Soul Review – Η Pixar στα καλύτερά της

Και το αλάνθαστο σερί του Pete Docter συνεχίζεται
27 Δεκεμβρίου 2020 13:07
Soul Review – Η Pixar στα καλύτερά της

Ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό κάθε καλής animation ταινίας είναι ότι εκμεταλλεύεται το μέσο της για να διηγηθεί μια ιστορία που δε θα μπορούσε να έχει διηγηθεί με κάποιον άλλον τρόπο. Από τον εσωτερικό κόσμο των συναισθημάτων (Inside Out), σε ένα ιπτάμενο σπίτι με μπαλόνια (Up) και μια παράλληλη κοινωνία από τέρατα που θρέφεται από τα ουρλιαχτά των παιδιών (Monsters Inc.), τα έργα της Pixar και δη του Pete Docter, πληρούν απόλυτα το κριτήριο. Είναι μια υπενθύμιση πως το animation έχει διευρύνει την αφηγηματική μας παλέτα σε ορίζοντες και ιστορίες που ούτε θα φανταζόμασταν προηγουμένως, όντας ένα ολοκληρωμένο μέσο και όχι ένα εργαλείο για παιδικές ταινίες όπως συχνά παρερμηνεύεται. 

Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν πως και το Soul, η τέταρτη μόλις ταινία που σκηνοθετεί ο Docter στα 25 του χρόνια στην εταιρεία, έρχεται να προστεθεί σε αυτή τη λίστα. Το ιδιαίτερο, όμως, είναι πως για πρώτη φορά ίσως, μοιάζει με ένα έργο προσωπικό. Εξάλλου, ο Docter είναι πλέον 52 ετών, καταξιωμένος και απελευθερωμένος. Ακόμα και αν υπερβάλλω στις υποθέσεις μου, η ωριμότητα που τον διακρίνει φανερώνει μια πορεία εξέλιξης αδιαμφισβήτητη. Αυτός δεν είναι ο Docter του Monsters Inc.

Το Soul είναι περισσότερο μια ταινία για ενήλικους που θα εκτιμήσουν ενδεχομένως και τα παιδιά, παρά το ανάποδο. Ασχολείται, όχι αφηρημένα ή υπαινικτικά, αλλά ευθέως, με υπαρξιακά ερωτήματα και αναζητήσεις όπως “ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;”, “υπάρχουν στοιχεία που καθορίζουν απόλυτα την ταυτότητά μας;” ή “ποιος είναι ο ορισμός της ευτυχίας;”. Δηλαδή, μοιάζει με μια οπτική αναπαράσταση της ενδοσκόπησης και των προβληματισμών ενός μεσήλικα. Και τι αναπαράσταση!

Οι καλλιτέχνες της Pixar ξεπέρασαν για ακόμα μια φορά τον εαυτό τους με την ευρηματικότητα και την ευστοχία που οπτικοποιούν αφηρημένες έννοιες, συναισθήματα και τοποθεσίες. Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας δε σταματά να εκπλήσσει με την κομψότητα, με την οποία επικοινωνεί οπτικά τις ιδέες του. Δεν ξεπέφτει ποτέ σε φτηνούς εντυπωσιασμούς, με υπερδιέγερση χρωμάτων και συνθέσεων. Οι γραμμές του είναι πάντα λιτές, “καθαρές” και δεν μπουκώνουν ποτέ το μάτι.

Θέλω όμως να σταθώ και στον σχεδιασμό των ανθρώπινων χαρακτήρων που έχουν ταυτόχρονα μια “καρικατουρίστικη” υπερβολή και έναν ρεαλισμό που τους κρατάει προσγειωμένους. Κάθε χαρακτήρας είναι εκφραστικός και μοναδικός με έναν πολύ πειστικό τρόπο. Αυτοί είναι οι πιο “ανθρώπινοι” άνθρωποι που έχει σχεδιάσει ποτέ η Pixar.

Εξίσου ποιοτική είναι και η μουσική επένδυση του Jon Batiste που έχει επιμεληθεί τις Jazz συνθέσεις, αλλά και των Reznor & Ross που για δεύτερη φορά φέτος (μετά το Mank) δοκιμάζουν την τύχη τους σε είδη και υφές έξω από τα συνηθισμένα πεδία τους και εκπλήσσουν ευχάριστα. Εδώ βέβαια, το έχουν φέρει πολύ πιο κοντά στα μέτρα τους, αλλά με έναν ταιριαστό τρόπο. Μπορεί οι συνθέσεις να μην έχουν την μελωδική δύναμη ενός Giacchino, αλλά προσέχουν να μην υπερτονίζουν συναισθήματα και προσθέτουν συχνά μια απόκοσμη νότα που είναι ουσιώδης στην εμπειρία.   

Διότι το Soul είναι μια ταινία για την ομορφιά της ζωής, σε όλη της την κλίμακα. Από ένα μικρό φυλλαράκι, μέχρι ολόκληρο το σύμπαν. Το ένα καθρεπτίζεται στο άλλο και τελικά ταυτίζεται. Μέσα σε κάθε μικρό συναίσθημα, κάθε τετριμμένη στιγμή, κρύβεται ένα θαύμα που πολύ συχνά αγνοούμε ή σκεπάζουμε από τις δικές μας μικρότητες.

Είναι μια ταινία για το πώς εγκλωβιζόμαστε σε στενές οπτικές και χάνουμε την γενική εικόνα. Για το πώς συχνά νοηματοδοτούμε τη ζωή μας ξεχνώντας το πιο βασικό: πως η ζωή η ίδια με τις συγκινήσεις και τους χρωματισμούς της, είναι αυτοσκοπός. Και για να δώσω και μια πιο προσωπική οπτική, είναι επίσης μια εξαιρετική ταινία για δασκάλους (και γονείς). Όλα αυτά συνθέτουν, εκτός των άλλων, μια υπέροχη χριστουγεννιάτικη ταινία, γεμάτη αισιοδοξία και τρυφερότητα που, όπως κάθε σπουδαίο παραμύθι, έχει την ικανότητα να μας υπενθυμίζει θεμελιώδεις αξίες που έχουμε την τάση να ξεχνάμε μεγαλώνοντας.

Βρείτε την ταινία στο IMDB