Beanpole Movie Review - "Υπέροχα ψυχοπλακωτικό"

Το ιστορικό, ψυχολογικών προεκτάσεων δράμα Beanpole του Kantemir Balagov, που στο παγκόσμιο άνοιγμά του στο περσινό Φεστιβάλ των Καννών διακρίθηκε με λαμπρή νίκη στην κατηγορία “Un Certain Regard”, αποσπώντας και το βραβείο FIPRESCI, αποτελεί ωδή στη ζωή και επίσημη πρόταση συμμετοχής της Ρωσίας στην επερχόμενη 92^η διοργάνωση των Βραβείων της Ακαδημίας.

Ο δημιουργός υπογράφει εδώ το σενάριο μαζί με τον Aleksandr Terekhov, με πρωταγωνιστές της ταινίας τους Viktoria Miroshnichenko, Vasilisa Perelygina, και ο Konstantin Balakirev.

Το έργο τοποθετείται χρονικά εν έτει 1945 στο Leningrad, με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του στην πόλη, με σπίτια γκρεμισμένα και κατοίκους όμοιους με ανθρώπινα ερείπια. Παρόλο που μία από τις χειρότερες πολιορκίες που έλαβε χώρα ποτέ, πλέον έχει τελειώσει, η αιώνια μάχη ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο συνεχίζεται σε ό,τι απέμεινε από εκείνο το μέρος. Εκεί δύο νέες γυναίκες, η ‘Iya’ (Miroshnichenko) και η ‘Masha’ (Perelygina) θα αγωνιστούν να ορθοποδήσουν και να βρουν ξανά την ελπίδα για χάρη όσων αγαπάνε.

Το cast συμπληρώνουν επίσης οι: Andrey Bykov, Olga Dragunova, Timofey Glazkov, και η Ksenia Kutepova.

Ο Balagov καταφέρνει επιδέξια με το υποβλητικό και βραδυφλεγές αυτό σε ένταση φιλμ να μας μεταφέρει σε ένα ζοφερό χρονικό, την επαύριο του Β’ Παγκόσμιου με το  φάντασμα της φρίκης, της αναλγησίας και του παραλογισμού της βίας των όπλων να πλανάται ανάμεσα σε κτίρια και βασανισμένες οντότητες που μετρούν τις πληγές τους τη στιγμή που δύσκολα ξεχωρίζει κανείς νικητή από ηττημένο.

Η θλίψη και η ματαίωση έχουν κατακαθίσει σαν ένα πυκνό στρώμα σκόνης πάνω από εκείνο το τοπίο και δεν λένε να διαλυθούν. Η οδύνη, η ανάγκη και μία αβέβαιη αναμονή για το αύριο γεννούν με την σειρά τους την εικόνα μία αδιέξοδης κατάστασης με δύο ηρωίδες να πασχίζουν να ξαναβρούν τα πατήματά τους σε έναν κόσμο βομβαρδισμένο, ανήσυχο που μοιάζει να ξεκινάει απ΄ το μηδέν.

Κάθε μία από τις κοπέλες κουβαλάει στις πλάτες της το δικό της βαρύ φορτίο ιστορίας, και οι μοίρες τους αλληλοδιαπλέκονται με τραγικό τρόπο. Η ‘Iya’, «το ψηλό κορίτσι» ή «στέκα» όπως την αποκαλούν, έχει σαν πικρό ενθύμιο από το μέτωπο ένα εγκεφαλικό τραύμα που την κάνει να παραλύει σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης, και η άλλη να νιώθει ότι η μάχη την έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό ώστε συχνά να αντιμετωπίζει με κυνική σκληρότητα και ωμότητα κάθε τι και καθέναν που την περιβάλλει.

Το σοκ που υπέστησαν στα χαρακώματα τις έχει μουδιάσει, αφοπλίζοντάς τες από ό,τι αισιόδοξο μπορεί να φώλιαζε μέσα τους κάποτε. Το μόνο που έχουν είναι οι ίδιες. Το δέσιμο που τις ενώνει δοκιμάζεται έπειτα από ένα γεγονός-καταλύτη, και τα σκαμπανεβάσματα στις δυναμικές της σχέσης τους εντείνονται σταδιακά. Αισθάνεσαι και εσύ εντός τους να σιγοβράζει θυμός για όσες συμφορές βίωσαν, και όσα έχει να προσάψει η μία στην άλλη, αλλά πάλι διακρίνεις μία πηγαία τρυφερότητα να είναι το κονίαμα μεταξύ τους που βγαίνει συχνά δυναμικά στην επιφάνεια και όλη αυτήν η αναστάτωση καταλαγιάζει ξανά.

Το ιδιότυπο καταφύγιο της ‘Iya’ για να αντέξει το σμπαραλιασμένο της παρόν αφενός εξασφαλίζεται μέσα από την προσωρινή φροντίδα ενός παιδιού, και αφετέρου μέσω των ασθενών που περιποιείται σε ένα νοσοκομείο. Όμως, η ‘Masha’ που έχει επιστρέψει ζωντανή από την εμπόλεμη ζώνη, διαπιστώνει ότι εδώ πια ό,τι πιο πολύτιμο είχε το έχασε, και το δυσαναπλήρωτο κενό μεγαλώνει μέσα της σε τέτοιο βαθμό ώστε να αρθρώνεται σε λυγμό και να ζητάει επιτακτικά να γεμίσει ανεξάρτητα από το τί προϋποθέτει κάτι τέτοιο. Σε πρώτη φάση ξεγελάει κάπως τον εαυτό της, στρεφόμενη σε πρόσκαιρες λύσεις για να αποσυμπιεστεί αντιμετωπίζοντας ακόμη και τον ίδιο τον έρωτα ως πράξη εντελώς ψυχρά και διεκπεραιωτικά. Μα, η απελπισία, η παραίτηση και ο πόνος συσσωρεύονται μέσα της και μόνη εναλλακτική της να τα ξορκίσει μακριά είναι να επινοήσει ένα κίνητρο, έναν ανώτερο σκοπό, να ανακτήσει την ανθρωπιά και την ζεστασιά μέσα από το μητρικό ένστικτο και να το οδηγήσει στην πραγμάτωση πάση θυσία.

Ο σκηνοθέτης με θαυμαστή διαύγεια και έναν αλλιώτικο εικαστικό λυρισμό υφαίνει έναν καλοδουλεμένο μύθο, υπέροχα ψυχοπλακωτικό, με τον οποίο ανατέμνει επιδέξια τον ψυχισμό της γυναικείας φύσης και στο αφήγημά του αυτό αποτυπώνει συγκλονιστικά ρεαλιστικά τον αντίκτυπο του πολέμου και της συνακόλουθης ισοπέδωσης. Αφήνει εντός αυτής της πραγματικότητας να ανθίσει δειλά δειλά το στοιχείο της ρομαντικής έλξης, της κατανόησης, του αυθόρμητου, της λύτρωσης και της έκπληξης, ενώ στολίζει το κινηματογραφικό του κάδρο με γλαφυρές πινελιές όπου αναδεικνύονται εξαίσια διάφορες αποχρώσεις του κόκκινου και του πράσινου, μ’ Ένα Ψηλό Κορίτσι να κυριαρχεί μέσα σ’ αυτές.

Βρείτε την ταινία στο IMDB