Deadpool & Wolverine Review - Εξιλεώνεται η Marvel;

Ας παραδεχτούμε όλοι τη σκληρή αλήθεια: Πραγματικά καλή ταινία εμπνευσμένη από το σύμπαν της Marvel είχαμε να δούμε από το “Avengers: Endgame” και το 2019. Tο “Madame Web” της Sony ίσως ήταν το ναδίρ σε αυτό το μπαράζ αποτυχιών που συμπεριλαμβάνει τα “Morbius”, “Ant-Man and the Wasp: Quantumania” και “The Marvels” και ακόμα κι αν τα δύο πρώτα τυπικά δεν ανήκουν στο MCU, είναι σαφείς οι δεσμοί που τα ενώνουν μαζί του. Αποτελεί ευχάριστη έκπληξη για τους θεατές λοιπόν και παράλληλα εξιλέωση και για την ίδια την Marvel, που το “Deadpool & Wolverine”, το οποίο έρχεται αυτή την Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες, είναι μια απόλυτα διασκεδαστική ταινία που ικανοποιεί σε όλα τα επίπεδα.

Στο 34ο φιλμ του MCU, που ουσιαστικά αποτελεί sequel των “Deadpool” και “Deadpool 2”, ο ομώνυμος αθυρόστομος σούπερ ήρωας ενώνει τις δυνάμεις του με άλλη μία εμβληματική φιγούρα του Marvel Universe: τον Wolverine που γνωρίσαμε ως πρωταγωνιστή των X-Men. Το αχτύπητο αυτό δίδυμο που σχηματίζουν - κάπως απρόθυμα στην αρχή, είναι αλήθεια - καλείται να αντιμετωπίσει έναν σκοτεινό γραφειοκρατικό μηχανισμό που δρα έξω από το χρόνο και μπορεί να εξαφανίζει timelines κατά το δοκούν.

Ομολογώ ότι ο Deadpool ίσως είναι ο αγαπημένος μου ήρωας της Marvel και παραδέχομαι πως ο Wolverine ήταν πάντα μια από τις μεγαλύτερες συμπάθειες μου στους X-Men. Δεν είχα φανταστεί ποτέ όμως πως ο συνδυασμός αυτών των δύο θα μπορούσε να είναι τόσο εκρηκτικός. Φυσικά, αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά και μόνος στους χαρακτήρες, αλλά κυρίως στους δύο ηθοποιούς που τους υποδύονται. Δεν είναι μόνο που ο Ryan Reynolds έχει εξελιχθεί σε έναν άψογο κωμικό με ανεπανάληπτο timing, ούτε που ο Hugh Jackman όσο μεγαλώνει διαχειρίζεται με ακόμα μεγαλύτερη άνεση το υποκριτικό του εκτόπισμα, είναι η χημεία που αναπτύσσουν μεταξύ τους που μετατρέπει την ταινία σε πραγματική απόλαυση.

Η καλοκουρδισμένη συνεργασία τους εξελίσσεται σε ένα υποκριτικό bras de fer που αναδεικνύει και τους δύο νικητές, μα κυρίως αναδεικνύει το υλικό πάνω στο οποίο καλούνται να εργαστούν. Ο Matthew Macfadyen και η Emma Corrin που συμπληρώνουν το πρωταγωνιστικό cast έρχονται επίσης να κουμπώσουν αρμονικά πάνω τους, πλάθοντας δυο τρισδιάστατους villains που αγαπάμε να μισούμε.

Πέρα από τις ερμηνείες όμως, και το ίδιο το φιλμ είναι φανερά φτιαγμένο με πολύ κέφι και κατορθώνει το ακατόρθωτο: Υποκύπτει μεν στο fan service, αλλά το κάνει με τόσο γούστο που το αποτέλεσμα που προκύπτει δεν ξενίζει τον αμύητο θεατή. Η παρέλαση ηρώων της Marvel διασκεδάζει τους γνώστες της σχετικής μυθολογίας, κλείνοντάς τους το μάτι, αλλά παραμένει πάντα οργανική στην πλοκή. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης Shawn Levy μοιάζει να διαχειρίζεται με άνεση τόσο το action όσο και την κωμωδία, παραδίδοντας ίσως την πιο διασκεδαστική ταινία της καριέρας του. Διατηρεί σαφώς το ανατρεπτικά χιουμοριστικό ύφος των ταινιών του Deadpool, δεν ξεχνά ποτέ όμως πως το βάρος της πλοκής διαμοιράζεται και στους δύο πρωταγωνιστές του.

Το σενάριο βέβαια κλίνει υφολογικά ξεκάθαρα προς “Deadpool” μεριά, θυμίζοντάς μας πως βρισκόμαστε ουσιαστικά στο threequel του. Οι αυτοσαρκαστικές αναφορές δίνουν και παίρνουν, ο τέταρτος τοίχος γκρεμίζεται συχνά πυκνά, ενώ η γραφική βία και το καυστικό “κάφρικο” χιούμορ που τη συνοδεύει έχουν πάντα την πρωτοκαθεδρία. Φυσικά, όλα αυτά θα μπορούσαν να φαντάζουν επαναληπτικά, μιας και γίνονται για τρίτη φορά, παραδόξως όμως το franchise μοιάζει να διατηρεί τη φόρμα του και την ταυτότητά του καλύτερα από ποτέ.

Χωρίς να επανεφευρίσκουν τον τροχό, σκηνοθέτης και σεναριακή ομάδα, μοιάζουν να περνάνε από κόσκινο όλα όσα συνθέτουν και όλα όσα αγαπάμε σε μια ταινία “Deadpool”, για να μας τα σερβίρουν εκ νέου, φροντίζοντας να προσθέτουν πάντα το στοιχείο της φρεσκάδας και της έκπληξης στη συνταγή.

H Marvel είναι, λοιπόν, ηχηρά και πάλι εδώ και μας κάνει να ελπίζουμε πως το μέλλον της μπορεί να γίνει και πάλι τόσο ένδοξο όσο το παρελθόν της.