The Crow Review: Μία από τις χειρότερες ταινίες του 2024;

Η σκηνοθεσία του Rupert Sanders στη νέα εκδοχή της ταινίας The Crow φιλοδοξεί να αναβιώσει στη μεγάλη οθόνη το απόκοσμο και σκοτεινό θρίλερ του Alex Proyas, που κέρδισε την αγάπη κοινού και κριτικών το μακρινό 1994. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο εγχείρημα, το οποίο, από την πρώτη στιγμή που επιβεβαιώθηκε ότι θα γινόταν αυτό το remake, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον Bill Skarsgård ως Eric Draven και την FKA Twigs ως Shelly. Η ιστορία ακολουθεί έναν άνδρα που, αφού δολοφονείται μαζί με την αγαπημένη του, επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών για να εκδικηθεί τους υπαίτιους.

Από την αρχή, το νέο The Crow φαινόταν καταδικασμένο, καθώς το project δέχτηκε έντονες και δικαιολογημένες κριτικές από τους φαν της ταινίας του 1994, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ένα remake δεν ήταν ποτέ απαραίτητο. Είχαν τελικά δίκιο όσοι πίστευαν ότι η προσπάθεια του Sanders θα κατέληγε σε ένα απογοητευτικό αποτέλεσμα; Δυστυχώς, ναι. Η ταινία χάνει πολλά από τα βασικά συστατικά που θα μπορούσαν να την αναδείξουν και να την κάνουν να ξεχωρίσει. Όχι μόνο αποτυγχάνει να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα του πρωτότυπου, αλλά επίσης αδυνατεί να προσφέρει κάτι φρέσκο και ουσιαστικό.

Αρχικά, η σκηνοθετική προσέγγιση του Sanders στοχεύει στην αναβίωση του γοτθικού στυλ του αρχικού φιλμ, χωρίς, ωστόσο, να διαθέτει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση για το τι ακριβώς επιδιώκει να πετύχει. Παρά την προσπάθεια να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη αισθητική μέσω της σκοτεινής και ατμοσφαιρικής φωτογραφίας, το τελικό αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να λειτουργήσει όπως θα έπρεπε.

Αυτή η αδυναμία σαφώς επηρεάζει και την αφήγηση, κάνοντάς την να φαίνεται αποσπασματική και ασυνάρτητη, με τις σκηνές να χάνουν τη συνοχή και το συναισθηματικό βάθος που απαιτείται για να υποστηρίξουν την ιστορία και τους χαρακτήρες. Είναι σχεδόν αδύνατον να εμπλακείς ως θεατής, καθώς η ανάπτυξη οποιουδήποτε είδους σύνδεσης με την πλοκή είναι αποτρεπτική.

Η ερμηνεία του Skarsgård στον ρόλο του Eric κινείται σε ρηχά νερά, χωρίς να καταφέρνει ποτέ να αποδώσει την εσωτερική οργή και τον κυνικό τρόπο με τον οποίο κυνηγάει έναν-έναν τους υπεύθυνους για τη δυστυχία και το τραύμα που σημάδεψαν τη ζωή του. Αν και ο Skarsgård διαθέτει το ταλέντο να ενσαρκώνει σκοτεινούς και σύνθετους χαρακτήρες, σε αυτή την περίπτωση η απόδοσή του φαίνεται αδύναμη. Ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία όπου η προσπάθειά του αποδεικνύεται μάταιη είναι ότι δεν μπόρεσε ποτέ να συνδέσει τον σκληρό, γεμάτο εκδίκηση Eric με την πιο ευαίσθητη, ανθρώπινη εκδοχή του χαρακτήρα, κάτι που θα μπορούσε να προσδώσει βάθος και πολυπλοκότητα στην ερμηνεία του.

Ίσως ένα από τα στοιχεία που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν είναι οι σκηνές δράσης, οι οποίες, παρά τη βιαιότητά τους, μοιάζουν κι αυτές να στερούνται δυναμισμού και πρωτοτυπίας. Ο λόγος που δεν σε ενδιαφέρουν είναι και πάλι ο ίδιος: η ταινία είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο που δεν σε αγγίζει. Δεν καταφέρνει να σε κερδίσει, δεν σε νοιάζει η δυστυχία και ο πόνος που βιώνει ο κεντρικός χαρακτήρας. Δεν αποζητάς κι εσύ την εκδίκηση και, στο τέλος, την απαραίτητη λύτρωσή του. Η ταινία αποτυγχάνει να σε κάνει να νιώσεις ότι ο Eric πρέπει να ελευθερωθεί από την κόλαση στην οποία τον έχουν εγκλωβίσει άλλοι.

Επιπλέον, δεν θα μπορούσαμε να μην σχολιάσουμε ότι η απουσία της μελαγχολικής, έντονα συναισθηματικής μουσικής του Graeme Revell είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Η μουσική του Revell είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στην ατμόσφαιρα του πρωτότυπου, ενισχύοντας την αίσθηση της απώλειας και της εκδίκησης.

Μετά και το The Crow, φαίνεται ότι ο Sanders αδυνατεί να διαχειριστεί έργα τέτοιας κλίμακας. Αν θυμάστε, κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με το Ghost in the Shell του 2017, όπου, παρά την φιλόδοξη προσπάθειά του, άφησε κοινό και κριτικούς ελαφρώς απογοητευμένους. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ταινίες δεν κατάφεραν να αποδώσουν τη βαθύτερη ουσία των πρωτότυπων δημιουργιών, με αποτέλεσμα να χάσουν την ευκαιρία να ξεχωρίσουν και να γίνουν αγαπητές στο ευρύτερο κοινό.

Το The Crow θα είναι για πάντα μια ιστορία αγάπης, αφοσίωσης, εκδίκησης και κυρίως δικαιοσύνης. Όχι απλώς εκδίκησης, αλλά βαθιάς, ηθικής δικαιοσύνης. Ζητήματα που καθιστούν την ιστορία του τόσο ισχυρή και διαχρονική, αλλά δυστυχώς αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν εντελώς στη νέα του εκδοχή. Είναι τελικά το νέο The Crow μια από τις χειρότερες ταινίες που θα δούμε την φετινή χρονιά, ίσως όχι, ωστόσο η απογοήτευση που αφήνει πίσω της είναι αναμφισβήτητη.