Light of My Life Review - Μια μάχη επιβίωσης και ανθρωπιάς

Στο θρίλερ-δράμα Light of My Life στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ο βραβευμένος με Όσκαρ, Casey Affleck (Manchester by the Sea), ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, καθώς επίσης ηγείται του επιτελείου των ηθοποιών.

Ο διάσημος ηθοποιός υποδύεται έναν πατέρα ο οποίος καλείται να προστατέψει την κόρη του, ‘Rag’, (Anna Pniowsky) μεταμφιέζοντάς την σε αγόρι αφότου μία πανδημία αποδεκατίζει σχεδόν την πλειονότητα του γυναικείου πληθυσμού. Καθώς παλεύουν να επιζήσουν με τα ισχύοντα πλέον δεδομένα, ο μεταξύ τους δεσμός θα δοκιμαστεί όπως άλλωστε και η αντίληψη τους για την κοινωνία και την ανθρωπότητα.

Στο εν λόγω φιλμ που έκανε ένα επιτυχημένο πέρασμα από το περσινό Φεστιβάλ του Βερολίνου, παίζουν ακόμη οι Elisabeth Moss και Tom Bower.

Εννιά χρόνια έπειτα από την πρώτη σκηνοθετική του δουλειά, το I'm Still Here, ο Casey Affleck επωμίζεται για ακόμη μία φορά καθήκοντα δημιουργού για να μας διηγηθεί εν προκειμένω μία δυστοπική μυθοπλασία η οποία φέρνει συνειρμικά στο μυαλό του θεατή και το The Road (2009) του John Hillcoat ενώ έχει έντονα τα χαρακτηριστικά του οικογενειακού δράματος σε συνδυασμό με έναν ρεαλιστικά αποτυπωμένο αγώνα επιβίωσης.

Πρόκειται για ένα στοχαστικό, βραδυφλεγές σε ένταση έργο όπου το επείγον της φυγής είναι διαρκώς παρόν. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι πάντα σε επαγρύπνηση με επίκεντρο υπαρξιακά και φιλοσοφικής φύσεως θέματα και στον πυρήνα όλων αυτών το μεγάλωμα ενός κοριτσιού στο προεφηβικό στάδιο της ηλικίας του.

Και εδώ ο ήρωας είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να κρατήσει ασφαλή την κόρη του, όποια θυσία και αν συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Έχει επίγνωση ότι ο κόσμος όπως τον ήξερε προ κάποιων ετών έχει αλλάξει ριζικά και ότι το δίκαιο του πιο ισχυρού απαντάται με ακόμη πιο χειροπιαστές αποδείξεις.

Η υποβλητική ατμόσφαιρα που διαμορφώνει η φωτογραφία του Adam Arkapaw και οι μελωδίες του Daniel Hart αγκαλιάζουν αρμονικά τα γκρίζα και μουντά χρώματα των σκηνικών που κυριαρχούν. Ερημωμένοι οικισμοί αποπνέουν μία αίσθηση εγκατάλειψης, ματαίωσης και παραίτησης δίνοντας την εντύπωση μίας αποκαρδιωτικής αναμονής, μαρασμού και στασιμότητας όπου όλα κυλούν αργά, με την όποια ευοίωνη προοπτική να έχει εξαφανιστεί προ πολλού από εκείνον τον τόπο. Ο σκηνοθέτης παίρνει τον χρόνο του για να εξιστορήσει τα γεγονότα τα οποία δεν εκτυλίσσονται με γοργό ρυθμό αλλά μέσα σε αυτά παρατηρεί κανείς πιο παραστατικά και ουσιαστικά τις διάφορες διακυμάνσεις στις δυναμικές που έχει η επικοινωνία πατέρα και κόρης.

Ο συγκεκριμένος ενήλικας μέσα από δικές του επινοήσεις-παραμύθια που συνιστούν παραλλαγές άλλων γνωστών μύθων και αφηγήσεων, πασχίζει να εξηγήσει στο γεμάτο όρεξη και περιέργεια να μάθει παιδί του, ζητήματα που έχουν να κάνουν με την γέννηση της ζωής, την ακμή, την φθορά και τον θάνατο.

Η μικρή έχει εμπεδώσει από πολύ νωρίς, όπως και ο κηδεμόνας της, ότι ο κίνδυνος βρίσκεται συνεχώς εκεί έξω οπότε παραμένει σε μία εγρήγορση, αλλά ταυτόχρονα η ίδια διαθέτει την αισιοδοξία, την αθωότητα και τον αυθορμητισμό κάθε άλλου παιδιού. Η λαχτάρα της να περιεργαστεί πράγματα, να αποκομίσει γνώσεις και να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της την ωθεί στο να ρωτάει συχνά τον πατέρα της για ο,τιδήποτε. Η αμηχανία στις απαντήσεις του έχει ταυτόχρονα και μία αλλιώτικη ευαισθησία και τρυφερότητα ειδικά όσον αφορά προσεγγίσεις που εστιάζουν στη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, , εσωτερικές παρορμήσεις, ανάγκες, επιθυμίες, την ενηλικίωση, έννοιες όπως το φύλο, την ιδιότητα της μητέρας και του πατέρα. Ο γονιός της πιτσιρίκας την έχει σαν την μόνη φωτεινή δέσμη ελπίδας που του δίνει προορισμό και νόημα μέσα στο κατά τ΄ άλλα ζοφερό, άγνωστο και αβέβαιο τοπίο που απλώνεται μπροστά τους. Ο ένας ανακαλύπτει πράγματα για τον άλλον αλλά και για τον εαυτό του καθώς συναντούν προκλήσεις που συνήθως προκύπτουν από την συνάντησή τους με άλλους επιζώντες, αρσενικού γένους “διώκτες” οι οποίοι δεν θα διστάσουν να επιχειρήσουν να τους βλάψουν.

Η ανάμνηση της εκλιπούσας μητέρας και συζύγου πλανάται σαν φάντασμα μέσα στον νου και την καρδιά του βασικού δρώντα, άλλοτε απαλύνοντας την οδύνη της απώλειας και άλλοτε καθιστώντας πιο αισθητό το δυσαναπλήρωτο κενό της απουσίας της, μιας και το κορίτσι έχει μόνο μία αμυδρή εικόνα της γυναίκας απ’ όπου προήλθε.

Ο προβληματισμός για το τί θα απογίνουν αν αποκαλυφθεί η ταυτότητα της ‘Rag’ σε επικίνδυνους τρίτους είναι πάντα εκεί, ανάμεσά τους, μια συνεχής υπενθύμιση για το πόσο εύκολα μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο η κατάσταση και να ολισθήσει κανείς στην αγριότητα όταν γύρω του επικρατεί το χάος.

Στο Light of My Life δεν θα βρει κανείς κάτι υπερβολικά ανατρεπτικό εδώ που να κάνει το μεγάλο μπαμ. Αλλά το φινάλε κρύβει μέσα του κάτι που οπωσδήποτε ταρακουνάει τον δέκτη σαν ωμή συνειδητοποίηση της εύθραυστης ισορροπίας μεταξύ ηθικής και αμοραλισμού, αξίας και απαξίας, ανθρωπιάς και σκληρότητας σε στιγμές όπου έρχεται κανείς αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα.

Βρείτε την ταινία στο IMDB