Λίγο πριν τα Oscars 2016...

Έφτασε πάλι “εκείνη” η εποχή του χρόνου. Την Κυριακή (ξημερώματα Δευτέρας, για εμάς στην Ελλάδα), το Hollywood θα βάλει τα γιορτινά του, θα “γυαλίσει” καλά την εικόνα του, θα λάμψει από φιλαρέσκεια, θα αυτοσαρκαστεί και λίγο για να ξορκίσει τις αμαρτίες από πάνω του και θα μοιράσει τα βραβεία του σε μια λαμπερή επίδειξη ματαιοδοξίας. Εντάξει, το παράκανα λίγο με τον σαρκασμό. Προφανώς, τα Oscars είναι μια απάτη. Όλοι το ξέρουν αυτό. Όπως και κάθε θεσμός που ξεχωρίζει νικητές και ηττημένους. Για τέχνη υποτίθεται πως μιλάμε, όχι για τεστ μαθηματικών. Ωστόσο, τα αγαπάμε. Είναι show, είναι ίντριγκα, είναι χαβαλές και πάνω απ’ όλα είναι ακόμα μια καλή αφορμή να μιλήσουμε για ταινίες. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε τα δικά μας σχόλια σε κάθε μία από τις βασικές –κατά την άποψή μας- κατηγορίες των βραβείων. Δεν βάλαμε περιορισμό στο τι θα σχολιάσουμε και πως, οπότε ο καθένας μπορεί να πει το “μακρύ του και το κοντό του”, για την περασμένη κινηματογραφική χρονιά. Γκρίνια και καημούς, ενθουσιασμό... τα πάντα για να μην πολυλογώ. Πως το είπαμε; Δημιουργική ασάφεια; Αυτό, τέλος πάντων. Ελπίζω σε ‘μας να λειτουργήσει κάπως καλύτερα…

Γιώργος Πρίτσκας: Δεν ξεκινάμε καλά. Οι δύο αγαπημένες μου αμερικάνικες ταινίες για φέτος, το “Sicario” και το “Carol”, έφαγαν μια ωραία, γυριστή κλωτσιά από την πολιτική ορθότητα της ακαδημίας που βρήκε θέση στην οκτάδα της, για μια χαριτωμένη sci-fi περιπετειούλα επιβίωσης από “δικά” της παιδιά (The Martian) και μια καλή αλλά εμμέσως πλην σαφώς, ευνοϊκή για το “Αμέρικα” ταινία όπως το “Brooklyn”. Και που είναι βρε, το Hateful Eight; Στη θέση του ο αγαπημένος της Spielberg. Βέβαια, για να μην τα ισοπεδώνω όλα, το “Bridge of Spies” ήταν όντως εξαιρετικό με έναν παλιομοδίτικο, ακαδημαϊκό τρόπο. Τέλος πάντων, αν έπρεπε ντε και καλά να διαλέξω μια από τις υποψήφιες, η ψήφος μου θα πήγαινε στην ραψωδία από άμμο, σίδερο και φωτιά του George Miller. Γιατί όση ώρα ήμουν μέσα στην αίθουσα τα χέρια μου ήταν ιδρωμένα και τα ρουθούνια μου “ανέπνεαν” σκόνη και καπνό.

Βασίλης Τυμπανίδης: Το όσκαρ καλύτερης ταινίας επιβάλλεται να πάει στην πιο ολοκληρώμένη ταινία. Στην ταινία που δεν κάνει εκπτώσεις σε κανένα τομέα. Νοηματική πολυπλοκοτητα, σκηνοθεσία, τεχνικά χαρακτηρηστικά, κόστος παραγωγής, επιλογή ηθοποιών, ερμηνείες, αριθμός εισιτηρίων κτλ. Κατά τη γνώμη μου το The Revenant είναι αυτή η ταινία. Παρ’όλα αυτά θα ήθελα να δω και το Ex Machina στις υποψηφιότητες γιατί η θεματολογία του είναι επίκαιρη και νομίζω θα γίνει σημείο αναφοράς για μελλοντικά sci-fis.

Μπάμπης Ματσαμάκης: Φέτος προβληματίστηκα αρκετά. Αυτό γιατί βρήκα πολλά στοιχεία ‘καλύτερης ταινίας’ σε παραπάνω από όσες πίστευα. Εξαιρετικό και κακώς παραγκωνισμένο από τις υποψηφιότητες το ‘Steve Jobs’ ή το άρρωστα δοσμένο με μαρέγκα από ‘Αγκάθα Κρίστι’ το ‘Μισητοί Οχτώ’, βαθιά κοινωνικό και με μια μεγάλη ουλή στην ψυχοσύνθεση μου το ‘Room’, μαεστρικά ‘ψυχρό’  το ‘The Revenant’ και γεμάτο ανατροπές το ‘Spotlight’, απίστευτο το ‘Mad max’. Αν και υποθέτω πως το αγαλματίδιο θα πάει στο Revenant, δεν μπορώ να μην δώσω την ψήφο μου στο ‘Room’ το οποίο βρίσκει εφαρμογή σε τόσες πολλές καταστάσεις  (όπως για παράδειγμα τη σχέση μας με το κατοικίδιο μας) άλλα και επεκτείνει τους προβληματισμούς του και μετά τα χολιγουντιανά ‘happy ends’. Μέχρι να το δω η ψήφος μου έγερνε προς το αριστοτεχνικά δεμένο Mad Max.

Θεόφιλος Παπαδόπουλος: Αυτή είναι μία δυνατή λίστα γεμάτη φιλόδοξες ταινίες. Θα επιλέξω το Spotlight γιατί είναι μία ταινία που με άγγιξε συναισθηματικά. Επίσης, πιστεύω πως το The Martian δεν αξίζει να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα καθώς πρόκειται βασικά για ένα remake του Apollo 13.

Γιώργος Πρίτσκας: Ο McKay ήταν ευρηματικός στην μετάδοση πληροφορίας και στην παρουσίαση ενός πολύπλοκου οικονομικού θέματος στο ευρύ κοινό ενώ ο McCarthy ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε: “αόρατος” (χάρη και στο εξαιρετικό μοντάζ). Ωστόσο, το πραγματικό δίλημμα για μένα βρίσκεται ανάμεσα στον Inaritu και τον Miller. Ο πρώτος, πατώντας πάνω στις στιβαρές πλάτες του Lubezki, ύφανε με εικόνες μια σκληρή ελεγεία πάνω στην ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και ο δεύτερος μια βόμβα αδρεναλίνης που οι αισθήσεις σου παλεύουν να “αντιληφθούν” στην ολότητά της. Ειλικρινά, δεν μπορώ να διαλέξω. Το βάζω “x”.  Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο ξεχασμένος από την Ακαδημία, Todd Haynes το δικαιούται όσο και οι υπόλοιποι δύο. Για να μην πω παραπάνω και γίνω γραφικός.

Βασίλης Τυμπανίδης: ALEJANDRO GONZALEZ INARITU! Ο μοναδικός πραγματικός καλλιτέχνης που εργάζεται αυτή τη στιγμή στο Hollywood. Ο μοναδικός που καταλαβαίνει τους συμβολισμούς του ήχου και της εικόνας και πως αυτοί επιδρούν στον θεατή. H ζωντανή απόδειξη ότι τα studios δεν χρειάζονται διαχειριστές πολυκατοικίας και διευθυντές σούπερ μάρκετ τύπου Ridley Scott και Danny Boyle. Δεν ξέρω πως λειτουργούν οι κανονες και αν ευρωπαικές ταινίες μπορούν να διαγωνιστουν σε όλες τις κατηγορίες, αλλά θα ήθελα να δω τον Sebastian Schipper, σκηνοθέτη της αγαπημένης μου ταινιας για το 2015, Victoria, και τον László Nemes του Son of Saul στις θέσεις των Lenny Abrahamson και Adam Mackay.

Μπάμπης Ματσαμάκης: Εντάξει, εδώ έχουμε να κάνουμε με πολύ καλές ταινίες, και πολύ ταλαντούχους σκηνοθέτες. Θα ήθελα να δώσω δύο ψήφους και όχι μια στο Mad max :Fury road για πολλούς λόγους. Θα το χαρακτήριζα άτυχο, μιας και έπεσε απέναντι στον Ινουαρίτου με το Revenant που μάλλον θα επιστρέψει σπίτι του με το πολυπόθητο βραβείο.

Θεόφιλος Παπαδόπουλος: Ο Alejandro Gonzalez Inarritu είναι ένα δυνατό φαβορί αλλά η επιλογή μου είναι ο George Miller που παρέδωσε το ονειρεμένο (ή εφιαλτικό) Mad Max: Fury Road. Πολλά σημεία αυτής της ταινίας δεν ήταν μόνο εξαίσια αλλά αποτελούσαν και πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί σε άλλη ταινία.

Γιώργος Πρίτσκας: Just give it to him already! Πέρα από την πλάκα, ο Di Caprio μπορεί στα δικά μου μάτια να μην έχει τη στόφα του τεράστιου ηθοποιού που “σβήνει” όλα τα υπόλοιπα όποτε είναι στο κάδρο (βλέπε De Niro, Daniel Day Lewis, Brando και κομπανία) αλλά έχει την προσωπική φιλοδοξία και την αφοσίωση, ενός τεράστιου ηθοποιού.  Αν κάποιος δικαιούται να περηφανεύεται για τη δουλειά του, είναι αυτός.

Βασίλης Τυμπανίδης: Τον Di Caprio ποτέ δεν τον συμπάθησα. Μου θυμίζει κάτι ανθρώπους που στην αγωνία τους να γίνουν αποδεκτοί και να ανήκουν σε κάποια ομάδα θα κάνουν τα πάντα. Θα μιμηθούν, θα υπερβαλλουν, θα πουν ψέμματα και γενικά θα γίνουν κάτι που δεν είναι στην πραγματικότητα.  Ένα είναι σίγουρο. Ο Di Caprio δεν είναι ο νέος De Niro. Αλλά! Το οσκαρ δικαιωματικά θα πάει σε αυτόν γιατί προσπαθεί περισσότερο από όλους τους άλλους αμερικάνους ηθοποιούς και δεν έχει κάνει ποτέ έστω και μία μέτρια ερμηνεία. Στο The Revenant δίνει σώμα και ψυχή για να περάσει το μήνυμα του σκηνοθέτη στους θεατές και δεν συμβιβάζεται ούτε λεπτό. Θα ήθελα να δω Idris Elba, Michael B. Jordan και Jason Segel του χαμηλόφωνου αλλά πραγματικά ενδιαφέροντος The End of The Tour στις θέσεις του σε φθήνουσα πορεία Matt Damon και των υπερτιμημένων Fassbender και Cranston.

Μπάμπης Ματσαμάκης: Η χρονιά του Di Caprio. Ή μάλλον, η χρονιά που ο Di Caprio ‘έκλεψε’ το αγαλματίδιο από τον Michael Fassbender. Φέτος ήταν μια πάλη μεταξύ του Physical Acting εναντίον του Theatrical Acting. Η ψήφος μου καθαρά υπέρ του Fassbender για το ‘Steve Jobs’ που καταφέρνει να υποδυθεί κάποιον που ούτε του μοιάζει, ούτε καν γνωρίζει. Χαλάλι σου όμως Λιο, σπάσε το ίντερνετ!

Θεόφιλος Παπαδόπουλος: Ξέρω ότι το διαδίκτυο θα τρελαθεί αν ο Leo κερδίσει επιτέλους ένα Oscar. Επίσης, πιστεύω πως ο Michael Fassbender είναι ένα από τα φαβορί του Hollywood για αυτό το βραβείο κάποια στιγμή. Δεν είμαι σίγουρος γιατί ο Cranston βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Μπερδεύτηκαν και πίστεψαν πως το Trumbo είναι κάποιο sequel του Breaking Bad; Η επιλογή μου είναι ο Leo επειδή ήρθε η ώρα να του δοθει ένα Όσκαρ και ο ρόλος του δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο από όσα είδαμε φέτος.

Γιώργος Πρίτσκας: Αυτό είναι δύσκολο. Πραγματικά φανταστικές ερμηνείες από όλες τις υποψήφιες. Νομίζω όμως πως ο λεπτός και διακριτικός τρόπος που η Blanchett εξωτερικεύει τον εγκλωβισμό ανάμεσα στις επιταγές του κοινωνικού της ρόλου στην πουριτανική Αμερική του 50’ και των προσωπικών της παθών, είναι μοναδικός. Σε σημεία μου θύμισε την “εσωτερικότητα” του Anthony Hopkins στο “The Remains of the Day”. Υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο;

Βασίλης Τυμπανίδης: Νομίζω ότι ο "τυφώνας" Jennifer Lawrence αξίζει το αγαλματάκι και δεν υπάρχει αμφιβολία. Η Lawrence είναι η επόμενη μεγάλη method actress και με κάθε επιφύλαξη θα πω ότι ίσως είναι ο νέος De Niro. Επίσης είναι αλητάκι και μαζί με την Amy Schumer συγκρούονται με τις στερεοτυπικές αντιλήψεις των θεατών σχετικά με τις γυναίκες ηθοποιούς. Παράλληλα θα ήθελα να δω την Emily Blunt του αδικημένου Sicario στην θέση της Brie Larson και την Kitana Kiki Rodriguez του Tangerine στην θέση της Saoirse Ronan.

Μπάμπης Ματσαμάκης: Αδιαμφισβήτητα το φετινό Όσκαρ θα καταλήξει στα χέρια της Brie Larson, της πρωταγωνίστριας του ‘Room’. Η φυσικότητα και η αληθοφάνεια με την οποία μεταχειρίστηκε το ρόλο της, της χαρίζουν και τη δική μου ψήφο.

Θεόφιλος Παπαδόπουλος: Η Cate Blanchett είναι η δική μου επιλογή. Η Jennifer Lawrence είναι εξαιρετική αλλά η ταινία Joy ήταν αδύναμη, κατά την άποψη μου. Η Brie Larson μπορεί να κλέψει την παράσταση με την ερμηνεία της στο Room.

Γιώργος Πρίτσκας: Θα ‘θελα τον Liev Shreiber στη θέση του Mark Ruffalo εδώ, αλλά τι να κάνεις. Ο Tom Hardy είναι εκπληκτικός ως αδίστακτος οπορτουνιστής στην άγρια φύση, ο Chritian Bale ως εκκεντρικός, αντικοινωνικός σπασίκλας και ο Mark Rylance ως… ρομπότ. Αλλά, με συγχωρείτε, η καρδιά μου δεν μου επιτρέπει να “κρεμάσω” τον μεγάλο Sly. Νομίζω αυτή η ερμηνεία βγήκε από τα εσώψυχά του, σαν μια επέκταση του ίδιου του του εαυτού. Ο Stallone δεν παίζει το γερασμένο, “ξεπερασμένο” είδωλο μιας άλλης εποχής, είναι αυτό το πρώην είδωλο. Και μας προσφέρει σε 2 ώρες το απόσταγμα μιας ολόκληρης καριέρας.

Βασίλης Τυμπανίδης: Sly. Διαβάστε το προηγούμενο μου κείμενο και θα καταλάβετε γιατί. Από εκεί και πέρα ίσως να ήθελα να δω τον Abraham Attah του Beasts of No Nation στη θέση του Mark Ruffalo, αλλά επιφυλάσσομαι για τον εξής λόγο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί και πότε ένα παιδί-ηθοποιός θεωρειται ότι ερμήνευσε έναν ρόλο καλά. Μήπως μας επιρρεάζει το σοκ που βιώνουμε βλέποντας ένα παιδί να συμπεριφέρεται σαν ενήλικας? Τι εσωτερικότητα μπορεί να έχει ένα παιδί που ακόμα δεν έχει αναπτυχθεί συναισθηματικα? Μήπως το παιδί-ηθοποιός μας διασκεδάζει με τον ίδιο τρόπο που μας διασκεδάζει και ένας σκύλος ντυμένος με ανθρώπινα ρούχα; Δεν ξέρω.

Μπάμπης Ματσαμάκης: Εδώ έχουμε τη μεγαλύτερη αδικία για φέτος. Ο Jacob Tremblay, το παιδάκι της ταινίας ‘room’ απουσιάζει από την λίστα. Και δικαίως καθώς αξίζει όχι 1 άλλα 2 Όσκαρ για την ερμηνεία του. Παρόλα αυτά από τους υποψηφίους, ο Tom hardy ίσως ξεχωρίζει λόγω του Physical acting (το να παίζεις με το σώμα και τα μάτια) που φέτος έχει την τιμητική του. Ίσως πάει στον Sly, όμως θεωρώ πως μπορεί να παίξει και καλύτερα.

Θεόφιλος Παπαδόπουλος: Αυτή είναι η αγαπημένη μου κατηγορία. Για μένα, το βραβείο πρέπει να πάει στον Mark Ruffalo για το Spotlight. Είναι ένας φανταστικός ηθοποιός και η ερμηνεία του σε αυτό το έργο ήταν εξαιρετική. Οι συγκινητικές λέξεις του κοντά στο τέλος της ταινίας αποτύπωσαν την αγανάκτηση που όλοι νιώθουμε όταν σκεφτόμαστε για το ιδιαίτερο θέμα της ταινίας.

Γιώργος Πρίτσκας: Εδώ δεν θα το κουράσω καθόλου. Jennifer Jason Leigh. Μόνο και μόνο για την χαοτική τρέλα και αυθάδεια που σπινθηροβολούσαν τα μάτια της.

Βασίλης Τυμπανίδης: Θεωρώ ότι ο Tarantino τώρα τελευταία καταφεύγει σε ευκολίες σε όλους τους τομείς. Επαναλαμβανόμενα σεναριακά τρικ, μη ευφάνταστη πλοκή, επιτιδευμενα στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία καθώς και επαναλαμβανόμενοι χαρακτηρες. Κάνει εκπτώσεις ακόμα και στο soundtrack χρησιμοποιώντας παλιά κομμάτια του Morricone μόνο και μόνο γιατί ταιριάζουν στο ρετρο κλίμα των ταινιών του. Χωρίς βέβαια αυτά τα κομμάτια να εξυπηρετουν κάποιο σκοπό. Παρ’όλα αυτά το 2015 ένας χαρακτήρας ξεχώρησε και προσωπικά απόλαυσα κάθε λεπτό που εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη. Αυτός ήταν η Daisy Domergue της Jennifer Jason Leigh. Μου θυμησε πανκιο σε συναυλία που προκαλεί πανικο και ανακατωσούρα έτσι για το χαβαλέ. Χαοτική, αιμοσταγής, χωρίς κοινωνικούς κονφορμισμούς και άγρια σαν αδέσποτο σκυλί που έχει μείνει νηστικό για μέρες.

Μπάμπης Ματσαμάκης: H Kate Winslet ήταν εξαιρετική στο Steve Jobs, όμως αν είμαστε δίκαιοι πιστεύω πως το φετινό Όσκαρ πρέπει να πάει στην Jennifer Jason Leigh για τον ρόλο της στο ‘Μισητοί Οχτώ’. Το φώναζα στην οθόνη όταν είδα την ταινία, και εξακολουθώ να το φωνάζω. Απλώς δώστε της το Όσκαρ!

Θεόφιλος Παπαδόπουλος: Η Jennifer Jason Leigh έχει προοδεύσει πάρα πολύ συγκριτικά με τον ρόλο της στο Fast Times at Ridgemont High (1982).  Ήταν σχεδόν αγνώριστη στο ρόλο της στο Hateful Eight, το οποίο είναι κάτι που θέλεις όταν βλέπεις μία ταινία. Πρέπει να δεις τον χαρακτήρα και όχι τον ηθοποιό. Εξαιρετική δουλειά, Jen.

Γιώργος Πρίτσκας: Inside Out δαγκωτό! Γιατί ήταν  ό,τι πιο ευρηματικό, έξυπνο και πρωτότυπο είδα φέτος. Και γιατί έκλαιγα στην αίθουσα σαν παιδάκι που το αφήνουν πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. Βέβαια, εύκολα θα έβαζα στις υποψηφιότητες και τον Sorkin για το “Steve Jobs” και τον Tarantino γιατί ήταν πιο ισοπεδωτικός από ποτέ.

Βασίλης Τυμπανίδης: Εδώ φαίνονται οι μάγκες. Εδώ ξεχωρίζουν τα αντίδια από τα ρόκα. Original Screenplay. Alex Garland για το Ex Machina δαγκωτό. Τόσο δαγκωτό που το σάλιο καταστρέφει τους υπόλοιπους φακέλους! Πολύπλοκο και φορτωμένο όσο πρέπει, επίκαιρο και με ανθρώπινους χαρακτήρες και διαλόγους που προωθούν την πλοκη. Ο σεναριογράφος και συγγραφέας του The Beach, 28 Days Later, Never Let Me Go, The Tesseract, Dredd είναι συνεχιστής της μεγάλης των Άγγλων σχολής και αποτελεί τη νέα μεγάλη ελπίδα του sci fi. Επίσης, θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για μελλοντικούς σεναριογράφους και σκηνοθέτες. Κάπου διάβασα ότι γράφει το σενάριο για το κινηματογραφικό Halo. Τυχερούλιδες Halo fans!

Μπάμπης Ματσαμάκης: Ξεκάθαρη επιλογή το Inside out της Disney Pixar που θεωρώ πως έπρεπε να ήταν προτεινόμενο και ως καλύτερη ταινία.

Θεόφιλος Παπαδόπουλος: Το Straight Outta Compton είναι μία ταινία για ένα αξέχαστο γκρουπ καλλιτεχνών στην πραγματικότητα και της κατηγορίας της μουσικής που έκαναν διάσημη. Όλοι στην ηλικία μου θυμούνται και αγαπούν τους N.W.A. και αυτή η ταινία μας έφερε αναμνήσεις ακούγοντας τις κασέτες τους και φωνάζοντας “F%$# the Police” με θυμό.

Γιώργος Πρίτσκας: Θα πρωτοτυπήσω και θα πω “Carol”. Ναι, δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά μου άρεσε αυτή η ταινία. Πέρα από την πλάκα, η “λεπτοδουλειά” που έχει γίνει στους διαλόγους ήταν φανταστική. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στο “The Big Short” γιατί ενώ είναι μια ταινία για ένα πολύπλοκο οικονομικό θέμα, την παρακολούθησα με ευχαρίστηση και σχετική κατανόηση ακόμα και εγώ που ακούω τη λέξη “ομόλογα” και ξύνω το κεφάλι μου σαν τον Homer Simpson. 

Βασίλης Τυμπανίδης: Λίγες φορές κατάφερα να κατανοήσω πλήρως ταινίες η θεματική των οποίων έχει να κάνει με οικονομικά σκάνδαλα. Μία από αυτές τις φορές ήταν όταν είδα το The Big Short. Δεν ξέρω αν το σενάριο ήταν υπεραπλουστευμένο στοχεύοντας στο να το καταλάβει και ο τελευταίος άσχετος με τα οικονομικά όπως εγώ. Ένα όμως είναι το γεγονός. Το κατάλαβα και νομίζω ότι πέρασε τα μυνήματά του με απόλυτη επιτυχία ακόμα και στους αδιάβαστους σε θέματα σχετικά με την οικονομία. Ελπίζω να πέτυχε τον σκοπό του χωρίς να συμβιβάστηκε προς τέρψιν του θεατή. Θα ήθελα να δω και Aaron Sorkin στις υποψηφιότητες γιατί το σενάριο του και οι διάλογοι του ανέβασαν επίπεδο και έδωσαν ρυθμό στο βαρετό Steve Jobs. Μία ταινία για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν κατάλαβα πως και γιατί θεωρείται από πολλούς ότι άλλαξε τον κόσμο.

Μπάμπης Ματσαμάκης: Και πάλι θα με βρείτε να δίνω την ψήφο μου στο ‘Room’ παρόλο που πιστεύω πως θα επικρατήσει τελικά το ‘Martian’ μιας και τα Όσκαρ μοιάζουν ‘μοιρασμένα’ από πριν ώστε να μην φύγει κανείς παραπονεμένος. Τουλάχιστον δεν θα πάρει όσκαρ κωμωδίας ή μιούζικαλ. Κάτι είναι κι αυτό…

Θεόφιλος Παπαδόπουλος: Ενώ πιστεύω πως είναι πιθανό για το The Big Short ή το The Martian να νικήσει αυτό το συγκεκριμένο βραβείο, θεωρώ πως το Hollywood θα συμφωνήσει μαζί μου αν επιλέξουν το Room για την συναισθηματική δύναμη του.

Στα σχόλια παρακάτω, αναμένουμε τις δικές σας επιλογές και προβλέψεις. Μη ξεχνάτε πως οι Unboxholics θα καλύψουν τη βραδιά των Oscars και τα όσα θα συμβούν στο Kodak Theater.