The Mandalorian Season 2 - Είδαμε την πρεμιέρα και ήταν η "καουμπόικη" Star Wars δράση που θέλαμε

Δικαίως ένωσε τη fanbase του Star Wars μετά τον μεγάλο διχασμό του The Last Jedi αλλά και τη χλιαρή -σε σημείο αδιαφορίας- υποδοχή και υστεροφημία που άφησε το Episode IX: The Rise of Skywalker. Το The Mandalorian ήρθε σε μια εποχή κρίσιμη για το σύμπαν που έχτισε ο George Lucas καθώς τα δισεκατομμύρια εισπράξεων της Disney δεν είχαν το ίδιο αντίκτυπο στην ιδιαίτερα απαιτητική για δύσκολη να ικανοποιήσει κανείς fanbase. Ένα χρόνο μετά την πρώτη άκρως επιτυχημένη σεζόν που μας σύστησε στο μυστήριο του Baby Yoda και έγινε η νέα γλυκύτατη μασκότ του Star Wars, o Din Djarin του Pedro Pascal σαν καλός bounty hunter συνεχίζει αδιάκοπα το μονοπάτι που χάραξε: να επιστρέψει το “The Child” στους δικούς του.

Το πρώτο πράγμα που μου κίνησε την περιέργεια στην πρεμιέρα της 2^ης σεζόν του The Mandalorian ήταν η διάρκεια του επεισοδίου. 54 λεπτά δεν ήταν κανένα επεισόδιο του Mandalorian μέχρι σήμερα κάτι που σήμαινε δύο τινά: ένα ότι θα μπουκώσει με δράση ή δύο θα υπάρξει μια εισαγωγή γεμάτη με exposition. Ευτυχώς το δεύτερο το απέφυγε και βρήκε μια ισορροπία μεταξύ της ίδιας φόρμουλας και μιας απολαυστικής νέας περιπέτειας.

Αυτή η serialized παλιομοδίτικη δομή συνεχίζεται και πετυχαίνει όλα όσα θέλει να διατηρήσει ο Jon Favreau στη φόρμουλα αυτής της σεζόν. Τι χρειαζόταν λοιπόν σε σχέση με τη 1^η σεζόν; Μεγαλύτερες σεκάνς δράσης, πιο ανοικτά περιβάλλοντα και γενικότερα να μην είναι τόσο περιορισμένο και να θυμίζει ακόμη περισσότερο ότι βλέπεις μια Star Wars ταινία και όχι σειρά.

Και το πετυχαίνει περίφημα. Θα μπω λιγάκι σε μερικές λεπτομέρειες χωρίς ωστόσο να αποκαλύψω τη μεγάλη spoiler βόμβα στο τέλος του επεισοδίου. Ο Mando καταλήγει σε ένα από τους πιο γνώριμους πλανήτες του Star Wars σύμπαντος, τον Tatooine καθώς οι πληροφορίες που απέκτησε -με εντυπωσιακό καουμπόικο τρόπο στα πρώτα λεπτά του επεισοδίου «The Marshal», του λένε ότι εκεί υπάρχει ένας όμοιός του, ένας Mandalorian.

Η σπιρουνάτη, spaghetti space western δράση εντείνεται στη νέα σεζόν χωρίς να μοιάζει σαν κάτι που εκμεταλλεύεται, αυτό είναι το σόου αυτή είναι η ταυτότητά του και καλά θα κάνει να μην αλλάξει. Μια ανησυχία όμως για τις εμφανίσεις και αντιδράσεις του Baby Yoda την έχω, δε σας κρύβω. Ήταν πολλές οι σκηνές που βλέπαμε τα συναισθήματα του Baby Yoda και τα «cooing” του να μας ζαχαρώνουν τις καρδιές και μπορεί προς το παρόν να μην υφίσταται κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορώ παρά να ερωτηθώ το πότε θα κουράσει εάν χρησιμοποιείται κατά αυτόν τον τρόπο.

Η γνωριμία μας με το Mos Pelgo είναι βγαλμένη από το βιβλιαράκι των westerns, ακόμη και ο μεγάλος κίνδυνος που ταράσσει την πόλη συστήνεται σαν ένας κλασικός γουέστερν κακός. Ένα γιγαντιαίο σκουλήκι, που θυμίζει αυτά του Dune, απειλεί τους κατοίκους, προκαλώντας πανικό ακριβώς στη μέση της μικρής πόλης που έχει το μέγεθος ενός δρόμου και θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί ένα μεξικανικό standoff.

Και εκεί αρχίζει το πανηγύρι για τους fans που συστήνονται στον Cobb Vanth, που τον υποδύεται μαεστρικά ο Timothy Olyphant, έναν χαρακτήρα γνωστό από τα comics ως ο τωρινός κάτοχος της στολής του Boba Fett. Πολύ έξυπνα ο Jon Favreau μας δείχνει πως η στολή δεν ανήκει στον ίδιο αφού γίνεται ξεκάθαρο πως δεν ταιριάζει στο λιγνό σωματότυπό του. Σχετικά γρήγορα όμως αντί να έρθουν σε αντιπαράθεση, ενώνουν τις δυνάμεις τους διότι υπάρχει ένα μεγαλύτερο κακό και γιατί οι δυο θα αλληλοβοηθηθούν. Σαν σωστοί…bounty hunters.

Το ότι συμμαχούν και με τους Tusken Raiders θα πατήσει όλα τα κουμπιά των νοσταλγών και μη fans, καθώς παίρνουμε μια γεύση από τη καθημερινότητά τους. Το επεισόδιο ανέβασε στροφές όταν έπρεπε να πιάσουν αυτό το σκουλήκι (δε θα το πω krayt dragon γιατί ήταν σκουλήκι ελάτε τώρα). Όχι απλά ανέβασε στροφές αλλά είδαμε σκηνές δράσης εφάμιλλες σε παραγωγή, εφέ και μέγεθος με αυτές των ταινιών, χωρίς καμία μα καμία υπερβολή. Ένα χάρμα οφθαλμών που κέρδισε πόντους από την λίγο πιο φωτεινή και λιγότερο ξεθωριασμένη διεύθυνση φωτογραφίας του Baz Idoine. Το πλάνο στην έρημο με τα Banthas ίσως είναι να είναι άξιο για να καδραριστεί σε τοίχο. Μαζί και η απίθανη μουσική του Goransson, ο οποίος δημιούργησε ένα αξιομνημόνευτο χαρακτηριστικό ήχο, ακριβώς πάνω στο ύφος του σόου, που τιμάει τόσο την κληρονομιά του John Williams όσο και το ότι φέρνει κάτι ριζοσπαστικά φρέσκο.

Όλα συνέθεσαν μια ώρα απολαυστικής ψυχαγωγίας χωρίς ωστόσο να γίνονται τεράστιες αποκαλύψεις. Είναι μια γενικά πανομοιότυπη σε μοτίβο περιπέτεια που συνδυάζει όλα τα καλούδια της 1^ης σεζόν και απλά προσθέτει τον τσαμπουκά, θέλοντας περισσότερο να θέσει τον πιο blockbuster τόνο για το τι θα ακολουθήσει, παρά να έχει όρεξη για πολλές αποκαλύψεις. Κάτι το οποίο ήταν ξεκάθαρο από την μοναδική και επικών διαστάσεων αποκάλυψη στα τελευταία καρέ του επεισοδίου που σίγουρα άφησε πολλούς με ερωτήματα και πεσμένα σαγόνια για τη συνέχεια.