Sylvie’s Love Review - Μοντέρνοποιημένο μελόδραμα από μια άλλη εποχή με την Tessa Thompson

Επίκαιρες ανησυχίες, έρωτας στα 60’s και σκαμπανεβάσματα στην ταινία του Amazon Prime Video
02 Φεβρουαρίου 2021 13:13
Sylvie’s Love Review - Μοντέρνοποιημένο μελόδραμα από μια άλλη εποχή με την Tessa Thompson

«Σκρολάροντας» στον κατάλογο του Amazon Prime Video και τις νέες του Original κυκλοφορίες -εντάξει δεν είναι αχανής σε επίπεδα Netflix κιόλας- έπεσα πάνω στο Sylvie’s Love, το οποίο θεματικά και στυλιστικά μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον από το trailer του. Βλέπεις, λατρεύω με κάθε μου κύτταρο εκείνη την εποχή της jazz, της ανόδου της rock 'n' roll, τα αθώα '50s και την αρχή του τέλους της αθωότητας και της ανεμελιάς στα '60s των ΗΠΑ. Τότε που ο Elvis Presley, ο Frank Sinatra και άλλα μυθικά τέρατα των μουσικών επιτυχιών της εποχής, όπως ο Sam Cooke, μεσουρανούσαν.

Και αναφέρω τον Sam Cooke διότι θέλω να δώσω πάσα και να αναφερθώ στο γεγονός ότι η ταινία του σκηνοθέτη Eugene Ash μεταφέρει το κλίμα της εποχής μέσα από το πρίσμα της έγχρωμης κοινότητας και όλων των κοινωνικών αντιθέσεων και προβλημάτων που υπήρχαν τότε και -δυστυχώς- μέχρι και σήμερα. Εκτίμησα πως δεν το έκανε με τρόπο που να παρεμβάλλει σε κάθε πτυχή της, σε κάθε διάλογο και περίσταση, όπως το επίσης πρόσφατο "Ma Rainey's Black Bottom". 

Η Tessa Thompson σηκώνει το βάρος του πρωταγωνιστικού διδύμου εδώ και υποκριτικά καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας. Τόσο σε σημείο που προκαλεί σχεδόν…ολική έκλειψη στην ερμηνεία του συμπρωταγωνιστή της, Nnamdi Asomugha, ο οποίος ερμηνευτικά παραδίδει μια από τις πιο ξύλινες ερμηνείες που έχω δει προσωπικά -για να το θέσω κομψά. Θέλω να κάνω μια παρένθεση σε αυτό το σημείο και να πω πως εάν διακρίνεται μια γνώριμη φυσιογνωμία που μοιάζει με τον 50 Cent, να ξέρετε πως είναι πράγματι αυτός, σχεδόν αγνώριστος σαν μέλος του τζαζ σχήματος.

Ένας φιλόδοξος και ταλαντούχος σαξοφωνίστας αναγκάζεται να βρει δεύτερη δουλειά για να βγάλει τα προς το ζην του. Ο δρόμος τον βγάζει σε ένα δισκοπωλείο από εκείνα τα βίντατζ της εποχής που θα ήθελες να μπεις και να μη βγεις ποτέ από εκεί μέχρι να ακούσεις όλα τα βινύλια, και εκεί το μάτι του δεν πέφτει στους δίσκους, αλλά στην γοητευτικότατη υπάλληλο του μαγαζιού. Όσο πιο παλιομοδίτικα γίνεται, λοιπόν, με αυτή την περίφημη κεραυνοβόλα ματιά ελκύεται και η τύχη του τα φέρνει έτσι ώστε να πιάσει δουλειά στο δισκοπωλείο. Έτσι τόσο απλά και...βολικά η σπίθα ενός ρομάντζου μετατρέπεται σε φλόγα που ξεπερνάει τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Οι προσωπικές τους φιλοδοξίες, τα όνειρα που θέλουν να κυνηγήσουν τους χωρίζουν. Η ζωή όμως μπορεί να παίζει σαν ένα τρελό ακορντεόν και καταφέρνουν να συναντηθούν αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται με κάπως διαφορετικό τρόπο. Μόνο αυτό το αίσθημα που δύσκολα περιγράφεται με ανθρώπινες λέξεις είναι ικανό να τους φέρει κοντά, να τους διαλύσει και να τους ενώσει και πάλι, όσες φορές χρειαστεί μέχρι να δέσουν πιο σφιχτά από ποτέ. Να είστε σίγουροι πως θα υπάρξουν πολλές ανατροπές και η ταινία ξεφεύγει από τα κλισέ των ρομαντικών ταινιών, ελαφριά σαν το βάδισμα μιας γάτας. Ο Ashe περνάει με μοντέρνες πινελιές στον θεατή ένα 'λαβ στορι' που σαφώς διέπεται από 'κλισεδιές', αλλά χωρίς να κουράζει.

Η πλοκή ξετυλίγεται και από τις δυο όψεις του νομίσματος, μέχρι η Sylvie και ο Robert να καταλήξουν εκεί όπου ήταν γραφτό για αυτούς. Κυριολεκτικά σαν έναν έρωτας βγαλμένος από το παλιό Χόλιγουντ που κάποιος τον ανακίνησε σε ένα μπουκάλι μαζί με διαχρονικές κοινωνικές ανησυχίες και φεμινιστικές απόψεις (η πρωταγωνίστρια διαβάζει το 'The Feminine Mystique' άλλωστε σε μια περίοδο αφύπνισης για την ίδια).

Το στοιχείο που με κέρδισε περισσότερο στην ταινία είναι αυτό το αίσθημα του ταξιδιού σε εκείνη την χρυσή εποχή. Ήταν σα να καθόμουν σε ένα τζαζ κλαμπ και να απολάμβανα το σόου. Στην εποχή που ήταν mainstream τραγούδια όπως το «ABC’s of Love», το «Fly Me To The Moon” και χόρευαν αργόσυρτα στις πίστες το “All My Tomorrows”. Κρατάω επίσης τις στιγμές που η Sylvie και η ξαδέρφη της συζητούν τα δικά τους και πάνω στη συζήτηση την ρωτάει «ποιο τραγούδι θα έβαζες για τότε;», κάτι που συμβαίνει αρκετές φορές μέχρι να ρίξει credits η ταινία και όλα τα κομμάτια συνδέονται νοηματικά και αισθηματικά.

Υπάρχουν αναρίθμητες αναφορές σε ταινίες και ατάκες από τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ που ντύνουν με την απαραίτητη…χρυσόσκονη το ύφος της, όπως το 'See you later, alligator. -After a while, crocodile'. Η γεμάτη κόκκο, ζεστά και έντονα χρώματα φωτογραφία του, για την οποία ευθύνεται ο Declan Quinn, πιάνει ακριβώς το feeling της εποχής οπτικά, ενώ και ενδυματολογικά τα κοστούμια και τα φορέματα σήμα κατατεθέν εκείνης της εποχής δένουν άριστα. Δε θα απορήσω εάν στην κούρσα των Oscars είναι υποψήφιο για το βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας.

Μαγεύτηκα από τη άκρως σαγηνευτική βίντατζ αίσθηση που μου άφησε η ταινία και για αυτό θα την πρότεινα. Για να μπείτε στο κλίμα της αρκεί να ακούσετε το soundtrack της πατώντας εδώ. Δεν είναι τέλεια στην εκτέλεσή της, αλλά έχει αυτό το…κατιτίς για να συνοδεύσει ένα σαββατόβραδό σας, με παρέα και ένα ποτήρι κρασί, εφόσον είστε σε διάθεση για μια τέτοια πρόταση. Δεν ανακαλύπτει τον τροχό πουθενά, όμως θα μπαίνει στις μελλοντικές λίστες όσων αναζητούν ένα φιλμ να τους θυμίσει μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Βρείτε την ταινία στο IMDB