Meg 2: The Trench: Είναι τόσο κακό που το κάνει καλό; | Review

Το Meg 2: The Trench είναι το sequel της ταινίας του 2018, The Meg και το σκηνοθετεί ο Ben Wheatley, ενώ το σενάριο συνυπογράφουν οι Jon Hoeber, Erich Hoeber και Dean Georgaris. Όπως και στην προηγούμενη ταινία, έτσι κι εδώ, η ιστορία ακολουθεί μία ομάδα επιστημόνων που βρίσκεται σε μία αποστολή εξόρυξης η οποία όμως θα στραβώσει προκαλώντας χάος και θα τους αναγκάσει να έρθουν αντιμέτωποι όχι μόνο με τα προϊστορικά γιγάντια ζώα αλλά και με αδίστακτους ανθρώπινους εχθρούς οι οποίοι κι αυτοί με την σειρά τους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν διάφορες καταστάσεις.

Η ταινία όπως αναφέραμε είναι η συνέχεια της ιστορίας που είδαμε το 2018, οπότε αρκετοί από τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε, κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους. Πρωταγωνιστής είναι ο Jason Statham ενώ δίπλα του θα βρούμε τους Sophia Cai (“The Meg”), Μελισσάνθη Μάχουτ (Έτερος Εγώ: Χαμένες Ψυχές, Assassin's Creed: Odyssey), Page Kennedy (“The Meg”), Sergio Peris-Mencheta (“Rambo: Last Blood”), Skyler Samuels (“The Gifted”), και Cliff Curtis (“Avatar” franchise). Ο Harry Gregson-Williams συνθέτει την μουσική. Ίσως τον έχετε ακουστά για την δουλειά στο Metal Gear ή στο Man on Fire με πρωταγωνιστή τον Denzel Washington. Επίσης, η συμμετοχή του κινηματογραφιστή Haris Zambarloukos, γνωστός μεταξύ άλλων για το εξαιρετικό αποτέλεσμα στο ασπρόμαυρο Belfast του Kenneth Branagh το 2021, αποτελεί έκπληξη για την ταινία.

Ο Ben Wheatley, έχει σκηνοθετήσει μερικές αξιόλογες βρετανικές ταινίες τρόμου, όπως το A Field in England, το σκοτεινό αυτό παραμύθι που λαμβάνει χώρα αποκλειστικά στην εξοχή της Αγγλίας, αλλά και το Kill List, το οποίο μας αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας στρατιωτών από τον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο που χάνει σιγά-σιγά τα λογικά της από έναν περίεργο συνδυασμό μετατραυματικού στρες, προσωπικών θρησκευτικών τους πεποιθήσεων και μιας υπερβολικής δόσης μαγικών μανιταριών.

Αυτά, για όσους ενδιαφέρονται και τους αρέσει να ασχολούνται με ονόματα και να κρατούν σημειώσεις από τις δουλειές ανθρώπων που έχουν διαγράψει την δική τους πορεία στην βιομηχανία του θεάματος.

Όσο αφορά την ταινία The Meg 2 τώρα, θα μπορούσε να ανήκει στην κλασική κατηγορία ταινιών που είναι τόσο κακές που είναι καλές. Μέσα από την αφέλεια τους, την περίεργη, σχεδόν ακαταλαβίστικη πλοκή, το απαράδεκτο CGI, προβάλλουν την ομορφιά της ατέλειας και μία νοσταλγία ερασιτεχνισμού που καταλήγουν να αγαπηθούν από μεγάλη μερίδα του κοινού.

Αν και αυτές οι ταινίες μπορεί να μην κερδίσουν ποτέ διεθνή και σπουδαία βραβεία ή αναγνώριση από τους κριτικούς, έχουν εδραιώσει τη θέση τους στις καρδιές των θεατών. Από το Plan 9 from Outer Space μέχρι το πιο πρόσφατο The Room, η λίστα των ταινιών αυτών μπορεί να είναι ατέλειωτη.

Σημαντικό ρόλο για μία ταινία να καταφέρει να μπει στην συγκεκριμένη κατηγορία όμως είναι η αφέλεια της. Η μαγεία αυτών των ταινιών βρίσκεται στο απρόβλεπτο και όχι σε μία εσκεμμένη προσπάθεια να γίνουν κακές. Είναι αρκετοί σκηνοθέτες και μεγάλα ακόμα στούντιο παραγωγής που προσπάθησαν να δημιουργήσουν σκόπιμα ταινίες "τόσο κακές που είναι καλές", αξιοποιώντας τη δημοτικότητα του συγκεκριμένου υπό-είδους, αποτυγχάνοντας όμως να “πιάσουν” την γνήσια γοητεία αυτών των ταινιών.

Η λανθασμένη αυτή προσέγγιση μοιάζει να χρησιμοποιείται και στο Meg 2. Σε αντίθεση με την πρώτη ταινία, εδώ, η πλοκή κουράζει. Είναι πραγματικά εξαντλητική και αχρείαστη. Η απλότητα στο σενάριο ίσως έφερνε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Υπάρχουν πολλά κλισέ τόσο στην βασική πλοκή όσο και στην υποπλοκή τα οποία μάλλον αφαιρούν πολλά από τον πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας, τον μεγαλόδοντα.

Το πρώτο Meg του 2018, ήταν ένα κουτό αλλά διασκεδαστικό θέαμα από γιγάντιους καρχαρίες να κυνηγούν τον Statham και την παρέα του. Αυτή τη φορά όμως η διασκέδαση μοιάζει να λείπει και το μόνο που έχει μείνει είναι η κουταμάρα.