MINDHUNTER Season 2: Ένας σοβαρός λόγος για να πληρώσετε Netflix

Η μηχανή ηχογράφησης τέθηκε σε λειτουργία. Οι Jonathan Groff (Looking, Frozen,The Normal Heart) και Holt McCallany (Sully, Fight Club, Gangster Squad), είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν να εξερευνούν τους δαιδαλώδεις λαβύρινθους και τα άδυτα του διαταραγμένου μυαλού κατά συρροή δολοφόνων. Και το τολμούν πάλι προκειμένου να σωθούν αθώοι. Εσύ είσαι έτοιμος να καταδυθείς μαζί τους σε νέες υποθέσεις εξίσου μελανές και συνταρακτικές με τις προηγούμενες;

Η υποβλητική noir ανθολογία περιόδου Mindhunter με δημιουργό τον Joe Penhall και τον ταλαντούχο David Fincher (Zodiac, Se7en, Gone Girl) ο οποίος έχει αποδείξει πως με ό,τι και να καταπιαστεί, το κάνει αριστουργηματικά αντλεί έμπνευση από το ανάλογο έργο “Mind Hunter: Inside FBI’s Elite Serial Crime Unit” του Mark Olshaker και του John E. Douglas. Και επιτέλους επέστρεψε για 2^η σεζόν στο Netflix ύστερα από δύο χρόνια!

Στην παρούσα περίπτωση ο διάσημος σκηνοθέτης επιμελήθηκε τρία επεισόδια της 2^ης  σεζόν, ενώνοντας τις δυνάμεις του και με τους συναδέλφους του, Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James, One More Time with Feeling, Killing Them Softly) και Carl Franklin (13 Reasons Why, The Leftovers, House of Cards). Καθήκοντα εξωτερικού παραγωγού έχουν επωμιστεί οι: Fincher, Joshua Donen (Gone Girl, The Quick and the Dead), Charlize Theron (Girlboss, Hatfields & McCoys) και Cean Chaffin (Gone Girl, Fight Club).

Όσον αφορά την συνέχεια του επιτυχημένου αστυνομικού δράματος, το κουβάρι της πλοκής ξετυλίγεται μέσα από εννιά επεισόδια. Μεταφερόμαστε γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70, με το χρονικό της υπόθεσης «Atlanta Child Murders» να αναβιώνει. Σημείο αναφοράς του, είναι οι ειδεχθείς φόνοι στους οποίους προέβη από το 1979 έως το 1981 ο διαβόητος κακοποιός Wayne Williams, αυτόχθων κάτοικος της Antlanta, σκοτώνοντας 29 ανθρώπους, ενώ καταδικάστηκε δις ισόβια.

Στόχοι του ήταν κατά κύριο λόγο ανήλικα παιδιά και έφηβοι, αλλά και δύο ενήλικες, όλοι αφρο-αμερικανικών ριζών. Εντούτοις, κάθε τόσο εμβόλιμα παρεμβαίνουν αποσπάσματα στα οποία μαθαίνουμε τί συμβαίνει με τον δολοφόνο ‘Bind, Torture, Kill’ (Sonny Valicenti) που παραμένει ακόμη ασύλληπτος και όσο δύναται κάτω από τα ραντάρ του Νόμου.

Ο ίδιος ο Fincher μας είχε δώσει άλλωστε μία πρώτη γεύση, μέσω παλιότερης δήλωσής του: «Την επόμενη χρονιά θα δούμε τις δολοφονίες των παιδιών στην Ατλάντα, έτσι θα έχουμε πολύ περισσότερη αφρo-αμερικανική μουσική που θα είναι ωραία. Η μουσική θα εξελιχθεί. Σκοπός είναι να υποστηρίξει ό,τι συμβαίνει με το σόου όπως αυτό αναπτύσσεται ραγδαία βάσει και της εποχής που παρουσιάζεται».

Επιπρόσθετα, ο Damon Herriman (Justified, Quarry, The Water Diviner, The Little Death) εκτός του ότι φέτος μας συστήθηκε ως ο κατά συρροή δολοφόνος Charles Manson στο Once Upon a Time in Hollywood του Quentin Tarantino, ερμηνεύει το ίδιο ακριβώς πρόσωπο και στο Mindhunter.

Στο φρέσκο αυτό κεφάλαιο που ανοίγει στη μικρή οθόνη, οι Groff και McCallany επανέρχονται δριμύτεροι στους γνώριμους πρωταγωνιστικούς τους ρόλους, ως οι ομοσπονδιακοί πράκτορες ‘Holden Ford’ και ‘Bill Tech’ αντίστοιχα. Ένας αταίριαστος συνδυασμός συνεργατών που όμως γεφυρώνουν τις διαφορές τους στο μέτρο του εφικτού. Χάρη στις μεθόδους και τα πολύτιμα εργαλεία της εγκληματολογικής ψυχολογίας το ιδιότυπο αυτό δίδυμο μπαίνει στα θολά νερά του νου άκρως βίαιων εγκληματιών. Πάντα συνεπείς στον σκοπό τους, παρά τα όποια εμπόδια που μεσολαβούν, επιχειρούν να αποκωδικοποιήσουν μέσα από το παραπάνω επιστημονικό πεδίο τους μύχιους μηχανισμούς που ενεργοποιούνται στους σκληροπυρηνικούς αυτούς δολοφόνους.

Οι βασικοί δρώντες με επιμονή προσπαθούν να διεισδύσουν βαθύτερα, να προσδιορίσουν τα κίνητρα και τις εσωτερικές παρορμήσεις που ώθησαν τους ενόχους σε βάναυση συμπεριφορά καταλήγοντας να προσλάβουν την πιο αποκρουστική μορφή, να γίνουν φρικτές κακουργηματικές πράξεις.

Πώς μπορεί λοιπόν, κανείς να αποτρέψει ένα έγκλημα εάν δεν έχει επίγνωση του βαθμού της παραφροσύνης του δράστη; Πώς αποκτάς, προβάδισμα έναντι ενός τέτοιου ατόμου αν αγνοείς το μέγεθος του παραλογισμού σε αυτό; Τί συμβαίνει τελικά με την φύση του περίπλοκου και την σκέψη ενός serial killer;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα διατρέχουν τον πυρήνα της μυθοπλασίας αυτής που χτίζει δίχως να βιάζεται μία στιβαρή πλοκή, με σφιχτό σενάριο και με βραδυφλεγή ένταση η οποία σε κάνει να μείνεις άφωνος από συγκεκριμένα συμβάντα και αποκαλύψεις. Το ρεαλιστικό ύφος της όλης αφήγησης κάνει τον θεατή να ανασκουμπωθεί κάπως αμήχανα καθώς αναλογίζεται την ιδέα του θανάτου, πόσο μάλλον ανθρώπους των οποίων το νήμα της ζωής κόπηκε ηθελημένα από κάποιον άλλον.

Τα ιστορικά και επιστημονικά δεδομένα που εντάσσονται ταιριαστά στους διαλόγους συνηγορούν στο μούδιασμα αυτό, εντείνοντας το στιγμιαίο σάστισμα απέναντι στο άγνωστο και στον φόβο που αυτό συνεπάγεται, κάνοντάς μας να συλλογιστούμε ίσως πιο ωμά και άμεσα την ευαλωτότητά μας λαμβάνοντας υπόψη παράλληλα ότι οι δολοφονίες αυτές όντως κάποτε συνέβησαν. Το στοιχείο της ανατροπής δεν εκδηλώνεται με υπερβολές, αλλά ίσα ίσα έτσι όπως πρέπει, χωρίς να ξεφεύγει από το ανθρώπινο και χωρίς αστοχίες.

Οι δύο γνωστοί επιθεωρητές εντρυφούν σε ένα εγχείρημα που πλέον απολαμβάνει της εκτίμησης της νέας ηγεσίας του τμήματος Συμπεριφορικών Επιστημών του FBI, με την αναδυόμενη τάξη πραγμάτων να απομακρύνεται από την ασφάλεια των καθιερωμένων. Ο επικεφαλής του συστήματος που κερδίζει πια έδαφος, θέλει αποτελέσματα χωρίς περισπασμούς και χρονοτριβές, και ξέρει να ασκεί πιέσεις ως προς αυτό. Αναγνωρίζει την πρωτοπορία και την σημασία του πονήματός της εν λόγω ομάδας συνεργατών, αλλά εξακολουθεί να κρατάει σφιχτά τα λουριά του ελέγχου και στους δύο πράκτορες, κυρίως δη στον ‘Holden’ που έχει δείξει πως ναι μεν τις περισσότερες φορές βαδίζει σύμφωνα με τους κανόνες αλλά ενίοτε εφαρμόζει και κάποιες λιγότερο εγκεκριμένες τακτικές, τυπικά μη αποδεκτές από την δεοντολογία του επαγγέλματος.

Η ομάδα που έχει συγκροτηθεί, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας συνιστά η έγκριτη ψυχολόγος, και πανεπιστημιακός ‘Dr. Wendy Carr’ (Anna Torv), συναντά έναν αριθμό βαρυποινιτών σκιαγραφώντας το ψυχολογικό τους προφίλ, με την ερευνητικό πρόγραμμα που συντονίζουν όμως να δοκιμάζει γερά τα νεύρα και τις αντοχές τους.

Να τονιστεί ότι ο άξονας του ενδιαφέροντος όσον αφορά την εμβάθυνση των χαρακτήρων μετατοπίζεται ελαφρώς πλέον προς τον ‘Bill’ ο οποίος πρέπει να αναμετρηθεί με μία σοβαρή κρίση που προκύπτει μέσα στο σπίτι του και εξαιτίας της χρειάζεται να διαχειριστεί μία σκληρή αλήθεια για κάποιον που αγαπάει πολύ. Η καθημερινότητά του μοιάζει πιο ψυχοφθόρα και εξαντλητική από ποτέ, σε σημείο που αναρωτιέσαι πόσο ακόμη αντέχει μέχρι να ‘σπάσει’, πόσο θα τεντωθεί το σχοινί ανάμεσα στην οικογένειά του και την δουλειά του;

Και η συμβολή της ‘Wendy’ στην εξέλιξη του σόου αναδεικνύεται εξίσου καίρια, με την ίδια κατά διαστήματα να στηρίζει πιο ανοιχτά τις επιλογές της, να διεκδικεί τον χώρο της καθώς δεν πτοείται από την κοινωνική υποκρισία του τοξικά αρρενωπού της περίγυρου, και να υποστηρίζει τα θέλω της ακόμη και αν πρέπει να αποστασιοποιηθεί από ό,τι νόμιζε πως βρήκε να την γεμίζει σε προσωπικό επίπεδο.

Ο Fincher και οι συνάδελφοί του πλάθουν αριστοτεχνικά το κοινωνικοπολιτικό περικείμενο μίας Αμερικής του τότε, διατυπώνοντας εύστοχα σχόλια που καταδεικνύουν και καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα μίας εποχής όπου παθογένειες όπως ο ρατσισμός δεν είχαν πάψει να ανατροφοδοτούνται. Εξάλλου, η επιλεκτική αποστροφή του βλέμματος των αρχών από προβλήματα υποβαθμισμένων περιοχών έρχονται να προστεθούν στα ανωτέρω υπογραμμίζοντας την απροθυμία και των πολιτικών εκπροσώπων να πάρουν στα σοβαρά ανάγκες και ζητήματα που δεν επιδέχονται καθυστερήσεις ή αναβολές, ειδικά όταν το διακύβευμα είναι η ανθρώπινη ζωή, πόσο μάλλον ανήμπορων μικρών παιδιών.

Ο 2^ος κύκλος του Mindhunter επισφραγίζεται με έναν πολλά υποσχόμενο επίλογο ο οποίος κάνει πάσα  για όσα έπονται. Ο ‘Holden’ και ο ‘Bill’ δεν έχουν παρά να δρομολογήσουν καινούργιες συνεντεύξεις και με άλλους κατάδικους. Να τοποθετήσουν νέες μπομπίνες στο μαγνητόφωνό τους, και να πατήσουν ξανά το κουμπί της καταγραφής…