάνετε τέρμα fantasy σειρά» και εκεί δίνει γκάζια. Πολλά περισσότερα εφέ, βελτιωμένη παραγωγή σε όλα της, στην φωτογραφία ειδικά, εκτός όμως, από το που εστιάζει.

Κάθεται λίγο παραπάνω στους χαρακτήρες και το δράμα με αποτέλεσμα το φινάλε, να μην είναι φινάλε που εξελίσσει το «Ragnarok” γιατί φτάνει σε ένα σημείο που λίγο πολύ περίμενα να το δω από το τέλος της πρώτης σεζόν.

Κάπου ενδιάμεσα και επιδερμικά συνεχίζει να ασχολείται με το μοτίβο «ο καπιταλισμός σκοτώνει το περιβάλλον», αλλά με την χλιαρή εμβάθυνση που πραγματοποιεί στη 2η σεζόν, παρουσιάζει και τις γκρίζες περιοχές των πρωταγωνιστών και πως αυτές επηρεάζουν την γενικότερη ιστορία και σκανδιναβική μυθολογία. Ωστόσο, κανείς τους δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που είναι γραφτό να συμβεί και πάντα η μοίρα φροντίζει να τους το υπενθυμίζει . 

Θα έλεγα πως έχει ένα φιλικό, ως προς την τέρψη του θεατή ρυθμό, που θέλει να δει κάτι χαλαρό, μέσα στο Σαββατοκύριακό του, χωρίς να χρειαστεί να ψάξει βαθύτερα στον κατάλογο του Netflix.