Those Who Wish Me Dead Review – Πύρινος εφιάλτης με την Angelina Jolie ή καυτή πατάτα;

Το νεογουέστερν του Taylor Sheridan παίζει επικίνδυνα με τις φλόγες
25 Μαΐου 2021 09:58
Those Who Wish Me Dead Review – Πύρινος εφιάλτης με την Angelina Jolie ή καυτή πατάτα;

Από τότε που είδα το “Hell or High Water” η γραφή του Taylor Sheridan έφερε έναν δυνατό αέρα ανανέωσης στο νεογουέστερν είδος, το οποίο από τότε ο ίδιος σηκώνει στις πλάτες του. Δεν γίνεται πάντα όμως να πετυχαίνει κανείς διάνα. Ακόμη και μια αυθεντία μπορεί να σκοντάψει εκεί όπου ειδικεύεται. Μετά το εξαιρετικό και βραδυφλεγές «Wind River» ο Sheridan επιστρέφει πίσω από τις κάμερες με το “Those Who Wish Me Dead”, το νέο του γουέστερν θρίλερ με την Angelina Jolie στο ρόλο της «μούσας» αντί για την Elizabeth Olsen αυτή τη φορά.

Η Jolie αποδεικνύει ακόμα πως «το έχει» σε όποιον ρόλο και να παίξει, έχοντας βγάλει αρκετούς ρόλους πριν τη ρετσινιά της «Lara Croft” και είναι ανάμεσα στα highlights της ταινίας, εδώ όπου υποδύεται μια “smokejumper”, ένα ειδικό σώμα αλεξιπτωτιστών πυροσβεστών. Στην προσπάθειά της να βρει τον εαυτό της, πέφτει ξαφνικά σε ένα νεαρό και αβοήθητο παιδί που αναζητά καταφύγιο, έχοντας γίνει μάρτυρας μιας ανείπωτης τραγωδίας. Ένα τραυματικό συμβάν -που την ωθεί στην απομόνωση και το βουβό πένθος- την έφερε εδώ και βλέπει να επαναλαμβάνεται, αλλά τώρα της δίνεται η δεύτερη ευκιαρία να το αποτρέψει και κάπως έτσι ξεκινάει να ξετυλίγεται το κουβάρι του “Those Who Wish Me Dead”.

Να σας πω την αλήθεια ότι από το trailer με είχε προϊδεάσει πως θα δω το "Wind River” να συναντά το “Firewatch” εκείνο το διαμαντάκι βιντεοπαιχνίδι της Campo Santo (σας προτείνω να το ψάξετε). Επίσης περίμενα να δω κάτι βραδυφλεγές και μπόλικα μεξικάνικα standoff στα βουνά της Montana και στις φλόγες.

Άλλωστε φαίνεται πως το φετίχ του Sheridan είναι η φύση και το αντίκτυπο που έχει στον άνθρωπο, τη ψυχολογία του και πως μας καθορίζει πολλές φορές χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Όπως δηλαδή στο Wind River υπήρχε το χιόνι και το στοιχείο της άγριας φύσης, εδώ αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνουν οι λαίλαπες που στοιχειώνουν τη συνείδηση της Jolie, αλλά και απειλούν να κατακάψουν τα πάντα από ένα σημείο και μετά.

Τίποτα από αυτά δεν ισχύει γιατί το Those Who Wish Me Dead, το οποίο προσγειώνεται συνεχώς στα ρηχά σε οτιδήποτε και αν προσπαθεί να χτίσει. Ένα πρώην ρομάντζο που εξελίσσεται σε ισχυρή φιλία, ένα θρίλερ απαγωγής, ένα γουέστερν κρύβεται κάπου εκεί ανάμεσα αλλά το καταπίνει η τύπου 90’s δράση που προβάλλει συνεχώς. Σαν την πύρινη λαίλαπα, πνίγει οποιοδήποτε βάθος θα μπορούσε να χτιστεί σε αυτό το φιλμ, μεταμορφώνοντάς το σε ένα θρίλερ δράσης με ψήγματα από το σκηνοθετικό στιλ του Taylor Sheridan να ξεπροβάλλουν σε μερικά σημεία.

Εκεί που νιώθεις ότι η Angelina Jolie έχει μετατραπεί σε Kevin Costner ξαφνικά, υπάρχουν στιγμές που σαν ηλιαχτίδα σου θυμίζουν πως πίσω από αυτό το ρηχό θρίλερ δράσης, υπάρχει ένα χοντρόπετσο δράμα.

Παρά το ότι βρίσκεται στα σεναριακά credits της ταινίας και βασίζεται ως επί το πλείστων στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Koryta, φαίνεται πως ο Sheridan δεν μπόρεσε να βάλει εκείνη την βαρβατίλα, την ωμότητα, το αβάσταχτο βάρος του καθήκοντος και τη θλίψη των επιπτώσεων του να κρατάς στα χέρια σου ανθρώπινες ζωές. Στοιχεία που έκαναν τόσο επιτυχημένα τα “Sicario”, “Hell or High Water” και “Wind River”.

Δε λέω αν δεν έχετε ψηλά τον πήχη και ξεχάσετε πως από πίσω υπάρχει το όνομα του Sheridan ίσως και να απολαύσετε ένα παλιομοδίτικης 90s αισθητικής φιλμ δράσης. Έχει σίγουρα το δυνατό cast, καθώς πέραν της Jolie παίζει ο αγαπημένος μου Jon Bernthal σε ρόλο σερίφη, διότι είναι «μανούλα» σε τέτοιους basass ρόλους μετά τον “Punisher”, καθώς και οι Aiden Gillen και Nicholas Hoult ως δύο…”sicarios”. Η ρηχότητα του σεναρίου ειδικά λάμπει σε αυτό το δίδυμο εκτελεστών που είναι λες και περιμένουν έναν John McLane να τους ρίξει στις φωτιές και να τελειώνουμε με δαύτους.

Μόνο στα τελευταία περίπου 10 λεπτά είναι καθαρά «Σεριντανικό» το φιλμ, εκεί όπου κοπάζουν όλα και βουβά ο πόνος του «μετά» έρχεται να σκεπάσει την αδρεναλίνη του κυνηγητού. Τότε που όλοι θα έρθουν να σε αγκαλιάσουν, να σου δώσουν τη ψεύτικη υπόσχεση της ασφάλειας, να σου χτυπήσουν το χέρι στη πλάτη και να δώσουν την υποκρινόμενη συμπαράσταση, όταν μόνο εσύ ξέρεις τι έχεις τραβήξει.