The Darkest Hour Movie Review
Έχουμε δει τον Gary Oldman να προσθέτει στο ενεργητικό του πολλούς κόντρα ρόλους. Μας έχει συστηθεί ως Κόμης Δράκουλας, ως διεφθαρμένος μπάτσος στο Léon: The Professional, ως μυστικός πράκτορας στο Tinker Tailor Soldier Spy, ως ο επιθεωρητής του Gotham, James Gordon και πάει λέγοντας. Η τεράστια γκάμα των χαρακτήρων που έχει υποδυθεί μέχρι τώρα ομολογουμένως και αναδεικνύει την ερμηνευτική του δεινότητα η οποία τώρα τελευταία έρχεται να τον απογειώσει μέσα από έναν ρόλο-πρόκληση, όπου σήμα-κατατεθέν είναι τα πούρα, τα χαμηλωμένα στην μύτη γυαλιά και το λεγόμενο καπέλο «Παναμά».
Ο Gary Oldman κάνει λοιπόν, την εμφάνισή του ως Winston Churchill στο βιογραφικό-πολεμικό δράμα εποχής που σκηνοθέτησε ο Joe Wright, το οποίο ανήκει ήδη στα φαβορί των φετινών Όσκαρ. Ο διάσημος ηθοποιός απέσπασε κιόλας μία Χρυσή Σφαίρα, με την Πιο Σκοτεινή Ώρα να διεκδικεί μεταξύ άλλων και εννέα υποψηφιότητες στην 71η διοργάνωση των Βραβείων της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Η υπόθεση του έργου τοποθετείται χρονικά τον Μάιο του 1940, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο όπως και τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης καλούνται να αντιμετωπίσουν την καταστροφική επέλαση των φασιστικών στρατευμάτων του Χίτλερ που προελαύνουν κάτω από τη σημαία με τη σβάστικα. Σιγά σιγά στην Γηραιά Ήπειρο όσα προπύργια ελεύθερης σκέψης απέμειναν καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Κάθε χώρα πρέπει να πάρει στα χέρια της την δική της μοίρα και να πολεμήσει τον εχθρό με κάθε πιθανό μέσο. Η επικείμενη απειλή βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ και στην Αγγλία, όπου στην θέση του πρωθυπουργού θα ανέλθει ο τότε πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολέμου, Winston Churchill, διαδεχόμενος τον Neville Chamberlain ο οποίος νωρίτερα παραιτήθηκε από το αξίωμά του.
Η πολιορκία της Δουνκέρκης είναι εκείνη που θα κρίνει το αποτέλεσμα για την καθυπόταξη ή όχι του βρετανικού λαού. Ο άνδρας που ανέλαβε να υπερασπιστεί την τιμή και την ανεξαρτησία της πατρίδας του θα βάλει λυτούς και δεμένους προκειμένου να αποτρέψει τον αποδεκατισμό των λόχων του που εξακολουθούν να δίνουν σκληρή μάχη με τα βομβαρδιστικά αεροσκάφη και τα σφυροκοπήματα του αντιπάλου κόντρα σε όλες τις πιθανότητες αποτυχίας. Ο Churchill θα εφαρμόσει μία πιο επιθετική τακτική που απορρίπτει εκ προοιμίου όλες τις μετριοπαθείς και ενδιάμεσες λύσεις της ανεπαρκούς Πολιτικής Κατευνασμού οι οποίες υπαγορεύουν τον συμβιβασμό και το ύπουλο ξεπούλημα του κράτους του.
Θα προτιμήσει την οδό του ανοιχτού πολέμου έναντι στην τυραννία που γεννήθηκε από «το αυγό του φιδιού». Ωστόσο, η εκ των έσω υπονόμευση της στρατηγικής του τόσο από πλευράς των ομολόγων του όσο και από μεριάς του Στέμματος, θα δοκιμάσει το χαλύβδινο σθένος του αλλά θα τον οπλίσει με ακόμη μεγαλύτερη επιμονή να συνεχίσει να υποστηρίζει απερίφραστα την άμεση καταπολέμηση της ολέθριας επιβολής των Ναζί. Μέσα σ’ ένα κλίμα γεωπολιτικής αστάθειας, σπασμωδικών κινήσεων και εσωτερικών τριγμών θα ξεπροβάλλει κραταιό το αίτημα συσπείρωσης και σοβαρής προετοιμασίας απέναντι στον κοινό κίνδυνο, όπως και η ανάγκη συνεργασίας με τις Συμμαχικές Δυνάμεις. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι καταλαμβάνουν τις θέσεις τους στο Κοινοβούλιο. Ο Winston Churchill εκφωνεί με ζέση τον πύρινο λόγο του για την προάσπιση των πάτριων εδαφών τους και καταχειροκροτείται από τους παρευρισκομένους.
Η φιγούρα που ενσαρκώνει ο Oldman αποτέλεσε μία από τις πιο ισχυρές φυσιογνωμίες της νεότερης πολιτικής ιστορίας της Μεγάλης Βρετανίας, η μορφή που προΐστατο του απελευθερωτικού αγώνα των Ευρωπαίων συμμάχων έναντι των ορδών του Άξονα, ο μετέπειτα «Πατέρας της νίκης» και εμπνευστής του όρου «Σιδηρούν Παραπέτασμα» την συνακόλουθη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Πρόκειται ίσως για μία από τις πιο συγκλονιστικές μεταμορφώσεις του Gary Oldman, τα διαπιστευτήρια του οποίου στην υποκριτική πλέον αποθεώνονται. Παρακολουθεί κανείς να ζωντανεύει πάνω στο πανί της μεγάλης οθόνης ένας βετεράνος η ζωή του οποίου έχει πολλάκις εξιστορηθεί, μία ιδιαίτερη προσωπικότητα με τα ιδιοσυγκρασιακά γνωρίσματα και το ταμπεραμέντο κάποιου που κατέχει καλά την ρητορική του πολέμου γιατί έχει μάθει από τις αποτυχίες αλλά και τα κατορθώματά του, ζυγίζοντας το ρίσκο και διηθώντας το μέσα από το πρίσμα της εμπειρίας και της ωριμότητας.
Η χροιά της φωνής του πρωταγωνιστή με την οποία αρθρώνονται οι επείγουσες επιταγές της κρίσιμης εκείνης συγκυρίας, οι χειρονομίες (λ.χ. το πολυσυζητημένο αλλά ‘ελαφρώς’ παραλλαγμένο σήμα της νίκης όπως απαθανατίστηκε μέσα από τον φωτογραφικό φακό του Τύπου), το περπάτημα, οι εκφράσεις που παίρνει, και οι συναισθηματικές μεταπτώσεις έτσι όπως αποτυπώνονται στις συσπάσεις του προσώπου του, σκιαγραφούν στο κινηματογραφικό κάδρο αφενός τον χαρισματικό ηγέτη Churchill, με τις εξαιρετικές επικοινωνιακές δεξιότητες, την ικανότητα πειθούς, την πυγμή και την αποφασιστικότητα, και αφετέρου τον άνθρωπο Winston που υποβόσκει πίσω από αυτήν την φαινομενικά ‘ακατάβλητη’ περσόνα μαζί με όλες τις αρετές και τις αδυναμίες της ελαττωματικής φύσης του ατόμου.
Δίπλα στον Oldman στέκεται η Kristin Scott Thomas (The English Patient) ως η Clementine Ogilvy Hozier, η τότε πρώτη κυρία της Αγγλίας. Η παρουσία της σαφώς και είναι κάπως πιο σκιώδης και υποστηρικτική, αλλά συγχρόνως τόσο συναισθηματικά φορτισμένη όσο πρέπει. Το υπόλοιπο cast απαρτίζεται από εξίσου αξιόλογους εκπροσώπους της 7ης Τέχνης όπως οι: Ben Mendelsohn, Lily James, Ronald Pickup, Stephen Dillane, Nicholas Jones, και ο Samuel West κ.ά.
Η φωτογραφία του Bruno Delbonnel οπωσδήποτε ξεχωρίζει, με gros plan που κάνουν τα μάτια του θεατή να στυλώνονται στο άλλοτε σκεπτικό, άλλοτε ανήσυχο και άλλοτε πιο ενδοσκοπικό βλέμμα του κεντρικού ήρωα της ταινίας. Η μουσική ενορχήστρωση από μεριάς του Dario Marianelli ενισχύει αδιαμφισβήτητα την ατμοσφαιρικότητα του φιλμικού περιεχομένου. H προσεγμένη επιλογή κοστουμιών από την Jacqueline Durran, o κατάλληλος φωτισμός και τα ρετρό σκηνικά συνέβαλλαν καθοριστικά ως προς αυτή την κατεύθυνση. Επιπλέον, είναι άξια θαυμασμού η επιμέλεια του Kazuhiro Tsuji όσον αφορά το κομμάτι του μακιγιάζ με σημείο αναφοράς φυσικά την εξωτερική αλλαγή του Oldman από την κορφή μέχρι τα νύχια.
Το The Darkest Hour, ορισμένες φορές δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το τρυπάκι της εξιδανίκευσης κυρίως όσον αφορά το πόσο μεγάλη ή μικρή είναι η απόσταση που μεσολαβεί ανάμεσα σε κυβερνώντα και κυβερνώμενο, αλλά και το πώς αντικατοπτρίζεται το θέμα άντλησης της πολιτικής συναίνεσης και νομιμοποίησης της εξουσίας που απολαμβάνει η εκάστοτε καθεστηκυία αρχή. Η διάρκεια του έργου θα μπορούσε να είναι πιο σύντομη με την ανάλογη βέβαια επεξεργασία πύκνωσης και του σεναρίου από τον Anthony McCarten. Παρόλαυτα, είναι ένα φιλμ που έχει τις στιγμές του και μέσα από το οποίο νιώθει σίγουρα κανείς την καταχνιά και την βαριά σκιά μίας επιχείρησης η οποία έμελε να επαναπροσδιορίσει τις ισορροπίες ισχύος στον παγκόσμιο χάρτη και να προκαλέσει το πρώτο καίριο πλήγμα στο μακρύ χέρι της Γκεστάπο.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.