The Fountain

Darren Αronofsky. Από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Κουβαλάει λίγο από την τρέλα των David Lynch και Stanley Kubrick, αλλά αφήνει τη δική του πολύ ιδιαίτερη σκηνοθετική σφραγίδα με ταινίες σταθμούς όπως το ασπρόμαυρο «Π»,  το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», το «The Wrestler» (η σοβαρή επιστροφή του Mickey Rourke μετά από καιρό), το «Βlack Swan» και το «Νoah» (μια ξεχωριστή ματιά σε μια από τις γνωστότερες ιστορίες του κόσμου) και φυσικά το The Fountain.

Το στοιχείο που με γοητεύει στον Aronofsky είναι ο τρόπος με τον οποίο αναλύει και αποδίδει τα πράγματα. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια του ανθρώπου να βρει το ελιξίριο και κατ΄ επέκταση το νόημα  της ζωής. Έχει να κάνει με την αγάπη και την αποδοχή της απώλειας. Ο Αronofsky φλερτάρει αρκετά με την ματαιότητα της επιθυμίας του ανθρώπου για την αθανασία. Μέσα στην 1 ώρα και 36 λεπτά που διαρκεί η ταινία ξετυλίγει το κουβάρι τριών διαφορετικών άλλα αλληλένδετων ιστοριών – χρονικών περιόδων. Η βασική πλοκή αφορά έναν γιατρό (Hugh Jackman), που ψάχνει την θεραπεία του καρκίνου από τον οποίο πάσχει η σύζυγός του (Rachel Weisz). Το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει αριστοτεχνικά στο κοινό ο σκηνοθέτης είναι πως ψάχνοντας για το ‘μέλλον’ χάνουμε το ‘παρόν’. Το έργο είναι γεμάτο από συμβολισμούς τους οποίους μπορεί να μην καταλάβει κάποιος από την πρώτη φορά. Ο τρόπος με τον οποίο μπλέκει τις ιστορίες αφήνει μεγάλα περιθώρια ερμηνείας και διαλόγου με τον εσωτερικό σου εαυτό.

Η δεύτερη ιστορία της ταινίας, διαδραματίζεται στη χρονική περίοδο, του βιβλίου (16^ος αιώνας) που γράφει στο παρόν (2005) η γυναίκα του γιατρού. Σε αυτή την ιστορία ο πρωταγωνιστής είναι ένας Ισπανός Κονκισταδόρ, ο οποίος ψάχνει με τη σειρά του το δέντρο της πηγής της ζωής.  Σε αυτό το κομμάτι της ταινίας παρακολουθούμε το ξεδίπλωμα του ίδιου νοήματος από διαφορετική σκοπιά. Γενικά το έργο όπως είπα ασχολείται με τη φυσική εξέλιξη και τη ροή της ζωής. Ο Αρονόφσκι προσπαθεί να καταστήσει σαφές πως η ροή της ζωής δεν αλλάζει. Πρόκειται για ένα απαισιόδοξο άλλα ρεαλιστικό μήνυμα. Στην ουσία μας λέει πως πρέπει να παλέψουμε για το τώρα. Η συγκλονιστική στιγμή που ο πρωταγωνιστής αντιλαμβάνεται πως η δίψα του για την αθανασία του στέρησε ακριβώς αυτό που αναζητούσε, δίνεται μέσα από ένα εξαιρετικό συμβολισμό, δύσκολο στην κατανόηση άλλα εκθαμβωτικό.

Η τρίτη ιστορία αφορά το ταξίδι ενός μοναχικού αστροναύτη του εικοστού έκτου αιώνα, προς την αυτογνωσία. Χωρίς να θέλω να σας αποκαλύψω περισσότερα, θα αναφέρω μόνο το ότι ο σκηνοθέτης καταφέρνει να ‘δέσει’ τις τρείς αυτές φαινομενικά και χρονικά διαφορετικές ιστορίες με τρόπο μαγικό. Σε αυτό το κομμάτι, εικαστικά η ταινία περνάει σε άλλο επίπεδο, με την χρήση του animation να έχει την τιμητική της. Γενικά η φωτογραφία σε αυτό το έργο κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα και ο Αronofsky ξεγελά τον θεατή κάνοντας χρήση πραγματικών και όχι digital στοιχείων, όπως κάποιων μικροοργανισμών κάτω από μικροσκόπιο.

Ο Hugh Jackman, τον οποίο συμπαθώ ιδιαίτερα σαν ηθοποιό, και είναι ο ορισμός του ‘badass’, ίσως περισσότερο και από τον Jason Statham ή τον Liam Neeson (ναι το είπα!) γιατί βγάζει μια διαφορετική «μαγκιά» στις ταινίες του, αποφάσισε να…πετάξει για λίγο την ταμπέλα του Wolverine (δεν μπορώ να φανταστώ πιο ταιριαστό ηθοποιό) και να παίξει τον πρώτο σοβαρό του ρόλο. Μπορώ να πω ότι με εξέπληξε θετικά με την ερμηνεία του γιατί δεν μπορούσα να τον σκεφτώ σε κάτι άλλο πέρα από το ύφος του στο γνωστό comic movie. Άλλες παρόμοιες αξιόλογες ερμηνείες είναι το «Τhe prestige» και το «Prisoners».

Μουσική; Με μια λέξη: καθηλωτική! Συνθέτης είναι ο Clint Mansell, στενός συνεργάτης του Aronofsky (ένα πράγμα σαν τους Tim Burton και Danny Εlfman) που μεταξύ άλλων έχει γράψει την κλασσική και πλέον αναγνωρίσιμη μουσική του «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο». Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές στο χώρο, από trailers ταινιών έως και ελληνικές σειρές!

Πολλοί (κοινό και κριτικοί) ισχυρίζονται ότι η ταινία χάθηκε στις φιλοδοξίες της. Προσωπικά πιστεύω πως πρόκειται για ένα αδικημένο διαμάντι και γι’ αυτό ευθύνεται η επιλογή του σκηνοθέτη, θεμιτή ή όχι, να δώσει αρκετή και δύσπεπτη πληροφορία στο θεατή. Βάζει πολλά στο καλάθι; Σίγουρα. Απαιτεί την απόλυτη προσοχή σου; Σαφώς. Είναι για τον καθένα; Όχι. Πρέπει να την δει ένας απλός σινεφίλ που εκτός από robot να παλεύουν και φτηνά jumpscares (τα οποία μου αρέσουν) θέλει να προβληματιστεί και να σκεφτεί πέντε πράγματα παραπάνω; Οπωσδήποτε! Είναι ένα έργο που κακώς δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία της 7^ης τέχνης. Αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία.