Becky Review - Ένα πιθανό horror αδερφάκι-παρωδία του ‘Μόνος στο Σπίτι’

Κατά διαστήματα έχουν βγει διάφορες horror παραγωγές που έχουν ως βασικό θέμα τους την εισβολή σε κάποιο κατάλυμα στην εξοχή, με ορισμένες από αυτές να τηρούν πολύ επιτυχημένα τις συμβάσεις του συγκεκριμένου είδους (π.χ. αν ανατρέξουμε στην τηλεόραση, ένα κοντινό παράδειγμα αποτελεί το φετινό American Horror Story: 1984), όμως έχουν κυκλοφορήσει και κάποιες άλλες που δεν τολμούν να ξεφύγουν από την ασφάλεια της πεπατημένης, όπως φερειπείν το κινηματογραφικό project Becky που βγήκε πρόσφατα.

Πρόκειται για ένα θρίλερ τρόμου τη σκηνοθεσία του οποίου ανέλαβαν οι Jonathan Milott και Cary Murnion, με τους Nick Morris, Ruckus Skye και την Lane Skye να έχουν επεξεργαστεί το σενάριο, ενώ του cast ηγούνται οι Joel McHale, Kevin James, και η Lulu Wilson (Annabelle: Creation).

Ο άξονας του φιλμ περιστρέφεται γύρω από μία δυναμική και ατίθαση έφηβη, εν ονόματι ‘Becky’ (Wilson) η οποία ένα Σαββατοκύριακο ακολουθεί τον πατέρα της, ‘Jeff’ (McHale), για μία μικρή παύση από την καθημερινότητά τους σε ένα εξοχικό δίπλα στη λίμνη ώστε να κλείσουν κάπως την απόσταση που τους χωρίζει τον τελευταίο καιρό. Όμως, δεν αργεί η ώρα που τα σχέδια της εκδρομής τους ανατρέπονται όταν μία ομάδα εγκληματιών νεοναζί που έχουν αποδράσει από τη φυλακή, βρίσκεται στο κατώφλι της πόρτας τους. Αρχηγός τους είναι ο χωρίς ενδοιασμούς ‘Dominick’ (James), ο οποίος εισβάλλει στον χώρο και τους αιφνιδιάζει. Τώρα πρέπει να παλέψουν για τη ζωή τους με κάθε τρόπο.

Εμφανίζονται επιπλέον οι: Amanda Brugel (The Handmaid’s Tale), Robert Maillet (Sherlock Holmes), Joel McHale (Community, Mortal Kombat Legends: Scorpion’s Revenge), Ryan McDonald, Gage Graham-Arbuthnot, John D. Hickman, Mike Dara και ο James McDougall.

Το έργο ξεκινάει με έναν πρόλογο που βάζει το κοινό γρήγορα στο κλίμα της πλοκής και δημιουργεί προσδοκώμενα ότι η δράση θα συνεχίσει να κυλάει στον ίδιο ρυθμό χωρίς να χάνει το ενδιαφέρον που έχει χτιστεί στην αρχή. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται όπως ίσως περίμενε κανείς αφού, παρακάτω πληθαίνουν οι φάσεις όπου μπορεί να διαβλέψει κανείς εύκολα την έκβαση των γεγονότων ώστε το αποτέλεσμα να καθίσταται λίγο ή πολύ αναμενόμενο και ο παράγοντας της έκπληξης και της έντασης να ατονεί σημαντικά.

Επίσης, σε μερικά σημεία τα νοηματικά κενά ή οι υπερβολές που μεσολαβούν, δύσκολα μπορεί να τα παραβλέψει κανείς παρά την καλή του προαίρεση, εξαιτίας του ακραία τραβηγμένου χαρακτήρα που καταλήγουν να προσλαμβάνουν.

Μέσω της Lulu Wilson μας παρουσιάζεται η κεντρική ηρωίδα, μία πιτσιρίκα που βιώνει ακόμη τον επώδυνο απόηχο μίας τραγικής απώλειας στη ζωή της και λόγω της αιφνίδιας απειλής που προκύπτει αφήνει τον πόνο και τον φόβο να την μετατρέψουν σε κάτι άλλο, αδιανόητα φονικό. Εντούτοις, τα τεκταινόμενα που διαδραματίζονται ενώπιον μας, προκαλούν στον θεατή την εντύπωση ότι παρακολουθεί μία περίεργη παρωδία τρόμου, σαν να βλέπει σε ένα παράλληλο σύμπαν ίσως την πιο «gory» εκδοχή του Μόνος στο Σπίτι, με τους ‘κακούς’ της υπόθεσης να “ματώνουν” τελικά πολύ πιο εύκολα και άρα ο κίνδυνος που συνιστούν για την ανυποψίαστη οικογένεια, απομυθοποιείται σχεδόν αμέσως.

Σε αυτό συνηγορεί και η ερμηνεία της ίδιας της Wilson, που αρκετές φορές φαντάζει ιδιαίτερα επιτηδευμένη όσον αφορά τις εκφράσεις, τις αντιδράσεις και τις ενέργειές της, ενώ κάτι τέτοιο είναι ακόμη πιο οφθαλμοφανές στον τρόπο με τον οποίο επισφραγίζεται το φινάλε.

Από την άλλη, αν και έχουμε συνηθίσει τον Kevin James κατά κύριο λόγο σε μία γκάμα κωμικών ρόλων, η επιλογή του αυτή σίγουρα μας ξάφνιασε δείχνοντας ότι θα μπορούσε πιθανόν να ασχοληθεί στο μέλλον και με άλλου τύπου φιγούρες πέρα από τις πιο ανάλαφρα αστείες.

Το Becky ναι μεν φιλοδοξεί να φιξάρει για τον δέκτη ένα Σαββατοκύριακο με όλα τα κομφόρ του τρόμου, αλλά μέχρι και τον επίλογό του νιώθεις να υπερισχύει το τραγελαφικό ύφος στα σκηνικά που εκτυλίσσονται, έχοντας ταυτόχρονα στο πίσω μέρος του μυαλού σου την απροσδιόριστα ενοχλητική αίσθηση ότι οπωσδήποτε κάτι του λείπει για να βγουν όλα όσα υπόσχεται…