Ταινίες με mindfuck τέλος | Part II

Σε κάθε μη προδιαγεγραμμένο τέλος ο νους σου ξεμακραίνει
20 Σεπτεμβρίου 2017 09:04
Ταινίες με mindfuck τέλος | Part II

Κακά τα ψέματα, τα happy end διαφόρων ταινιών φαντάζουνε ιδεατά πλασμένα. Η ευκόλως εννοούμενη κατάληξη τους αποπνέει μία απατηλή αισιοδοξία που θρέφει υποσυνείδητα την θετική στάση του ανθρώπου απέναντι στην ζωή. Ανατροφοδοτεί τις ενστικτώδεις προσδοκίες του και πολλά απ’ όσα αναγνωρίζει ως παραδεδεγμένες αλήθειες. Βλέποντας μία ιστορία να βαίνει κατ’ ευχήν ίσως να νιώθουμε πιο ασφαλείς, αφού ενδόμυχα ελπίζουμε για το καλύτερο.

Βέβαια, απαντώνται και φιλμ που η ακαριαία τους τελική έκβαση κάθε άλλο παρά προβλέψιμη είναι ή λειτουργεί  προς επιβεβαίωση των ευσεβών σου πόθων. Έρχεται περισσότερο σαν ένα γερό λάκτισμα που σε βγάζει απροειδοποίητα έξω από τα νερά σου και σε βοηθάει να ξεστρατίσεις από τα μοτίβα των εικόνων και την τάξη πραγμάτων που έχεις εμπεδώσει. Ένα απρόσμενο φινάλε δεν συντηρεί την comfort zone της κανονικότητας που έχεις συνηθίσει, αλλά σε τραβάει με φόρα έξω από αυτήν. Σου αφήνει την ελευθερία να δεις υπό διαφορετικό πρίσμα και άλλες παραστάσεις. Ασκεί μία σαγήνη αλλιώτικη, που με χιλιάδες ερεθίσματα φλογίζει το μυαλό, και σαν σπινθήρες άλλοι τόσοι συνειρμοί προβάλουν ξαφνικά, μόλις  το ‘ακόνισμα’ της σκέψης σου αρχίζει. Χάρη σ’ έναν τέτοιο επίλογο εγκαταλείπεις την βολή της πεπατημένης, και δοκιμάζεις μέσα από νέες οπτικές να ερευνήσεις κριτικά τα όσα έχεις μάθει.

Μιας και ο σκηνοθέτης αψηφάει τολμηρά την εκδοχή που διέβλεψες ως πέρας της ταινίας, ξαφνιάζεσαι, μα κατά βάθος θαυμάζεις που σε έπιασε έτσι εξ’ απήνης με ένα τόσο ανατρεπτικό μανουβράρισμα. Εξάλλου, θα κατάλαβες ότι κανένα δυνατό αφήγημα δεν πρέπει να αποκαλύπτει εξ’ αρχής το πιο καλό χαρτί του, πόσο μάλλον αυτό της έκπληξης στο τέλος.

Usual Suspects (1995)

Κατ’ αρχάς με το που γίνεται αναφορά στον συγκεκριμένο τίτλο-λογοπαίγνιο αποκλείεται να μην ανασύρεις αυτομάτως από την θύμησή σου το γνωστό φωτογραφικό ντοκουμέντο με το line up της αστυνομίας. Παραταγμένοι στην σειρά για αναγνώριση στέκονται πέντε νοματαίοι διαφορετικού αναστήματος, όλοι τους ένας και ένας! Αυτή η dream team της παρανομίας δεν γίνεται να μην σου έχει μείνει ως ένα από τα πιο ιδιόμορφα παραδείγματα συμμοριών στο σινεμά. Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες, δεν λένε;! Ε λοιπόν, οι Dean Keaton (Gabriel Byrne ), Roger "Verbal" Kint (Kevin Spacey), Fred Fenste (Benicio del Toro), Michael McManus (Stephen Baldwin) και ο Todd Hockney (Kevin Pollak) συμφωνούν απόλυτα με το παραπάνω γνωμικό αφού απ’ ό,τι φαίνεται μοιράζονται μεταξύ τους μία προϊστορία με ιδιαίτερη έφεση προς στην παρέκκλιση. Κοινός παρονομαστής τους είναι τα μπες-βγες τους στην ‘στενή’ για κάθε λογής σκευωρίες που οργανώνουν. Πώς να αποκηρύξεις χούγια που αποτελούν πια προέκταση του εαυτού σου; Αν μη τι άλλο, μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια, κανείς δεν αποτινάσσει τόσο εύκολα από πάνω του τα κατάλοιπα αυτού του σιναφιού.

Οι badass αυτοί τύποι έχουν καταχωρήσει σε μαύρα κατάστιχα το Γράμμα του Νόμου, και συνεχίζουν να το καταπατούν απροκάλυπτα με διάφορες παγαποντιές. Σε σενάριο του Christopher McQuarrie, η πλοκή που αναπτύσσεται επί της οθόνης απορροφάει την προσοχή σου αμέσως, και τεστάρει την παρατηρητικότητά σου. Η κινηματογραφική αφήγηση του noir αυτού θρίλερ μυστηρίου, βρίθει σε αναχρονίες και σασπένς καθώς ο Bryan Singer ενορχήστρωσε μία κορυφαία αστυνομική δραματουργία που σε κρατάει στην τσίτα με γενναίες δόσεις αγωνίας και σου την φέρνει με ένα ακόμη πιο πολλά υποσχόμενο κλείσιμο. Παρακολουθείς μία καλοστημένη εγκληματική απάτη-ορόσημο στον χώρο της 7ης Τέχνης, σαν να ‘σαι συνένοχος στο κόλπο και απολαμβάνεις που οι αρχές βρίσκουν τον μάστορά τους! Αφομοιώνεις τόσο αβίαστα και λαίμαργα το όλο ευρηματικό concept που δεν σου πάει η καρδιά να μουτρώσεις με την μπλόφα του σκηνοθέτη που σε ξεγέλασε τόσο επιδέξια εν τέλει. Το εισαγωγικό πλάνο της ταινίας επικεντρώνεται στον Dean, ο οποίος κείτεται βαριά τραυματισμένος στο κατάστρωμα ενός πλοίου, στην αποβάθρα του San Pedro Bay. Κοντά του βρίσκονται άψυχα σώματα ανδρών ενώ μία απόκοσμη σιγή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το χαοτικό σκηνικό που προηγήθηκε. Ο ίσκιος από το περίγραμμα μίας ανδρικής σιλουέτας περιπλανιέται σαν φάντασμα επάνω στο πλεούμενο ώσπου ζυγώνει τον Keaton με αργά και αποφασιστικά βήματα.

Η ριπή μίας σφαίρας σκίζει τον αέρα και σύντομα το σκαρί του πλεούμενου τυλίγεται στις φλόγες. Μία έκρηξη φωτίζει στιγμιαία μες στο σκοτάδι και γκρίζες τολύπες καπνού ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Από εκείνη την «Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου» που επικράτησε στην προβλήτα, γλίτωσαν μόλις μετά βίας δύο άτομα: o Arkosh Kovash, ο ακόλουθος μίας σπείρας της Ουγγρικής μαφίας που διακομίστηκε στο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, σχεδόν ημιθανής, και ο Roger "Verbal" Kint, ένας απατεωνίσκος ο οποίος κουτσαίνει λόγω της εγκεφαλικής παράλυσης που έχει. Ο αστυνόμος Dave Kujan, προσάγει στο τμήμα τον Roger για να τον ανακρίνει, εφόσον ο άλλος αυτόπτης μάρτυρας ψυχορραγεί στην εντατική. Η ελλειμματική προσοχή του Verbal  και η τάση του να καθυστερεί με ποικίλους περισπασμούς υπεκφεύγοντας στις ερωτήσεις που του απευθύνουν, σου κρούουν το καμπανάκι ότι κάτι αλλόκοτο συμβαίνει. Μετά από πιέσεις, συγκατανεύει να εξιστορήσει στον συνομιλητή του τα τεκταινόμενα, ανατρέχοντας αποσπασματικά στις συγκυρίες που έφεραν την κομπανία του στο αιματοκύλισμα της βραδιάς εκείνης.

Το έναυσμα για την επανένωση της ιδιότυπης αυτής πεντάδας σήμανε η σύλληψή τους έξι βδομάδες νωρίτερα στη Νέα Υόρκη, όπου τους απαγγέλθηκε αυθαίρετα ως κατηγορία η κλοπή ενός φορτηγού. Κατά την διάρκεια της παραμονής τους στο κρατητήριο, οι κομπιναδόροι αυτοί που είναι παλιοί γνώριμοι, συμφωνούν να περάσουν στην αντεπίθεση και συνεννοούνται να κάνουν γερή μπάζα. Επικεφαλής του εγχειρήματος που σχεδιάζουν τίθεται ο Keaton, ένας όχι και τόσο ευυπόληπτος μπάτσος. Αλλά τι τα θες, μήπως οι συνέταιροί του δεν έχουν και αυτοί πάρε-δώσε με το παρασκήνιο;! Το πρώτο οχυρό των αρχών πέφτει με την συντονισμένη επίθεση της ομάδας εναντίον ενός λαθρέμπορου τον οποίο ληστεύουν την ώρα που υποτίθεται ότι φυλάσσεται από άλλους πληρωμένους εκπροσώπους της έννομης τάξης. Το περιπολικό γίνεται παρανάλωμα του πυρός ενώ η παρέα διαφεύγει περιχαρής με την λεία της. Επόμενος σταθμός τους η Καλιφόρνια, όπου ακολουθεί ένα ριφιφί στο οποίο αντί για κοσμήματα υφαρπάζουν τελικά αποθέματα ηρωίνης. Αργότερα,  στο κατώφλι της πόρτας τους παρουσιάζεται ένας νομικός, ο Kobayashi, τον οποίο προσέλαβε ο Keyser Söze. Το αφεντικό του είναι ο φόβος και ο τρόμος των κακοποιών. Πρόκειται για έναν μεγάλο ‘κεφάλι’ του υποκόσμου, τουρκικής καταγωγής, του οποίου η φήμη προηγείται απλά και μόνο για να προϊδεάσει επιτήδειους της πιάτσας ότι είναι τουλάχιστον απερισκεψία να τα βάλει κανείς μαζί του. Ο θρύλος που έχει χτιστεί γύρω από το όνομά του έχει θεριέψει με τα χρόνια, ώστε ο διαβόητος Söze να προσιδιάζει σ’ έναν αδιόρατο κίνδυνο, μία άυλη οντότητα που φτύνεις τον κόρφο σου να την προφέρεις και μόνο . Ο Verbal στην  προσπάθειά του να αμβλύνει την δυσπιστία του ντεντέκτιβ, επικαλείται μία λαϊκή πίστη. Του περιγράφει ότι κάποτε κάποιοι Ούγγροι ανταγωνιστές του Söze αφού παραβίασαν το οικογενειακό του άσυλο, ασέλγησαν στην σύζυγό του και στην συνέχεια την κράτησαν όμηρο μαζί με τα δυο τους παιδιά. Όταν ο Keyser επέστρεψε,  έλυσε κατευθείαν το τερατώδες δίλημμα που του υπέβαλλαν, εκτελώντας εξ’ επαφής τους αγαπημένους του και έπειτα τους βασανιστές τους.

Επέτρεψε μόνον σε έναν να φύγει για να αποτελεί ζωντανή απόδειξη όλων όσων διαδραματίστηκαν εκεί ενώπιον του.  Έκτοτε ο Keyser χάθηκε από προσώπου γης. Καλύπτει τα ίχνη του, λένε,  χρησιμοποιώντας για τις business του τρίτους οι οποίοι επίσης δεν έχουν την παραμικρή υπόνοια για την αυθεντική του ταυτότητα. Ο μύθος του έγινε όπλο και φυλακτήριό του, προσλαμβάνοντας διαστάσεις που τον μετέτρεψαν σε «μία τρομακτική ιστορία που λένε οι εγκληματίες στα παιδιά τους τη νύχτα». Ο δικηγόρος και διαμεσολαβητής του Söze, με λιανές κουβέντες ξεκαθάρισε στην κλίκα και των πέντε πως όλοι τους χρωστούν χάρη σε αυτήν την μορφή-σύμβολο, αφού εν αγνοία τους τον είχαν κλέψει έστω και μία φορά παλιότερα. Για να θεωρηθεί ότι έχουν ξοφλήσει το χρέος τους, υποχρεούνταν να προσέλθουν στην μαρίνα του San Pedro Bay. Εκεί θα έπρεπε να βρουν και να ξεφορτωθούν ένα φορτίο κοκαΐνης αξίας  $ 91 εκατ. που ανήκε σε κάποιον Αργεντινό διακινητή.  Ο Fenster που αποφάσισε να ‘την κάνει με ελαφρά’ από την αγέλη κατέληξε νεκρός. Αν και στριμωγμένοι, οι υπόλοιποι σε μία σπασμωδική κίνηση επιχειρούν να αντιστρέψουν το κλίμα υπέρ τους όμως τίποτε δεν είναι πια υπό τον έλεγχό τους. Μεταβαίνουν λοιπόν, στο λιμάνι όπου γίνεται ο κακός χαμός. Γκάγκστερ της ουγγρικής και αργεντίνικης μαφίας πέφτουν από την ανταλλαγή πυρών. Τους McManus και Hockney τους δολοφονεί η φιγούρα που κατόπιν εξοντώνει και τον Keaton. Ο Verbal είχε την τύχη να βγει σώος και αβλαβής, εφόσον παρέμεινε αθέατος στην ασφαλή κρυψώνα όπου ο Dean του ζήτησε να περιμένει. O αστυνόμος συνεχίζει να εκφράζει τις δέουσες επιφυλάξεις απέναντι στον χαμηλών τόνων Verbal, και επιμένει ότι ο Keaton είναι ο Keyser Söze.

Αντιτείνει στον φαινομενικά ακίνδυνο συλληφθέντα ότι η βρώμικη δουλειά δεν αφορούσε καν την καταστροφή των ναρκωτικών, αλλά στήθηκε κατεξοχήν  για να βγει από την μέση ο Arturo Marquez, αντίπαλος του Söze που θα τον πρόδιδε στους Ούγγρους, υποδεικνύοντάς τον. Ο Verbal  ομολογεί πως το σόφισμα αυτό το σκάρωσε ο Dean και πως δεν τον υποχρεώνει κανένας να παραμείνει άλλο υπό κράτηση, οπότε αποχωρεί καθώς δεν εκκρεμεί καμία βάσιμη κατηγορία εναντίον του. Στιγμές αργότερα ο Kujan αντιλαμβάνεται πως ό,τι είχε ακούσει μέχρι τότε διά στόματος του Roger ήταν παραμύθια της Χαλιμάς! Οι στρεβλές του δηλώσεις συνέθεσαν απλώς μία πιστευτή version με αληθοφανή επίφαση, συνδυάζοντας τα στοιχεία που ο ντεντέκτιβ είχε συγκεντρωμένα σε έναν πίνακα στο γραφείο του. Το σκανδαλιστικά έξυπνο φινάλε αποδομεί την εικόνα του ‘άκακου’ και πράου ανθρωπάκου με το σακατεμένο πόδι μετατρέποντάς τον σε μία χίμαιρα, μία αφηρημένη έννοια που σου προκαλεί δέος. Ο Verbal έχει σταματήσει πλέον να κουτσαίνει και βαδίζει πια φυσιολογικά και με πυγμή. Απαλλάσσεται από το μπαστούνι που χρησιμοποιούσε για την φτιαχτή αναπηρία του. Ο σατανικά ευφυής λωποδύτης, ένας λύκος με ένδυμα προβάτου, εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο του αστυνόμου που πάσχιζε μάταια να τον προφτάσει. Εν τω μεταξύ, στέλνεται με φαξ στην ασφάλεια ένα σκίτσο. Επάνω του αποτυπώνονται τα χαρακτηριστικά του Verbal. Πρόκειται για την σκιαγράφηση της φυσιογνωμίας του Keyser Söze έτσι όπως την περιέγραψε ο Ούγγρος σεσημασμένος που επιβίωσε απ’ τον χαλασμό. Ο Roger μπαίνει σε ένα αμάξι και ο Kobayashi βάζει μπρος. Κανείς δεν θα ‘χει ξανά μαντάτα του. Άλλωστε, “η μεγαλύτερη  πανουργία του διαβόλου είναι να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει”. Και κάπως έτσι γίνεται άφαντος.

Donnie Darko (2001)

Φαντάσου ένα δίμετρο, αποκρουστικό, γκριζωπό κουνέλι με μάτια γουρλωτά, τεράστια δόντια  και ασημί, μυτερά αυτιά, που ως προς την θωριά του ουδεμία σχέση έχει μήτε με τον White Rabbit από την "Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων", μήτε με τον Bugs Bunny. Στην όψη πάντως οπωσδήποτε απέχει έτη φωτός από το ζωάκι που περιγράφεται με γλαφυρότητα στο χαρωπό παιδικό τραγούδι. Πρόσθεσε σε όλα αυτά ότι μπορεί από πάνω και να μιλήσει, ακούει στο χαϊδευτικό Frank και σου υπενθυμίζει πόσες μέρες σου απομένουν μέχρι να αποδημήσεις εις τόπον χλοερόν. Φρίκαρες;! Αυτήν ακριβώς την κτηνώδη μορφή αντικρίζει συχνά πυκνά μέσα στην καθημερινότητά του ο εσωστρεφής έφηβος Donnie Darko.Ο Jake Gyllenhaal υποδυόμενος τον συγκεκριμένο νεαρό ενσάρκωσε έναν ιδιότυπο χαρακτήρα σήμα-κατατεθέν στον χώρο του κινηματογράφου, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Richard Kelly που σε καθηλώνει με μία περίτεχνη, μυστικιστική και ψυχεδελική ιεροτελεστία. Η παρούσα ανεξάρτητη παραγωγή επιστημονικής φαντασίας που κυκλοφόρησε στο Sundance Film Festival στις 19 Ιανουαρίου του 2001, θεωρήθηκε αργότερα από πολλούς προφητική, σαν ένας μακάβριος προάγγελος της πτώσης των Δίδυμων Πύργων με τα κέρδη της τότε να αγγίζουν τα  $7.6 εκατ. παγκοσμίως, υπερβαίνοντας δηλαδή το διπλάσιο σχεδόν του προϋπολογισμού της.

Η μυθοπλασία του πρωτότυπου αυτού cult δράματος ενηλικίωσης διαδραματίζεται στα γραφικά προάστια του Middlesex της Virginia, και με χρονική αφετηρία τις 2 Οκτωβρίου του 1988 εκτείνεται σε διάστημα 28 ημερών. Ο πρωταγωνιστής κατατρύχεται συνεχώς από οιωνούς και εσχατολογικά οράματα όπου το παραπάνω πλάσμα του επισημαίνει με ακρίβεια πόσο καιρό έχει στην διάθεσή του πριν τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση και επέλθει η ύστατη στιγμή του Αρμαγεδδών.  Κάποια νύχτα που ο Donnie υπνοβατεί και πάλι, γυρίζοντας τα χαράματα  σπίτι του διαπιστώνει πως η τουρμπίνα ενός αεροπλάνου συνετρίβη μέσα στο δωμάτιό του. Η μεγαλύτερη του αδερφή,  Elizabeth (Maggie Gyllenhaal) τον ενημερώνει ότι οι εμπειρογνώμονες που έχουν προσέλθει εκεί δεν κατάφεραν να διασαφηνίσουν από πού έπεσε ο κινητήρας αυτός. Στην ψυχίατρό του Dr. Thurman (Katharine Ross), ο Donnie εκμυστηρεύεται ότι πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο οι επισκέψεις του Frank, όπως επίσης και τα επεισόδια υπνοβασίας του. Σε ένα μάλιστα από αυτά υπό την προτροπή της ζοφερής παρουσίας, ο Donnie πλημμυρίζει το σχολείο του, σπάζοντας με τσεκούρι τον κεντρικό αγωγό του νερού. Εν τω μεταξύ, αρχίζει να συσφίγγεται η σχέση του με μία συμμαθήτριά του, την Gretchen Ross (Jena Malone ) που μετακόμισε πρόσφατα στην πόλη. Για την ζημία που προκλήθηκε στις εγκαταστάσεις του εκπαιδευτηρίου η άκρως συντηρητική καθηγήτρια φυσικής αγωγής Kitty Farmer επιρρίπτει την ευθύνη για τον βανδαλισμό στην φιλόλογο Karen Pomeroy  (Drew Barrymore) εξαιτίας της φαύλης επιρροής των ‘προκλητικών’ αναγνωσμάτων, όπως το “The Destructors”, που χρησιμοποιεί ως διδακτέα ύλη στο μάθημα της αγγλικής λογοτεχνίας.

Η Kitty πείθει τον διευθυντή να ενσωματωθούν στο ωρολόγιο πρόγραμμα και ημερίδες καλής συμπεριφοράς από τον Jim Cunningham, μία τηλεπερσόνα και motivational speaker που τον έχουν καλέσει για μία διάλεξη. Ο Donnie αμφισβητεί την χρησιμότητα τέτοιων πρωτοβουλιών και κοντράρεται στα ίσα με τον ομιλητή, καυτηριάζοντάς τον για τις φανφάρες και τις μεγαλοστομίες που με ζέση εκφωνεί. Η μητέρα του νεαρού, Rose (Mary McDonnell), παρούσα στο περιστατικό, έρχεται σε σφοδρή ρήξη με την Kitty που εξοργίζεται με τις προσβολές και την έλλειψη εγκράτειας του Darko . Την επομένη ο Donnie αναρωτιέται για το εάν υφίστανται σκουληκότρυπες και πύλες που μπορούν να σε κατευθύνουν σε παράλληλα σύμπαντα μέσα από άλματα στον χρόνο. Ο φυσικός του, Dr. Kenneth Monnitoff (Noah Wyle),  θαυμάζοντας  την εναλλακτική του σκέψη, του προτείνει το The Philosophy of Time Travel” της Roberta Sparrow, μίας γηραιάς κυρίας που τριγυρνάει πια στην γειτονιά του αναμαλλιασμένη και πλήρως αποπροσανατολισμένη σαν μία παράφρων.

Για την ηλικιωμένη αυτή που έτυχε να διδάσκει παλιότερα στο σχολείο του, προέχει να ελέγχει τακτικά το μονίμως άδειο γραμματοκιβώτιο της στο οποίο σπεύδει διασχίζοντας αδέξια τον δρόμο και ξαφνιάζοντας τους οδηγούς. Η ‘Γιαγιά-θάνατος’ όπως την αποκαλούν πίσω από την πλάτη της κοροϊδευτικά, του είχε ψιθυρίζει κάποτε που την είχε γλυτώσει από ένα όχημα ότι “κάθε δημιούργημα σ’ αυτή τη Γη πεθαίνει ολομόναχο”. Το ωμό σχόλιό της αποτυπώνεται ενδόμυχά του. Η ψυχοθεραπεύτρια του Darko ενημερώνει παράλληλα τους γονείς του για την επιδείνωση της ψυχικής του υγείας καθώς εξαιτίας της διαταραχής του βαθμιαία τείνει να αποστασιοποιείται περισσότερο από την πραγματικότητα. Οι οπτικές ψευδαισθήσεις και οι κρίσεις του παραπέμπουν σε σημάδια παρανοϊκής σχιζοφρένειας. Κάποτε ο Darko και η Gretchen αποφασίζουν να πάνε σινεμά. Κατά την προβολή, τα βλέφαρα της συνοδού του σφαλίζουν και εκείνη αποκοιμιέται γαλήνια στον ώμο του. Ο φρικιαστικός Frank επανεμφανίζεται σε ένα από τα πιο ψηλά διαζώματα παρακινώντας τον να κάψει ολοσχερώς την έπαυλη του Cunningham.  Διαδίδεται λοιπόν, το νέο πως ύστερα από την κατάσβεση της πυρκαγιάς οι αρχές κατάσχεσαν υλικό παιδικής πορνογραφίας από τα αποκαΐδια που έμειναν. Η είδηση πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία στην τοπική κοινότητα. Το προσωπείο του φθηνού καθωσπρεπισμού από τον υπεράνω πάσης υποψίας Jim καταρρίπτεται, δικαιώνοντας τον Donnie για την αηδία που εξέφρασε απερίφραστα απέναντι στον δήθεν ‘υπέρμαχο’ της αμέμπτου ηθικής.

Σε μία συνεδρία του με την Dr. Thurman, κατά την διάρκεια της ύπνωσης ο Donnie ομολογεί τον εμπρησμό και τις άλλες παρεκτροπές του και προειδοποιεί ότι ο Frank θα σκοτώσει κάποιον σύντομα. Ανησυχώντας για τον ασθενή της, τηλεφωνεί στο πατρικό του όμως κανείς δεν απαντάει. Ο πατέρας απουσιάζει λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η μητέρα συνοδεύει την χορευτική ομάδα της μικρότερης της κόρης, Samantha,  σε έναν μουσικοχορευτικό διαγωνισμό έπειτα από την θερμή παράκληση της γυμνάστριας που εξακολουθώντας να πιστεύει αφελώς στην αθωότητα του Jim, θα καταθέσει υπέρ του. Ο Donnie και Elizabeth όντας μόνοι στο σπίτι, εκμεταλλεύονται την περίσταση και εν όψει της εισαγωγής της στο Harvard διοργανώνουν ένα πάρτι μεταμφιεσμένων για να γιορτάσουν το Halloween. Η κηδεμόνας της Gretchen έχει εξαφανιστεί εντελώς ανεξήγητα και εκείνη απαρηγόρητη  προστρέχει στον Darko για βοήθεια. Σύμφωνα με την δυσοίωνη προφητεία του Frank πολύ λίγο έχει απομείνει μέχρι να τελειώσουν όλα δια παντός. Ο Donnie προβληματισμένος ζητάει από την φιλενάδα του και τους κολλητούς του να αποταθούν στην Roberta Sparrow για να αποτρέψουν την επικείμενη συντέλεια. Έξω από την κατοικία της, τα μεσάνυχτα τους επιτίθενται δύο νταήδες συνομήλικοί τους οι οποίοι σκόπευαν να κάνουν διάρρηξη. Δεν αργούν λοιπόν να ανάψουν τα αίματα και φουντώνει ένας τρικούβερτος καυγάς με γρονθοκοπήματα, βρισιές και  κλωτσιές. Τον σαματά διακόπτει ένα διερχόμενο αμάξι που με έναν ελιγμό παρά τρίχα αποφεύγει να χτυπήσει την Roberta η οποία έχει βγει για να τσεκάρει ως συνήθως την αλληλογραφία της! Το αυτοκίνητο παρόλαυτα λόγω κεκτημένης ταχύτητας παρασύρει την Gretchen που εκπνέει επί τόπου.

Πίσω από το τιμόνι ξεπροβάλλει ο Frank Anderson, ο πρώην της αδερφής του, ντυμένος με ένα κοστούμι κουνελιού φτυστό ο Frank! Ο Donnie βλέπει τον εφιάλτη του να ζωντανεύει. Οπλίζει και τον πυροβολεί εξ’ επαφής με το όπλο του πατέρα του. Ακολούθως , επιβαίνει στο όχημα και επιταχύνει μέχρι που σταματάει σ’ ένα ύψωμα. Παρακολουθεί εκστασιασμένος μία καταιγίδα να σχηματίζεται πάνω από το σπίτι του η οποία εξελίσσεται σε ανεμοστρόβιλο. Στον ορίζοντα  διαφαίνεται αμυδρά η άτρακτος ενός αεροσκάφους που ταλαντεύεται από την οργή της φύσης και ο κυκλώνας το καταπίνει. Μία από τις μηχανές του αποκολλάται από τον υπόλοιπο σκελετό και πέφτει μέσα στην δίνη. Η πτήση μετέφερε την Rose και την ομάδα της Samantha από την επίδειξη χορού όπου συμμετείχαν και οι φίλες της μικρής. Και εδώ μεσολαβεί η πιο mindtwist τροπή που θα μπορούσαν να πάρουν τα τελευταία λεπτά της ταινίας, βάζοντάς σε στο τρυπάκι να αναρωτηθείς τί σε αντιπροσωπεύει περισσότερο: η άνευ όρων παράδοση στο πεπρωμένο ή η αυτενέργεια; Το φιλμ μπαίνει σε rewind όπου αποσαφηνίζεται τι πραγματικά συνέβη την περίοδο των 28 ημερονυχτίων όσον αφορά την δράση του έργου. Το ημερολόγιο δείχνει 2 Οκτωβρίου του 1988. Ο Darko είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Ένα συντρίμμι πέφτει στο δωμάτιό του. Ο απολογισμός έχει ένα μόνο θύμα: εκείνον. Όλοι όσοι είχαν επικοινωνήσει μαζί του τις 28 αυτές ημέρες, χαίρουν άκρας υγείας, εκτός από τον ίδιο. Την σωρό του, σκεπασμένη με ένα λευκό σεντόνι την παραλαμβάνει μία νεκροφόρα. Η Gretchen πάνω στο ποδήλατό της μεταβαίνει στην συνοικία του και πληροφορείται για το δυστύχημα από ένα αγόρι, τον David. Εκφράζει την θλίψη της αλλά διατείνεται ότι δεν ήξερε προσωπικά τον θανόντα. Μόλις κοιτάζεται με την περίλυπη μητέρα του, γνέφουν η μία στην άλλη σαν να γνωρίζονται, χωρίς βέβαια να θυμούνται από πού! Σαν μουσική υπόκρουση παίζει η περίφημη μελαγχολική διασκευή από τον Gary Jules, το “Mad World”. Έχει μία λογική. Δεν συμφωνείς;

Mulholland Drive (2001)

Αν κατόρθωνες να πραγματοποιήσεις ένα νυχτερινό  road trip στο Los Angeles, της California, θα έμπαινες στον πειρασμό να διασχίσεις τον θρυλικό δρόμο “Mulholland Drive”; Και για να μεγεθύνω λίγο παραπάνω το δέλεαρ, αν σου έκανε ωτοστόπ η ίδια η Rita της ομώνυμης ταινίας του David Lynch, θα πήγαινες στην άκρη; Θα διακινδυνεύσω να μαντέψω, και νομίζω πως δεν θα αμφιταλαντευόσουν ιδιαίτερα! Εδώ η πλειονότητα των αρρένων θεατών που παρακολούθησαν το φιλμ μάλλον θα ήλπιζε να τους τύχει κάτι παρόμοιο κάποια στιγμή στη ζωή τους. Ο προαναφερθείς δημιουργός της καλύτερης  ταινίας του 21ου αιώνα σύμφωνα και με την περσινή ψηφοφορία 177 κριτικών του κινηματογράφου, παρέδωσε στο φιλοθεάμων κοινό ένα απαράμιλλο ψυχόδραμα με συναισθηματικές κλιμακώσεις και έναν αέρα τόσο μεθυστικό και μυστηριώδη όσο και η γοητεία των δύο πρωταγωνιστριών, της Naomi Watts και της Laura Harring. Σε ένα ατμοσφαιρικό noir θρίλερ με σουρεαλιστικές και φροϋδικές συνδηλώσεις, η ονειροπόλα φύση του ανθρώπου τολμάει να αναμετρηθεί με την αφοπλιστική αλήθεια του περιβάλλοντα κόσμου, επιζητώντας πιο υποφερτή διέξοδο σε μία απατηλή και συνάμα αμαρτωλά ελκυστική εκδοχή της πραγματικότητας.

Tο πολυδιάστατο αυτό αριστούργημα με την ρετρό αισθητική, βρίθει σε συμβολικά μηνύματα τα οποία συνθέτουν η υπόμνηση στην πάλαι ποτέ λάμψη του Hollywood, η ανάλαφρη χάρη της θηλυκότητας, η πηγαία σεξουαλικότητα, η ειδωλοποίηση των celebrities, η αγωνιώδης αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας και η κατάδειξη της ματαιοδοξίας ως άσβεστη δίψα του ατόμου για μία αίγλη τόσο φανταχτερή όσο και κίβδηλη. Πρόκειται για μία ελλειπτική τροχιά από την σκηνή στα παρασκήνια και τούμπαλιν, για την οποία η φαιά ουσία που θα καταναλώσεις μόνο ως επένδυση μπορεί να εννοηθεί.  Το εν λόγω θέαμα-γρίφος αποδεικνύει πόσο ραφινάτη είναι η Τέχνη του σινεμά ειδικά όταν εντρυφούν σε αυτήν κινηματογραφιστές- πρότυπα όπως ο Lynch. Αν και αρχικά σου μοιάζει με έναν κυκεώνα εικόνων έτσι όπως ξετυλίγεται ο μίτος της υπόθεσης, στην συνέχεια θα αναθεωρήσεις και θα παραδεχτείς ότι ο σκηνοθέτης κίνησε με τέτοια δεξιοτεχνία  τα νήματα της ιστορίας ώστε κάθε σημείο που αποκωδικοποιείς να αποκτάει την δική του υπόσταση στον κινηματογραφικό καμβά.

Το συνολικό αποτέλεσμα που έρχεται με την ολοκλήρωση στο τέλος δεν παύει να σε τριβελίζει καθώς ενώ το αποκρυπτογραφείς κατανοείς ότι υπάρχει και άλλο περιθώριο ερμηνείας, αφού επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Ως προς την ανατομή αυτού του φιλμ, εναλλάσσονται αρμονικά παρόν και παρελθόν και μαζί με το σαρωτικό πέρασμα από το συνειδητό στο λαβυρινθώδες ασυνείδητο αλληλοδιαπλέκονται σε έναν μύθο που φέρνει εξαιρετικά κοντά το ιδεατό και το φανταστικό με το ατελές και το ρεαλιστικό.  Από την συναισθηματική υπερδιέγερση και την έξαψη των αισθήσεων αναδύεται μία φόρτιση που μοιάζει με roller coaster, αφού οι μεταπτώσεις σε επίπεδο ψυχισμού διαδέχονται η μία την άλλη με ακόμη πιο τεταμένους ρυθμούς. Παράφορα πάθη, απωθημένα, φαντασιώσεις και ένοχες απολαύσεις ενώνονται σε μία λυρική μέθη. Από την μία, η αγγελική ομορφιά, ο αυθορμητισμός και η αισθαντικότητα μίας εύθραυστης νεαρής, και από την άλλη το μοιραίο sex appeal, η τόλμη και ο διάχυτος ερωτισμός μίας femme fatale, σχεδόν υπνωτιστικά σε βυθίζουν στο άγνωστο, προσκαλώντας σε χαμηλόφωνα με μία λέξη: “Silencio”. Mία πολυτελής κούρσα διασχίζει τον αχανή κόμβο Mulholland Drive. Στο πίσω κάθισμα κάθεται μία μελαχρινή καλλονή (Laura Harring) η οποία φαίνεται σαν να έχει απαχθεί από δύο άντρες. Το τροχοφόρο φρενάρει απότομα και σταματάει στην μέση του πουθενά. Την προστάζουν επιτακτικά να βγει έξω. Μέσα σε λίγα όμως δευτερόλεπτα συγκρούεται πάνω τους με μετωπική ένα άλλο αυτοκίνητο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Ένας δαιμονισμένος θόρυβος διακόπτει την σιγαλιά της νύχτας. Πύρινες γλώσσες φωτιάς γλείφουν το καπό που έχει λαμπαδιάσει σαν πυρσός. Η γυναίκα σπεύδει να καλυφθεί από τις αναθυμιάσεις. Σχεδόν τρεκλίζοντας αποτραβιέται μακρυά από το τροχαίο, με μία ρανίδα αίματος να κυλάει αργά στο μάγουλό της. Κατηφορίζει τον λόφο προς την φωταγωγημένη πόλη που απλώνεται μπροστά της. Για απάγκιο βρίσκει μία έπαυλη όπου εισέρχεται με μυστικότητα. Την επομένη, η αιθεροβάμων Betty Elms (Naomi Watts) καταφθάνει στο Hollywood Hills, κουβαλώντας μαζί  με τις αποσκευές της μπόλικες φιλοδοξίες και όνειρα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη. Επιθυμεί να ανοίξει τα φτερά της και να γίνει μεγάλη και τρανή με μία ερμηνεία που θα την καταξιώσει στο καλλιτεχνικό στερέωμα της υποκριτικής.  Όταν το αεροπλάνο της προσγειώνεται, αποχαιρετάει εγκάρδια ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με το οποίο κουβέντιαζε ενώ προσγειωνόντουσαν. Καθώς στρέφει τα νώτα της, το ανδρόγυνο χαμογελάει αινιγματικά, σχεδόν περιπαικτικά, διασκεδάζοντας με την αφέλεια μιας ακόμη φαντασμένης επίδοξης ηθοποιού που θεωρεί ότι είναι προορισμένη για λούσα και μεγαλεία, έτοιμη να περπατήσει στην Λεωφόρο της Δόξας. Το ταξί της την αφήνει μπροστά από την καγκελόπορτα ενός μοντέρνου πολεοδομικού συγκροτήματος. Η διαχειρίστρια την ξεναγεί στο διαμέρισμά της θείας της που το έχει παραχωρήσει προσωρινά στην Betty στα πλαίσια της οντισιόν για την οποία και ταξίδεψε. 

Στο μπάνιο ανακαλύπτει μία κοπέλα που δεν θυμάται ούτε τ’ όνομά της! Το εν λόγω δίδυμο θα μπορούσε να παραλληλιστεί κάλλιστα με την Marilyn Monroe και την Rita Hayworth αντίστοιχα, ειδικά αν ανατρέξουμε στο πως η Betty βαπτίζει την ανώνυμη επισκέπτρια της ως Rita από μία αφίσα του “Gilda” που βρήκε στο οίκημα. Καθόλου ατυχής η παρομοίωση δεδομένης της εξωτερικής εμφάνισης της νέας της γνωριμίας. Οι χυμώδεις, πληθωρικές καμπύλες της λυγερόκορμης σαν θαλερό τριαντάφυλλο Rita, τα σαρκώδη της χείλη, το πλούσιο μπούστο και το εκφραστικό της βλέμμα αποπνέουν την αύρα μίας φτασμένης στάρλετ όπως αυτές που μεσουρανούσαν την χρυσή εποχή του ‘40 και του ’50 και έκαναν τα πλήθη να παραληρούν. Η μετατραυματική αμνησία που έχει υποστεί η φίλη της Betty μετά το σοκ του δυστυχήματος, τις  κινητοποιεί ώστε να μάθουν επιτέλους για το ποιόν της. Κάπου αλλού ο σκηνοθέτης Adam Kesher (Justin Theroux ) λαχταράει να βρει την μούσα του για το «The Sylvia North Story» που επιμελείται, όμως τον ενοχλεί ένας μαφιόζος που επιμένει να επιλέξει ως ηρωίδα του την άσημη Camilla Rhodes. Στο μεταξύ, η Betty και η Rita ακούνε τυχαία σε ένα εστιατόριο το όνομα “Diane Selwyn” και η δεύτερη πιστεύει ότι της είναι οικείο. Ανατρέχουν στον τηλεφωνικό κατάλογο. Πληκτρολογούν το νούμερο αλλά κανείς δεν το σηκώνει. Η Betty περνάει από το δοκιμαστικό για το οποίο είχε μεγαλεπήβολες βλέψεις και όντως εισπράττει τον έπαινο των συντελεστών. Η ατζέντης της προτείνει να πάρει μία γεύση από την ανερχόμενη ταινία του Kesher ο οποίος έχει στυλώσει τα μάτια του πάνω της. Παρόλαυτα, δεν μεσολαβεί καμία σύσταση μεταξύ τους αφού η Betty βιαστική εγκαταλείπει το πλατό. Ο Adam διαλέγει σαν πρωταγωνίστριά του την  Camilla.

Η Betty και η Rita εισβάλλουν κρυφά στο σπίτι της Selwyn. Όλα δείχνουν παρατημένα, βουτηγμένα σε μία εκκωφαντική σιωπή. Στην κάμαρα της Selwyn, το πτώμα μίας γυναίκας με μία σφαίρα στο κρανίο είναι πλέον σε προχωρημένη σήψη. Πανικόβλητες ορμούν έξω από το κτίριο και επιστρέφουν στο κατάλυμά τους. Ο φόβος που ένιωσαν τις φέρνει πιο κοντά. Αν και αρχικά απέφευγαν να ενθαρρύνουν την υποβόσκουσα έλξη τους, εν τέλει υποκύπτουν σε ένα χειμαρρώδες ερωτικό ειδύλλιο, αρκετά εμμονικό και τοξικό τουλάχιστον για την Elms. Η Rita ξυπνάει την Betty και αφού η πρώτη μεταμφιέζεται για την δική της ασφάλεια προσέρχονται στο κλαμπ «Silencio». Οι προβολείς  λούζουν με άπλετο φως μία ευαίσθητη, αιθέρια ύπαρξη, την Rebekah Del Rio η βελούδινη φωνή της οποίας σαν χάδι φθάνει μέχρι τα μύχια της ψυχής του δέκτη απ’ όπου αναβλύζει αγνή συγκίνηση. Η τραγουδίστρια λιποθυμάει αλλά τα φωνητικά της από το “Llorando” (Crying) του Roy Orbison εξακολουθούν να αντηχούν. Ένας διασκεδαστής υπογραμμίζει ότι όλα είναι μία φρεναπάτη. Μία πλάνη. Και έτσι αποδεικνύεται. Η Betty ανοίγει το δικό της «κουτί της Πανδώρας» μέσα από οδυνηρές αναλαμπές. Εκείνη είναι κανονικά η Diane Selwyn, όμως η ψύχωσή της χειροτερεύει ώστε να βλέπει τα πράγματα εντελώς ανεστραμμένα. Κυριευμένη από μένος και ζήλεια ολισθαίνει σε μία παραζάλη που θα αποβεί αυτοκαταστροφική . Σ’ αυτό έχει συντελέσει και η ερωτική απογοήτευση που βίωσε έπειτα από την απόρριψή της από την φίλαυτη Camilla Rhodes, την Rita που ξέραμε μέχρι πρότινος. Αυτήν είναι και η πηγή έμπνευσης του σκηνοθέτη Adam, του νέου εραστή της. Στο επίσημο δείπνο που παρέθεσαν ήταν προσκεκλημένη και η Diane, αλλά η αλήθεια την καταρράκωσε. Γυρίζει σπίτι καταβεβλημένη, όπου περιχαρακώνεται πίσω από τα τείχη μίας σπαρακτικής μοναξιάς. Οι εφιαλτικές παραισθήσεις της ξαναζωντανεύουν και αυτοκτονεί. Τα πάντα ησυχάζουν. Πάντως, στην φωτισμένη οδό των ονείρων που έφτιαξε ο Lynch πάντα θα έχεις την ευκαιρία για μία επιπλέον βόλτα. Είναι μία οπτασία που αποπλανεί, με κάποια κομμάτια της να περιμένουν ακόμη να τα εξερευνήσεις.

Old Boy (2003)

Διανοήθηκες έστω για ελάχιστα δευτερόλεπτα  πώς θα ήταν εάν ποτέ βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτου εγκλεισμού ειδικά για μία δεκαπενταετία; Διερωτήθηκες πώς θα ένιωθες αν είχες επίγνωση ότι ο κόσμος προχωράει εκεί έξω ενώ εσύ πνίγεσαι μέσα στους τέσσερεις τοίχους ενός δωματίου όχι του Four Seasons, αλλά ενός άθλιου μοτέλ ή καλύτερα μίας τρώγλης; Ο Oh Dae-su (Choi Min-sik) του από το Oldboy, πέρασε τα πιο παραγωγικά του χρόνια σε ένα τέτοιο ανήλιαγο και κλειστοφοβικό κολαστήριο και μάλιστα αγνοώντας όλον εκείνο τον καιρό το κατηγορητήριο εναντίον του. Τι κακούργημα είχε διαπράξει για να του αναλογεί μία τέτοια τιμωρία; Το κουβάρι του βίου του μπερδεύτηκε ξαφνικά σε έναν αξεδιάλυτο ιστό από ίντριγκα και βαναυσότητα αποστερώντας του σαν τιμωρία την ανθρώπινη επαφή για ένα σφάλμα που έμελλε να του στοιχίσει την αξιοπρέπεια και την οικογένειά του. Το ασυναγώνιστο αυτό ψυχολογικό θρίλερ κορεατικής προέλευσης αποτελεί περίτρανη απόδειξη για τα σπουδαία διαπιστευτήρια του δημιουργού Park Chan-wook στην βιομηχανία του θεάματος.

Διασκευάζοντας το ομώνυμο ιαπωνικό manga των Nobuaki Minegishi και Garon Tsuchiya, έδωσε πνοή σε έναν αντιήρωα που από κοινωνό του σύγχρονου πολιτισμού ο πόνος τον μεταμορφώνει σε ένα θηρίο ανήμερο. Και ως γνωστόν, η βία φέρνει βία. Ο Oh Dae-su θα εμπεδώσει πως «μία πέτρα και ένας κόκκος άμμου βυθίζονται το ίδιο γρήγορα μέσα στο νερό». Κοινώς, ανεξάρτητα από το μέγεθος της μία αδικία που έχει συντελεστεί δεν μπορεί να αλλάξει. Πάντοτε νομοτελειακά ακολουθεί το τίμημά της. Αλίμονο σ’ εκείνον για τον οποίο το κόστος προβλέπεται δυσβάσταχτο. Ο πρωταγωνιστής είναι δεσμώτης του παρελθόντος του και ας αγνοεί ότι τον βαραίνει μία πολύ σοβαρή ευθύνη. Μέσα στο δικό του ‘κλουβί’ θα σκεφτεί ποιους ευεργέτησε και ποιους έβλαψε. Θα κλονιστεί, θα σπάσει. Όμως θα πάρει φόρα από τον πάτο και θα ξανασηκωθεί, θα αντλήσει δύναμη από την εκδίκηση που σιγοκαίει μέσα του. Η μόνη του δίοδος προς την ψυχαγωγία και την γνώση όσων διαδραματίζονται πέρα από το καθαρτήριο του είναι μία τηλεόραση.  Η τροφή του, ένας άνοστος συνδυασμός από sushi και ρύζι.

Το αντίβαρο που τον παρηγορεί για να χαλυβδώσει τις αντοχές του είναι να αποδώσει τα όμοια στον δυνάστη του. Ο κακούργος αυτός αφού τον απήγαγε,δολοφόνησε την  συντρόφο του Oh Dae-su ανήμερα των γενεθλίων του παιδιού τους. Προκειμένου να τον παγιδεύσει εφάρμοσε ένα σατανικό τέχνασμα φορτώνοντάς του την ανθρωποκτονία αυτή και καταδεικνύοντάς τον ως φυγά. Φρόντισενα να επιτείνει όμως τα δεινά του μεθοδεύοντας ταυτόχρονα και την υιοθεσία της τετράχρονης κόρης του. Συνήθως, λένε πως αν χάσεις κάτι, τότε μονάχα εκτιμάς πραγματικά την αξία του. Όπως ο άνθρωπος μπορεί να εξευγενιστεί άλλο τόσο εύκολα μπορεί και να εξαθλιωθεί, μετατρεπόμενος σε ένα κτήνος κυρίως μόλις χτυπηθεί σε νευραλγικό σημείο. Είναι ικανός για το καλύτερο όπως και για το χειρότερο. Όλα εξαρτώνται από το τι θα του αποστερήσουν. Και εάν αυτό είναι η ελευθερία του ή κάποιος αγαπημένος του; Αν είναι και τα δύο; Τότε μάλλον το να υπερβεί τα όριά του είναι κάτι απολύτως αναμενόμενο. Ο Oh Dae-su δεν δύναται να βουλιάζει άλλο στην απραγία και τον μηδενισμό.

Σκάβει λοιπόν, αρκετά το ντουβάρι πίσω από το κρεβάτι του υπολογίζοντας ότι σε έναν μήνα το τούνελ που θα ανοίξει σε μεγαλύτερη διάμετρο θα του επιτρέψει αποδράσει ή να πεθάνει με μία πτώση. Ως δια μαγείας ωστόσο η πόρτα από την φυλακή του αποσφραγίζεται, μία κομψή γυναίκα εισέρχεται και αρχίζει μαζί του μία διαδικασία ύπνωσης. Όταν ανακτά τις αισθησεις του αντιλαμβάνεται ότι διαθέτει πλέον ρούχα, υποδήματα, κινητό και χρήματα καθώς και μία πίστωση χρόνου για να ανακαλύψει ποιος είναι ο ιθύνων αυτής της τυραννικής μεταχείρισης. Σε ένα εστιατόριο sushi θα γνωρίσει μία προσηνή κοπέλα, την Mi-do (Kang Hye-jung). Θα αναπτύξουν μία πολύ στενή σχέση μεταξύ τους που θα του προσφέρει όση τρυφερότητα  και γαλήνη του έκλεψαν όλα αυτά τα χρόνια. Στο μεταξύ, η έρευνά του για τον ‘εγκέφαλο’ που μηχανεύτηκε όλη αυτή την κτηνωδία τελεσφορεί, εφόσον σταδιακά ανιχνεύει καθέναν από τα μέλη της συμμορίας που τον κακομεταχειρίζονταν μέσα στο κελί του και τους αποσπάει πληροφορίες. Ο Oh Dae-su μεταβάλλεται σε μία φονική μηχανή και εξαπολύει την οργή του στα εκτελεστικά όργανα του ηθικού αυτουργού τον οποίο όμως δεν έχει ταυτοποιήσει ακόμη.

Ο ανώνυμος δήμιος του σύντομα επικοινωνεί μαζί του δίνοντάς ένα  τελεσίγραφο πέντε ημερών για να βρει ποιος είναι, ειδάλλως θα δολοφονήσει και την Mi-do που την έχει πια ως όμηρο του. Ο Oh Dae-su ζητάει από τον κολλητό του Joo-hwan (Ji Dae-han )που εργάζεται σε ένα internet café να ψάξει πιο σχολαστικά για περαιτέρω χρήσιμα ευρήματα που εξυπηρετούν στην αναζήτησή του. Η μυθοπλασία πλησιάζει σε μία κατάληξη ανατριχιαστική. Ο  διώκτης του πρωταγωνιστή, ο Lee Woo-jin (Yoo Ji-tae) ήταν συμμαθητής του και ουσιαστικά υπήρξε θύμα του ίδιου του Oh Dae-su, ή μάλλον της είδησης που επιπόλαια διέδωσε για τις απρεπείς, αιμομικτικές περιπτύξεις του  Lee και της αδερφής του. Η δημόσια κατακραυγή επέφερε τον διασυρμό και έπειτα την αυτοχειρία της. O Oh Dae-su  ανταμώνει τον Lee στο ρετιρέ του o οποίος του επιβεβαιώνει ότι όλα αυτά ευσταθούν. Βαθιά μετανιωμένος για την συμφορά που άθελά του προξένησε, λαχταράει να εξιλεωθεί και ζητάει ταπεινά συγχώρεση από τον Woo-jin. Ωστόσο, ενημερώνεται για κάτι ακόμη πιο συνταρακτικό: η Mi-do είναι η χαμένη του κόρη.

Η αβάσταχτη οδύνη του τραγικού ήρωα τον κάνει να εκλιπαρήσει τον άσπονδο εχθρό του γονυπετής, μέχρι και να κόψει τη γλώσσα του ώστε πάση θυσία να μην διαρρεύσει τίποτε στην Mi-do. Ο ανηλεής τιμωρός λυγίζει από την ικεσία του πειθήνιου, με χαμερπή εγωισμό Oh Dae-su που έγλειφε νωρίτερα τα παπούτσια του σαν ένας υπάκουος σκύλος. Προστάζει τους υποτακτικούς του να μην προδώσουν στην Mi-do το φρικαλέο μυστικό. Μπαίνει στο ασανσέρ και αυτοκτονεί. Με φόντο ένα κατάλευκο χιονισμένο τοπίο, ο Oh Dae-su  λίγο αργότερα συναντά την υπνωτίστρια που είχε χρησιμοποιήσει ο διαστροφικός ‘αρχιτέκτονας’ της όλης πλεκτάνης την ημέρα που είδε και πάλι το φώς του ήλιου. Από τη μεριά της τον ευσπλαχνίζεται και τον συνδράμει στο αίτημά του για λύτρωση από την ισοπεδωτική αλήθεια με το ανακουφιστικό βάλσαμο της λησμονιάς. Το μειδίαμα του Oh Dae-su  όταν τον αγκαλιάζει η Mi-do με όλη της την αγάπη μας κάνει να αναλογιστούμε: όντως αφέθηκε αμαχητί στην λήθη;

12 Monkeys (1995)

Πολλές σύγχρονες “Κασσάνδρες” μιλούν κατά διαστήματα για διάφορες θεωρίες συνωμοσίας σύμφωνα με τις οποίες θα έρθει ο αφανισμός του πλανήτη. Κάποια από αυτά τα σενάρια καταστροφολογίας και κινδυνολογίας γυρίστηκαν σε ταινίες. Ευτυχώς κανένα τους δεν έχει επαληθευτεί τουλάχιστον μέχρι τώρα. Ορισμένες βέβαια από τις  τρομολάγνες αυτές πεποιθήσεις εμπεριέχουν μέσα τους και κάποια ψήγματα ρεαλισμού και κυρίως αυτές που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον και την φθοροποιό επίδρασή της στα διάφορα οικοσυστήματα μέσω της παντοκρατορίας της τεχνολογίας. Ο αντίκτυπος μάλιστα, της επιστήμης αρκετές φορές εγείρει έντονες αντιδράσεις για τις επιβαρυντικές προεκτάσεις που μπορεί να έχει όσον αφορά την οικολογική ισορροπία, ώστε εύλογα να γεννιούνται ηθικά διλήμματα και η ανάγκη αναθεώρησης κάποιων στρατηγικών, ικανών να διασαλεύσουν την ομαλή εξέλιξη της ζωής . Η επιστημονικής φαντασίας ταινία του Terry Gilliam “12 Πίθηκοι”, αφορμάται από μία παρόμοια θεματική και μας τοποθετεί σε ένα δυστοπικά φουτουριστικό σύμπαν, μία ενδεχόμενη κατάληξη της Γης έπειτα από την αλόγιστη χρήση βιολογικών και χημικών όπλων από τις μοντέρνες δυτικές κοινωνίες.

Η υπόθεση αναπτύσσεται εν έτει 2035 σε ένα δυσοίωνο, μεταποκαλυπτικό σκηνικό όπου το ανθρώπινο είδος είναι στα πρόθυρα της εξάλειψης από μία οικουμενικής κλίμακας πανδημία που οφείλεται σε έναν ταχέως μεταδιδόμενο θανατηφόρο ιό. Τα 5 δις του παγκόσμιου  πληθυσμού των ανθρώπων έχουν αποδεκατιστεί. Υπεύθυνη για αυτήν την Αποκάλυψη φέρεται να είναι μία ομάδα ακτιβιστών, ο «Στρατός των 12 Πιθήκων». Λόγω της εναέριας μόλυνσης από το ανθεκτικό μικρόβιο που εκλύθηκε στην ατμόσφαιρα, οι επιζήσαντες έχουν κατέλθει σε σπήλαια, ενώ έχουν κατασκευάσει σήραγγες και υπόγεια καταφύγια. Τα μόνα έμβια όντα που περιφέρονται ακόμη στους δρόμους των μεγαλουπόλεων είναι τα άγρια ζώα. Η επιστημονική κοινότητα έχει εναποθέσει τις ελπίδες της σε μία «μηχανή του χρόνου» η οποία παρά την ελαττωματική της λειτουργία έχει αποφέρει κατά καιρούς και κάποια θετικά αποτελέσματα. Ο James Cole (Bruce Willis), ένας ατίθασος κατάδικος αλλά ιδιαίτερα οξυδερκής, επιφορτίζεται με ειδική αποστολή του να ταξιδέψει στο παρελθόν, συγκεκριμένα στο 1996 και να μάθει ποιος μετέδωσε τον φονικό ιό. Ως αντάλλαγμα δεσμεύονται ότι θα τον απαλλάξουν από την ποινή που εκτίει, χαρίζοντάς του ξανά την ανεξαρτησία του.

Ξεκινάει λοιπόν, από την Φιλαδέλφεια του σήμερα για να επισκεφθεί αυτήν του χθες με σκοπό να εντοπίσει την εστία μόλυνσης, να αποσπάσει ένα σκεύασμα με την πρώιμη μορφή του παθογόνου μικροοργανισμού πριν μετάλλαξη του και να συνεισφέρει στην δημιουργία του αντίδοτου. Έτσι μονάχα θα μπορέσει να εξασφαλιστεί η σωτηρία της ανθρωπότητας. Παρόλαυτα ονειρεύεται συχνά εικόνες από το ανθρωποκυνηγητό που λαμβάνει χώρα σε ένα αεροδρόμιο. Οι παλινδρομήσεις του στην 4η διάσταση είναι το λιγότερο εντυπωσιακές. Το ταξίδι του στο χρόνο λόγω τεχνικών επιπλοκών τον μεταφέρει αρχικά στην Βαλτιμόρη του 1990, όπου καταλήγει σε ένα ψυχιατρείο καθώς γίνεται πολύ βίαιος συν του ότι όσα αρθρώνει φαντάζουν τελείως παρανοϊκά. Η θεράπων ιατρός του, Dr. Kathryn Railly (Madeleine Stowe) έχει παραξενευτεί με την ιδιάζουσα περίπτωσή του και συγκαλεί έκτακτο συμβούλιο με τους συναδέλφους της για να εξετάσουν σε απαρτία το περιστατικό της . Εν τω μεταξύ ο James αρχίζει να συγχρωτίζεται με έναν υπερκινητικό τρόφιμο του ασύλου, τον Jeffrey Goines (Brad Pitt) που διακατέχεται από φανατικές απόψεις. Ένα βράδυ υποκινείται μία ανταρσία από τον Jeffrey  για την οποία όμως ο Cole επωμίζεται το φταίξιμο και κρατείται σε θάλαμο απομόνωσης. Την επομένη ο ήρωας έχει ξυπνήσει και πάλι στην εποχή του και δέχεται έναν καταιγισμό ερωτήσεων από τους ειδικούς που τον έφεραν πίσω.

Η παραβίαση του χωροχρονικού συνεχούς θα σημειωθεί για ακόμη μία φορά εσφαλμένα με την μετάβαση του James στο 1900 στην  αναμπουμπούλα του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε και τραυματίζεται στο πόδι. Αυτομάτως σαν από θαύμα μετατοπίζεται επιτέλους στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, στο 1996. Απαγάγει την Dr. Railly και πασχίζει να την μεταπείσει για την εγκυρότητα των λεγομένων του. Την αναγκάζει να οδηγήσει μέχρι την Φιλαδέλφεια για να εντοπίσουν τον Jeffrey τον οποίο και υποπτεύεται ως επικεφαλής του group των “12 Πίθηκων”. Ο φανερά αλλαγμένος Jeffrey αρνείται κάθε σύνδεσμό του με την αναφερόμενη σέκτα, επιμένοντας πως πρόκειται για μία σύγχυση του Cole όταν κάποτε του είχε μιλήσει για τον βιολόγο πατέρα του, τον Dr. Goines (Christopher Plummer). O James αισθάνεται ηττημένος, νομίζει ότι φλερτάρει με την παραφροσύνη και τότε συντελείται η ανάκλησή του στο παρόν. Η Kathryn μέσα από μία σωρεία αποδείξεων που έχει συγκεντρώσει αναζητάει τον James, τον οποίο πλέον πιστεύει. Μόλις ξανασυναντιούνται, συμφωνούν να περάσουν μαζί στο Florida Keys όσο υπόλοιπο τους απομένει πριν τελειώσουν όλα. Εν τω μεταξύ πληροφορούνται τυχαία πως ο στόχος του «Στρατού των 12 Πιθήκων» δεν ήταν η καταστροφή της υφηλίου αλλά η απελευθέρωση των ζώων που κρατούνται σε αιχμαλωσία. Λίγο πριν την πτήση, ο Cole τηλεφωνεί στους επιστήμονες για να τους καταστήσει σαφές ότι έχουν σφάλει στην έρευνά τους.

Η Railly αναγνωρίζει στο σημείο ελέγχου τον Dr. Peters (David Morse), τον δολοπλόκο συνεργάτη του Dr. Goines και αντιλαμβάνεται την συμπαιγνία που έστησε εις βάρος τους. Ειδοποιεί τον Cole για τον αληθινό υπαίτιο του επερχόμενου ολέθρου.  Ο James τον καταδιώκει αλλά καθώς τρέχει, πέφτει από τα πυρά της αστυνομίας ως επικίνδυνος δράστης. ο  Peters διαφεύγει.  Ενώ ο Cole πνέει τα λοίσθια στα χέρια της θρηνούσας Railly, εκείνη στρέφει την προσοχή της σε ένα μικρό παιδί, τον νεαρό σε ηλικία James Cole που είναι αυτόπτης μάρτυρας της ίδιας του της δολοφονίας. Οι εφιάλτες που τον κατέτρυχαν είχαν εξήγηση. Σαν ένα déjà vu θα τους βιώνει και πάλι μακροπρόθεσμα καθώς μεγαλώνει. Ο Peters βολεύεται με τα φιαλίδια της τοξίνης στην αναπαυτική θέση του στο αεροσκάφος, με συνεπιβάτη του την Simon Jones, την μία εκ των ειδημόνων που είχαν επιστρατεύσει τον James στο όλο εγχείρημα. Que sera, sera…

Ομολογουμένως, η αιφνίδια κατάληξή  και άλλων παρόμοιων ταινιών θα σε παρακίνησε να ‘παιδέψεις’ το μυαλό σου λίγο πιο εποικοδομητικά. Από την πινελιά που έβαλε ο απρόβλεπτος παράγοντας όταν η κινηματογραφική διαδρομή ολοκληρώθηκε, αισθάνθηκες αμηχανία αφού ό,τι είχες προδικάσει σαν τελευταία πράξη διαψεύσθηκε πανηγυρικά. Η ανατροπή που έβαλε την τελεία με τον πιο ξεσηκωτικό τρόπο, ξεκίνησε για ‘σένα μια περίπλοκη εγκεφαλική διεργασία, με τον δημιουργό να έχει βρει κιόλας τα κατάλληλα κουμπιά που ‘ξεκλειδώνουν’ τον λογισμό σου . Μην ξεχνάς ότι η γοητεία του απρόοπτου είναι και αυτή που θα σε ωθήσει να δεις πέρα από το δεδομένο, πέρα από το σύνηθες.

Αυτό που κάνει την διαφορά στο τέλος, σου δείχνει πως τα όρια της νόησης διευρύνονται και επαναπροσδιορίζονται. Κάθε φορά λοιπόν που πέφτει η αυλαία με τον λιγότερο προσδοκώμενο τρόπο, θα ξέρεις πως τίποτε δεν είναι επιμελώς τακτοποιημένο στην εντέλεια μήτε στην φαντασία μήτε στην πραγματικότητα. Και ίσως να’ ναι καλύτερα έτσι. Για να υπάρχει πάντα χώρος για ένα μη προσχεδιασμένο βήμα παρακάτω.